Η τηλεοπτική σαιζόν 2012-2013 τελειώνει σε λίγο διάστημα. Όχι ότι ξεκίνησε και ποτέ, αλλά σποραδικά βλέπουμε και κάποιο νέο πρόγραμμα σε κάποιον τηλεοπτικό σταθμό. Χωρίς να αναφερθώ σε συγκεκριμένα τηλεοπτικά προγράμματα - ήταν άλλωστε τόσο λίγα! - επιχειρώ μια σύνοψη της τηλεοπτικής χρονιάς εστιάζοντας στα κακώς κείμενα, ορισμένα εκ των οποίων δεν αποτελούν μόνο τωρινό, αλλά διαχρονικό φαινόμενο της ελληνικής τηλεόρασης. Τι δεν μου αρέσει... τι θα ήθελα ν' αλλάξει στην ελληνική τηλεόραση; Αυτές είναι οι σκέψεις μου.
1. Μίμηση
Τι συμβαίνει με τα ελληνικά κανάλια και όταν βλέπουν ένα πετυχημένο πρόγραμμα σε αντίπαλο σταθμό, σπεύδουν αμέσως να αντιγράψουν το ίδιο κόσνεπτ και μάλιστα στην ίδια ζώνη; Το ακόμη πιο ωραίο είναι το επιχείρημα ότι "μα αυτά βλέπει το κοινό". Ναι, όταν όλα τα κανάλια παίζουν την ίδια ώρα το ίδιο πρόγραμμα, αναγκαστικά αυτά θα δει το κοινό.
2. Μονοτονία
Δεν μπορεί το πρόγραμμα ενός τηλεοπτικού σταθμού να στηρίζεται κατά κύριο λόγο στο τρίπτυχο "τούρκικα-μαγειρική-επαναλήψεις" με γαρνιτούρα τα δελτία ειδήσεων και τις ενημερωτικές εκπομπές. Αν οι υπεύθυνοι των καναλιών δεν έχουν ιδέες πώς να γεμίσουν το πρόγραμμα, ας ρίξουν μια ματιά τι παίζουν ξένοι τηλεοπτικοί σταθμοί, μήπως και τους έρθει καμιά έμπνευση. Σε αντίθεση με τα λεφτά, ιδέες υπάρχουν και δεν είναι απαραίτητο να κοστίζουν ακριβά. Τόλμη χρειάζεται!
3. Οι xl εκπομπές.
Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά μεσογειακό. Ωστόσο, δεν το κάνει και λιγότερο κουραστικό. Τρεις ώρες με το ανύπαρκτο gossip του ακόμη πιο ανύπαρκτου ελληνικού Life-style επί καθημερινής βάσης δεν γεμίζουν ακόμη και με την πιο ευφάνταστη φαντασία. Κι όμως, στην Ελλάδα τα πάντα μπορούν να συμβούν. Το ίδιο ισχύει για τα... τετράωρης διάρκειας σόου, που ολοκληρώνονται την ώρα που ο έφηβος γιος γυρίζει από τη βραδινή του έξοδο, με αποτέλεσμα να ξεσπούν τα γνωστά οικογενειακά δράματα: "Καλά, ρε μάνα, πάλι εμένα περιμένατε και είστε ξύπνιοι μέχρι τώρα;". "Όχι, παιδάκι μου. Βλέπαμε το Dancing, αλλά ακόμη δεν τελείωσε. Περιμένουμε να εμφανιστεί όπου να' ναι η Ντορέτα".
4. Πού είναι τα τηλεπαιχνίδια οεο;
Ok, λεφτά δεν υπάρχουν. Το εμπεδώσαμε. Ιδέες, όμως; Δεν χρειάζεται όλα τα τηλεπαιχνίδια να έχουν πανάκριβα σκηνικά τύπου "Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος" και "Deal", ούτε να χαρίζουν επταήμερα ταξίδια στο Μαυρίκιο ή 1.000.000 ευρώ. Τα τηλεπαιχνίδια που σκίζουν στην Αμερική είναι τα παμπάλαια, αλλά αειθαλή "Τροχός της τύχης" και "The Prive Is Right". Δε λέω να γυρίσουμε στην εποχή των ετοιμόρροπων σκηνικών, αλλά μην το παίζουμε ξαφνικά και καλομαθημένοι, που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τίποτε λιγότερο από τον "Εκατομμυριούχο". Αν είναι έτσι και πρέπει να περιμένουμε να τελειώσει η οικονομική κρίση των καναλιών για να δούμε τηλεπαιχνίδι στη μικρή οθόνη... καλά γεράματα!
5. Ενημερωτικό overdose.
Ναι, η χώρα αντιμετωπίζει σοβαρότατη οικονομική κρίση. Το θέμα είναι σημαντικό, μας αφορά όλους και πρέπει να δοθεί ένα μεγαλύτερο βάρος στην ενημέρωση. Άλλο όμως το "μεγαλύτερο βάρος" και άλλο το "αποκλειστικά". Τα ίδια πρόσωπα εμφανίζονται δυο και τρεις φορές την ημέρα - ακόμη και στον ίδιο τηλεοπτικό σταθμό - για να επαναλάβουν τα ίδια ακριβώς πράγματα. Αν οι καναλάρχες θέλουν να φτιάξουν ελληνικά CNN ή BBC News, ας τα φτιάξουν - κανένα πρόβλημα. Όμως, άλλο είναι το καλωδιακό BBC News και άλλο το free-to-air BBC, που βλέπουν οι Άγγλοι. Η τηλεόραση που απευθύνεται στο σύνολο των τηλεθεατών και όχι σ' ένα ειδικό κοινό, πρέπει να έχει ποικιλία και να μην καταντάει μονόχνοτη. Εκτός κι αν πρέπει να νιώσουμε "άλιεν" όσοι δεν έχουμε καταφύγει - ούτε και σκοπεύουμε να καταφύγουμε - στα ψυχοφάρμακα λόγω κρίσης.
6. Οι ταινίες διπλής δόσης.
Αυτή η κακή συνήθεια ξεκίνησε από τους Γερμανούς του RTL, όταν διοικούσαν τον Alpha και αμέσως υιοθετήθηκε και από άλλους τηλεοπτικούς σταθμούς. Θα κληθούμε στο τέλος να δώσουμε εξετάσεις περί κινηματογράφου ή απλά μας κάνουν χάρη οι τηλεοπτικοί σταθμοί, που μας διευκολύνουν να επιλέξουμε πότε θα δούμε την ταινία που μας προτείνουν και εγώ ο αχάριστος δεν το εκτιμώ; Και εν τέλει, το επόμενο βήμα ποιο θα είναι; Οι επαναλήψεις των δελτίων ειδήσεων; Ελπίζω πως όχι...Αν το δω κι αυτό, θα μεταναστεύσω λόγω κακής τηλεόρασης.
7. Η ΕΤ-1
Αποφασίστηκε να μην κλείσει ο σταθμός... μια χαρά! Τι προσφέρει όμως το πρόγραμμα του στον τηλεθεατή, έτσι όπως είναι δομημένο; Κατ' αρχήν δεν έχει πρόγραμμα. Από το πρωί ως το βράδυ παίζει επαναλήψεις, ενώ ενδιάμεσα ξεπετάγεται μια ξένη σειρά σε πρώτη προβολή, κάνα δυο εβδομαδιαίες εκπομπές σε αταίριαστες ζώνες και καμιά ξένη ταινία της προκοπής, που θα την πετύχει κάποιος μόνο αν εξακολουθεί να πατά - από συνήθεια και μόνο - το "ένα" στο τηλεκοντρόλ. Το κανάλι χρειάζεται να στηθεί απ' την αρχή και ν' αποκτήσει ταυτότητα. Αν οι υπεύθυνοι της κρατικής τηλεόρασης δεν έχουν ιδέες, ας παρακολουθήσουν τι παίζει στα κρατικά κανάλια των άλλων ευρωπαϊκών κρατών, που έχουν και δυο και τρεις σταθμούς.
8. Το telemarketing του Μακεδονία Tv.
Μπορώ να δεχτώ το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος τηλεοπτικός σταθμός έχει αγοράσει τρεις σειρές, τις οποίες και προβάλλει σε συνεχείς επαναλήψεις. Μπορώ να δεχτώ ότι παρόλο που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη, δεν έχει καμία απολύτως εκπομπή για την πόλη, ενώ ούτε καν το δελτίο ειδήσεων του απευθύνεται στους Θεσσαλονικείς. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί πρέπει το telemarketing να κρατάει περισσότερες ώρες από το υπόλοιπο πρόγραμμα του σταθμού, που κατά τ' άλλα φιλοδοξεί να αποκτήσει άδεια πανελλαδικής εμβέλειας, και μάλιστα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Πριν κάποια χρόνια, όταν πρωτοξεκίνησαν τέτοιες "εκπομπές", ήταν κατά μία έννοια καλτ. Τώρα είναι απλά κουραστικές.
9. Ο προγραμματισμός.
Δεν λέω ότι πρέπει να γίνουμε Άγγλοι και να ξεκινούν όλες οι εκπομπές με ακρίβεια... δευτερολέπτου, την ώρα που αυτές διαφημίζονται. Όμως αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω είναι γιατί θα πρέπει να ξεκινούν με... μισή ώρα καθυστέρηση. Ok, ας αργήσουν ένα πεντάλεπτο, αλλά είκοσι και τράντα λεπτά... γιατί; Βέβαια, έχουμε συνηθίσει και σε πολλούς θα φαινόταν παράξενο αν συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο, μήπως όμως να το ξανακοίταζαν οι υπεύθυνοι το θέμα;
10. Οι εκπομπές που μένουν μισοτελειωμένες.
Προβάλλονται, λοιπόν, σειρές στις οποίες επενδύει ο τηλεθεατής το χρόνο του, μένει και κάποια βράδια κλεισμένος στο σπίτι για να γελάσει με τους αγαπημένους του ηθοποιούς και ξαφνικά... λυπάμαι, μας τέλειωσαν. Όχι λόγω τηλεθέασης, αλλά λόγω έλλειψης ρευστού. Η απορία είναι πολύ απλή. Εφόσον δεν υπάρχει ρευστό και δεν μπορούν να πληρωθούν τα προσυμφωνημένα ποσά σε εταιρίες παραγωγής και ηθοποιούς (ή παρουσιαστές), γιατί ξεκινάνε τα γυρίσματα; Όχι μόνο δεν λύνονται μ' αυτόν τον τρόπο τα οικονομικά προβλήματα των καναλιών, αλλά μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο τα χρέη τους, ενώ παράλληλα πλήττεται η εμπορική τους φήμη. Και φυσικά ο τηλεθεατής είναι ο πιο αδικημένος της υπόθεσης, αφού οι επιλογές του - αν επιβραβεύει σε τηλεθέαση μια εκπομπή ή την απορρίπτει - μοιάζουν να μην έχουν καμιά απολύτως σημασία.
Σχετικά θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου