Από παιδί ακόμα θυμάμαι που διάβαζα στις εφημερίδες τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την οικονομική κατάσταση των κρατών μελών και πάντοτε η Πορτογαλία "συναγωνιζόταν" με την Ελλάδα (και σε μικρότερο βαθμό με την Ιρλανδία) για την τελευταία θέση. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το ότι η οικονομική κρίση χτύπησε πρώτα και σε μεγαλύτερο βαθμό τους παραδοσιακά πιο αδύναμους κρίκους της ευρωζώνης. Αν και οι βαθύτερες αιτίες εμφάνισης της οικονομικής κρίσης στην κάθε χώρα διαφέρουν, ωστόσο είναι κοινές οι συνέπειες αυτής, όπως και ο τρόπος που τις αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι τους. Για παράδειγμα, το αντίδοτο στο πρόβλημα της ολοένα αυξανόμενης ανεργίας είναι η μετανάστευση. Ειδικά δε για τους Πορτογάλους, δεδομένου και του γλωσσικού παράγοντα, λύση αποτελεί η μετανάστευση σε πρώην αποικίες της χώρας τους, όπως η... Αγκόλα, σύμφωνα με δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Spiegel.
Μεγάλη ναυτική και - κατά συνέπεια - αποικιοκρατική δύναμη του 15ου αιώνα, η πορτογαλική αυτοκρατορία εξαπλώθηκε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα: Βραζιλία, Αφρική, Ινδία, μέχρι και και την Κίνα, στην περιοχή του Μακάο. Με την αυτοκρατορία να παρακμάζει σταθερά, τον 20ο αιώνα η Πορτογαλία απέμεινε μόνο με ορισμένες από τις αφρικανικές αποικίες της (τη Γουινέα, τη Μοζαμβίκη και την Αγκόλα), οι οποίες απέκτησαν την ανεξαρτησία τους το 1975 ύστερα από 14 χρόνια πολεμικών αναμετρήσεων και αφού προηγουμένως κατέρρευσε το δικτατορικό καθεστώς του Σαλαζάρ με την Επανάσταση των Γαρυφάλλων, τον Απρίλιο του 1974. Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από ένα εκατομμύριο μετανάστες επέστρεψαν την εποχή εκείνη από τις πρώην αποικίες στη μητρόπολη, όμως 37 χρόνια μετά και ελέω οικονομικής κρίσης η τάση έχει αντιστραφεί.
Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της πορτογαλικής κυβέρνησης, το ποσοστό της ανεργίας στη χώρα κατά το πρώτο τρίμηνο του 2012 ανήλθε στο 14.9% έναντι 12.4% ένα χρόνο νωρίτερα, πριν την είσοδο της Πορτογαλίας στο μνημόνιο. Την ίδια στιγμή, δέκα χρόνια μετά το τέλος ενός πολυετούς, αιματηρού εμφυλίου πολέμου, η Αγκόλα έχει εξελιχθεί σε σημαντική πετρελαιοπαραγωγό χώρα. Το πρώτο τρίμηνο του 2012, η νοτιοαφρικανική χώρα παρήγαγε κατά μέσο όρο 1.8 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου την ημέρα σε υπεράκτιες γεωτρήσεις βάθους 1.500 μέτρων. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή τη στιγμή η Αγκόλα αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο προμηθευτή πετρελαίου στην Κίνα. Όμως δεν είναι μόνο το πετρέλαιο, καθώς η Αγκόλα είναι η τρίτη μεγαλύτερη παραγωγός διαμαντιών χώρα της αφρικανικής ηπείρου, παρόλο που έχει εξερευνηθεί μόνο το 40% του εδάφους της ως προς την εξόρυξη διαμαντιών. Παλιότερα δε η χώρα ήταν η τρίτη μεγαλύτερη εξαγωγέας καφέ στον κόσμο, όμως ο πολυετής εμφύλιος πόλεμος κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος των φυτειών. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, πόσο μεγάλες είναι οι οικονομικές προοπτικές της χώρας, η οποία ήδη γνωρίζει αξιοζήλευτα επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης για τα δεδομένα της υποσαχάριας Αφρικής.
Παρόλο που ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού εξακολουθεί να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, η οικονομική ελίτ της Αγκόλας, χάρη στα κέρδη της κρατικής πετρελαϊκής εταιρίας Sonangol, κατακτά την αγορά της Πορτογαλίας. Επιχειρηματίες από την πρώην αποικία αγοράζουν κρατικές πορτογαλικές εταιρίες που ιδιωτικοποιούνται στο πλαίσιο των διαρθρωτικών μέτρων της πορτογαλικής κυβέρνησης, αγοράζουν μετοχές σε μιντιακά συγκροτήματα και χτίζουν πολυτελή θέρετρα στις παραλίες της χώρας με θέα τον Ατλαντικό ωκεανό. Εξάλλου, η εικόνα της Αγκόλας έχει αλλάξει εντυπωσιακά τα τελευταία χρόνια, καθώς έχουν κατασκευαστεί σημαντικά δημόσια έργα, αν και υπάρχουν πολλά ακόμη που πρέπει να γίνουν στον κατασκευαστικό τομέα (σχολεία, νοσοκομεία, σιδηρόδρομοι, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι κλπ). Επίσης, οι αδυναμίες σε θέματα ιατρικής πολιτικής, στον αγροτικό τομέα τα υψηλά ποσοστά αναλφαβητισμού κλπ. σε συνδυασμό με το ότι τα πορτογαλικά είναι η επίσημη γλώσσα της Αγκόλας, έχουν ωθήσει πάνω από 150.000 Πορτογάλους διαφόρων ειδικοτήτων να αναζητήσουν ένα σύγχρονο πορτογαλικό όνειρο μεταναστεύοντας στην πρώην αποικία, η οποία βιώνει το δικό της οικονομικό θαύμα, την ώρα που η πρώην κυρίαρχος βιώνει ένα οικονομικό δράμα. Οι άλλοτε αδύναμοι κατάφεραν να επιβληθούν στον άλλοτε ισχυρό επιβεβαιώνοντας ότι ορισμένες φορές όντως "η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο".
[Πηγή: Spiegel]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου