Οι μητέρες έχουν ξεσηκωθεί και είναι έτοιμες να παραδεχτούν ότι δεν αγαπούν τα παιδιά τους ή ότι τα βλέπουν ανταγωνιστικά, ακόμη και σαν εχθρούς; Ο θεσμός της οικογένειας έχει αλλάξει τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια, ώστε η απόλυτη ειλικρίνεια, όσο κι αν ακούγεται οδυνηρή, αποτελεί τη νέα νόρμα, ή μήπως τα πράγματα είναι πιο σύνθετα; Μια σειρά από άρθρα/προσωπικές μαρτυρίες γυναικών, που έχουν παραδεχτεί δημόσια πόσο δεν αγαπούν - ή δεν αγάπησαν κάποια στιγμή - τα παιδιά τους, θέτουν τον προβληματισμό. Η απάντηση ίσως να κρύβεται στις γραμμές που ακολουθούν.
"Ο γιος μου Στιούαρτ ήταν μόλις 5 ημερών, όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι το να είχα ένα παιδί ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου", ξεκινάει το άρθρο της Ιζαμπέλα Ντάτον (ενδεχομένως να πρόκειται για ψευδώνυμο) στην εφημερίδα Daily Mail. "Ακόμη και τώρα, ύστερα από 33 χρόνια, μπορώ να θυμηθώ τη σκηνή. Ο Στιούαρτ κοιμόταν στο κρεβάτι του. Έπρεπε να τον ταΐσω, όμως δεν είχε ξυπνήσει ακόμα. Τον άκουσα που κουνιόταν, όμως καθώς κοίταξα το στρογγυλό πρόσωπο του, που ετοιμαζόταν να ξυπνήσει, δεν ένιωσα κανένα δεσμό. Καμιά θερμή ορμή μητρικής φροντίδας".
Το παράδοξο στην περίπτωση της Ιζαμπέλα Ντάτον ήταν ότι παρόλα τα αρνητικά συναισθήματα περί μητρότητας, τα οποία εξάλλου είχε ομολογήσει στον σύζυγο της πριν από το γάμο τους, απέκτησε και δεύτερο παιδί - κορίτσι αυτή τη φορά - δύο χρόνια και τέσσερις μήνες μετά τη γέννηση του Στιούαρτ. "Πιστεύω ότι είναι υπέρτατα εγωιστικό το να έχεις μόνο ένα παιδί", είναι η εξήγηση της. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι άλλαξε απόψεις για τη μητρότητα.
"Απέναντι της ένιωθα την ίδια ακριβώς αδιαφορία που έδειχνα στον Στιούαρτ, όμως ήξερα ότι θα φρόντιζα την Τζο όσο περισσότερο μπορούσα και ότι θα την αγαπήσω, όπως έμαθα ν' αγαπώ τον Στιούαρτ. Παρόλα αυτά έτρεμα την εξάρτηση της από μένα. Μετάνιωνα το χρόνο που κατανάλωνε και ότι σαν παράσιτα και τα δυο παιδιά μου θα συνέχιζαν να παίρνουν από μένα και να μην επιστρέφουν τίποτα σημαντικό ως ανταπόδοση".
Ο σύζυγος της δεν αγανάκτησε ποτέ με τη στάση της Ιζαμπέλα. Άλλωστε, εκείνη ήταν εξ αρχής ειλικρινής απέναντι του. "Από τη στιγμή που αποφασίσαμε ότι θα περνούσαμε το υπόλοιπο της ζωής μας μαζί, ομολόγησα ότι δεν ήθελα ν' αποκτήσω οικογένεια. Υποθέτω ότι φαντάστηκε πως καθώς οι φίλοι μας θα άρχισαν ν' αποκτούν παιδιά, η επιθυμία να γίνω μαμά θα με πλημμύριζε. Εγώ ήλπιζα ότι θ' άλλαζε μυαλά. Ύστερα από κάνα δυο χρόνια γάμου, ο Τόνι άρχισε να ρωτάει αν ήμουν ακόμη ανυποχώρητη στο ότι δεν ήθελα παιδιά. Στο τέλος υποχώρησα, επειδή τον αγαπούσα και ένιωθα ότι θα ήταν άδικο εκ μέρους μου να του αρνιόμουν την ευκαιρία να γίνει μπαμπάς".
Η 31χρονη Τζο μοιράζεται τις ίδιες απόψεις περί οικογένειας με τη μητέρα της και δε σχεδιάζει καν να παντρευτεί. Άλλωστε, τα τελευταία οκτώ χρόνια πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας, βρίσκεται αναγκαστικά στο κρεβάτι, ενώ έχει επιστρέψει στο πατρικό της, μαζί την Τόνι και την Ιζαμπέλα, που φροντίζει την κόρη της όσο καλύτερα μπορεί. Πόσο αληθινή, λοιπόν, είναι αυτή η "μη αγάπη";
"Αν μπορούσα να έχω εγώ σκλήρυνση κατά πλάκας αντί για εκείνη, μετά χαράς θα το πάθαινα. Ξέρει ότι θα έκανα τα πάντα για να την ανακουφίσω από τον πόνο και ότι θα την φροντίζω όσο έχω τις δυνάμεις μου.. Θα έκοβα και το δεξί μου χέρι, αν εκείνη ή ο Στιούαρτ το χρειάζονταν. Και αυτό, ίσως, είναι το παράδοξο. Είμαι ένας συνειδητοποιημένος και προστατευτικός γονιός, όμως ίσως θα μου κακοφαινόταν λιγότερο, αν δεν ήμουν".
Δεν ξέρω αν η Ιζαμπέλα είναι μια κυνική γυναίκα, έτοιμη να θυσιάσει ακόμη και την ίδια της την ζωή για χάρη των παιδιών της από αγγαρεία ή από αληθινή αγάπη, χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει ούτε καν η ίδια, σίγουρα όμως η περίπτωση της είναι πολύ πιο ήπια σε σχέση με την εγωιστική παραδοχή μιας άλλης μητέρας, της Χέλεν Μπέιλ (το όνομα δεν είναι πραγματικό, αλλά ψευδώνυμο), που δυο μήνες νωρίτερα ομολογούσε με άρθρο της στο βρετανικό Gyardian:"Στ' αλήθεια δεν συμπαθούσα το γιο μου".
"Ο Τζακ είναι 10 και μου θυμίζει τον Two-Face στον Μπάμαν", έγραφε η Χέλεν Μπέιλ. "Είναι ευγενικός, γενναιόδωρος και ευαίσθητος στην καρδιά. Ωστόσο, αυτή η έμφυτη καλοσύνη του - αυτή η ήπια, ανεκτίμητη πλευρά του - αυτές τις μέρες είναι κρυμμένη κάτω από ένα αλαζονικό, πετρώδες εξωτερικό. Στη δασκάλα του αρέσει η εξυπνάδα και η νοημοσύνη του, όμως η βοηθός της ομολογεί ότι τον βρίσκει αναιδή και αγενή. Συμφωνώ. Νιώθω ένα βαθύ πόνο απελπισίας, παρόλο που ξέρω ότι αν τον ρωτήσω, αυτός θα αγανακτήσει και θα ισχυριστεί ότι η βοηθός πάντα τον κατηγορεί άδικα, ενώ το λάθος είναι των κοριτσιών".
Όμως δεν είναι η γνώμη της βοηθού, που έχει αναστατώσει τη μητέρα. Αφορμή αποτέλεσε ένας τσακωμός μετά το θάνατο της θείας του Τζακ. Το 10χρονο αγόρι, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του, που δεν έχουν νιώσει τι θα πει απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου, ήθελε να πάει με τους γονείς του για παγωτό, όπως του είχαν υποσχεθεί, όμως τα σχέδια άλλαξαν. Η Χέλεν θυμάται τη σκηνή: "Κοίταξα στο μεγαλύτερο παιδί μου, που αντιμετωπίζει το απολογητικό μου βλέμμα με αδιαφορία, και η σκέψη με "χτύπησε" σαν κατσαρόλα στο κεφάλι: δεν σε συμπαθώ".
Στα περιστατικά που αναφέρονται στο κείμενο που δημοσιεύτηκε στον Guardian, φαίνεται ότι ο Τζακ είναι ένα αρκετά κακομαθημένο αγόρι, που αντιμιλάει εύκολα, όμως ποιος έπλασε την προσωπικότητα του, αν όχι οι γονείς του; "Δεν σε συμπαθώ" στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει "δεν συμπαθώ τον εαυτό μου σαν γονιό", μόνο που η Χέλεν δεν το συνειδητοποιεί και αντιμετωπίζει το παιδί σαν εχθρό, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι.
Θυμάται η Χέλεν: "Πρόσφατα αποκάλεσε τον πατέρα του μπάσταρδο, επειδή δεν τον άφησε να παρακολουθήσει το South Park στην τηλεόραση. Είπα στον Τζακ ότι αν είχα μιλήσει στους γονείς μου με αυτόν τον τρόπο, θα με είχαν πετάξει στην άλλη άκρη του δωματίου. "Και αυτό θα ήταν σωστό;", ρώτησε ψύχραιμα ο γιος μου". Ή ένα άλλο περιστατικό: "Καθώς μαλώνω με το γιο μου στο δρόμο, αναρωτιέμαι αν έχω την πνευματική δύναμη να είμαι γονιός. Καθώς ξεκινάω αγανακτισμένη να γράψω αυτό το κείμενο, κάθε λέξη μοιάζει με προδοσία ενός μικρού παιδιού, που θα έπρεπε να με εμπιστεύεται".
Ίσως κάποιοι να είστε έτοιμοι να υπερασπιστείτε τη νεαρή μητέρα. Να σκέφτεστε "και λίγα λέει για το αχάριστο παλιόπαιδο". Είναι όμως έτσι; Εν τέλει τι σημαίνει να είναι κανείς γονιός; Ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος του; Να αναθρέψει παιδιά που θα τον φοβούνται, ώστε να ικανοποιήσει το ανικανοποίητο εγώ του; Την απάντηση την δίνει μία ειδική ψυχολόγος, η Γκέινορ Σμπουτόνι, στην οποία απευθύνθηκε η Χέλεν ζητώντας τη βοήθεια της. "
Λέει ότι σαν γονιός πρέπει να δω ότι έρχομαι δεύτερη. Πρέπει να τον αφήσω να είναι θυμωμένος, να ψάξω να βρω μια λύση, αλλά να θέσω όρια στη συμπεριφορά. Πες του: "Δεν μπορείς να κάνεις κακό σε κανέναν, δεν μπορείς να κάνεις κακό στον εαυτό σου και δεν μπορείς να σπάσεις πράγματα. Όμως μπορείς να εξωτερικεύσεις το θυμό σου και όταν σου περάσει θα συνεχίσουμε και θα κάνουμε το σωστό. Στα περισσότερα παιδιά ο θυμός καλύπτει την αγωνία τους. Πόσο τρομακτικό θα ήταν αν αισθανόταν ότι δεν τον συμπαθείς. Αν δεν μπορεί να σ' αγαπήσει η μαμά σου, κανείς δεν μπορεί"".
Όπως η ειδικός εξήγησε στη Χέλεν, ειδικά για τα αγόρια που ακόμη αναπτύσσονται συναισθηματικά, το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο, καθώς απ' έξω υποτίθεται ότι πρέπει να δείχνουν σκληρά και ατρόμητα, ενώ μέσα τους έχουν ένα σωρό συναισθήματα, τα οποία προσπαθούν να καλύψουν. "Όλα τα παιδιά παλεύουν με τόσα πολλά και η μαμά είναι εκείνη στην οποία τα δοκιμάζουν", ήταν μια άλλη από τις επισημάνσεις της ψυχολόγου που χαράχτηκαν στην καρδιά και στο μυαλό της Χέλεν, η οποία με τη σειρά της άλλαξε στάση.
"Βλέπω και τη δική του οπτική γωνία. Όταν ο Τζακ εκρήγνυται απογοητευμένος, αντί ν' αρπαχτώ, διώχνω την κακή του διάθεση με γοητεία. Το βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο. Όταν βρίζει, του λέω "Σε παρακαλώ, μη μιλάς έτσι". Δεν υποκύπτω σ' έναν καβγά. Όπως συμβουλεύει και η ψυχολόγος, στέκομαι εκεί, από πάνω του σαν γορίλας, για να αναδείξω εκείνα τα θέματα, για τα οποία υπεύθυνη είμαι εγώ. Όμως κυρίως, προσπαθώ να βάλω κατά μέρος τον εγωισμό μου και να δω τα πράγματα από τη δική του πλευρά....
... Αισθάνομαι πολλή αγάπη. Επειδή είναι τόσο εύγλωττος, είναι εύκολο να κάνω το λάθος να τον περάσω για ενήλικα και να του πω "Ωρίμασε, επιτέλους!", όταν κάνει τον ηλίθιο. Είμαι δύσκολος γονιός, αποδιοργανωμένη, σαρκαστική και άδικη. Παρόλα αυτά με αγαπάει, όπως κι εγώ, με επώδυνη, αρχέγονη αγριότητα. Καταλαβαίνω ότι απλά πρέπει να μάθω να προσπαθώ περισσότερο".
Όπως η Χέλεν Μπέιλ, από τις συμβουλές αυτές, θα μπορούσε να διδαχτεί κάτι και η Τζέσικα Στίλγουελ, η Καναδή μητέρα, που έγινε πρόσωπο της ημέρας στον Καναδά και τις ΗΠΑ τον Οκτώβριο του 2012 χάρη στην πρωτότυπη απόφαση της να απεργήσει, θέλοντας να συνετίσει τις ακατάστατες κόρες της. Η ριζοσπαστική αυτή πρωτοβουλία της Τζέσικα, που κατ' αρχήν κάποιος θα μπορούσε ίσως και να τη χειροκροτήσει, εξετράπη του σκοπού της, από τη στιγμή που η ίδια σχολίαζε στο μπλογκ της πόσο χαιρόταν γιατί ""ΚΕΡΔΙΣΑ Και όσοι με ξέρετε καλά, ξέρετε ότι μου αρέσει να κερδίζω" και ότι "Τώρα καταλαβαίνω γιατί κάποια πλάσματα τρώνε τα παιδιά τους", ενώ, όπως η ίδια γράφει, όταν στο τέλος της "απεργίας" οι κόρες της κατάλαβαν το λάθος τους, εκείνη τις.. κατατρόπωσε(;) με εκφράσεις όπως "ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΑΣ ΚΟΡΟΪΔΑ! ΝΙΚΗΣΑ". Τι πιο αντιπαιδαγωγικό από αυτό;
Σχετικά θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου