ΕΚΛΟΓΕΣ, ΛΟΙΠΟΝ! ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ!

Εκλογές, λοιπόν! Με μεγαλύτερη ή μικρότερη αποφασιστικότητα εκατομμύρια συμπατριώτες μας προσέρχονται σήμερα στις κάλπες για να καταθέσουν με την ψήφο τους το προσωπικό τους όραμα για το μέλλον της χώρας. Η λέξη "όραμα" δε θεωρώ ότι είναι υπερβολική, καθώς ακόμα και η περίφημη τιμωρητική ψήφος, για την οποία έγινε τόσος λόγος κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, εμπεριέχει κάποιο θετικό μήνυμα, καθώς ο ψηφοφόρος-τιμωρός θα σκεφτεί σοβαρά μέσω ποιου κόμματος θα επιλέξει να εκφράσει αυτήν τη διαμαρτυρία - ή και την αγανάκτησή του αν προτιμάτε.

Με το πολιτικό σκηνικό να μοιάζει με κινούμενη άμμο, πιο ρευστό από ποτέ, προβλέψεις είναι δύσκολο να γίνουν. Και εδώ που τα λέμε, τι νόημα έχει να κάνει κάποιος την οποιανδήποτε πρόβλεψη, όταν σε λίγες ώρες θα κλείσουν οι κάλπες και θα μάθουμε τη λαϊκή ετυμηγορία. Το σχεδόν σίγουρο πάντως είναι ότι κανένα κόμμα δε θα έχει την αυτοδυναμία στη νέα Βουλή και όλα δείχνουν κυβέρνηση συνεργασίας. Κατά τη γνώμη μου μάλιστα, μάλλον το πρώτο κόμμα δε θα πλησιάσει καν στο περίφημο αυτό στόχο της αυτοδυναμίας, όσο κι αν θέλουν να την ονειρεύονται ορισμένοι ακόμη και τώρα. Εξάλλου, ένα ακόμη σχεδόν σίγουρο στοιχείο είναι η αύξηση του αριθμού των κομμάτων που θα εκπροσωπηθούν στη νέα Βουλή σε σχέση με τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο αριθμός αυτός αποκλείεται να είναι μικρότερος από 7, ενώ πολύ πιθανή είναι η εκπροσώπηση ακόμη και 8 κομμάτων. Δεδομένου του χαμηλού ποσοστού που εκτιμώ ότι θα λάβει το πρώτο κόμμα, θεωρώ δύσκολη τη γρήγορη προσφυγή σε ένα νέο γύρο επαναληπτικών κατά κάποιο τρόπο εκλογών, αλλά μάλλον τα δύο μεγάλα- έως πρότινος- κόμματα θα επιχειρήσουν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας ενδεχομένως με τη συμμετοχή ενός μικρότερου είτε της "Δημοκρατικής Αριστεράς", σενάριο που δε θεωρώ ότι είναι αρκετά πιθανό, είτε με τη συμμετοχή της "Δημοκρατικής Συμμαχίας", εφόσον καταφέρει να εισέλθει στη νέα Βουλή. 

Ο μόνος λόγος για τον οποίο θα μπορούσε να ναυαγήσει ένα τέτοιο εγχείρημα είναι η επίδειξη αμετροέπειας των πολιτικών αρχηγών των δύο παραδοσιακών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), εάν κυριαρχήσουν το "εγώ" και η αμετροεπής φιλοδοξία των αρχηγών τους, και κυρίως του Αντώνη Σαμαρά που απαιτεί, σχεδόν παρακαλά, το λαό να τον τοποθετήσει στον πρωθυπουργικό θώκο. Άλλωστε, ο ελληνικός λαός δε χρωστάει κανένα αξίωμα σε κανέναν και είναι προσβλητική όλη αυτή η συζήτηση για το όνομα του επόμενου πρωθυπουργού που σημάδεψε εν πολλοίς τον προεκλογικό αγώνα των δύο μεγαλύτερων έως σήμερα κομμάτων, πριν ο λαός να εκφράσει την ετυμηγορία του. Στο κάτω-κάτω αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο τον ελληνικό λαό είναι οι πολιτικές αποφάσεις, το σχέδιο εξόδου της χώρας από το αδιέξοδο στο οποίο φαίνεται να έχει περιέλθει τα τελευταία χρόνια, έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο λιτότητας και ύφεσης, ενώ αδιαφορεί για το βιογραφικό τίνος θα εμπλουτισθεί με την πρωθυπουργική ιδιότητα. Τι θα συμβεί όμως σε περίπτωση προκήρυξης νέων εκλογών; Πιστεύει κανείς εχέφρων άνθρωπος ότι ο λαός θα τρέξει ασμένως πίσω στις αγκαλιές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μέσα σε ένα μήνα υπό το φόβο ακυβερνησίας ή θα αποφασίσει να μετακινηθεί σε άλλες εναλλακτικές λύσεις; Το μάλλον βέβαια πάντως είναι ότι αρκετά από τα αντιμνημονιακά κόμματα που θα κινηθούν πέριξ του 1% και δε θα έχουν ελπίδες υπερτριπλασιασμού της δύναμης τους μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, ώστε να καταφέρουν να εκπροσωπηθούν στη Βουλή, θα επιλέξουν να συνεργαστούν με κάποιο από τα αντμνηομνιακά κόμματα που θα έχουν ήδη κατοχυρωμένη την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση ανεβάζοντας τη δύναμή τους. 

Όσον αφορά την περίφημη "κυβέρνηση της Αριστεράς" δε βλέπω πιθανό το ενδεχόμενο να περπατήσει ένα τέτοιο σενάριο, παρά μόνο εάν κάποιο από τα αριστερά κόμματα έρθει απόψε πρώτο. Ελέω εκλογικού νόμου, ούτε καν το δεύτερο κόμμα δύναται να επηρεάσει αποφασιστικά τις εξελίξεις για το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, ακόμα κι αν η απόστασή του από το πρώτο είναι μικρότερη και τη μίας ποσοστιαίας μονάδας. Με τα μέχρι τώρα δεδομένα πάντως, δε φαίνεται πιθανή η πρωτιά κάποιου αριστερού κόμματος, εκτός κι αν "εγκυμονεί" εκπλήξεις η πλατιά μάζα όλων εκείνων των οργισμένων πολιτών που έκλειναν το τηλέφωνο στους δημοσκόπους, οργισμένοι με το σύνολο του πολιτικού συστήματος.

Το δυστύχημα πάντως είναι ότι - καθώς φαίνεται με τα μέχρι τώρα στοιχεία - στην επόμενη Βουλή θα περισσέψει ο ακραίος λαϊκισμός. Πρόκειται για κόμματα με δεξιά ιδεολογική προέλευση, τα οποία δεν έχουν κάποια συνολική πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά εστιάζουν άλλος στο μεταναστευτικό και άλλος στην οικονομική κρίση αδιαφορώντας για όλα τα άλλα ζητήματα που απασχολούν - ή θα έπρεπε να απασχολούν - την ελληνική κοινωνία. Αυτό πάντως που περιμένω με μεγάλη περιέργεια να δω απόψε το βράδυ είναι πόσο μεγάλη και πόσο διάσπαρτη γεωγραφικά είναι η δυναμική του κόμματος της Χρυσής Αυγής. Κακά τα ψέματα, το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης δεν είναι το ίδιο σε όλη τη χώρα ούτε όλες οι πόλεις και τα χωριά της Ελλάδας έχουν τα γκέτο που συναντά κανείς σε ορισμένες γειτονιές της Αθήνας, και στα οποία θύματα δεν είναι μόνο οι Έλληνες κάτοικοι τους αλλά και οι δύσμοιροι λαθρομετανάστες, που είναι κι αυτοί με τη σειρά τους εγκλωβισμένοι στα δικά τους αδιέξοδα, χαμένοι στον λαβύρινθο της ανεπάρκειας της ελληνικής γραφειοκρατίας. Ποια θα είναι λοιπόν η δυναμική αυτού του κόμματος, η οποία προέκυψε ξαφνικά τους τελευταίους μήνες, την ώρα που ο ΛΑ.Ο.Σ. άρχισε να πλήττεται (σύμπτωση;;) κι αυτός με τη σειρά του λόγω της συμμετοχής του στην κυβέρνηση Παπαδήμου;

Πάνω απ' όλα αυτά όμως, πέρα από τη σειρά κατάταξης των κομμάτων και τα ποσοστά τους, τους νικητές και τους ηττημένους της βραδιάς, υπάρχει και η ουσία. Αυτή δεν είναι άλλη από το αύριο της χώρας, πώς θα μπορέσει η Ελλάδα να σταθεί και πάλι στα πόδια της. Το αποτέλεσμα της κάλπης από μόνο του, δε θεωρώ ότι είναι αρκετό. Το διακύβευμα του χάους στο οποίο έχουν επενδύσει όλες οι πλευρές από τη δική τους σκοπιά καλείται να διαψευστεί (ή και να επιβεβαιωθεί) στην πράξη και όχι στα παχιά λόγια. Κι αν κάποιοι ετοιμάζονται αύριο να σηκώσουν τις καταθέσεις τους υπό το φόβο μιας ενδεχόμενης αυτόματης πτώχευσης από ένα "κακό" εκλογικό αποτέλεσμα, υπάρχουν ταυτόχρονα κι εκείνοι που είναι έτοιμοι αύριο να κατέβουν στους δρόμους και να εκφράσουν την οργή τους από ένα επίσης "κακό" για εκείνους εκλογικό αποτέλεσμα. Με λίγα λόγια, το πρόβλημα του διχασμού είναι μια πραγματικότητα και όχι απλά ένας θεωρητικός κίνδυνος, όπως άλλωστε αποτυπώθηκε και τη βραδιά που το Κοινοβούλιο υπερψήφιζε τη δεύτερη δανειακή σύμβαση τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν άλλοι φοβόντουσαν μήπως χάσουν τις καταθέσεις τους από ενδεχόμενη καταψήφιση του δανείου και άλλοι διαδήλωναν στους δρόμους ή "έκαιγαν" την Αθήνα επειδή ακριβώς το δάνειο υπερψηφίστηκε.  Ποια είναι λοιπόν η λύση; Πολύ απλά, ψυχραιμία. Ψυχραιμία και περίσκεψη, γιατί τα δύσκολα είναι ακόμα μπροστά και δε θα φύγουν τόσο εύκολα από το δρόμο μας, όποιος κι αν είναι απόψε ο μεγάλος νικητής των εκλογών.