Ποιος άνθρωπος θα άντεχε να μείνει κλεισμένος μέσα σ' ένα φέρετρο για περισσότερες από δύο εβδομάδες; Κι αν ακόμη υποθέσουμε ότι βρίσκαμε κάποιους ελάχιστους, πόσοι θα μπορούσαν μετά να δηλώσουν ότι αυτές οι δύο εβδομάδες ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής τους; Όσο κυνικό κι αν ακούγεται, έτσι αισθάνεται η 30χρονη Κέιτι Μπιρς, συγγραφέας του αυτοβιογραφικού "Buried Memories: Katie Beers' Story", όπου εξιστορεί τα δύσκολα χρόνια της παιδικής της ηλικίας, με αφορμή τη συμπλήρωση 20 ετών από τότε που η απαγωγή της συγκλόνισε τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ήταν αρχές του 1993, όταν η απαγωγή της 10χρονης μαθήτριας από τη Νέα Υόρκη αποτέλεσε πρώτη είδηση στα αμερικανικά ΜΜΕ για μέρες. Εκείνο που είχε σοκάρει την κοινή γνώμη στις ΗΠΑ, ήταν οι φρικτές λεπτομέρειες που ήρθαν στο φως σχετικά με την οικογενειακή της ζωή. Οι περιγραφές των ΜΜΕ έκαναν λόγο για ένα κοριτσάκι που ήταν μολυσμένο από ψείρες, βρώμικο, χωρίς φίλους, που έκανε θελήματα για τους μεγαλύτερους της οικογένειας, η μητέρα της την παραμελούσε και ο σύζυγος της γιαγιάς της τη βίαζε από νηπιακή ηλικία.
Όπως αποδείχτηκε, η 10χρονη Κέιτι είχε απαχθεί από ένα γνωστό της οικογένειας, ο οποίος την έκρυβε σ' ένα αυτοσχέδιο κλουβί κάτω από το σπίτι του στο Bay Shore της Νέας Υόρκης για 17 ολόκληρες μέρες. Όπως ήταν αναμενόμενο, μετά την απελευθέρωση από την αστυνομία, η Κέιτι πέρασε στην προστασία της κοινωνικής πρόνοιας, ενώ εν συνεχεία υιοθετήθηκε από μια οικογένεια, που άλλαξε την ζωή της και την προστάτεψε από το αδιάκριτο ενδιαφέρον των ΜΜΕ.
Είκοσι χρόνια μετά, η Κέιτι Μπιρς έκανε τις πρώτες της εμφανίσεις σε αμερικανικά τοκ σόου σχολιάζοντας τα δύσκολα παιδικά της χρόνια, με αφορμή το αυτοβιογραφικό βιβλίο της που εκδόθηκε πρόσφατα. Σε συνέντευξη της στο πρακτορείο Associated Press, αναφέρθηκε στις 17 ημέρες της απαγωγής της, όταν ήταν κλεισμένη στο κλουβί, στενό και σκοτεινό σα φέρετρο, αποκαλώντας τις ως "Το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη. Δεν θα είχα βγει ποτέ από την κατάσταση κακοποίησης, στην οποία βρισκόμουν".
Και μη νομίζετε ότι η ζωή σ' εκείνο το μπουντρούμι ήταν ήρεμη ή καλύτερη από την ζωή που η 10χρονη Κέιτι βίωνε μέχρι τότε. Ο απαγωγές της, Τζον Εσποζίτο, που βρίσκεται στη φυλακή, της έδινε να τρώει τζανκ φουντ και αναψυκτικά, καθώς και κάτι σοκολάτες μέντας, οι οποίες της φαίνονται αποκρουστικές μέχρι σήμερα. Εξάλλου, η Μπιρς δεν μπορεί ν' ακούσει μέχρι σήμερα ούτε και το τραγούδι "I Will Always Love You" της Γουίτνεϊ Χιούστον, καθώς το άκουγε συνέχεια την περίοδο της απαγωγής.
Στο βιβλίο της θυμάται πως κοιμόταν σπάνια, επειδή με το παιδικό της μυαλό φοβόταν μήπως ο απαγωγέας τη φωτογράφιζε να κοιμάται, έστελνε τη φωτογραφία στην αστυνομία για παραπλάνηση, ότι δήθεν το κορίτσι είχε πεθάνει, και έπαυαν οι έρευνες για την ανεύρεση της. Περιγράφει, όμως, και το βιασμό που υπέστη από τον Εσποζίτο, με τον οποίο άλλωστε είχε "γιορτάσει" και τα γενέθλια της, τις μέρες που βρισκόταν κλεισμένη σ' εκείνο το φρικτό μέρος, ένα πολύ στενό κουτί, που έμοιαζε με φέρετρο.
Η ίδια επισημαίνει ότι έγραψε αυτό το βιβλίο - με τη βοήθεια μιας ρεπόρτερ που είχε ασχοληθεί με την εξαφάνιση της το 1993 - για να βοηθήσει όσα άτομα αντιμετωπίζουν προβλήματα και δεν ξέρουν πού να στραφούν, να δουν ότι "υπάρχει ένας δρόμος προς την ανάρρωση" από τα όποια ψυχικά τραύματα. Μήνυμα αισιοδοξίας περνάει και μέσα από τη συνέντευξη της στο Associated Press, όταν αναφέρει πως προσπαθεί να μη νιώθει λυπημένη για ό,τι συνέβη στο παρελθόν, "γιατί τελικά με έκανε αυτή που είμαι σήμερα και είμαι πολύ ικανοποιημένη και ευτυχισμένη με την ζωή μου", ενώ ανυπομονεί να επιστρέψει στην ήσυχη ζωή της στην Πενσυλβάνια, όπου βρίσκονται ο σύζυγος και τα δυο της παιδιά.
Πηγή: NBC News
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου