Η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την άγνοια και σε ορισμένες περιπτώσεις καταντά τραγελαφική, όπως στην περίπτωση μιας υπερβολικά ευαισθητοποιημένης μητέρας από το Νόρθβιλ του Μίσιγκαν, η οποία παραπονέθηκε στο σχολείο, στο οποίο φοιτά η 11χρονη κόρη της, ότι το "Ημερολόγιο της Άννα Φρανκ", που διδάσκεται στα παιδιά της έβδομης τάξης, είναι "πορνογραφικό".
Η Γκέιλ Χόραλεκ θεωρεί ότι το σχολείο δίνει στα παιδιά "ακατάλληλο υλικό, χωρίς να δίνει εξηγήσεις στους γονείς". Μιλώντας σε τοπική εφημερίδα, παραδέχτηκε ότι η ίδια δεν είχε διαβάσει ποτέ στην ζωή της το συγκεκριμένο βιβλίο, που θεωρείται σύμβολο των θυμάτων του Ολοκαυτώματος και του μεγέθους των ναζιστικών θηριωδιών. Ωστόσο, το είχε ακουστά και στην αρχή υποστηρίζει ότι χάρηκε, όταν η κόρη της επέλεξε το συγκεκριμένο βιβλίο.
Το πρόβλημα άρχισε όταν η 11χρονη κόρη της κυρίας Χόραλεκ παραπονέθηκε στη μητέρα της ότι ένιωθε άβολα από ορισμένα αποσπάσματα του βιβλίου. Εκείνη διάβασε το "Ημερολόγιο" για πρώτη φορά στην ζωή της - στην πραγματικότητα παραδέχεται ότι διάβασε μόνο τα επίμαχα αποσπάσματα, που προκάλεσαν αναταραχή στο κοριτσάκι της - και αποφάνθηκε ότι το βιβλίο ήταν ακατάλληλο. Μάλιστα, ειδοποίησε σχετικά και άλλους γονείς, οι οποίοι επίσης δεν είχαν διαβάσει ποτέ το κλασικό αυτό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ώστε να τους ενημερώσει για την... κακή ποιότητα των βιβλίων που δίνει το σχολείο στους μαθητές!
Και για να μην τρελαθούμε τελείως... το "Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ" δεν είναι ούτε μυθιστόρημα ούτε ιστορικό βιβλίο. Πρόκειται για το προσωπικό ημερολόγιο ενός έφηβου κοριτσιού, που με αυθεντικότητα, αγνότητα και ρεαλισμό περιγράφει την ανυπόφορη ζωή ενός κοριτσιού της ηλικίας της, μιας Εβραιοπούλας, που έπρεπε να κρύβεται μαζί με την οικογένεια της και πολλούς ακόμη ανθρώπους, από τους Ναζί και τα φρικώδη σχέδια τους.
Πήγαινα στο Δημοτικό όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο, δηλαδή ήμουν μικρότερος από την υπερευαίσθητη κόρη της υπερευαίσθητης αυτής Αμερικανίδας μητέρας και ποτέ μα ποτέ δεν μου έκαναν τόσο τρομερή εντύπωση οι περιγραφές της Άννας Φρανκ για τα πρώτα της ερωτικά σκιρτήματα.
Ένα απόσπασμα του βιβλίου που ενδεχομένως να αποτέλεσε "πέτρα του σκανδάλου" και αφορμή για το ανιστόρητο αυτό ξέσπασμα θα μπορούσε να είναι και η παρακάτω περιγραφή της Άννας στις 16 Απριλίου 1944, τρεισήμισι περίπου μήνες, πριν τη σύλληψη της οικογένειας Φρανκ και τον εκτοπισμό της σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, για το πρώτο φιλί που αντάλλαξε η Άννα με το αγόρι, με το οποίο η ίδια ήταν ερωτευμένη. Μια σκηνή που μόνο ένα πονηρό μυαλό θα εκλάμβανε ως "πορνογραφική", ενώ στην ουσία αποτυπώνει το μεγαλείο του έρωτα λίγο πριν το φρικτό τέλος της ωμής αλήθειας των ναζιστικών θηριωδιών.
Κυριακή πρωί, πριν από τις 11, 16 Απριλίου 1944
"Πολυαγπημένη Κίττυ,
Να θυμάσαι καλά τη χτεσινή ημέρα, γιατί είναι πολύ σημαντική στην ζωή μου. Δεν είναι μήπως σπουδαίο γεγονός για κάθε κορίτσι το πρώτο φιλί που παίρνει; Ε, λοιπόν, αυτός είναι ο λόγος. Το φιλί του Μπραμ στο δεξί μου μάγουλο δε λογαριάζεται, ούτε εξάλλου κι εκείνο του κ. Βάλκερ στο δεξί μου χέρι.
Θα σου διηγηθώ πώς το φιλί μου έπεσε ξαφνικά από τον ουρανό.
Χτες στο βράδυ, στις οκτώ, ήμουν στο δωμάτιο του Πέτερ, καθισμένη πλάι του πάνω στο ντιβάνι. Σε λίγο άπλωσε το μπράτσο του και με αγκάλιασε.
- Αν έκανες λίγο πιο πέρα, είπα, δε θα κουτουλούσα πάνω στα βιβλία σου.
Τραβήχτηκε σχεδόν ως την άκρη και πέρασα το μπράτσο μου πίσω από τη ράχη του, για να νιώθω καλύτερα δεμένη μαζί του. Ήμουν έτσι κυριολεκτικά θαμμένη στην αγκαλιά του.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που καθόμασταν κατ' αυτόν τον τρόπο, ποτέ όμως τόσο πολύ κοντά ο ένας στον άλλο. Μ' έσφιξε δυνατά επάνω του. Ο αριστερός μου ώμος άγγιξε την καρδιά του και η δική μου άρχισε να χτυπά πιο γοργά, αλλά δεν είχαμε ακόμη τελειώσει. Δε σταμάτησε μέχρι που το κεφάλι μου ακούμπησε στον ώμο του κι έφερε κοντά και το δικό του. Ύστερα από πέντε λεπτά περίπου, ανορθώθηκα, μα πήρε ευθύς το κεφάλι μου ανάμεσα στα χέρια του και το έσφιξε επάνω του. Ω! ήταν υπέροχα, δε μίλησα σχεδόν καθόλου - τόσο μεγάλη ήταν η ευχαρίστηση μου. Χάιδεψε λίγο αδέξια το μάγουλο μου και το μπράτσο μου κι έπαιξε με τα μαλλιά μου, ενώ τα κεφάλια μας έμεναν την περισσότερη ώρα σμιγμένα. Μου είναι αδύνατο, Κίττυ, να σου περιγράψω τη συγκίνηση που με κατείχε. Ήμουνα πάρα πολύ ευτυχισμένη και πιστεύω πως κι εκείνος ήταν ευτυχισμένος.
Κατά τις οκτώ και μισή, σηκωθήκαμε. Κοίταζα τον Πέτερ που φορούσε τα σαντάλια του της γυμναστικής για να κάμει την επιθεώρηση του σπιτιού όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα. Δεν ξέρω ακόμη πώς έγινε αυτό, μα, πριν κατεβώ, με φίλησε ξαφνικά στον αριστερό κρόταφο, ανάμεσα στα μαλλιά και λίγο πάνω στο αυτί. Τόβαλα στα πόδια σαν ζέβρα, δίχως να κοιτάξω πίσω μου, κι είμαι γεμάτη ελπίδα για σήμερα.
Δική σου,
Άννα
Σχετικά θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου