Με αφορμή τη σημερινή Ημέρα του Παιδιού σκέφτηκα να κάνω μια αναδρομή σε κάποιες από τις σειρες κινουμένων σχεδίων των παιδικών μου χρόνων. Έχετε ακούσει για αυτές; Τις θυμάστε;
Σκούμπι Ντου: Είναι από τις πιο πετυχημένες σειρές κινουμένων σχεδίων, αν αναλογιστεί κανείς ότι ξεκίνησε να προβάλλεται στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε από το MEGA στις αρχές της δεκαετίας του 90, καθώς για κάποιο λόγο η ΕΡΤ πρόβαλλε απολύτως ανώδυνες παιδικές σειρές με ήρωες ζωάκια. Όχι φυσικά ότι το Σκουμπι Ντου περιείχε σκηνές βίας. Ο γκαφατζής σκύλος Σκούμπι με τον καλό του φίλο Σάγκι μπορούν άνετα να χαρακτηριστούν ως οι βασιλιάδες της γκάφας. Μαζί τους είναι η Βίλμα, ο Φρεντ και η Δάφνη (ή αλλιώς το σπασικλάκι, το ψώνιο και η «ξανθιά» - αν και κοκκινομάλλα – της παρέας). Κυνηγούν φαντάσματα, που πάντα αποδεικνύεται ότι δεν είναι και τόσο φαντάσματα τελικά, με κύριο χαρακτηριστικό τις σεναριακές ανατροπές. Αυτός που πάντα παγιδεύει το «φάντασμα» και οδηγεί στην αποκάλυψη της αλήθειας, αν και κατά λάθος, είναι ο Σκούμπι.
Φλίνστοουνς: Πρόκειται για μια πιο ενήλικη σειρά κινουμένων σχεδίων που περιγράφει τις καθημερινές ιστορίες δύο παντρεμένων ζευγαριών, του Φρεντ και της Βίλμα κα του Μπάρνεϊ με την Μπέτυ. Η ιδιαιτερότητα όμως της σειράς είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν στην προϊστορική εποχή, η οποία όμως δεν έχε τίποτα να ζηλέψει από τη σημερινή, αφού και τότε οι άνθρωποι είχαν τις δικές τους τηλεοράσεις, τα δικά τους τηλέφωνα, τα δικά τους αυτοκίνητα και γενικότερα όλες τις ανέσεις τις σύγχρονης εποχής σε ένα πιο πρωτόγονο περιβάλλον.
Ο Πίνκυ και ο Μπρέιν: Δύο ποντίκια εργαστηρίου, προφανώς μεταλλαγμένα από τα πολλά πειράματα, θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο. Δηλαδή, αυτός που θέλει να τον κατακτήσει, το πιο έξυπνο από τα δύο ποντίκια, είναι ο Μπρέιν, όμως χρειάζεται και τη βοήθεια του πιστού πλην όμως χαζού Πίνκυ. Φυσικά, όλες τους οι προσπάθειες αποτυγχάνουν, όμως αυτοί δεν το βάζουν κάτω. Η σειρά είχε ένα αρκετά ιδιαίτερο χιούμορ, ενώ στην Ελλάδα παίχτηκε στα μέσα της δεκαετίας του 90 από το STAR στο prime – time.
Θάντερκατς: Μισοί αιλουροειδή και μισοί άνθρωποι, ο Λάιονο, η Τσιτάρα, ο Πάνθρο, ο Τάιγκρα, ο Σναρφ και δυο παιδάκια που δε θυμάμαι πώς τα λένε, οι Θάντερκατς δηλαδή, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον πλανήτη τους Θαντέρα που καταστράφηκε και καταφτάνουν στην Τρίτη Γη. Εκεί θα εγκατασταθούν, όμως τους παραφυλάει ο Μαμ Ρα, μια μούμια χιλιάδων ετών που για κάποιο λόγο θέλει να τους διώξει από το νέο τους σπίτι. Τι θυμόμαστε: Τον Λάιονο να χρησιμοποιεί το σπαθί των οιωνών κάθε φορά που χρειαζόταν βοήθεια φωνάζοντας «Θάντερ! Θάντερ! Θάντερκατς! Ωωωω!» και το σπαθί να μεγαλώνει και να φωτίζεται, την Τσιτάρα, την πιο σέξυ ίσως παρουσία που θυμόμαστε σε καρτούν, και τον τρομακτικό Μαμ Ρα με τις αηδιαστικές γάζες που του τύλιγαν (αφού ήταν μούμια ο άνθρωπος), που ενίοτε όμως μεταμορφωνόταν σε αρχαίο πολεμιστή, όταν δεν έστελνε τα ανεκδιήγητα, υπερβολικά χαζά, μεταλλαγμένα τσιράκια του να εξοντώσουν τους Θάντερκατς αποτυγχάνοντας πάντα. Στο τέλος οι Θάντερκατς και τον ΜαμΡΑ εξόντωσαν και έφυγαν από την Τρίτη Γη, όμως φέτος ξαναεπέστρεψαν μετά από περισσότερα από 20 χρόνια σε νέες περιπέτειες, αν και όσοι είδατε τα παλιά επεισόδια δύσκολα θα συμβιβαστείτε με τη νέα γενιά Θάντερκατς.
Κάντυ Κάντυ: Δύο κανάλια είχε τότε η τηλεόραση, και την έβλεπαν όχι μόνο κορίτσια αλλά και αγόρια. Η πρώτη σαπουνόπερα που παρακολουθήσαμε στη ζωή μας, με την άτακτη αλλά καλοσυνάτη, ορφανή από γονείς, Κάντυ να περνάει από την παιδική ηλικία στη εφηβεία, να γίνεται νοσοκόμα, να χαίρεται, να ερωτεύεται, να πονάει, να πενθεί. Τι θυμόμαστε: τον θάνατο του Άντονι, ένα δύσκολο θέμα για να καταπιαστεί μια σειρά κινουμένων σχεδίων και ίσως ο πρώτος «θάνατος» που συνειδητοποιήσαμε ως παιδιά, η αναφορά και σε άλλα δύσκολα θέματα όπως ο πόλεμος, η στριμμένη Ελίζα, ο Τέρι και το μυστήριο ποιος επιτέλους είναι αυτός ο μυστικοπαθής μεγάλος θείος Ουίλιαμ.
Παπιοπεριπέτειες: Ο Χιούη, ο Λιούη και ο Ντιούη για κάποιον λόγο άφησαν τον θείο τους τον Ντόναλντ και μετακόμισαν στο ανάκτορο του τσιγκούνη, ζάπλουτου θείου τους Σκρουτζ Μακ Ντακ. Οι περιπέτειες στις οποίες μπλέκουν είναι απανωτές, καθώς όλοι οι εγκληματίες του κόσμου έχουν βάλει στο στόχαστρό τους το θησαυροφυλάκιο του Σκρουτζ, κυρίως όμως η συμμορία των Λύκων και η μάγισσα Μάτζικα Ντε Σπελ. Τι θυμόμαστε: την βρετανική προφορά του θείου Σκρουτζ (μια και τη σειρά την παρακολουθούσαμε υποτιτλισμένη και όχι μεταγλωττισμένη) και την κυρία Μπίγκλεϊ, νταντά των τριών μικρών διαβόλων, που μάς έδινε – σωστά ή λανθασμένα – την εντύπωση ότι ήταν κρυφά ερωτευμένη με τον θείο Σκρουτζ. Αυτή η σειρά έκανε τον Σκρουτζ Μακ Ντακ τον πιο αγαπημένο μου από τους ήρωες του Ντίσνεϋ, πολύ περισσότερο από τον Μίκυ.
Στρουμφάκια: All times classic σειρά κινουμένων σχεδίων που προβάλλεται μέχρι και σήμερα. Ο Μπαμπα-στρουμφ, ο Χουζούρης, ο Λιχούδης, ο Προκόπης, ο Σπιρτούλης, ο Γκρινιάρης, η Στρουμφίτα και ένα σωρό μικρά, μπλε ανθρωπάκια, τα ονομαζόμενα Στρουμφάκια, ζούσαν σε μια κρυφή τοποθεσία στο δάσος και αποτελούσαν στόχο του κακού μάγου Δρακουμέλ και της γάτας του, της Ψιψινέλ. Στη σειρά υπήρχαν και αρκετοί παράπλευροί χαρακτήρες, όπως η Μητέρα Φύση, ο Φαγάνας κλπ. Κάποια στιγμή προβλήθηκε και μια σειρά spin-off με την ονομασία «Ο Γιόχαν, ο Μπίλυ και τα Στρουμφάκια». Τι θυμόμαστε: τον Χουζούρη, τον Γκρινιάρη και τον Σπιρτούλη, που σε αντίθεση με τα άλλα στρουμφάκια, δεν ήταν τόσο έξυπνος όσο άφηνε να εννοηθεί το όνομά του. Η λέξη «στρουμφάκι» πέρασε και στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, ως κοροϊδευτική έκφραση ατόμου που είναι πολύ κοντός – καθόλου πολιτικά ορθή η χρήση της.
Τζι Αι Τζο: Όταν είδαμε τη σειρά στην ελληνική τηλεόραση συνέπεσε με τον πρώτο πόλεμο στον Περσικό κατά του Σαντάμ Χουσεΐν στις αρχές της δεκαετίας του 90. Καταλαβαίνετε επομένως πόσο δε γινόταν να μην επηρεάσει το lifestyle ενός αγοριού της εποχής. Η επίλεκτη ομάδα αμερικανών στρατιωτών, μεταξύ των οποίων ήταν και μια γυναίκα, αντιμαχόταν την τρομοκρατική οργάνωση Κόμπρα, αρχηγός της οποίας ήταν ένας άντρας χωρίς πρόσωπο, αφού συνέχεια τον βλέπαμε με κάτι σαν περικεφαλαία – ή ότι άλλο ήτανε. Τι θυμόμαστε: την απίστευτη πλύση εγκεφάλου για τον ηρωισμό των αμερικανών στρατιωτών που έχουν πάντα δίκαιο και θέλουν να σώσουν τον κόσμου από τους κακούς που μισούν την Αμερική. Τώρα που μεγαλώσαμε, απλά αναρωτιόμαστε γιατί στο καλό το βλέπαμε.
Αστυνόμος Σαΐνης: Ο πιο γκαφατζής αστυνομικός που έχουμε δει ποτέ. Αν και για κάποιον λόγο, που ποτέ δε μας εξήγησε και κανείς, ο Σαΐνης είναι φορτωμένος με απίστευτα εξαρτήματα που του επιτρέπουν να πετάει, να βγάζει ρόδες, να ψηλώνει κλπ., είναι τόσο γκαφατζής που ποτέ δε θα μπορούσε να πιάσει κανέναν από τους κακούς που κυνηγάει αν δεν ήταν η κρυφή βοήθεια της ανιψιάς του, Πένι, και του σκύλου της, του Μπρέιν. Για κάποιον λόγο, πίσω από όλους τους εγκληματίες κρυβόταν ο δόκτωρ Κλάους, ένας αρχικακός,, για τον οποίο το μόνο που ξέραμε ήταν ότι έχει ένα μεταλλικό χέρι, καθώς δεν είδαμε ποτέ το πρόσωπό του, και ότι χάιδευε μια χοντρή γάτα. Τι θυμόμαστε: τον αρχηγό της αστυνομίας, που πάντα καλούσε τον Σαΐνη στις πιο απίθανες κρυψώνες για να του αναθέσει την αποστολή του με ένα γράμμα που πάντα αυτοκαταστρεφόταν και το διδακτικό κλείσιμο κάθε επεισοδίου, όπου ο Σαΐνης έδινε χρήσιμες συμβουλές στην Πένι και έμμεσα στα παιδιά από το σπίτι. Αυτό το τελευταίο ήταν και το λιγότερο αγαπημένο μου κομμάτι της σειράς, όχι μόνο αυτής αλλά και κάθε άλλης που θεωρούσε απαραίτητο να στέλνει στο τέλος και από ένα εκπαιδευτικό μήνυμα.
Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες: Το κλασσικό βιβλίο του Ιουλίου Βερν έγινε παιδική σειρά κινουμένων σχεδίων με πρωταγωνιστές … ζώα. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Ουίλιαμ Φογκ έβαλε στοίχημα ότι μπορεί κάποιος να ταξιδέψει γύρω από τον κόσμο μόνο σε 8ο ημέρες, που θεωρούνταν μεγάλο κατόρθωμα για την εποχή, με αφορμή μια συζήτηση στη λέσχη πλουσίων του Λονδίνου για το πιθανό καταφύγιο του ληστή που έκλεψε 55.000 λίρες από την Τράπεζα της Αγγλίας. Στο ταξίδι του ο Φογκ παίρνει μαζί του και τον νέο του υπηρέτη, τον Πασπαρτού. Δεν έχουν όμως να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του ταξιδιού, αλλά και όσους δε θέλουν να κερδίσει ο Φογκ το στοίχημα, όπως και η Σκότλαντ Γιαρντ που τον θεωρεί ως τον δράστη της ληστείας της Τράπεζας, λόγω της απίστευτης ομοιότητα του Ουίλιαμ Φογκ με τον ληστή, σύμφωνα με τις μαρτυρίες. Τι θυμόμαστε: την πριγκίπισσα Ρόμι, η οποία γλίτωσε την τελευταία στιγμή από ένα βάρβαρο ινδικό έθιμο που ήθελε τη χήρα να καίγεται ζωντανή μετά το θάνατο του άντρα της, και τις μάσκες προσώπου ενός από τους διώκτες του Φογκ, ο οποίος άλλαζε συνέχεια πρόσωπο.
Φυσικά, είναι πολλές ακόμα σειρές κινουμένων σχεδίων που θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο: Το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον, Σάγκμα, Μπλόφες, Γιαπωνέζικα παραμύθια, Τάο τάο, Λαγουδένια Πολιτεία, Χελωνονιτζάκια, Γκοστμπάστερς, Τζέτσονς, Κάσπερ κι ένα σωρό ακόμα. Και φυσικά πολλές ήταν και οι ελληνικές παραγωγές με μαριονέτες της οικογένειας Σοφιανού, όπως η θρυλική μέχρι και σήμερα Φρουτοπία με τον δαιμόνιο δημοσιογράφο Πίκο Απίκο, το «Κάπου, κάπως, κάποτε», του Κουτιού τα Παραμύθια με την μικρή Παρασκευούλα, που για κάποιο λόγο την αντιπαθούσα και ένα σωρό άλλες. Για να αναφερθώ σε όλες τις σειρές χρειάζονται πολλά αφιερώματα. Για να μην αναφερθώ σε πολύ πιο πρόσφατα κινούμενα σχέδια, όπως Πόκεμον, το Μπομπ τον Σφουγγαράκη, τον Λάζλο και κάποια άλλα που – το ομολογώ – αν δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω και παίζουν η τηλεόραση κάποιες φορές τα παρακολουθώ. Ο άνθρωπος όσο και να μεγαλώνει, πάντα μένει μέσα του παιδί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου