Η γερμανική κυβέρνηση περηφανεύεται ότι η Γερμανία είναι η μοναδική χώρα της ευρωζώνης που δεν έχει επηρεαστεί από την κρίση του ευρώ. Οι υψηλοί – ή μάλλον συγκριτικά υψηλότεροι – ρυθμοί ανάπτυξης, η χαμηλή ανεργία και το χαμηλό δημοσιονομικό έλλειμμα επέτρεψαν στους Γερμανούς να βιώσουν ένα αυτάρεσκο αίσθημα υπεροχής και να διαμορφώσουν τις εξελίξεις στην ευρωζώνη με βάση το πετυχημένο γερμανικό πρότυπο. Φυσικά, τα δημοσιονομικά στοιχεία είναι αληθή. Πράγματι, η Γερμανία σαν κράτος φαίνεται να πληρεί κάποιες τυπικές προϋποθέσεις. Ποιο είναι όμως το αντίτιμο για τους ίδιους τους Γερμανούς;
Το χθεσινό δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας Saarbrücker Zeitung είναι αποκαλυπτικό. Την τελευταία δεκαετία η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας ναι μεν βελτιώθηκε, αυξήθηκαν όμως οι ανισότητες στο εσωτερικό της χώρας με αποτέλεσμα να χειροτερέψει δραματικά το βιοτικό επίπεδο των πιο αδύναμων στρωμάτων.
Μέσα σε δέκα μόλις χρόνια μειώθηκε κατά δύο χρόνια το προσδόκιμο ζωής των Γερμανών με χαμηλά εισοδήματα: από 77.5 που ήταν το 2000, το 2010 έφτασε στα 75.5 χρόνια. Στην ανατολική δε Γερμανία, την διαδικασία ενσωμάτωσης της οποίας στο ενιαίο γερμανικό κράτος κάποιοι εξυπνάκηδες Γερμανοί αξιωματούχοι προέβαλλαν ως πρότυπο για την ανάγκη γρήγορης προώθησης των προβλεπόμενων αποκρατικοποιήσεων και άλλων μεταρρυθμίσεων στη χώρα μας, το προσδόκιμο ζωής των κατοίκων της την τελευταία δεκαετία μειώθηκε κατά σχεδόν 4 ολόκληρα χρόνια (από 77.9 το 2000 στα 74,1 χρόνια σήμερα)!
Μέσα σε δέκα μόλις χρόνια μειώθηκε κατά δύο χρόνια το προσδόκιμο ζωής των Γερμανών με χαμηλά εισοδήματα: από 77.5 που ήταν το 2000, το 2010 έφτασε στα 75.5 χρόνια. Στην ανατολική δε Γερμανία, την διαδικασία ενσωμάτωσης της οποίας στο ενιαίο γερμανικό κράτος κάποιοι εξυπνάκηδες Γερμανοί αξιωματούχοι προέβαλλαν ως πρότυπο για την ανάγκη γρήγορης προώθησης των προβλεπόμενων αποκρατικοποιήσεων και άλλων μεταρρυθμίσεων στη χώρα μας, το προσδόκιμο ζωής των κατοίκων της την τελευταία δεκαετία μειώθηκε κατά σχεδόν 4 ολόκληρα χρόνια (από 77.9 το 2000 στα 74,1 χρόνια σήμερα)!
Μετά από αυτά τα αποκαλυπτικά στοιχεία μια σειρά ερωτημάτων με απασχολούν. Το ζητούμενο είναι η βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή των εθνικών οικονομιών ανεξαρτήτων του κόστους στους ίδιους τους πολίτες; Ή μήπως πρέπει τα κράτη να ενδιαφέρονται μόνο για ένα κομμάτι των πολιτών αδιαφορώντας για τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα; Όταν η Ευρώπη ανησυχεί διότι οι αγορές κυβερνούν σε βάρος των κρατών, μήπως πρέπει να σκεφτούμε εάν ορισμένες τυπικά και φαινομενικά σωστές κρατικές πολιτικές αποβαίνουν σε βάρος των πολιτών έναντι των οποίων θεωρητικά οι κυβερνήσεις είναι υπόλογες; Ή μήπως ονειρευόμαστε μια κοινωνία των δύο ταχυτήτων όπου οι πλούσιοι θα γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί θα καταλείπονται έρμαια της τύχης τους; Αν το δίλημμα είναι ανάμεσα στην αριθμολαγνεία των ψυχρών στατιστικών και στην ουσία που βιώνουν οι άνθρωποι καθημερινά θα προτιμήσω σαφώς το δεύτερο. Αν ο αυστηρός δάσκαλος μου προσφέρει διδαχές αποθεώσεως της θεωρίας ότι το μεγάλο ψάρι πρέπει να τρώει το μικρό, ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω. Ο καπιταλισμός δεν έχει μόνο άγριο πρόσωπο, αλλά χρειάζεται ανοιχτό μυαλό και λίγη γνώση Ιστορίας για να το αντιληφθεί κάποιος. Σήμερα όμως το ανοιχτό μυαλό είναι αυτό που κατ’ εξοχήν λείπει από την ευρωπαϊκή ελίτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου