"Μαμά, άσε το πριονάκι" και άλλα δημοφιλή σλανγκ πριν 100 χρόνια

Κάθε εποχή έχει τη γλώσσα της, δηλαδή κάποιες λέξεις ή εκφράσεις που χάνουν το βασικό, αρχικό νόημα τους και αποκτούν μια καινούρια διάσταση στο λόγο. Είναι η γλώσσα αργκό - ή "σλανγκ" όπως έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια εξαμερικανισμένα. Την εφευρίσκουν συνήθως οι νέοι πονοκεφαλιάζοντας τους γονείς τους, που μάταια ψάχνουν να βρουν στα λεξικά κάποια εξήγηση. Κι επειδή κάθε γενιά θέλει να ξεχωρίζει από την προηγούμενη αναπτύσσοντας τον ολότελα δικό της κώδικα επικοινωνίας, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της σλανγκ κάθε εποχής είναι θνησιγενές. Ένα επεισόδιο του "Ρετιρέ" είναι υπεραρκετό για να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές, αφού οι περισσότερες προχωρημένες ατάκες της εποχής, 25 χρόνια μετά είναι απλά ξεπερασμένες. Πόσο μάλλον τα σλανγκ του περασμένου αιώνα! 

Όταν δεν είναι το κινητό τηλέφωνο που διακόπτει μια παράσταση.. Ποια συμπεριφορά θεατή εξόργισε τη Σοφία Βέμπο τον Ιούλιο του 1937 και έφυγε από τη σκηνή

Από την εποχή που τα κινητά τηλέφωνα μπήκαν στις ζωές μας, αρκετές φορές διακόπηκαν θεατρικές παραστάσεις εξαιτίας τους. Άλλος θεατής μπορεί να ξέχασε - η απλούστερα αδιαφόρησε - να βάλει τη συσκευή του στο αθόρυβο διαταράσσοντας τη μυσταγωγία που προσπαθεί να δημιουργήσει κάθε θεατρική παράσταση ανεξαρτήτως θέματος, άλλος μπορεί να έπιασε κουβέντα την ώρα της παράστασης μέσα στην αίθουσα (αντί να βγει διακριτικά έξω αν ήταν κάτι επείγον - που συνήθως δεν είναι...), άλλος πάλι μπορεί να παρασύρθηκε από μια ακατανίκητη επιθυμία να εξωτερικεύσει τον οπερατέρ που κρύβει μέσα του αρχίζοντας να καταγράφει με την κάμερα του τηλεφώνου του όλη την παράσταση από την αρχή μέχρι το τέλος - ή μέχρι να τον διακόψει κάποιος τέλος πάντων - πιστεύοντας ότι η ελευθερία του να καταγράφει ό,τι θέλει με το κινητό του δεν έρχεται σε σύγκρουση με το ισχύον δίκαιο περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Με άλλα λόγια, το κινητό τηλέφωνο μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος μάστιγας για το θέατρο, όταν δεν γίνεται σωστή χρήση του από τους θεατές. Όμως δεν ευθύνεται το μέσο, αλλά ο άνθρωπος που το χρησιμοποιεί, καθώς αγενείς συμπεριφορές ασυνείδητων θεατών διέκοπταν παραστάσεις πολύ πριν την εμφάνιση των κινητών, όπως το παρακάτω περιστατικό που συνέβη τον Ιούλιο του 1937.