Ένα από τα καλύτερα Πάσχα της ζωής τους κλήθηκαν να θυμηθούν πρωταγωνίστριες του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου το 1969, τις οποίες και μοιράστηκαν με τους αναγνώστες της εφημερίδας "Εμπρός" στο φύλλο της 12ης Απριλίου (Μ. Σάββατο). Μεταξύ αυτών ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Τζένη Καρέζη, η Έλενα Ναθαναήλ, η Μαίρη Χρονοπούλου, η Γκέλυ Μαυροπούλου και η Μάρθα Καραγιάννη, που είχαν κάτι διαφορετικό να θυμηθούν: το πρώτο Πάσχα του γάμου, κάποιο Πάσχα των παιδικών χρόνων, ένας Επιτάφιος στη Νέα Υόρκη ανάμεσα στους ουρανοξύστες, μια Ανάσταση με ελιές και ταραμά, ένα Πάσχα σε κάποιο ελληνικό νησί, μακριά από τις υποχρεώσεις των στούντιο. Ας δούμε τι είχαν να θυμηθούν οι αγαπημένες πρωταγωνίστριες....
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ
"Δεν θα ξεχάσω ποτέ το Πάσχα της χρονιάς του γάμου μας (σ.σ.: με τον Παπαμιχαήλ). Πήγαμε στο χωριό του Δημήτρη (σ.σ.: το Κρανίδι) και ζήσαμε σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα τη λειτουργία της Μεγάλης Νύχτας της Αναστάσεως. Όταν ακούστηκε το "Χριστός Ανέστη" και ξέσπασαν τα βεγγαλικά, που με τις πολύχρωμες λάμψεις έκαναν να φαίνεται η βραδιά "σπαρμένη μάγια", τσουγκρίσαμε αβγά με όλους τους κατοίκους, που μας εύχονταν για την ευτυχία μας. Οι περιποιήσεις τους, η με κάθε τρόπο εκδήλωση της αγάπης τους, μας συγκίνησαν βαθύτατα.
Την Κυριακή του Πάσχα γυρίσαμε πάλι στο θέατρο έχοντας κλείσει στην καρδιά μας τις τόσο όμορφες στιγμές που ζήσαμε... στιγμές που τόσο σπάνια μας προσφέρεται η ευκαιρία να χαρούμε, αφού η ένταση της δουλειάς μας είναι τόσο, μα τόσο απαιτητική".
ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ
"Πάντα η σκέψη τις άγιες αυτές ημέρες γυρίζει στα παιδικά χρόνια, που η αχλή του χρόνου τα τυλίγει με τη μαγεία του παρελθόντος. Έτσι κι εγώ θυμάμαι σαν να 'ταν χθες τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, που με καθάρια την ψυχή, μικρό κοριτσάκι, ζούσα τις δραματικές στιγμές του Θεανθρώπου...
Ίσως να μην καταλάβαινα όλα όσα γίνονταν... Ήξερα όμως - ένιωθα - ότι κάτι μεγάλο, κάτι που ήταν για τη Σωτηρία των ανθρώπων, ήταν όλα όσα έβλεπα και άκουγα. Έτσι, τη μέρα του στολίσματος του Επιταφίου, εκεί στην Αγιά Σοφιά στη Θεσσαλονίκη, έβαζα τα δυνατά μου, για να στολίσω όσο πιο όμορφα μπορούσα τον Επιτάφιο, που θα δεχότανε Εκείνον... Κι έφερνα λουλούδια... λουλούδια... άσπρες και μοβ βιολέτες, ταπεινά λουλούδια του αγρού και κρίνα... Και δεν ξέρω πώς... σαν να βούρκωναν τα μάτια μου, όταν ακολουθούσα την πομπή, ντυμένη με το άσπρο μου φουστανάκι και το στεφάνι στα μαλλιά...
ΕΛΕΝΑ ΝΑΘΑΝΑΗΛ
Δεκαπέντε χρόνια με χωρίζουν από κείνο το πρώτο Πάσχα, που ένιωσα τη χαρά αυτής της γιορτής. Το θυμάμαι σαν κάθε πρωτόγνωρη χαρά.
Η μητέρα μου επέμενε να κοιμηθώ νωρίς. Μ' έβαλε στο κρεβάτι απόγευμα ακόμη, ημέρα. Με ξύπνησε νύχτα. Όλα γύρω μου ήταν φωτεινά, γελαστά. Φωνές ακουγόντουσαν από το δρόμο. Μπαίναν από το μπαλκόνι κι απλώνονταν σ' όλο το σπίτι. Κι αυτές οι φωνές ήταν γέλια, τραγούδια, γιορτή.
Μου έπλυνε το πρόσωπο. Μου φόρεσε το καλό μου φουστάνια, μου έβαλε ένα κουλούρι στη μια τσέπη κι ένα κόκκινο αβγό στην άλλη, μου έδωσε να κρατάω ένα μεγάλο άσπρο κερί τυλιγμένο μέσα σε χρωματιστές κορδέλες, με πήρε από το χέρι και με πήγε σ' έναν κόσμο ονειρεμένο με χιλιάδες κεριά, με αστραπές, που σχίζανε τον ουρανό και φεύγανε από τα χέρια των ανθρώπων, με καμπάνες, που χτυπούσαν ασταμάτητα...
Ήταν κάτι καινούργιο στην ζωή μου. Ήθελα να γελάσω, να φωνάξω, να τρέξω, να χορέψω. Ήθελα να ευχαριστήσω κάποιον... Τον καλό Θεούλη που μου είχε μάθει η μητέρα... Ήθελα ν' αγκαλιάσω όλο εκείνο το θαύμα που έβλεπα μπροστά στα μάτια μου... Τότε... τότε... άνοιξα διάπλατα τα χέρια μου και ΕΚΛΑΨΑ....
ΜΑΙΡΗ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ
Πάσχα στη Νέα Υόρκη... Για μένα ήταν κάτι το ξεχωριστό... Πήγαμε στην εκκλησία μας και προσπαθήσαμε να γιορτάσουμε όσο μπορούσαμε πιο ζεστά, πιο "ελληνικά" τη μεγάλη αυτή γιορτή.
Όμως, μια νύχτα πριν - τη νύχτα της Μ. Παρασκευής - στους απέραντους δρόμους με τους ουρανοξύστες και το θόρυβο της μεγαλουπόλεως, βγήκε ο Επιτάφιος με τον ταπεινό Χριστό για να στείλει για μυριοστή φορά στην τόσο μηχανική εποχή μας το μήνυμα της Αγάπης και να κάνει τους "ανθρώπους-ρομπότ" να αποκτήσουν καρδιά...
Όλοι μα κοίταζαν περίεργα. Εμείς ακολουθούσαμε με κατάνυξη τον Επιτάφιο προσδοκώντας το θαύμα της Αναστάσεως της επόμενης νύχτας... Πάσχα στη Νέα Υόρκη... Πάσχα στην καρδιά μας, θα έπρεπε να πούμε...
ΓΚΕΛΥ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Πάσχα του '64 στο Κιλκίς... Και τι Πάσχα! Θεονήστικο! Θίασος Μαυροπούλου - Παπαγιαννόπουλου σε περιοδεία. Φτάσαμε κατάκοποι και καταπεινασμένοι μετά τη νηστεία της Μ. Εβδομάδας στην πόλη. Ο ενθουσιασμός μας μεγάλος που θα κάναμε Πάσχα σ' ένα τόσο όμορφο μέρος. Φτάσαμε εκεί κατά τις 11 και μισή. Τρέξαμε στο ξενοδοχείο, πλυθήκαμε, αλλάξαμε και πήγαμε όλοι μαζί, 14 τον αριθμό, σ' ένα μικρό γραφικό εκκλησάκι ν' ακούσουμε το "Χριστός Ανέστη" και να τσουγκρίσουμε τα κόκκινα αβγά.
Το τσούγκρισμα όμως των κόκκινων αβγών δεν έγινε, απλούστατα γιατί... αβγά.. δεν υπήρχαν... Δεν μας ένοιαζε όμως πολύ, γιατί σκεφτόμαστε με χαρά τη μαγειρίτσα που θα τρώγαμε σε λίγο. Μπήκαμε στα αυτοκίνητα μας με τη διάθεση να βρούμε κανένα μικρό ταβερνάκι να χωράει ίσα-ίσα εμάς και λίγους απλούς συμπαθητικούς ανθρώπους, χωρίς διάθεση κοσμικότητας, αλλά με καλή καρδιά και να πίναμε όλοι μαζί ρετσίνα λέγοντας ζεστά "Χριστός Ανέστη"... Αποτέλεσμα; Μηδέν... τα πάντα κλειστά... τίποτα ανοιχτό. Ένα μαγαζάκι μόνο, που κάτι είχε ξεχάσει ο ιδιοκτήτης του, μας δέχτηκε για λίγο. Χυμήξαμε κυριολεκτικά... Τι φάγαμε τη λαμπρή νύχτα της Αναστάσεως; Ακούστε το.. Ελιές, χαλβά, ταραμά. Ό,τι τρώγαμε και τις προηγούμενες ημέρες...
ΜΑΡΘΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ
Δουλειά... δουλειά.. δουλειά... Υποχρεώσεις....Επιτέλους, πέρυσι το Πάσχα κατάφερα να ξεφύγω. Βρέθηκα στη Σκόπελο. Τι ομορφιά ήταν εκείνη. Τα πλοιάρια όλα φωτισμένα. Τα σοκάκια γραφικά φωτίζονταν από το φως των λαμπάδων. Τα ασβεστωμένα σπίτια. Τα κορίτσια με τα καλά τους. Τα αρώματα που σκόρπιζε η φύση την ανοιξιάτικη εκείνη νύχτα. Οι καμπάνες με το γιορταστικό Χριστός Ανέστη... Τι διαφορά από τον ψεύτικο κόσμο των σκηνικών του στούντιο... από την κλειστή ζωή των καμαρινιών του θεάτρου... Πάσχα στη Σκόπελο, πέρυσι... Θα το θυμάμαι για πολλά χρόνια....
Σχετικά θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου