Αυτό είναι το τραγούδι της Κατερίνας Στανίση που διασκευάστηκε για γνωστή διαφήμιση

Δεν είμαι και πολύ εξοικειωμένος με τη δισκογραφία της Κατερίνας Στανίση, αλλά οι γνώσεις μου περιορίζονται σε καναδυο-τρία τραγούδια-"ύμνους", όπως τα "Συγγνώμη, κύριε, ποιος είστε", "Μυστικέ μου έρωτα", "Να σου κάνω μια ερώτηση" - ίσως και κανένα άλλο, του οποίου τον τίτλο δεν έχω πρόχειρο στη μνήμη μου. Έτσι, την πρώτη φορά που άκουσα το διαφημιστικό της γνωστής εταιρείας Jumbo, νόμιζα ότι ήταν απλά ένα διαφημιστικό τζιγκλάκι. 

Όταν, όμως, άκουσα τη μεγαλύτερη, ραδιοφωνική εκδοχή, κατάλαβα ότι δεν ήταν δυνατόν να σκεφτούν ένα κανονικό τραγούδι-σουξέ μόνο για τις ανάγκες ενός διαφημιστικού, αλλά μάλλον επρόκειτο για διασκευή - ιεροσυλία θα σχολιάσετε ίσως κάποιοι για την άγνοια μου και δεν αποκλείεται να έχετε δίκιο. 

Το έψαξα το θέμα και εντόπισα το αρχικό τραγούδι, που δεν είναι άλλο από το "Δεν αξίζει τον κόπο", σε στίχους Κώστα Ρουβέλα και μουσική Δημήτρη Σταμπουλή, που πρωτοακούστηκε το 1986 στο άλμπουμ "Υπάρχει λόγος". Στο αυθεντικό τραγούδι η Στανίση δεν σκέφτεται τι δώρα ν' αγοράσει στους βαφτισιμιούς της για το Πάσχα, αλλά κλείνει λογαριασμούς με μια παλιά σχέση, που μάλλον δεν άξιζε τον κόπο. 

Δεν αξίζει τον κόπο στα παλιά να γυρίσω/ Τώρα βρήκα τον τρόπο την ζωή να γνωρίσω

Δεν θα κλάψω κοντά σου τα χαμένα μου χρόνια/ Την αγάπη ζητάω, δεν γυρεύω συμπόνια.

Με τον οίκτο να ζήσω, δεν μπορώ ούτε ώρα/ Την καρδιά μου θα πείσω πως γεννήθηκα τώρα

Δεν αξίζει να κλάψω τα παλιά μου τα πάθη/ Τώρα ξέρω ποια είναι τα ανθρώπινα πάθη

Δεν θα μείνω κοντά σου, δεν γυρεύω ευθύνες/ Κι οι στιγμές που θα ζήσω, δεν θα μοιάζουν μ' εκείνες

Με τον οίκτο να ζήσω....

Όσον αφορά το διαφημιστικό καθεαυτό, θεωρώ ότι είναι πανέξυπνο. Αποτυπώνει την ελληνική μικροαστική παρακμή σε όλο της το μεγαλείο: από τον μπαμπά με το λευκό φανελάκι χωρίς τιράντες και την τρίχα να πετάει περήφανη μέχρι την οικογενειακή μάζωξη - θα μπορούσε να είναι πιο πολυμελής - και το κυνήγι της πέτσας του αρνιού, που ψήθηκε στη σούβλα. Αισθητικά δεν είναι και ό,τι καλύτερο για τα γούστα μου, όμως αποτυπώνει την εικόνα της μέσης ελληνικής οικογένειας, στην οποία απευθύνεται και η εταιρία και αυτό είναι το σημαντικό. 

Υπάρχουν βέβαια και οι σκληροπυρηνικοί θαυμαστές της Στανίση, που θεωρούν "ιεροσυλία" τη διασκευή ενός "κλασικού" τραγουδιού, όμως αυτό ήδη συζητιέται πολύ και γνωρίζει μια δεύτερη καριέρα, σε μια εποχή που το λαϊκό τραγούδι συνολικά περνάει κρίση. Στο κάτω-κάτω, καλό είναι να βλέπουμε τους διάσημους να τσαλακώνονται και να αυτοσαρκάζονται, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Ας μην τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρά και ας το διασκεδάσουμε λίγο... Πάσχα έρχεται!