ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΧΡΥΣΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ ΔΑΓΚΩΝΟΥΝ ΤΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΤΟΥΣ;

Ο αμερικανός κολυμβητής Ράιαν Λόχτι δαγκώνει το ένα από τα δύο χρυσά μετάλλια που κέρδισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Γιατί, όμως, το κάνει αυτό;

Μετά από κάθε απονομή μεταλλίων στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η πλέον συνηθισμένη - ίσως - εικόνα είναι το δάγκωμα τους από τους τρεις βραβευθέντες Ολυμπιονίκες, ενώ πρώτοι πρώτοι σπεύδουν να... δαγκώσουν οι κάτοχοι του χρυσού μεταλλίου, οι πρώτοι των πρώτων. Αν και δεν είναι ξεκάθαρο ποιος ήταν ο πρώτος αθλητής που δάγκωσε το μετάλλιο του, η παράδοση τηρείται απόλυτα και κανείς δεν την έχει σπάσει τα τελευταία - τουλάχιστον - χρόνια. Γιατί όμως το κάνουν αυτό;

Μία πρώτη πιθανή εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι πολύ απλά τους το ζητούν οι φωτογράφοι. Σ' ένα βαθμό ίσως και να ισχύει, όμως δε γίνεται πάντοτε στα πλαίσια μιας φωτογραφίας. Συχνά, είναι το πρώτο πράγμα που κάνει ένας αθλητής, στο λαιμό του οποίου έχει μόλις περαστεί η κορδέλα με το πολυπόθητο βραβείο. Εξάλλου, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι οι φωτογράφοι κρύβονται πίσω από τον Ολυμπιονίκη που δαγκώνει το μετάλλιο του, δε σημαίνει ότι εκείνοι είναι που ξεκίνησαν την παράδοση ούτε εξηγεί τι κρύβει μια τέτοια κίνηση.

Σύμφωνα με τον Φρανκ Φάρλεϊ, καθηγητή ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Τεμπλ της Φιλαδέλφεια, πρόκειται για μια μορφή συναισθηματικής σύνδεσης τω νικητών με την επιτυχία τους, ένας τρόπος να δηλώσουν ότι είναι όντως οι νικητές. Ίσως, όμως, δε θα έπρεπε να το βλέπαμε τόσο στενά. Άλλωστε, στις παλιότερες εποχές, οι άνθρωποι συνήθιζαν να δαγκώνουν τα χρυσά κέρματα για να διαπιστώσουν αν ήταν αυθεντικά ή κίβδηλα. Αν το δόντι άφηνε το σημάδι του πάνω στο κέρμα, ο κάτοχός τους ήταν σίγουρος ότι ήταν γνήσιο και άξιζε τα λεφτά του, καθώς ένα πραγματικά χρυσό νόμισμα είναι πιο μαλακό από ένα επίχρυσο νόμισμα από μόλυβδο.

Βέβαια, τα χρυσά μετάλλια που απονέμονται στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν κατασκευάζονται εξ ολοκλήρου από το πολύτιμο μέταλλο. Για την ακρίβεια, στην Ολυμπιάδα της Στοκχόλμης το 1912 απονεμήθηκαν για τελευταία φορά ολόχρυσα μετάλλια στους νικητές, σύμφωνα με τον Τόνι Μπίκερκ, γενικό γραμματέα της Διεθνούς Ένωσης Ιστορικών των Ολυμπιακών Αγώνων. Σε όλες τις επόμενες διοργανώσεις τα χρυσά μετάλλια ήταν στην πραγματικότητα... ασημένια, που περιβάλλονται από μια λεπτή επίστρωση χρυσού. Στους Αγώνες που διεξάγονται αυτήν την περίοδο στο Λονδίνο, τα χρυσά μετάλλια αποτελούνται κατά 92.5% από άργυρο και μόλις κατά 1.5% από χρυσό. 

Πάντως, τα χρυσά μετάλλια στο Λονδίνο είναι τα βαρύτερα στην ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, ζυγίζουν 400 γραμμάρια και είναι διπλάσια σε βάρος σε σχέση με εκείνα των Αγώνων του Πεκίνου πριν από 4 χρόνια. Έτσι, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Lear Capital, αν κάποιος χρυσός Ολυμπιονίκης θελήσει να εξαργυρώσει την ανταμοιβή των κόπων του, το ποσό που θα εισπράξει για κάθε χρυσό μετάλλιο - βάσει της αξίας των μετάλλων από τα οποία έχει κατασκευαστεί - υπολογίζεται σε 620 δολάρια (302 δολάρια η αξία του χρυσού και 318 δολάρια η αξία του ασημιού). 

Το ποσό είναι σημαντικά υψηλότερο σε σχέση με την αξία ενός χρυσού μεταλλίου π.χ. των Αγώνων της Βαρκελώνης του 1992, η αξία του οποίου εκτιμάται από την ίδια εταιρία σε 484 δολάρια, ωστόσο υπολείπεται σημαντικά της αξίας του χρυσού μεταλλίου που απονεμήθηκε στους νικητές των Αγώνων του 1912 που διεξήχθησαν στη Στοκχόλμη (1.207 $) ή στους Αγώνες του 1900 που διεξήχθησαν στο Παρίσι (2.666 $). Φυσικά, αν κάποιος αθλητής πουλήσει το μετάλλιο του θα κερδίσει πολύ περισσότερα, καθώς το μετάλλιο δεν εκλαμβάνεται ποτέ ως απλή μείξη πολύτιμων μετάλλων, αλλά έχει σημαντική συναισθηματική και ιστορική αξία, είναι ένα κειμήλιο. Για παράδειγμα, ο χρυσός Ολυμπιονίκης στο χόκεϊ επί πάγου Μαρκ Γουελς έβγαλε σε δημοπρασία το χρυσό του μετάλλιο πριν δύο χρόνια κερδίζοντας 310.700 $. 

Σε κάθε περίπτωση πάντως οι χρυσοί Ολυμπιονίκες θα πρέπει να φροντίζουν να διατηρούν το μετάλλιο σε καλή κατάσταση και να το προφυλάξουν από ενδεχόμενη σκουριά. Σύμφωνα με τον Τόνι Μπίκερκ, η τέσσερις φορές χρυσή Ολυμπιονίκης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948 Φάνι Μπλάνκερς-Κοέν του εκμυστηρεύτηκε ότι χρειάστηκε δύο φορές να ξανά-επιχρυσώσει τα μετάλλια της! Επίσης, θα πρέπει να προσέχουν πόσο δυνατά δαγκώνουν το μετάλλιο τους, καθώς ο Γερμανός Ντέιβιντ Μιούλερ, αργυρός Ολυμπιονίκης στους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Βανκούβερ το 2010  έσπασε ένα δόντι του την ώρα που φωτογραφιζόταν να δαγκώνει το μετάλλιο του!

[Πηγή: Nbcnews.com]