Οι λαοί της Αφρικής είναι τα μεγαλύτερα θύματα του παράλογου ανταγωνισμού των αποκαλούμενων Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες μοίρασαν επί χάρτου τα εδάφη της Μαύρης Ηπείρου και στη συνέχεια τα εκμεταλλεύτηκαν σε βάρος των πληθυσμών που κατοικούσαν επί αιώνες σε αυτά. Οι λαοί, βέβαια, οι μόνοι που δε φταίνε σε τίποτα γι' αυτόν τον παραλογισμό, είναι εκείνοι που υφίστανται μέχρι και σήμερα τις συνέπειές του.
Αυτή η ανάρτηση δε σκοπεύει να καλύψει κάποιο σημαντικό ιστορικό κενό, αλλά να ενημερώσει επιγραμματικά για τη σταδιακή πορεία ανεξαρτησία των λαών της Αφρικής προς την ελευθερία. Κάθε διόρθωση είναι δεκτή μετά χαράς.
1847
26 Ιουλίου: Η Λιβερία γίνεται ανεξάρτητη. Στην πραγματικότητα, η χώρα δεν υπήρξε ποτέ αποικία κάποιας μεγάλης δύναμης. Ωστόσο, το 1822 η περιοχή, λόγω της γεωγραφικής της θέσης στη δυτική Αφρική, είχε επιλεγεί από την Αμερικανική Εταιρία Αποικισμού ως ο χώρος αποστολής των απελευθερωμένων Αφροαμερικανών σκλάβων. Οι ελεύθεροι πλέον σκλάβοι, οι απόγονοι των οποίων ονομάστηκαν Αμερικανολιβεριανοί, και οι ντόπιοι πληθυσμοί διεκδικούσαν μεγαλύτερο βαθμό αυτονομίας και τελικά, τον Ιούλιο του 1847, κήρυξαν την ανεξαρτησία της χώρας, που ονομάστηκε Λιβερία , δηλαδή "ελευθερία", ενώ η πρωτεύουσα Μονρόβια οφείλει την ονομασία της στον αμερικανό πρόεδρο Μονρόε. Τη σημερινή της μορφή την απέκτησε το 1857, όταν ενσωμάτωσε την περιοχή του Μαίρυλαντ.
26 Ιουλίου: Η Λιβερία γίνεται ανεξάρτητη. Στην πραγματικότητα, η χώρα δεν υπήρξε ποτέ αποικία κάποιας μεγάλης δύναμης. Ωστόσο, το 1822 η περιοχή, λόγω της γεωγραφικής της θέσης στη δυτική Αφρική, είχε επιλεγεί από την Αμερικανική Εταιρία Αποικισμού ως ο χώρος αποστολής των απελευθερωμένων Αφροαμερικανών σκλάβων. Οι ελεύθεροι πλέον σκλάβοι, οι απόγονοι των οποίων ονομάστηκαν Αμερικανολιβεριανοί, και οι ντόπιοι πληθυσμοί διεκδικούσαν μεγαλύτερο βαθμό αυτονομίας και τελικά, τον Ιούλιο του 1847, κήρυξαν την ανεξαρτησία της χώρας, που ονομάστηκε Λιβερία , δηλαδή "ελευθερία", ενώ η πρωτεύουσα Μονρόβια οφείλει την ονομασία της στον αμερικανό πρόεδρο Μονρόε. Τη σημερινή της μορφή την απέκτησε το 1857, όταν ενσωμάτωσε την περιοχή του Μαίρυλαντ.
1910
31 Mαΐου: Δημιουργείται η Ένωση της Νοτίου Αφρικής, με την ενοποίηση τεσσάρων βρετανικών αποικιών: του Ακρωτηρίου, του Νατάλ, του Τρανσβάαλ και της Αποικίας του Ποταμού Οράγγη.
31 Mαΐου: Δημιουργείται η Ένωση της Νοτίου Αφρικής, με την ενοποίηση τεσσάρων βρετανικών αποικιών: του Ακρωτηρίου, του Νατάλ, του Τρανσβάαλ και της Αποικίας του Ποταμού Οράγγη.
1922
22 Φεβρουαρίου: Διακηρύσσεται η ανεξαρτησία της Αιγύπτου, που μέχρι τότε αποτελούσε βρετανικό προτεκτοράτο. Καταλυτική ήταν η επίδραση της Επανάστασης του 1919 με αφορμή τη σύλληψη και εξορία του Saad Zaghlul και άλλων μελών του κόμματος Wafd.
22 Φεβρουαρίου: Διακηρύσσεται η ανεξαρτησία της Αιγύπτου, που μέχρι τότε αποτελούσε βρετανικό προτεκτοράτο. Καταλυτική ήταν η επίδραση της Επανάστασης του 1919 με αφορμή τη σύλληψη και εξορία του Saad Zaghlul και άλλων μελών του κόμματος Wafd.
1941
5 Μαΐου: Η Αιθιοπία δεν αποτέλεσε ποτέ αποικία ξένης μεγάλης δύναμης. Οι ρίζες της σύγχρονης Αιθιοπίας εντοπίζονται στην περίοδο της βασιλείας του Μενελίκ Β' (1889-1913). Την περίοδο από το 1936 έως το 1941 η χώρα τελούσε υπό ιταλική κατοχή, ως συνέπεια του δευτέρου πολέμου της Αβησσυνίας, ενώ απέκτησε και πάλι την ανεξαρτησία της στις 5 Μαΐου 1941.
1951
24 Δεκεμβρίου: Ανεξαρτησία της Λιβύης. Η περιοχή αποτελούσε ιταλική αποικία από τον Ιταλοτουρκικό πόλεμο του 1911-1912 μέχρι το 1943, οπότε περιήλθε στον έλεγχο των Γάλλων και των Βρετανών. Με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 21 Νοεμβρίου 1949 εκφράστηκε η επιθυμία να καταστεί η Λιβύη ανεξάρτητο κράτος μέχρι την 1η Ιανουαρίου 1952, όπως και τελικά έγινε.
24 Δεκεμβρίου: Ανεξαρτησία της Λιβύης. Η περιοχή αποτελούσε ιταλική αποικία από τον Ιταλοτουρκικό πόλεμο του 1911-1912 μέχρι το 1943, οπότε περιήλθε στον έλεγχο των Γάλλων και των Βρετανών. Με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 21 Νοεμβρίου 1949 εκφράστηκε η επιθυμία να καταστεί η Λιβύη ανεξάρτητο κράτος μέχρι την 1η Ιανουαρίου 1952, όπως και τελικά έγινε.
1956
1 Ιανουαρίου: Ανεξαρτησία του Σουδάν. Η αιγυπτιακή επανάσταση του 1952 και η πτώση του βασιλιά Φαρούκ (ο επίσημος τίτλος του οποίου ήταν "Βασιλιάς της Αιγύπτου και του Σουδάν") άνοιξαν το δρόμο για την ανεξαρτησία της χώρας που τη διεκδικούσαν Αιγύπτιοι και Βρετανοί, η οποία διασφαλίστηκε με Συνθήκη που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις των δύο κρατών το 1954.
2 Μαρτίου: Το Μαρόκο, που μέχρι τότε ήταν διηρημένο σε δύο γαλλικό και ισπανικό, αποκτά την ανεξαρτησία του. Πρώτα ανεξαρτητοποιείται το γαλλικό τμήμα και ακολουθεί το ισπανικό στις 7 Απριλίου. Η Ισπανία διατηρεί μόνο τις περιοχές της Χέουτα και της Μελίγια, το καθεστώς των οποίων αποτελεί μέχρι σήμερα εστία έντασης στις σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών.
20 Μαρτίου: Ανεξαρτησία της Τυνησίας. Η χώρα ήταν γαλλικό προτεκτοράτο από το 1881 με τη Συνθήκη του Μπαρντό. Σειρά εξεγέρσεων από τις αρχές του 20ου αιώνα απέβλεπε στην παραχώρηση ανεξαρτησίας, όμως ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ανέκοψε τη δυναμική μιας τέτοιας εξέλιξης. Τελικά, το κίνημα υπό την ηγεσία του Χαμπίμπ Μπουργκουίμπα σε συνδυασμό με την ανεξαρτησία του Μαρόκο συνέβαλαν στη θετική έκβαση του αγώνα των Τυνήσιων.
1957
6 Μαρτίου: Η Γκάνα γίνεται η πρώτη αποικία μεγάλης δύναμης στην Αφρική που αποκτά την ανεξαρτησία της (Διευκρίνηση: τα κράτη της βορείου Αφρικής δεν είχαν το καθεστώς αποικίας, αλλά προτεκτοράτου) και ήταν αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων μεταξύ της βρετανικής κυβέρνησης και της κυβέρνησης του Kwame Nkrumah, το κόμμα του οποίου είχε κερδίσει την πλειοψηφία στις εκλογές του 1952 και ο οποίος κατά το παρελθόν είχε φυλακιστεί με την κατηγορία της υποκίνησης ταραχών.
1958
2 Οκτωβρίου: Η Γουινέα γίνεται η πρώτη γαλλική αποικία που κερδίζει την ανεξαρτησία της. Είχε προηγηθεί στις 28 Σεπτεμβρίου το δημοψήφισμα για την υιοθέτηση του νέου Συντάγματος, με το οποίο εγκαινιαζόταν η πέμπτη γαλλική δημοκρατία. Οι κάτοικοι των γαλλικών αποικιών είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν μεταξύ του νέου Συντάγματος ή της ανεξαρτησίας. Οι κάτοικοι της Γουινέας ήταν οι μόνοι που επέλεξαν τη δεύτερη κι έτσι οι Γάλλοι αποσύρθηκαν άρον άρον από την περιοχή.
1960
1 Ιανουαρίου: Η ανεξαρτησία του γαλλικού Καμερούν. Το σημερινό Καμερούν, η ονομασία του οποίου προέρχεται από την πορτογαλική λέξη Camarões που σημαίνει "γαρίδες", λόγω της αφθονίας του συγκεκριμένου θαλασσινού στην περιοχή, αποτελούσε γερμανική αποικία από το 1884 μέχρι το 1919. Στη συνέχεια, με απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών χωρίστηκε σε δύο περιοχές, η μία εκ των οποίων έγινε γαλλική αποικία (το βόρειο τμήμα) και η άλλη βρετανική (ο νότος). Το1960 παραχωρήθηκε η ανεξαρτησία στο γαλλικό τμήμα, αποτέλεσμα του εμφυλίου πολέμου που είχε προκαλέσει η απαγόρευση λειτουργίας του ριζοσπαστικού πολιτικού κόμματος "Ένωση των πληθυσμών του Καμερούν", τον Ιούλιο του 1955. Τελικά, το βρετανικό Καμερούν ενώθηκε με το ανεξάρτητο κράτος στις 1 Οκτωβρίου 1961.
27 Απριλίου: Ανεξαρτησία του Τόγκο, πρώην γερμανική αποικία, που, όπως και το Καμερούν, είχε περιέλθει υπό γαλλική κυριαρχία μετά το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
20 Ιουνίου: Αναγνωρίζεται η ανεξαρτησία της Ομοσπονδίας του Μάλι, το οποίο είχε προκύψει από τη συνένωση της Σενεγάλης με το γαλλικό Σουδάν (σημερινό Μάλι).
26 Ιουνίου: Ανακηρύσσεται η ανεξαρτησία της Μαδαγασκάρης. Είχε προηγηθεί η σύσταση τς αυτόνομης Μαλαγασιανής Δημοκρατίας τον Οκτώβριο του 1958 και η υιοθέτηση του πρώτου Συντάγματος της χώρας το 1959. Η νησιωτική χώρα αποτελούσε γαλλική αποικία από το 1896, δεκατρία χρόνια μετά την εισβολή των Γάλλων στην περιοχή, με την εξορία του βασιλικού οίκου των Μερίνα.
30 Ιουνίου: Το βελγικό Κογκό γίνεται ανεξάρτητο κράτος, ύστερα από τη νίκη του εθνικιστικού κόμματος του Πατρίς Λουμούμπα τον Μάιο του 1960. Το 1971 η χώρα υπό το καθεστώς του προέδρου Μομπούτου μετονομάστηκε σε Ζαΐρ, ενώ το 1997, ύστερα από την ανατροπή του καθεστώτος μετονομάστηκε σε Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό.
1 Ιουλίου: Ιδρύεται το κράτος της Σομαλίας, που προέκυψε από την ένωση της μέχρι τότε βρετανικής Σομαλίας με την πρώην ιταλική Σομαλία, πουόμως τα τελευταία χρόνια τελούσε υπό την Κηδεμονία του ΟΗΕ.
1 Αυγούστου: Η ανεξαρτησία του Μπενίν, που μέχρι τότε ήταν γνωστό με την ονομασία Γαλλική Δαχομέη.
3 Αυγούστου: Ακόμα μία γαλλική αποικία της δυτικής Αφρικής γίνεται ανεξάρτητο κράτος, ο Νίγηρας. Τόσο στο Νίγηρα όσο και στις υπόλοιπες γαλλικές αποικίες της δυτικής Αφρικής που κέρδισαν την ανεξαρτησία τους τον Αύγουστο του 1960, είχε παραχωρηθεί καθεστώς αυτονομίας τον Δεκέμβριο του 1958, όταν είχε πλέον τεθεί σε ισχύ το Σύνταγμα της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας που προέβλεπε τον εκσυγχρονισμό του γαλλικού κράτους, αφορμή για το οποίο είχε αποτελέσει η κρίση της Αλγερίας.
5 Αυγούστου: Η μέχρι τότε γαλλική Άνω Βόλτα (ονομασία που οφείλεται στον ποταμό Βόλτα) και σημερινή Μπουρκίνα Φάσο (ονομασία που απέκτησε το 1984 και που σημαίνει "γη των τίμιων ανθρώπων") γίνεται ανεξάρτητο κράτος.
7 Αυγούστου: Η Ακτή Ελεφαντοστού ολοκληρώνει τον κατάλογο των αποικιών της Γαλλικής Δυτικής Αφρικής που ανεξαρτητοποιούνται.
11 Αυγούστου: Γίνεται ανεξάρτητο το Τσαντ. Μαζί με την Γκαμπόν, την Κεντροαφρικανή Δημοκρατία και το γαλλικό Κογκό αποτελούσε τμήμα της Γαλλικής Ισημερινής Αφρικής. Στις τέσσερις αυτές αποικίες είχε παραχωρηθεί καθεστώς αυτονομίας τον Νοέμβριο του 1958, σύμφωνα με τους κανόνες της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, ενώ τον Αύγουστο του 1960 ήρθε η ώρα της μετάβασης σε καθεστώς πλήρους ανεξαρτησίας.
13 Αυγούστου: Είναι η σειρά της Κεντροαφρικανής Δημοκρατίας για να γίνει ανεξάρτητη.
15 Αυγούστου: Ανεξαρτητοποιείται το γαλλικό Κογκό.
17 Αυγούστου: Γίνεται ανεξάρτητη η Γκαμπόν.
20 Αυγούστου: Η Ομοσπονδία του Μάλι διαλύεται με την αποχώρηση της Σενεγάλης, η οποία συνιστά ανεξάρτητο κράτος.
22 Σεπτεμβρίου: Ιδρύεται η Δημοκρατία του Μάλι.
1 Οκτωβρίου: Η άνοδος των εθνικιστικών κινημάτων και η πίεση για αυτοδιάθεση, οδήγησαν στην ανεξαρτησία της Νιγηρίας με απόφαση του βρετανικού Κοινοβουλίου.
28 Νοεμβρίου: Αν και το εθνικιστικό στοιχείο δεν ήταν εξίσου αναπτυγμένο όσο στις υπόλοιπες γαλλικές αποικίες της δυτικής Αφρικής, η Μαυριτανία κατέστη ανεξάρτητο κράτος, ύστερα από σειρά πολιτικών διαβουλεύσεων.
1961
27 Απριλίου: Η Σιέρα Λεόνε ("Οροσειρά των Λεόντων" στα ελληνικά) κερδίζει την ανεξαρτησία της από τη βρετανική κυριαρχία, ύστερα από ένα χρόνο έντονων πολιτικών διαπραγματεύσεων στο Λονδίνο.
31 Μαΐου: Η Ένωση της Νοτίου Αφρικής σπάει κάθε δεσμό με τη βρετανική αυτοκρατορία και μετονομάζεται σε Νοτιοαφρικανική Δημοκρατία.
9 Δεκεμβρίου: Ανεξαρτησία της Τανγκανίκα, πρώην βρετανική αποικία.
1962
1 Ιουλίου: Το Μπουρουντί και η Ρουάντα, βελγικές αποικίες από το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και μετά, γίνονται ανεξάρτητα κράτη.
3 Ιουλίου: Η Αλγερία είναι η τελευταία χώρα του Μαγκρέμπ που κερδίζει την ανεξαρτησία της. Η περιοχή βρισκόταν σε συνεχή αναταραχή από το ξέσπασμα της Επανάστασης της 1ης Νοεμβρίου 1954 και μετά, αποτελώντας την αχίλλειο πτέρνα της μεταπολεμικής Γαλλίας. Μάλιστα, οι οπαδοί της διατήρησης των στενών δεσμών με το γαλλικό κράτος οργάνωσαν αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος το 1961. Τελικά, με τις συμφωνίες του Εβιάν στις 18 Μαρτίου 1962 ο πόλεμος στην Αλγερία τερματίστηκε, ενώ στο δημοψήφισμα της 1ης Ιουλίου ο αλγερινός λαός ενέκρινε με συντριπτική πλειοψηφία την ανεξαρτησία της χώρας.
9 Οκτωβρίου: Ανεξαρτησία της Ουγκάντα, η οποία αποτελούσε βρετανική αποικία.
1963
10 Δεκεμβρίου: Ανεξαρτησία της βρετανικής αποικίας της Ζανζιβάρης.
12 Δεκεμβρίου: Ανεξαρτησία της Κένυα. Μετά την εξέγερση των Μάου Μάου (1952-1956), οι βρετανικές αποικιοκρατικές δυνάμεις προχώρησαν στην προώθηση σειράς μεταρρυθμίσεων για μεγαλύτερη αντιπροσώπευση των ντόπιων πληθυσμών, οι οποίες όμως δεν ήταν αρκετές, καθώς οι γηγενείς εξακολουθούσαν να υπο-αντιπροσωπεύονται στο νομοθετικό σώμα. Ωστόσο, βρέθηκε κοινός τόπος με τη Συμφωνία του Λονδίνου του 1960, η οποία επέτρεψε την άνοδο στην εξουσία των κομμάτων που αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία, στόχος που επετεύχθη στις 12 Δεκεμβρίου 1963. Αρχικά, η Κένυα παρέμεινε μέλος της βρετανικής Κοινοπολιτείας αναγνωρίζοντας ως αρχηγός του κράτους της βασίλισσα Ελισάβετ, ωστόσο το 1964 η χώρα έκοψε κάθε δεσμό με το αποικιοκρατικό παρελθόν και έγινε Δημοκρατία.
1964
26 Απριλίου: Η Τανγκανίκα και η Ζανζιβάρη ενώνονται και σχηματίζουν το σημερινό κράτος της Τανζανίας.
6 Ιουλίου: Η μέχρι τότε βρετανική αποικία της Νυασαλάνδης, συστατικό τμήμα της "Ομοσπονδίας Ροδεσίας και Νυασαλάνδης" (1953-1963), κηρύσσει την ανεξαρτησία της και πλέον ονομάζεται Μαλάουι.
24 Οκτωβρίου: Ανεξαρτησία της βρετανικής αποικίας της Βόρειας Ροδεσίας, που πλέον ονομάζεται Ζάμπια.
1965
18 Φεβρουαρίου. Ανεξαρτησία της Γκάμπια. Η μέχρι τότε βρετανική αποικία διέθετε νομοθετικό και εκτελεστικό σώμα ήδη από το 1901, ενώ είχε καταργήσει δια νόμου τη δουλεία από το 1906. Η ολοένα μεγαλύτερη αυτονομία της από τη βρετανική κυριαρχία της επιταχύνθηκε μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου καταλήγοντας στην πλήρη ανεξαρτησία.
1966
30 Σεπτεμβρίου: Ανεξαρτησία της Μποτσουάνα. Το Προτεκτοράτο της Μπεχουαναλάνδης, όπως ήταν γνωστή η περιοχή της περίοδο της βρετανικής αποικιοκρατίας, επρόκειτο αρχικά να ενσωματωθεί στην Ένωση της Νοτίου Αφρικής. Οι συνεχείς αναβολές και η ανεξαρτησία του νοτιοαφρικανικού κράτους οδήγησαν στην επιλογή της παραχώρησης μεγαλύτερης αυτονομίας αρχικά και εν τέλει ανεξαρτησίας.
4 Οκτωβρίου: Το βασίλειο του Λεσότο γίνεται ανεξάρτητο κράτος, ενώ μέχρι τότε αποτελούσε βρετανικό προτεκτοράτο με την ονομασία Μπασουτολάνδη.
1968
12 Μαρτίου: Αφού κατά το παρελθόν αποτέλεσε κατά σειρά ολλανδική (1638-1710), γαλλική (1710-1810) και βρετανική αποικία (1810-1968), ο Μαυρίκιος έγινε ανεξάρτητο κράτος. Το κίνημα υπέρ της ανεξαρτησίας άρχισε να γίνεται δημοφιλές μετά την παραχώρηση μεγαλύτερης αυτονομίας στην περιοχή το 1961, ενώ η επικράτηση του κόμματος που υποσχόταν την ανεξαρτησία στις εκλογές του 1967 διέλυσε τις όποιες αμφιβολίες.
6 Σεπτεμβρίου: Γίνεται ανεξάρτητο το βασίλειο της Σουαζιλάνδης. Αφετηρία της πορείας προς την ανεξαρτησία αποτέλεσαν οι πρώτες εκλογές στη χώρα, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν το 1964. Σ' εκείνες, η επικράτηση του Εθνικού Κινήματος Ιμποκόντβο ήταν απόλυτη κερδίζοντας και τις 24 έδρες το νεοσυσταθέντος νομοθετικού σώματος. Το 1966 συμφωνήθηκε με τους Βρετανούς η παραχώρηση αυτονομίας υπό καθεστώς συνταγματικής μοναρχίας, ωστόσο, μετά τις εκλογές του 1967, η παραχώρηση πλήρους ανεξαρτησίας αποτέλεσε δρόμο χωρίς επιστροφή.
12 Οκτωβρίου: Ανεξαρτησία της Ισημερινής Γουινέας, μιας από τις ελάχιστες ισπανικές αποικίες της αφρικανικής ηπείρου. Αν και η αποικία ήταν πιο μπροστά από τη μητρόπολη σε θέματα δημοκρατίας (στην Ισημερινή Γουινέα διεξάγονταν πολυκομματικές εκλογές από το 1963, την ώρα που την Ισπανία κυβερνούσε το καθεστώς του Φράνκο), οι πιέσεις τόσο των εθνικιστών όσο και του ΟΗΕ ανάγκασαν την ισπανική κυβέρνηση να παραιτηθεί των αποικιοκρατικών της εξουσιών στην περιοχή.
1974
10 Σεπτεμβρίου: Αναγνωρίζεται από την Πορτογαλία η ανεξαρτησία της Γουινέας-Μπισάου. Η χώρα είχε ανακηρύξει μονομερώς την ανεξαρτησία της στις 24 Σεπτεμβρίου 1973, όταν οι δυνάμεις του Αφρικανικού Κόμματος για την Ανεξαρτησία της Γουινέας και του Πράσινου Ακρωτηρίου ήλεγχαν πλέον το μεγαλύτερο μέρος της πορτογαλικής Γουινέας ύστερα από 17 χρόνια ένοπλων συγκρούσεων. Ωστόσο, η πτώση του δικτατορικού καθεστώτος στην Πορτογαλία τον Απρίλιο του 1974 άνοιξε το δρόμο για την ανεξαρτησία όλων των πορτογαλικών αποικιών στην Αφρική.
1975
25 Ιουνίου: Ανεξαρτησία της Μοζαμβίκης με την επικράτηση των ανταρτών του Μετώπου για την Απελευθέρωση της Μοζαμβίκης, οι οποίοι πολεμούσαν κατά των Πορτογάλων αποικιοκρατών από το 1964.
5 Ιουλίου: Το Πράσινο Ακρωτήρι γίνεται ανεξάρτητο κράτος, κατόπιν συμφωνίας του απελευθερωτικού μετώπου με την κυβέρνηση της Πορτογαλίας το Δεκέμβριο του 1974.
6 Ιουλίου: Το νησιωτικό κράτος των Κομόρων στον Ινδικό ωκεανό κηρύσσει την ανεξαρτησία του. Αν και δυο χρόνια νωρίτερα είχε συμφωνηθεί με τη γαλλική κυβέρνηση η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας να γινόταν το 1978, η τοπική κυβέρνηση προέβη σε μονομερή ενέργεια τον Ιούλιο του 1975. Από το νέο κράτος εξαιρέθηκε το νησί Μαγιότ, οι κάτοικοι του οποίου απέρριψαν την ιδέα της ανεξαρτησίας σε δύο δημοψηφίσματα, το Δεκέμβριο του 1974 και το Φεβρουάριο του 1976, και το οποίο σήμερα αποτελεί υπερπόντιο διαμέρισμα της Γαλλίας.
12 Ιουλίου: Η μέχρι τότε πορτογαλική αποικία του Σάο Τομέ και Πρίνσιπε αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος.
11 Νοεμβρίου: Ύστερα από έναν πολυετή εμφύλιο πόλεμο, η Αγκόλα, η τελευταία εναπομείνασα πορτογαλική αποικία στην Αφρική, κηρύσσεται ανεξάρτητη, κατά τα συμφωνηθέντα το Δεκέμβριο του 1974.
1976
29 Ιουνίου: Οι Σεϋχέλλες κερδίζουν την ανεξαρτησία τους από το Ηνωμένο Βασίλειο.
1977
27 Ιουνίου: Μετά από δημοψήφισμα, κατά το οποίο το 98.8% του πληθυσμού ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας, το Τζιμπουτί (μέχρι τότε Γαλλική Σομαλία) γίνεται ανεξάρτητο κράτος.
1980
18 Απριλίου: Δεκαπέντε χρόνια μετά τη μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Νοτίου Ροδεσίας και την εγκαθίδρυση του ρατσιστικού καθεστώτος του Ίαν Σμιθ, η Ζιμπάμπουε αναγνωρίζεται από τη διεθνή κοινότητα ως ανεξάρτητο κράτος.
1990
21 Μαρτίου: Ανεξαρτησία της Ναμίμπια. Το 1915, η περιοχή καταλήφθηκε από το κράτος της Νοτίου Αφρικής, μετά την ήττα της Γερμανίας (η αποικιοκρατική δύναμη στην περιοχή της σημερινής Ναμίμπια), κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Αν και στη συνέχεια αποφασίσθηκε να συσταθεί στην περιοχή καθεστώς Εντολής υπό τον Έλεγχο της Κοινωνίας των Εθνών (αρχικά) και του ΟΗΕ (στη συνέχεια), η Νότιος Αφρική επικαλείτο κυριαρχικά δικαιώματα τροφοδοτώντας την ένταση στην περιοχή τις επόμενες δεκαετίες. Το 1966 ξεκίνησε ο πόλεμος για την ανεξαρτησία της Ναμίμπια, ο οποίος διήρκεσε μέχρι το 1988, όταν η κυβέρνηση της Νοτίου Αφρικής δέχθηκε να αναγνωρίσει το νέο κράτος, το οποίο έγινε και τυπικά ανεξάρτητο δύο χρόνια αργότερα.
1993
24 Μαΐου: Ύστερα από 30 χρόνια πολέμου, το 1991 συμφωνήθηκε η απόσχιση της Ερυθραίας από το κράτος της Αιθιοπίας, η οποία και τέθηκε σε ισχύ δύο χρόνια αργότερα.
2011
9 Ιουλίου: Το Νότιο Σουδάν γίνεται το νεώτερο κράτος της αφρικανικής ηπείρου. Ύστερα από δύο εμφυλίους πολέμους (1955-1972 και 1983-2005) αποφασίστηκε η αυτονομία του Νοτίου Σουδάν, ενώ με δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 2011, η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του τάχθηκε υπέρ της ανεξαρτησίας, όπως και τελικά έγινε έξι μήνες αργότερα.
1 Ιανουαρίου: Ανεξαρτησία του Σουδάν. Η αιγυπτιακή επανάσταση του 1952 και η πτώση του βασιλιά Φαρούκ (ο επίσημος τίτλος του οποίου ήταν "Βασιλιάς της Αιγύπτου και του Σουδάν") άνοιξαν το δρόμο για την ανεξαρτησία της χώρας που τη διεκδικούσαν Αιγύπτιοι και Βρετανοί, η οποία διασφαλίστηκε με Συνθήκη που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις των δύο κρατών το 1954.
2 Μαρτίου: Το Μαρόκο, που μέχρι τότε ήταν διηρημένο σε δύο γαλλικό και ισπανικό, αποκτά την ανεξαρτησία του. Πρώτα ανεξαρτητοποιείται το γαλλικό τμήμα και ακολουθεί το ισπανικό στις 7 Απριλίου. Η Ισπανία διατηρεί μόνο τις περιοχές της Χέουτα και της Μελίγια, το καθεστώς των οποίων αποτελεί μέχρι σήμερα εστία έντασης στις σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών.
20 Μαρτίου: Ανεξαρτησία της Τυνησίας. Η χώρα ήταν γαλλικό προτεκτοράτο από το 1881 με τη Συνθήκη του Μπαρντό. Σειρά εξεγέρσεων από τις αρχές του 20ου αιώνα απέβλεπε στην παραχώρηση ανεξαρτησίας, όμως ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ανέκοψε τη δυναμική μιας τέτοιας εξέλιξης. Τελικά, το κίνημα υπό την ηγεσία του Χαμπίμπ Μπουργκουίμπα σε συνδυασμό με την ανεξαρτησία του Μαρόκο συνέβαλαν στη θετική έκβαση του αγώνα των Τυνήσιων.
1957
6 Μαρτίου: Η Γκάνα γίνεται η πρώτη αποικία μεγάλης δύναμης στην Αφρική που αποκτά την ανεξαρτησία της (Διευκρίνηση: τα κράτη της βορείου Αφρικής δεν είχαν το καθεστώς αποικίας, αλλά προτεκτοράτου) και ήταν αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων μεταξύ της βρετανικής κυβέρνησης και της κυβέρνησης του Kwame Nkrumah, το κόμμα του οποίου είχε κερδίσει την πλειοψηφία στις εκλογές του 1952 και ο οποίος κατά το παρελθόν είχε φυλακιστεί με την κατηγορία της υποκίνησης ταραχών.
1958
2 Οκτωβρίου: Η Γουινέα γίνεται η πρώτη γαλλική αποικία που κερδίζει την ανεξαρτησία της. Είχε προηγηθεί στις 28 Σεπτεμβρίου το δημοψήφισμα για την υιοθέτηση του νέου Συντάγματος, με το οποίο εγκαινιαζόταν η πέμπτη γαλλική δημοκρατία. Οι κάτοικοι των γαλλικών αποικιών είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν μεταξύ του νέου Συντάγματος ή της ανεξαρτησίας. Οι κάτοικοι της Γουινέας ήταν οι μόνοι που επέλεξαν τη δεύτερη κι έτσι οι Γάλλοι αποσύρθηκαν άρον άρον από την περιοχή.
1960
1 Ιανουαρίου: Η ανεξαρτησία του γαλλικού Καμερούν. Το σημερινό Καμερούν, η ονομασία του οποίου προέρχεται από την πορτογαλική λέξη Camarões που σημαίνει "γαρίδες", λόγω της αφθονίας του συγκεκριμένου θαλασσινού στην περιοχή, αποτελούσε γερμανική αποικία από το 1884 μέχρι το 1919. Στη συνέχεια, με απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών χωρίστηκε σε δύο περιοχές, η μία εκ των οποίων έγινε γαλλική αποικία (το βόρειο τμήμα) και η άλλη βρετανική (ο νότος). Το1960 παραχωρήθηκε η ανεξαρτησία στο γαλλικό τμήμα, αποτέλεσμα του εμφυλίου πολέμου που είχε προκαλέσει η απαγόρευση λειτουργίας του ριζοσπαστικού πολιτικού κόμματος "Ένωση των πληθυσμών του Καμερούν", τον Ιούλιο του 1955. Τελικά, το βρετανικό Καμερούν ενώθηκε με το ανεξάρτητο κράτος στις 1 Οκτωβρίου 1961.
27 Απριλίου: Ανεξαρτησία του Τόγκο, πρώην γερμανική αποικία, που, όπως και το Καμερούν, είχε περιέλθει υπό γαλλική κυριαρχία μετά το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
20 Ιουνίου: Αναγνωρίζεται η ανεξαρτησία της Ομοσπονδίας του Μάλι, το οποίο είχε προκύψει από τη συνένωση της Σενεγάλης με το γαλλικό Σουδάν (σημερινό Μάλι).
26 Ιουνίου: Ανακηρύσσεται η ανεξαρτησία της Μαδαγασκάρης. Είχε προηγηθεί η σύσταση τς αυτόνομης Μαλαγασιανής Δημοκρατίας τον Οκτώβριο του 1958 και η υιοθέτηση του πρώτου Συντάγματος της χώρας το 1959. Η νησιωτική χώρα αποτελούσε γαλλική αποικία από το 1896, δεκατρία χρόνια μετά την εισβολή των Γάλλων στην περιοχή, με την εξορία του βασιλικού οίκου των Μερίνα.
30 Ιουνίου: Το βελγικό Κογκό γίνεται ανεξάρτητο κράτος, ύστερα από τη νίκη του εθνικιστικού κόμματος του Πατρίς Λουμούμπα τον Μάιο του 1960. Το 1971 η χώρα υπό το καθεστώς του προέδρου Μομπούτου μετονομάστηκε σε Ζαΐρ, ενώ το 1997, ύστερα από την ανατροπή του καθεστώτος μετονομάστηκε σε Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό.
1 Ιουλίου: Ιδρύεται το κράτος της Σομαλίας, που προέκυψε από την ένωση της μέχρι τότε βρετανικής Σομαλίας με την πρώην ιταλική Σομαλία, πουόμως τα τελευταία χρόνια τελούσε υπό την Κηδεμονία του ΟΗΕ.
1 Αυγούστου: Η ανεξαρτησία του Μπενίν, που μέχρι τότε ήταν γνωστό με την ονομασία Γαλλική Δαχομέη.
3 Αυγούστου: Ακόμα μία γαλλική αποικία της δυτικής Αφρικής γίνεται ανεξάρτητο κράτος, ο Νίγηρας. Τόσο στο Νίγηρα όσο και στις υπόλοιπες γαλλικές αποικίες της δυτικής Αφρικής που κέρδισαν την ανεξαρτησία τους τον Αύγουστο του 1960, είχε παραχωρηθεί καθεστώς αυτονομίας τον Δεκέμβριο του 1958, όταν είχε πλέον τεθεί σε ισχύ το Σύνταγμα της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας που προέβλεπε τον εκσυγχρονισμό του γαλλικού κράτους, αφορμή για το οποίο είχε αποτελέσει η κρίση της Αλγερίας.
5 Αυγούστου: Η μέχρι τότε γαλλική Άνω Βόλτα (ονομασία που οφείλεται στον ποταμό Βόλτα) και σημερινή Μπουρκίνα Φάσο (ονομασία που απέκτησε το 1984 και που σημαίνει "γη των τίμιων ανθρώπων") γίνεται ανεξάρτητο κράτος.
7 Αυγούστου: Η Ακτή Ελεφαντοστού ολοκληρώνει τον κατάλογο των αποικιών της Γαλλικής Δυτικής Αφρικής που ανεξαρτητοποιούνται.
11 Αυγούστου: Γίνεται ανεξάρτητο το Τσαντ. Μαζί με την Γκαμπόν, την Κεντροαφρικανή Δημοκρατία και το γαλλικό Κογκό αποτελούσε τμήμα της Γαλλικής Ισημερινής Αφρικής. Στις τέσσερις αυτές αποικίες είχε παραχωρηθεί καθεστώς αυτονομίας τον Νοέμβριο του 1958, σύμφωνα με τους κανόνες της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, ενώ τον Αύγουστο του 1960 ήρθε η ώρα της μετάβασης σε καθεστώς πλήρους ανεξαρτησίας.
13 Αυγούστου: Είναι η σειρά της Κεντροαφρικανής Δημοκρατίας για να γίνει ανεξάρτητη.
15 Αυγούστου: Ανεξαρτητοποιείται το γαλλικό Κογκό.
17 Αυγούστου: Γίνεται ανεξάρτητη η Γκαμπόν.
20 Αυγούστου: Η Ομοσπονδία του Μάλι διαλύεται με την αποχώρηση της Σενεγάλης, η οποία συνιστά ανεξάρτητο κράτος.
22 Σεπτεμβρίου: Ιδρύεται η Δημοκρατία του Μάλι.
1 Οκτωβρίου: Η άνοδος των εθνικιστικών κινημάτων και η πίεση για αυτοδιάθεση, οδήγησαν στην ανεξαρτησία της Νιγηρίας με απόφαση του βρετανικού Κοινοβουλίου.
28 Νοεμβρίου: Αν και το εθνικιστικό στοιχείο δεν ήταν εξίσου αναπτυγμένο όσο στις υπόλοιπες γαλλικές αποικίες της δυτικής Αφρικής, η Μαυριτανία κατέστη ανεξάρτητο κράτος, ύστερα από σειρά πολιτικών διαβουλεύσεων.
1961
27 Απριλίου: Η Σιέρα Λεόνε ("Οροσειρά των Λεόντων" στα ελληνικά) κερδίζει την ανεξαρτησία της από τη βρετανική κυριαρχία, ύστερα από ένα χρόνο έντονων πολιτικών διαπραγματεύσεων στο Λονδίνο.
31 Μαΐου: Η Ένωση της Νοτίου Αφρικής σπάει κάθε δεσμό με τη βρετανική αυτοκρατορία και μετονομάζεται σε Νοτιοαφρικανική Δημοκρατία.
9 Δεκεμβρίου: Ανεξαρτησία της Τανγκανίκα, πρώην βρετανική αποικία.
1962
1 Ιουλίου: Το Μπουρουντί και η Ρουάντα, βελγικές αποικίες από το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και μετά, γίνονται ανεξάρτητα κράτη.
3 Ιουλίου: Η Αλγερία είναι η τελευταία χώρα του Μαγκρέμπ που κερδίζει την ανεξαρτησία της. Η περιοχή βρισκόταν σε συνεχή αναταραχή από το ξέσπασμα της Επανάστασης της 1ης Νοεμβρίου 1954 και μετά, αποτελώντας την αχίλλειο πτέρνα της μεταπολεμικής Γαλλίας. Μάλιστα, οι οπαδοί της διατήρησης των στενών δεσμών με το γαλλικό κράτος οργάνωσαν αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος το 1961. Τελικά, με τις συμφωνίες του Εβιάν στις 18 Μαρτίου 1962 ο πόλεμος στην Αλγερία τερματίστηκε, ενώ στο δημοψήφισμα της 1ης Ιουλίου ο αλγερινός λαός ενέκρινε με συντριπτική πλειοψηφία την ανεξαρτησία της χώρας.
9 Οκτωβρίου: Ανεξαρτησία της Ουγκάντα, η οποία αποτελούσε βρετανική αποικία.
1963
10 Δεκεμβρίου: Ανεξαρτησία της βρετανικής αποικίας της Ζανζιβάρης.
12 Δεκεμβρίου: Ανεξαρτησία της Κένυα. Μετά την εξέγερση των Μάου Μάου (1952-1956), οι βρετανικές αποικιοκρατικές δυνάμεις προχώρησαν στην προώθηση σειράς μεταρρυθμίσεων για μεγαλύτερη αντιπροσώπευση των ντόπιων πληθυσμών, οι οποίες όμως δεν ήταν αρκετές, καθώς οι γηγενείς εξακολουθούσαν να υπο-αντιπροσωπεύονται στο νομοθετικό σώμα. Ωστόσο, βρέθηκε κοινός τόπος με τη Συμφωνία του Λονδίνου του 1960, η οποία επέτρεψε την άνοδο στην εξουσία των κομμάτων που αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία, στόχος που επετεύχθη στις 12 Δεκεμβρίου 1963. Αρχικά, η Κένυα παρέμεινε μέλος της βρετανικής Κοινοπολιτείας αναγνωρίζοντας ως αρχηγός του κράτους της βασίλισσα Ελισάβετ, ωστόσο το 1964 η χώρα έκοψε κάθε δεσμό με το αποικιοκρατικό παρελθόν και έγινε Δημοκρατία.
1964
26 Απριλίου: Η Τανγκανίκα και η Ζανζιβάρη ενώνονται και σχηματίζουν το σημερινό κράτος της Τανζανίας.
6 Ιουλίου: Η μέχρι τότε βρετανική αποικία της Νυασαλάνδης, συστατικό τμήμα της "Ομοσπονδίας Ροδεσίας και Νυασαλάνδης" (1953-1963), κηρύσσει την ανεξαρτησία της και πλέον ονομάζεται Μαλάουι.
24 Οκτωβρίου: Ανεξαρτησία της βρετανικής αποικίας της Βόρειας Ροδεσίας, που πλέον ονομάζεται Ζάμπια.
1965
18 Φεβρουαρίου. Ανεξαρτησία της Γκάμπια. Η μέχρι τότε βρετανική αποικία διέθετε νομοθετικό και εκτελεστικό σώμα ήδη από το 1901, ενώ είχε καταργήσει δια νόμου τη δουλεία από το 1906. Η ολοένα μεγαλύτερη αυτονομία της από τη βρετανική κυριαρχία της επιταχύνθηκε μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου καταλήγοντας στην πλήρη ανεξαρτησία.
1966
30 Σεπτεμβρίου: Ανεξαρτησία της Μποτσουάνα. Το Προτεκτοράτο της Μπεχουαναλάνδης, όπως ήταν γνωστή η περιοχή της περίοδο της βρετανικής αποικιοκρατίας, επρόκειτο αρχικά να ενσωματωθεί στην Ένωση της Νοτίου Αφρικής. Οι συνεχείς αναβολές και η ανεξαρτησία του νοτιοαφρικανικού κράτους οδήγησαν στην επιλογή της παραχώρησης μεγαλύτερης αυτονομίας αρχικά και εν τέλει ανεξαρτησίας.
4 Οκτωβρίου: Το βασίλειο του Λεσότο γίνεται ανεξάρτητο κράτος, ενώ μέχρι τότε αποτελούσε βρετανικό προτεκτοράτο με την ονομασία Μπασουτολάνδη.
1968
12 Μαρτίου: Αφού κατά το παρελθόν αποτέλεσε κατά σειρά ολλανδική (1638-1710), γαλλική (1710-1810) και βρετανική αποικία (1810-1968), ο Μαυρίκιος έγινε ανεξάρτητο κράτος. Το κίνημα υπέρ της ανεξαρτησίας άρχισε να γίνεται δημοφιλές μετά την παραχώρηση μεγαλύτερης αυτονομίας στην περιοχή το 1961, ενώ η επικράτηση του κόμματος που υποσχόταν την ανεξαρτησία στις εκλογές του 1967 διέλυσε τις όποιες αμφιβολίες.
6 Σεπτεμβρίου: Γίνεται ανεξάρτητο το βασίλειο της Σουαζιλάνδης. Αφετηρία της πορείας προς την ανεξαρτησία αποτέλεσαν οι πρώτες εκλογές στη χώρα, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν το 1964. Σ' εκείνες, η επικράτηση του Εθνικού Κινήματος Ιμποκόντβο ήταν απόλυτη κερδίζοντας και τις 24 έδρες το νεοσυσταθέντος νομοθετικού σώματος. Το 1966 συμφωνήθηκε με τους Βρετανούς η παραχώρηση αυτονομίας υπό καθεστώς συνταγματικής μοναρχίας, ωστόσο, μετά τις εκλογές του 1967, η παραχώρηση πλήρους ανεξαρτησίας αποτέλεσε δρόμο χωρίς επιστροφή.
12 Οκτωβρίου: Ανεξαρτησία της Ισημερινής Γουινέας, μιας από τις ελάχιστες ισπανικές αποικίες της αφρικανικής ηπείρου. Αν και η αποικία ήταν πιο μπροστά από τη μητρόπολη σε θέματα δημοκρατίας (στην Ισημερινή Γουινέα διεξάγονταν πολυκομματικές εκλογές από το 1963, την ώρα που την Ισπανία κυβερνούσε το καθεστώς του Φράνκο), οι πιέσεις τόσο των εθνικιστών όσο και του ΟΗΕ ανάγκασαν την ισπανική κυβέρνηση να παραιτηθεί των αποικιοκρατικών της εξουσιών στην περιοχή.
1974
10 Σεπτεμβρίου: Αναγνωρίζεται από την Πορτογαλία η ανεξαρτησία της Γουινέας-Μπισάου. Η χώρα είχε ανακηρύξει μονομερώς την ανεξαρτησία της στις 24 Σεπτεμβρίου 1973, όταν οι δυνάμεις του Αφρικανικού Κόμματος για την Ανεξαρτησία της Γουινέας και του Πράσινου Ακρωτηρίου ήλεγχαν πλέον το μεγαλύτερο μέρος της πορτογαλικής Γουινέας ύστερα από 17 χρόνια ένοπλων συγκρούσεων. Ωστόσο, η πτώση του δικτατορικού καθεστώτος στην Πορτογαλία τον Απρίλιο του 1974 άνοιξε το δρόμο για την ανεξαρτησία όλων των πορτογαλικών αποικιών στην Αφρική.
1975
25 Ιουνίου: Ανεξαρτησία της Μοζαμβίκης με την επικράτηση των ανταρτών του Μετώπου για την Απελευθέρωση της Μοζαμβίκης, οι οποίοι πολεμούσαν κατά των Πορτογάλων αποικιοκρατών από το 1964.
5 Ιουλίου: Το Πράσινο Ακρωτήρι γίνεται ανεξάρτητο κράτος, κατόπιν συμφωνίας του απελευθερωτικού μετώπου με την κυβέρνηση της Πορτογαλίας το Δεκέμβριο του 1974.
6 Ιουλίου: Το νησιωτικό κράτος των Κομόρων στον Ινδικό ωκεανό κηρύσσει την ανεξαρτησία του. Αν και δυο χρόνια νωρίτερα είχε συμφωνηθεί με τη γαλλική κυβέρνηση η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας να γινόταν το 1978, η τοπική κυβέρνηση προέβη σε μονομερή ενέργεια τον Ιούλιο του 1975. Από το νέο κράτος εξαιρέθηκε το νησί Μαγιότ, οι κάτοικοι του οποίου απέρριψαν την ιδέα της ανεξαρτησίας σε δύο δημοψηφίσματα, το Δεκέμβριο του 1974 και το Φεβρουάριο του 1976, και το οποίο σήμερα αποτελεί υπερπόντιο διαμέρισμα της Γαλλίας.
12 Ιουλίου: Η μέχρι τότε πορτογαλική αποικία του Σάο Τομέ και Πρίνσιπε αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος.
11 Νοεμβρίου: Ύστερα από έναν πολυετή εμφύλιο πόλεμο, η Αγκόλα, η τελευταία εναπομείνασα πορτογαλική αποικία στην Αφρική, κηρύσσεται ανεξάρτητη, κατά τα συμφωνηθέντα το Δεκέμβριο του 1974.
1976
29 Ιουνίου: Οι Σεϋχέλλες κερδίζουν την ανεξαρτησία τους από το Ηνωμένο Βασίλειο.
1977
27 Ιουνίου: Μετά από δημοψήφισμα, κατά το οποίο το 98.8% του πληθυσμού ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας, το Τζιμπουτί (μέχρι τότε Γαλλική Σομαλία) γίνεται ανεξάρτητο κράτος.
1980
18 Απριλίου: Δεκαπέντε χρόνια μετά τη μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Νοτίου Ροδεσίας και την εγκαθίδρυση του ρατσιστικού καθεστώτος του Ίαν Σμιθ, η Ζιμπάμπουε αναγνωρίζεται από τη διεθνή κοινότητα ως ανεξάρτητο κράτος.
1990
21 Μαρτίου: Ανεξαρτησία της Ναμίμπια. Το 1915, η περιοχή καταλήφθηκε από το κράτος της Νοτίου Αφρικής, μετά την ήττα της Γερμανίας (η αποικιοκρατική δύναμη στην περιοχή της σημερινής Ναμίμπια), κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Αν και στη συνέχεια αποφασίσθηκε να συσταθεί στην περιοχή καθεστώς Εντολής υπό τον Έλεγχο της Κοινωνίας των Εθνών (αρχικά) και του ΟΗΕ (στη συνέχεια), η Νότιος Αφρική επικαλείτο κυριαρχικά δικαιώματα τροφοδοτώντας την ένταση στην περιοχή τις επόμενες δεκαετίες. Το 1966 ξεκίνησε ο πόλεμος για την ανεξαρτησία της Ναμίμπια, ο οποίος διήρκεσε μέχρι το 1988, όταν η κυβέρνηση της Νοτίου Αφρικής δέχθηκε να αναγνωρίσει το νέο κράτος, το οποίο έγινε και τυπικά ανεξάρτητο δύο χρόνια αργότερα.
1993
24 Μαΐου: Ύστερα από 30 χρόνια πολέμου, το 1991 συμφωνήθηκε η απόσχιση της Ερυθραίας από το κράτος της Αιθιοπίας, η οποία και τέθηκε σε ισχύ δύο χρόνια αργότερα.
2011
9 Ιουλίου: Το Νότιο Σουδάν γίνεται το νεώτερο κράτος της αφρικανικής ηπείρου. Ύστερα από δύο εμφυλίους πολέμους (1955-1972 και 1983-2005) αποφασίστηκε η αυτονομία του Νοτίου Σουδάν, ενώ με δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 2011, η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του τάχθηκε υπέρ της ανεξαρτησίας, όπως και τελικά έγινε έξι μήνες αργότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου