Ας κάνουμε μια αναδρομή πολλά χρόνια, στα Χριστούγεννα του 1968. Καταξιωμένοι ηθοποιοί του ελληνικού θεάτρου και του κινηματογράφου περιέγραψαν στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ (21.08.1968) και στη στήλη "Απ' τη σκηνή και την οθόνη", που υπέγραφε ο δημοσιογράφος ART, τις αναμνήσεις του για τα πιο ευτυχισμένα Χριστούγεννα της μέχρι τότε ζωής τους. Κάποιοι από αυτούς δεν βρίσκονται σήμερα στην ζωή, αλλά κι εκείνοι που ζουν, ενδεχομένως να έχουν αντικαταστήσει εκείνες τις αναμνήσεις με άλλες, ακόμη πιο σημαντικές. Ας θυμηθούμε, όμως, τις αφηγήσεις τους με τα δικά τους λόγια.
Ο Νίκος Σταυρίδης ανέτρεξε στα παιδικά του χρόνια και στην πατρίδα του, τη Σάμο:
"Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων, όταν με το... καραβάκι μου, παρέα με τα παιδιά του όμορφου νησιού μας, της Σάμου, λέγαμε τα κάλαντα και φέρναμε το μήνυμα της Γεννήσεως του μικρού Θεού της Αγάπης στις κουρασμένες καρδιές των ανθρώπων. Οι μανάδες ζύμωναν τα τσουρέκια, τις λιχουδιές, τα γλυκίσματα και μεις δοκιμάζαμε τη ζύμη για να δούμε εάν είναι... γλυκά. Οι μανάδες μας καμάρωναν. Εμείς τους λέγαμε τα κάλαντα και γυρίζαμε πάλι για να δοκιμάσουμε αυτή τη φορά αν... ψήθηκαν καλά τα κουλουράκια. Στιγμές χαρούμενες... Στιγμές ξέγνοιαστες! Ας ξαναγύριζα, έστω και για λίγο, στη Σάμο των παιδικών μου χρόνων.Στη Σάμο μου. Κι ας ακούω πάντα την ευχή της Μάνας...".
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου θυμήθηκε κάποια γλυκόπικρα, βροχερά Χριστούγεννα στην Κύπρο, στα πλαίσια θεατρικής περιοδείας:
"Παραμονή Χριστουγέννων, κάπου στην Κύπρο. Η παράσταση τελείωσε και ο θίασος βγήκε στους έρημους δρόμους. Ψιλόβρεχε, παντού ερημιά. Εμείς μακριά απ' τα σπίτια μας, καλεσμένοι κανενός και χωρίς ούτε ένα εστιατόριο ανοιχτό για να φάμε. Η θιασάρχης και επιχειρηματίας ήταν καλεσμένη εκείνο το βράδυ σ' ένα πλουσιότατο τραπέζι. Περπατούσαμε και συζητούσαμε το πόσο όμορφα θα περνούσε και το τι νόστιμα Χριστουγεννιάτικα φαγητά θα γευόταν. Έτσι, η πείνα μας έγινε αφόρητη. Και ξάφνου μπροστά μας σε μια πλατειούλα, ένα γεροντάκι πουλούσε σάντουιτς με ψητό κρέας, με μουστάρδα, με ντομάτα. Νααα, κάτι πελώρια κομμάτια. Αρπάξαμε από ένα και αρχίσαμε να το τρώμε με φοβερή όρεξη. Γελούσαμε, ήμαστε όλο χαρά, σκουντούσε ο ένας τον άλλο, κυνηγιόμαστε, πανηγυρίζαμε... Αληθινά, δεν αλλάζαμε εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων σχεδόν με τίποτα και φυσικά ούτε και με το κρύο και ίσως τυπικό εκείνο τραπέζι της θιασαρχίνας μας, που άλλωστε δεν ήμαστε και προσκεκλημένοι...."
Δύο εμπειρίες μοιράστηκε ο αειθαλής Κώστας Βουτσάς, μία επαγγελματική και μία προσωπική:
"Δε θα ξεχάσω ποτέ μια παραμονή Χριστουγέννων στα πρώτα βήματα της καριέρας μου που έπαιζα σ' ένα θίασο πρόζας και βρισκόμασταν τουρνέ σ' ένα μακρινό χωριουδάκι. Το βράδυ εκείνο ήπιαμε σκέτο κρύο τσάι, ενώ οι καμπάνες χτυπούσαν χαρούμενες για τη Γέννηση του Χριστού μας. Όπως δε θα ξεχάσω και ποτέ το πρώτο Χριστουγεννιάτικο βράδυ που κάναμε με το μωρό μας η γυναίκα μου κι εγώ. Νομίζαμε - ήμαστε βέβαιοι - ότι ο Θεός μας έστειλε δώρο κάποιο αγγελάκι του. Και μήπως δεν ήταν έτσι;"
Η Έλενα Ναθαναήλ διηγήθηκε κάποια μοναχικά Χριστούγεννα, τα οποία όμως είχαν μια πολύ ευτυχισμένη κατάληξη:
"Γύριζα ταινία στη Γερμανία, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τους δικούς μου. Με τα χειρότερα συναισθήματα είπα χρόνια πολλά και τσούγκρισα ένα ποτήρι με τη γυναίκα που με φρόντιζε. Στις οκτώ ήμουνα κιόλας στο κρεβάτι μου. Μ' έπιασαν τα κλάματα. Όλοι περνούσαν εκείνη τη νύχτα με τους δικούς τους. Το συμβόλαιο μου, όμως, με υποχρέωνε να μην κάνω βήμα από τη Γερμανία. Σε μισή ώρα ακούω ένα χτύπο και μπαίνει μέσα ένας εκπρόσωπος της εταιρίας. Για δεκαπέντε μέρες θα διακόπτονταν τα γυρίσματα, γιατί δύο ταινίες του σκηνοθέτη μου, που θα λάβαιναν μέρος σ' ένα φεστιβάλ, τον υποχρέωναν να ταξιδέψει. Έτσι μπορούσα να φύγω το ίδιο βράδυ, αφού μου τα είχαν κανονίσει όλα. Με αγαπούσαν ξεχωριστά. Ήμουν δεκάξι χρονών, η πιο μικρή πρωταγωνίστρια. Κόντεψα να λιποθυμήσω από τη χαρά μου. Σε λίγες ώρες πετούσα για την Ελλάδα. Ε, τι έγινε όταν έφτασα σπίτι μου! Τους υποχρέωσα να... ξαναγιορτάσουν στις πέντε το πρωί".
Η πρόσφατα παντρεμένη και έγκυος - τότε - Τζένη Καρέζη δεν έδειξε ιδιαίτερη νοσταλγική διάθεση:
"Θυμάμαι πολλά, προπάντων από την παιδική ξένοιαστη ατμόσφαιρα των εορτών. Εφέτος, δεν θέλω να γυρίσω όπως κάθε χρόνο τη σκέψη πίσω. Εφέτος προσμένω".
Τρία χρόνια νωρίτερα, στην ίδια εφημερίδα και στην ίδια στήλη, αλλά υπό άλλες συνθήκες, η Καρέζη ήταν περισσότερο ομιλητική και με ποιητική διάθεση:
"Από μικρή για μένα τα Χριστούγεννα ήταν η ωραιότερη εποχή του χρόνου. Στην παιδική μου φαντασία έβλεπα τις νεράιδες και τις μάγισσες, τη γιαγιά στο παραγώνι να λέει ιστορίες, ενώ οι νιφάδες του χιονιού πέφταν αργά-αργά στα δέντρα και στη γη, και στο τζάκι οι φλόγες παίρνανε σχήματα φαντασμαγορικά. Κάποια, όμως, Χριστούγεννα... Ω, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ μου! Ήμουνα στη Σχολή Καλογρεών. Φαίνεται, είχα κάνει κάποια αταξία και με τιμώρησαν με περιορισμό. Τα παιδάκια έξω έλεγαν τα κάλαντα, δέχονταν δώρα, ήταν με τους δικούς τους και εγώ ήμουν μόνη... μόνη και τιμωρημένη. Τα χρόνια πέρασαν, οι μάγισσες και οι νεράιδες χάθηκαν και η γιαγιά δεν λέει πια παραμύθια στο παραγώνι. Εγώ μεταξύ καμαρινιού και σκηνής. Τιμωρώ τον εαυτό μου, μη βρίσκοντας ούτε μια μέρα να διαθέσω για μένα, αφού και πρόπερσι όταν ανεβάζαμε το "Δεσποινίς Διευθυντής" και φέτος που ανεβάζω σήμερα νέο έργο, το ρεβεγιόν μου το έκανα στην πρόβα τζενεράλε. Και να σκεφθείτε ότι εκτός που είναι Χριστούγεννα, έχω και τη γιορτή μου. Άνθρωπος δεν είμαι κι εγώ, δεν θέλω να ξεκουραστώ και να γιορτάσω με τους δικούς μου; Όμως δεν πειράζει. Η αγάπη του κόσμου και το χειροκρότημα του είναι η καλύτερη ανταμοιβή και το ωραιότερο δώρο για τους κόπους μας. Και πού ξέρετε!... Μπορεί να έρθουν και πάλι οι μάγισσες και οι νεράιδες, αφού στην καρδιά μας η συναίσθηση του καθήκοντος αφήνει κενή πάντα μια όμορφη θέση για να τις δεχθούμε..."
Καθόλου νοσταλγική δεν ήταν ούτε η Μάρθα Καραγιάννη, ένα στοιχείο που τη διακρίνει μέχρι σήμερα: "Δεν γυρίζω ποτέ στο παρελθόν. Οι νέοι πρέπει να βλέπουν μόνο μπροστά και να οραματίζονται ένα λαμπρό μέλλον. Επομένως αναμνήσεις θα μου προσφέρουν τα πιο δημιουργικά Χριστούγεννα".
Στο μέλλον ατένιζε και η Ελένη Ανουσάκη: "Δεν θέλω να θυμάμαι. Ευτυχισμένα Χριστούγεννα που θα μου μείνουν αληθινά αξέχαστα, είναι εκείνα που θα φέρουν σαν δώρο το φάρμακο στις ασθένειες που μαστίζουν την εποχή μας".
Για τη Νόρα Κατσέλη, τα καλύτερα Χριστούγεννα ήταν εκείνα του 1967, καθώς τότε γνώρισε τον μετέπειτα σύντροφο της, τον ηθοποιό Κώστα Μανιουδάκη: "Έχω άδικο να τα θεωρώ τα πιο όμορφα, αφού μου χάρισαν την αγάπη;"
Πιο γενικόλογη η Μαίρη Χρονοπούλου, δήλωσε ότι "ευτυχισμένα Χριστούγεννα ήταν και είναι αυτά που όταν κοιτάξω γύρω μου βλέπω ευτυχισμένα πρόσωπα".
Σχετικά θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου