Ο ύμνος του Μαρκ Τουέιν για τις γυναίκες: "Είναι το στολίδι της κοινωνίας και ο θησαυρός του κόσμου"

Στις 11 Ιανουαρίου 1868, πολλά χρόνια προτού γράψει τις περιπέτειες του "Τομ Σόγιερ" και του "Χάκλμπερι Φιν", χάρη στις οποίες έγινε διάσημος, ο συγγραφέας Μαρκ Τουέιν ήταν προσκεκλημένος ως ομιλητής στο δείπνο της Λέσχης Ανταποκριτών στην Ουάσιγκτον. Όταν ένας από τους συνδαιτυμόνες έκανε την πρόποση, "Στη γυναίκα, το καμάρι κάθε επαγγέλματος και το κόσμημα του δικού μας", ο Τουέιν δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη και στο λόγο του έπλεξε το εγκώμιο των γυναικών, το "στολίδι της κοινωνίας" και ο "θησαυρός του κόσμου" κατά τον Μαρκ Τουέιν - ή Σάμιουελ Λάνγκχορν Κλέμενς, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα.

"Κύριε πρόεδρε, δεν γνωρίζω γιατί έπρεπε να επιλεγώ για να λάβω τη μεγαλύτερη διάκριση της βραδιάς - γιατί τέτοιο θεωρείται το καθήκον της απάντησης στην πρόποση για τη γυναίκα σε κάθε εποχή. Δεν ξέρω γιατί έλαβα αυτή τη διάκριση, εκτός κι αν είναι το ότι είμαι κάπως λιγότερο άσχημος από τα άλλα μέλη της λέσχης. Όπως όμως και αν έχει, κύριε πρόεδρε, είμαι περήφανος για τη θέση αυτή και δεν θα μπορούσατε να έχετε επιλέξει κάποιον άλλο, που θα είχε αποδεχθεί με μεγαλύτερη χαρά ή θα είχε εργαστεί με ειλικρινέστερη καλή διάθεση για να τιμήσει το θέμα από εμένα, γιατί, κύριε, αγαπώ το συγκεκριμένο φύλο. Αγαπώ όλες τις γυναίκες ανεξάρτητα από ηλικία ή χρώμα.

Ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να εκτιμήσει, κύριε, τι χρωστάμε στη γυναίκα. Ράβει τα κουμπιά μας. Μπαλώνει τα ρούχα μας. Μας παρασύρει στα πανηγύρια της εκκλησίας. Μας εμπιστεύεται. Μας λέει οτιδήποτε μπορεί να μάθει σχετικά με τις προσωπικές υποθέσεις των γειτόνων. Μας δίνει καλές και πολλές συμβουλές. Καταπραΰνει τα πονεμένα μας κεφάλια. Γεννά τα παιδιά μας - δικά μας υπό τη γενική έννοια. Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, κύριε, δεν πρόκειται παρά για δίκαιο και ευγενικό φόρο τιμής προς τη γυναίκα να πούμε πως είναι πραγματική λεβεντιά. 

Οπουδήποτε και να βάλει κανείς τη γυναίκα, κύριε - σε όποια θέση ή κατάσταση - είναι ένα κόσμημα για τη θέση που καταλαμβάνει και ένας θησαυρός για τον κόσμο".
[Στο σημείο αυτό, ο Τουέιν παρατήρησε στους ακροατές του ότι έπρεπε να χειροκροτήσουν, όπως τελικά έγινε και εκείνος συνέχισε:]

"Κοιτάξτε την Κλεοπάτρα! Κοιτάξτε τη Δυσδεμόνα! Κοιτάξτε τη Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ! Κοιτάξτε την Ιωάννα της Λωραίνης! Κοιτάξτε τη Λουκρητία Βοργία!"
[Ακολούθησαν αποδοκιμασίες, έτσι ο Τουέιν πήρε πίσω το τελευταίο παράδειγμα:]
"Λοιπόν, υποθέτω ότι αφήνουμε τη Λουκρητία στην άκρη. Κοιτάξτε την Τζόις Χιθ! Κοιτάξτε τη Μητέρα Εύα! Δεν χρειάζεται να κοιτάξετε, εκτιός κι αν θέλετε, όμως η Εύα ήταν διακοσμητική, κύριε - ειδικά προτού αλλάξει η μόδα. Επαναλαμβάνω, κύριε, κοιτάξτε τα διάσημα πρόσωπα της ιστορίας. Κοιτάξτε τη Χήρα Μακρί! Κοιτάξτε τη Λούσι Στόουν! Κοιτάξτε την Ελίζαμπεθ Κάντι Στάντον! Κοιτάξτε την Τζορτζ Φράνσισ Τρέιν! Και, κύριε, το λέω με σκυμμένο κεφάλι και βαθύτατο σεβασμό: κοιτάξτε τη μητέρα του Ουάσιγκτον!
Ανέθρεψε ένα αγόρι που δεν μπορούσε να πει ψέματα - ούτε ένα ψέμα! Δεν του δόθηκε όμως ποτέ η ευκαιρία. Ίσως να ήταν διαφορετικά, αν ανήκε στο Σύλλογο Ανταποκριτών Εφημερίδων της Ουάσιγκτον.
Επαναλαμβάνω, κύριε, πως σε οποιαδήποτε θέση και αν βάλεις μια γυναίκα αποτελεί στολίδι για την κοινωνία και θησαυρό για τον κόσμο. Σαν αγαπημένη, έχει λίγες ισάξιες και καμία ανώτερη. Σαν ξαδέλφη είναι βολική. Σαν πλούσια γιαγιά με ανίατη ασθένεια, είναι πολύτιμη. Σαν παραμάνα, δεν υπάρχει αντάξια της μεταξύ των ανδρών.
Τι θα ήταν, κύριε, οι λαοί της γης χωρίς γυναίκα; Θα ήταν υπό εξαφάνιση, κύριε, σχεδόν υπό εξαφάνιση. Τότε επιτρέψτε μας να την αγαπάμε. Επιτρέψτε μας να την προστατεύουμε. Επιτρέψτε μας να την υποστηρίζουμε, να την ενθαρρύνουμε, να της συμπαραστεκόμαστε, να της δίνουμε τους εαυτούς μας, αν μας δοθεί η ευκαιρία.
Αφήνοντας, όμως, στην άκρη τ' αστεία, κύριε πρόεδρε, η γυναίκα είναι αξιαγάπητη, προσηνής, ευγενική, όμορφη, άξια κάθε σεβασμού, κάθε εκτίμησης, κάθε υπεράσπισης. Κανείς εδώ δεν θ' αρνηθεί να πιει από την καρδιά του στην υγειά της από την αφθονία κρασιού, γιατί καθένας χωριστά έχει προσωπικά γνωρίσει και αγαπήσει και τιμήσει την καλύτερη από όλες τους, τη μητέρα του".

Σχετικά θέματα:
Η πρωτοπόρος σουφραζέτα και ο πύρινος λόγος της: Είναι οι γυναίκες άνθρωποι;