ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - γενέθλια:
Στις 29 Μαΐου 1917 γεννήθηκε ο 35ος πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι (1917-1963), ενώ τρία χρόνια αργότερα γεννήθηκε ο ουγγρικής καταγωγής, Αμερικανός οικονομολόγος Τζον Χαρσάνγι (1920-2000), ο οποίος τιμήθηκε μαζί με δύο ακόμη συναδέλφους του με το Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών 1994 "για την καινοτόμο ανάλυση των ισορροπιών στη θεωρία των μη συνεργατικών παιγνίων." (Η θεωρία των παιγνίων αποτελεί ένα μαθηματικό μοντέλο πρόβλεψης των συμπεριφορών των διαφόρων δρώντων, που αντιμετωπίζονται ως "συμπαίκτες" στο "παιχνίδι της ζωής")
Μεταξύ των Ελλήνων που γεννήθηκαν σαν σήμερα δεσπόζουν οι φυσιογνωμίες του σπουδαίου κωμικού ηθοποιού Θανάση Βέγγου (1927-2011), αλλά και του συνθέτη και αρχιτέκτονα Ιάννη Ξενάκη (1922-2001), ο οποίος συνδύασε τις δύο τέχνες του σ' ένα αποτέλεσμα.
Από το διεθνή καλλιτεχνικό χώρο, γενέθλια έχει το "μαύρο πρόβατο" της οικογένειας Τζάκσον, Λατόγια (57 ετών), η τραγουδίστρια της ροκ Μελίσα Έθεριτζ (52) και η βραβευμένη ηθοποιός Ανέτ Μπένινγκ (55).
Τέλος, γενέθλια έχει σήμερα και ο Βρετανός φυσικός Πίτερ Χιγκς (84 ετών), ο άνθρωπος που διατύπωσε πρώτος τη θεωρία περί υπάρξεως ενός μποζονίου (το επονομαζόμενο "μποζόνιο του Χιγκς" ή "σωματίδιο του Θεού") που δημιουργήθηκε λίγο μετά τη "Μεγάλη Έκρηξη" (Big Bang) και ευθύνεται για τη δημιουργία του σύμπαντος.
Μεταξύ των Ελλήνων που γεννήθηκαν σαν σήμερα δεσπόζουν οι φυσιογνωμίες του σπουδαίου κωμικού ηθοποιού Θανάση Βέγγου (1927-2011), αλλά και του συνθέτη και αρχιτέκτονα Ιάννη Ξενάκη (1922-2001), ο οποίος συνδύασε τις δύο τέχνες του σ' ένα αποτέλεσμα.
Από το διεθνή καλλιτεχνικό χώρο, γενέθλια έχει το "μαύρο πρόβατο" της οικογένειας Τζάκσον, Λατόγια (57 ετών), η τραγουδίστρια της ροκ Μελίσα Έθεριτζ (52) και η βραβευμένη ηθοποιός Ανέτ Μπένινγκ (55).
Τέλος, γενέθλια έχει σήμερα και ο Βρετανός φυσικός Πίτερ Χιγκς (84 ετών), ο άνθρωπος που διατύπωσε πρώτος τη θεωρία περί υπάρξεως ενός μποζονίου (το επονομαζόμενο "μποζόνιο του Χιγκς" ή "σωματίδιο του Θεού") που δημιουργήθηκε λίγο μετά τη "Μεγάλη Έκρηξη" (Big Bang) και ευθύνεται για τη δημιουργία του σύμπαντος.
ΕΘΝΙΚΕΣ κ ΑΛΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ:
Η Ημέρα της Δημοκρατίας γιορτάζεται σήμερα στη Νιγηρία. Σαν σήμερα, το 1999 εξελέγη στο προεδρικό αξίωμα ο Olusegun Obasanjo, ύστερα από 16 χρόνια δικτατορίας.
Και στο Νεπάλ, όμως, γιορτάζεται σήμερα η Ημέρα του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Στις 28 Μαΐου 2008 συνήλθε για πρώτη φορά σε σύνοδο το Κοινοβούλιο της χώρας, μετά την επικράτηση του μαοϊκού κόμματος στις εκλογές του Απριλίου και αποφασίστηκε σχεδόν ομόφωνα να ζητηθεί από το βασιλιά της χώρας να εγκαταλείψει το θρόνο και το παλάτι εντός 15 ημερών, όπως και έγινε.
Τέλος, σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα των Κυανοκράνων (International Day of United Nations Peacekeepers). Η ημερομηνία δεν επελέγη τυχαία, καθώς η πρώτη ειρηνευτική αποστολή του ΟΗΕ πραγματοποιήθηκε στις 29 Μαΐου 1948 στην περιοχή της Παλαιστίνης.
Από το 1948 μέχρι και σήμερα έχουν αναληφθεί 67 ειρηνευτικές πρωτοβουλίες, ενώ σήμερα σε εξέλιξη βρίσκονται 14, δύο λιγότερες σε σχέση με πέρυσι:
1) η Αποστολή των Ηνωμένων Εθνών για το Δημοψήφισμα στη Δυτική Σαχάρα (United Nations Mission forthe Referendum in Western Sahara, MINURSO) από τον Απρίλιο του 1991
2) η Σταθεροποιητική Αποστολή των Ηνωμένων Εθνών στην Αϊτή (United Nations Stabilization Mission in Haiti, MINUSTAH) από τον Ιούνιο του 2004
3) η Σταθεροποιητική Αποστολή των Ηνωμένων Εθνών στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (United Nations Organization Stabilization Missionin the Democratic Republic of the Congo, MONUSCO) από τον Ιούλιο του 2010
4) η ειρηνευτική αποστολή στο Νταρφούρ με τη συνεργασία της Αφρικανικής Ένωσης (African Union/United Nations Hybrid operation in Darfur, UNAMID) από τον Ιούλιο του 2007
5) η Αποστολή Επιθεωρητών στη Συρία (United Nations Supervision Mission in Syria, UNSMIS) από τον Απρίλιο του 2012
6) η Ειρηνευτική Δύναμη στην Κύπρο (United Nations Peacekeeping Force in Cyprus, UNFICYP) από τον Μάρτιο του 1964
7) η Προσωρινή Δύναμη στον Λίβανο (United Nations Interim Force in Lebanon, UNIFIL) από τον Μάρτιο του 1978
8) η Προσωρινή Δύναμη Ασφαλείας στο Αμπιέι του Σουδάν (United Nations Interim Security Force for Abyei, UNISFA) από τον Ιούνιο του 2011
9) η Αποστολή των Ηνωμένων Εθνών στη Δημοκρατία του Νοτίου Σουδάν (United Nations Mission in theRepublic of South Sudan, UNMISS) από τον Ιούλιο του 2011
10) η Επιχείρηση των Ηνωμένων Εθνών στην Ακτή του Ελεφαντοστού (United Nations Operation in Côte d'Ivoire, UNOCI) από τον Απρίλιο του 2004
11) η Προσωρινή Αποστολή Διοίκησης στο Κοσσυφοπέδιο (United Nations Interim AdministrationMission in Kosovo, UNMIK) από τον Ιούνιο του 1999
12) η Αποστολή των Ηνωμένων Εθνών στη Λιβερία (United Nations Mission in Liberia, UNMIL) από τον Σεπτέμβριο του 2003
13) η Ομάδα Στρατιωτικών Παρατηρητών των Ηνωμένων Εθνών στην Ινδία και στο Πακιστάν (United Nations Military Observer Group in India and Pakistan, UNMOGIP) από τον Ιανουάριο του 1949
14) ο Οργανισμός Επίβλεψης της Ανακωχής στη Μέση Ανατολή (United Nations Truce Supervision Organization, UNTSO) από το Μάιο του 1948
Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλικ εδώ: Peacekeeping Fact Sheet. United Nations Peacekeeping
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - info:
Στις 29 Μαΐου 1453, η Άλωση της Κωνσταντινούπολης άλλαξε το ρου της ιστορίας και σηματοδότησε το οριστικό τέλος της παραπαίουσας Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Ο Γεώργιος Φρατζής περιγράφει στο "Χρονικόν" του:
"Οι αντίπαλοι ήταν πολλοί· και όσοι ανέβαιναν έπιαναν στη μάχη και σκοτώνονταν όχι λίγοι. Ο Χασάν μαχόμενος χτυπήθηκε από κάποια πέτρα από κάποιον, και γκρεμίστηκε. Όταν οι δικοί μας γύρισαν και τον είδαν πεσμένο, τον χτυπούσαν από παντού με πέτρες. Αυτός σηκώθηκε στα γόνατα και αμυνόταν, αλλά από το πλήθος των τραυμάτων έχασε το δεξί του χέρι, και έγινε κόσκινο από τα βέλη. Σκοτώθηκαν πολλοί, και άλλοι πληγώθηκαν και εξαιτίας των τραυμάτων τους διακομίστηκαν στο στρατόπεδο. Το πλήθος των εχθρών που ανέβηκε ήταν τόσο, ώστε σκόρπισε τους δικούς μας· και αυτό επέτρεψε και σε άλλους έξω από το τείχος να μπουν μέσα από την πύλη, καταπατώντας ο ένας τον άλλον. Έτσι είχαν τα πράγματα, όταν ακούστηκε μια φωνή μέσα και έξω, από τη μεριά του λιμανιού: «Εάλω η Πόλις! έπεσε το φρούριο, και έστησαν τα λάβαρα και τις σημαίες στους πύργους!». Η φωνή έδιωξε τους δικούς μας και ενθάρρυνε τον εχθρό. Έβγαλαν μεγάλες φωνές και πρόθυμα, και χωρίς φόβο, όλοι ανέβαιναν στο τείχος......
Έτσι οι εχθροί έγιναν κύριοι όλης της Πόλης την Τρίτη 29 Μαΐου τη δεύτερη ώρα της ημέρας, του έτους 6961 (1453). Και όσοι παραδίδονταν, τους αιχμαλώτιζαν ή τους άρπαζαν ζωντανούς· όσοι πιάνονταν ανθιστάμενοι, αυτοί σφάζονταν. Και η γη σε μερικά μέρη δεν φαινόταν καθόλου από τους πολλούς νεκρούς. Ήταν φοβερό θέαμα, και άκουγες θρήνους πολλούς και ποικίλους, και έβλεπες αμέτρητους εξανδραποδισμούς ευγενών αρχοντισσών και παρθένων και μοναχών, που τις έσερναν αλύπητα οι Τούρκοι από τα ρούχα και τα μαλλιά και τις κοτσίδες έξω από τις εκκλησίες, ενώ έκλαιαν και οδύρονταν. Παιδιά έκλαιαν, επίσης, και οδύρονταν, λεηλατούνταν ιερά και εκκλησίες. Ποιος θα διηγηθεί όλη αυτή τη φρίκη;....
Μόλις έπεσε η Πόλη, ο αμιράς (σ.σ.: δηλ. ο Μωάμεθ) μπήκε μέσα και ευθύς, με κάθε σπουδή, ζητούσε το βασιλέα· και δεν είχε τίποτε άλλο στο νου του παρά να μάθει αν ζει ή πέθανε. Μερικοί ήρθαν και είπαν πως έφυγε, ενώ άλλοι έλεγαν πως είναι κρυμμένος στην Πόλη, και άλλοι πως πέθανε μαχόμενος. Θέλοντας να βεβαιωθεί σίγουρα, έστειλε εκεί που ήταν τα πτώματα των σκοτωμένων σωρηδόν, Χριστιανών και Αγαρηνών. Πολλά κεφάλια των σκοτωμένων τα έπλυναν, μήπως και γνωρίσουν το βασιλικό. Και δεν μπόρεσαν να το γνωρίσουν, αλλά βρήκαν το πτώμα του βασιλέως, που το γνώρισαν από τις βασιλικές περικνημίδες και τα σανδάλια που είχαν κεντημένους τους χρυσούς αετούς, όπως συνηθιζόταν για τους βασιλείς. Το ‘μαθε ο αμιράς και ευφράνθηκε· και ήταν περιχαρής. Με προσταγή του οι παρευρισκόμενοι εκεί χριστιανοί έθαψαν το βασιλικό σώμα με τιμές βασιλικές. Αλίμονο στην τύχη μου, που με γλίτωσε τούτη την εποχή! Όλη η ζωή τού αείμνηστου αυτοκράτορα και μεγαλομάρτυρα ήταν σαράντα εννέα χρόνια, τρεις μήνες και είκοσι ημέρες....."
[Βλ. επίσης: Η τελευταία ομιλία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης]
Στις 29 Μαΐου 1871, ψηφίστηκε ο δεύτερος, συμπληρωματικός νόμος "περί καταδιώξεως της ληστείας" -τρεις μήνες μετά τον πρώτο- που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, οπότε τέθηκε για πρώτη φορά ένα σοβαρό πλαίσιο αντιμετώπισης του προβλήματος των λησταρχών που μαίνονταν την ελληνική επαρχία, κυρίως στη Στερεά Ελλάδα, ένα χρόνο και δύο (περίπου) μήνες μετά το περιστατικό στο Δήλεσι, που εξέθεσε τη χώρα διεθνώς, όταν ξένοι περιηγητές έπεσαν θύματα απαγωγής συμμορίας ληστών (30.03.1870).
Ο νόμος ήταν πολύ αυστηρός, ενώ για πρώτη φορά προβλεπόταν η ποινή του εκτοπισμού ακόμη και συγγενών των ληστών: "Συγγενείς ανιόντες, σύζυγος, τέκνα, αδελφοί και αδελφοί, πενθερός και πενθερά ληστού επικεκηρυγμένου εκτοπίζονται από της Στερεάς Ελλάδος εις τας νήσους ή την Πελοπόννησον και τανάπαλιν, ένθα δύνανται να εκλέξωσι τόπον διαμονής".
Εξάλλου, μιλώντας στη Βουλή κατά τη λήξη της συνεδρίασης, που συνέπιπτε και με τη λήξη της συνόδου, ο Κουμουνδούρος σχολίασε ότι "Η ληστεία πνέει τα λοίσθια. Αναφαίνεται δ' ενίοτε περί τα μεθόρια, αλλ' ασθενής και καταδιωκομένη. Αναφαίνεται εις τα μέρη, όπου πλήρης η καταδίωξις των Αρχών μας, δεν ημπορεί να εφαρμοσθή. Και όμως μετ' ευχαριστήσεως σπεύδω ν' αναγγείλω, ότι, καθ' όλα τα διδόμενα, ειλικρινής και αποτελεσματική σύμπραξις εκ μέρους των τουρκικών αρχών θέλει δοθή, ως προς την καταστροφήν του τέρατος τούτου. Ήδη την σύμπραξιν αυτήν την έχομεν, και ελπίζω ελληνικά και τουρκικά αποσπάσματα να καταδιώξωσι από κοινού πανταχού τους κακούργους. Όταν δε επιτευχθή η κοινή σύμπραξις, πιστεύω, ότι η ζωή της ληστείας θέλει είσθαι πολύ βραχεία. Κατά της ληστείας εχρησίμευσε ουσιωδώς ο νόμος τον οποίον επεψηφίσατε".
Στις 29 Μαΐου 1914, έλαβε χώρα ένα από τα πλέον πολύνεκρα ναυάγια όλων των εποχών με τη βύθιση του πλοίου "Αυτοκράτειρα της Ιρλανδίας" στον ποταμό του Αγίου Λαυρεντίου στον Καναδά, ύστερα από σύγκρουση του με το νορβηγικό "Στόρσατ", εξ αιτίας πυκνής ομίχλης, που κάλυπτε την περιοχή. Από τους 1.477 επιβαίνοντες, οι 1.012 έχασαν την ζωή τους -840 επιβάτες και 172 μέλη του πληρώματος.
Στις 29 Μαΐου 1917 (π.η.), μετά την κατάληψη του Ισθμού της Κορίνθου από τις δυνάμεις της Αντάντ, ο εκπρόσωπος των Συμμάχων, Ζοννάρ, επέδωσε τελεσίγραφο στην κυβέρνηση Ζαΐμη ζητώντας την παραίτηση του βασιλιά Κωνσταντίνου, ο οποίος και δέχθηκε να παραιτηθεί, ορίζοντας διάδοχο του το δευτερότοκο γιο του, Αλέξανδρο, ο οποίος ορκίστηκε μια μέρα αργότερα, ενώ παράλληλα ο Κωνσταντίνος εγκατέλειψε τη χώρα. Με τον τρόπο αυτό, έκλεισε το πρώτο κεφάλαιο του Εθνικού Διχασμού που είχε συγκλονίσει τη χώρα μετά τη ρήξη Βενιζέλου-Κωνσταντίνου, την εκδήλωση του κινήματος της Εθνικής Άμυνας τον Αύγουστο του 1916 και τα "Νοεμβριανά" του ίδιου χρόνου. Επί της ουσίας, όμως, η ένταση θα εξακολουθούσε και τα επόμενα χρόνια, με αποκορύφωμα την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, την επιστροφή του εξόριστου βασιλιά, αλλά και τη Μικρασιατική Καταστροφή -μια δραματική αλυσίδα εξαιρετικά δραματικών γεγονότων.
Στις 29 Μαΐου 1953, στις 11.30΄ το πρωί, ο Νεοζηλανδός ορειβάτης Έντμουντ Χίλαρι και ο Τένζινγκ Νοργκάι από το Νεπάλ έγραψαν ιστορία, καθώς έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι που πάτησαν στην ψηλότερη κορυφή του πλανήτη, στο όρος Έβερεστ (ύψους 8.847 μέτρων) της οροσειράς των Ιμαλαΐων. Οι δύο άνδρες παρέμειναν στην κορυφή για 30 περίπου λεπτά, με το Χίλαρι να βγάζει φωτογραφίες και το Νοργκάι να στερεώνει τη σημαία του ΟΗΕ, της Μ. Βρετανίας, του Νεπάλ και της Ινδίας.
Λίγες μέρες αργότερα, μετά την επιστροφή των δύο ορειβατών στο Κατμαντού, ο Έντμουντ Χίλαρι περιέγραψε στους δημοσιογράφους πώς "όλη η έκταση από κάτω μας φαινόταν σα γεωγραφικός χάρτης. Την πλέον επιβλητική θέα προσέφερε το όρος Λότσε, το οποίο γειτονεύει με το Έβερεστ. Τα μάτια μας έβλεπαν μέχρι το οροπέδιο του Θιβέτ. Ήταν μια ωραία μέρα και έπνεε μέτριος άνεμος. Ο Τένζινγκ από τη χαρά του με αγκάλιασε".
Ποιος από τους δύο, όμως, πάτησε πρώτος την κορυφή; Ο λευκός Έντμουντ Χίλαρι ή ο "αρχηγός των ιθαγενών" Τένζινγκ Νοργκάι, κατά τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό του αρχηγού της αποστολής, συνταγματάρχη Χαντ; Το ερώτημα διχάζει μέχρι και σήμερα, όμως η αλήθεια είναι ότι ο ρόλος του Νοργκάι έχει υποτιμηθεί από την ιστορία, μιας και την εποχή εκείνη οι προκαταλήψεις, που χώριζαν τους ανθρώπους σε "ανώτερους; λευκούς" και "κατώτερους, τριτοκοσμικούς ιθαγενείς" παρέμεναν ισχυρές.
Στις 29 Μαΐου 1968, ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, στρατηγός Σαρλ ντε Γκολ, εγκατέλειψε μυστικά τη χώρα, κατευθυνόμενος στο Μπάντεν Μπάντεν της Γερμανίας, ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η εξέγερση των φοιτητών και των εργαζομένων στη χώρα. Όπως είχε δηλώσει στους συνεργάτες του, "Δεν θέλω να τους δώσω την ευκαιρία να επιτεθούν στα Ιλίσια Πεδία. Θα ήταν ασυγχώρητο αν χυνόταν αίμα για την προσωπική μου υπεράσπιση. Αποφάσισα να φύγω. Κανείς δεν επιτίθεται σ' ένα άδειο μέγαρο". Η αποχώρηση του κράτησε μόνο μια μέρα και στις 30 Μαΐου ο ντε Γκολ επέστρεψε στο Παρίσι, αφού προηγουμένως έλαβε διαβεβαιώσεις από το στρατό ότι τασσόταν το πλευρό του.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - δημοσιεύματα:
Μια εξαιρετική συνέντευξη μ' έναν υπερήλικα Αθηναίο ηλικίας 111 ετών δημοσίευσε η εφημερίδα "Πατρίς" στις 29 Μαΐου 1911.
"Ζη εις τας Αθήνας, ή μάλλον εις προάστειον των Αθηνών, άνθρωπος ηλικίας 111 ετών.... μόνον. Επρόφθασε δηλαδή τον 18ον αιώνα, διήνυσε τον 19ον και θαυμάζει τώρα τας προόδους και τον πολιτισμόν του 20ου αιώνος με... αγρίας διαθέσεις ζωής ακόμη, καθώς, δεικνύει και η εικών του, την οποίαν βλέπετε.
Το θαύμα αυτό της μακροβιότητος, το ανεκαλύψαμεν εις έναν απομεμακρυσμένον οικίσκον, παρά την Κολοκυνθούν. Ζη σχεδόν ολομόναχος. Τον συντροφεύει η γηραιά υπηρέτριά του μόνον, με φορτίον και αυτή Μαΐων τριών τετάρτων αιώνος τουλάχιστον....", ήταν η περιγραφή της εφημερίδας στην εισαγωγή του ρεπορτάζ.
Το όνομα του ήταν Αυγουστής Τζιβήρας και καταγόταν από τη Μυτιλήνη, όπου γεννήθηκε, ενώ στην Αθήνα κατέβηκε "τότε που κατέβηκε κι ο μακαρίτης Όθωνας στην Ελλάδα", όπως δήλωσε ο ίδιος στο δημοσιογράφο της εφημερίδας. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη, όπου μεταξύ άλλων ο Τζιβήρας αποκάλυπτε το μυστικό της μακροζωίας του:
"- Και πόσον ετών ήσουνα τότε;
- Τριάντα, τριάντα πέντε, δεν ενθυμούμαι να σου πω ακριβώς!
- Τι εργασίαν έκαμνες τότε;
- Διάφορες εργολαβίες! Εκέρδιζα άφθονο χρήμα τότε. Ευτυχισμένες εποχές....
- Γιατί, η σημερινή εποχή δε σ' αρέσει;
- Καλή είνε, δεν σου λέω, αλλά ο κόσμος υποφέρει. Πολύ δύσκολη η ζωή. Ακρίβεια σ' όλα τα πράγματα και τα λεφτά λίγα!
- Έχεις συγγενείς παππού;
- Κανένα!
- Δεν παντρεύτηκες;
- Αν παντρευόμονυα θα ζούσα τώρα;
.....
- Μας δίνεις την συνταγή να ζήσουμε και μεις τόσο;
- Αν την ήξερα!
- Καπνίζεις, παππού;
- ένα πακέτο την ημέρα!
- Κρασί πίνεις;
- Και το μεσημέρι και το βράδυ. Ξεχωριστά τα έκτακτα!
- Μαστίχες, κονιάκ, μπύρα και τα παρόμοια;
- άμα τυχαίνει.
- Ξενυκτούσες;
- Πολλές φορές!
- Αμ τότε θα ζήσουμε και μεις τόσο. Όλ' αυτά τα κάνουμε!
- Μπράβο σας!
- Μήπως είσαι φυτοφάγος, παππού;
- Τι;
-Φυτοφάγος...
- Τι θα πη αυτό;
- Να μην τρως τίποτε άλλο από χόρτα.
- Συγχωράτε με, αδελφέ... Κατσίκα είμαι;
...
- Δε θα μάθουμε και μεις τίποτε από το μυστικόν της ζωής;
- Δεν το ξέρω!"
(Μακάρι να μπορούσα να αναδημοσιεύσω όλο το περιεχόμενο της εφημερίδας της ίδιας ημερομηνίας, καθώς ήταν ένα μικρό "διαμαντάκι". Σε άλλη σελίδα φιλοξενούσε ένα πολύ ενδιαφέρον φωτογραφικό ρεπορτάζ από τα παρασκήνια και τις πρόβες του θιάσου της Μαρίκας Κοτοπούλη, ενώ σε άλλο σημείο ενημέρωνε τους αναγνώστες της ότι "Παρήλθεν η μόδα των αυτοκινήτων" και ότι "οι Αμερικανοί επανήλθον εις τας αμάξας", μιας και το ποδήλατο είχε καταστεί "πράγμα κοινόν, όπως το ποδήλατον")
Μ' ένα επάγγελμα που δεν υπάρχει πια, αυτό του φυστικά, ασχολήθηκε στην τελευταία της σελίδα η εβδομαδιαία εφημερίδα "Οι Κυριακές του Ελευθέρου Βήματος" στις 29 Μαΐου 1927.
"Το πρόσωπο του φυστικά -ποιος αλήθεια από σας δεν έτυχε στη ζωή του να κάμη έστω και για μια φορά τη γνωριμία του; αποτελεί κάτι το απολύτως απαραίτητο στο αθηναϊκό σύμπλεγμα του πανθέου των τύπων. Είνε ο αιώνιος τύπος των αθηναϊκών κέντρων. Είνε -αν προτιμάτε την έκφραση- μια ακόμη πληγή κοντά στις τόσες άλλες της κοσμικής ζωής των Αθηνών.
Μόλις πάτε να καθήσετε σ' ένα κέντρο, θα σας πλησιάση, αδιαφορώντας ολότελα αν σείς έχετε όρεξι για όχι, θάρθη κοντά σας με το αιώνιο χαμόγελο του υπόπτου του κέρδους και κουδουνίζοντας μέσα στο ψάθινοι καλάθι του τα φυστίκια. Δεν έχει καμμιά ανάγκη ούτε να σας ξέρη ούτε να ζητήση προηγούμενα την άδεια. Σας απευθύνει το λόγο σαν να είσαστε παληοί γνώριμοι -είνε κι αυτό ένα από τα χίλια άλλα δολώματα για να ελκύση την προσοχήν σας και την εύνοια, για να σας φιλοτιμήση.
Για να γίνεις φυστικάς δεν είνε και απλό πράγμα. Χρειάζεται ειδικότητα, ευστροφία, τέχνη. Οι τύποι αυτοί είνε εξαιρετικά έξυπνοι και ψυχολόγοι.... Αρκεί να σε κυττάξουν για λίγα δευτερόλεπτα για να καταλάβουν αμέσως τις αδυναμίες σου, για να βρουν την ευαίσθητη χορδή που θα κτυπήσουν, για να μετρήσουν το "σφυγμό" του καθ' ενός όπως λένε....
Με τα πρώτα δύο-τρία παιχνίδια, καταλαβαίνει την ικανότητά σου, την πείρα του αντιπάλου, και σύμφωνα μ' αυτά κανονίζει το δικό του παιχνίδι. Κι αν μεν καταλάβη πως έχει απέναντί του κανένα παλαίμαχο και γνώστη της τέχνης του, προσπαθεί να συντομέψη τη διάρκεια του παιχνιδιού, φαίνεται γενναιόδωρος στα φυστίκια που δίδει, προσπαθώντας να τον υποχρεώνη με τους ευγενικούς τρόπους του και να τον εγκαταλείψη μια ώρα αρχήτερα, με το αιώνιο μειδίαμα που προδίδει την αλάνθαστο ψυχολογία του... Αν πάλι ο πελάτης του είνε κανένανε μανιώδης παίκτης, τότε προσπαθεί να του ερεθίση το πάθος του με τη βεβαιότητα ότι στο τέλος θα τον "τυλίξη"...."
Στις 29 Μαΐου 1941 είχε αρχίσει πλέον να διαφαίνεται η επικράτηση των Γερμανών στη μάχη της Κρήτης και στις αθηναϊκές εφημερίδες της εποχής, που ουσιαστικά είχαν μετατραπεί σε προπαγανδιστικά φερέφωνα, δημοσιεύονταν ευθείες απειλές κατά των ανταρτών. Είναι χαρακτηριστικό το δημοσίευμα της "Καθημερινής" υπό τον τίτλο "Αίσχος!", που αποτύπωνε το αληθινό, φρικιαστικό πρόσωπο του ναζιστικού καθεστώτος, που αν και δύναμη κατοχής, απέρριπτε το δικαίωμα των Ελλήνων ν' αμυνθούν για την ελευθερία της πατρίδας τους, ενώ απειλούσε ευθέως με σκληρά μέτρα αντεκδίκησης:
"Ως ανακοινούται εξ αρμοδίας πηγής, κατά της εν Κρήτη μάχης, ΔΙΕΠΙΣΤΩΘΗ ΣΤΕΝΟΤΑΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΜΕ ΤΑΣ ΒΡΕΤΑΝΝΙΚΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ. ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΕΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ, ΑΛΛΟΙ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗΝ ΠΕΡΙΒΟΛΗΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΦΕΡΟΝΤΕΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟΛΑΣ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΙΣΤΩΝ. Παρά τω Καστέλλι και την Κάνδανον, Γερμανοί αλεξιπτωτισταί και αλπινισταί ηκρωτηριάσθησαν κατά τρόπον αποτρόπαιον. Λόγω αυτών και άλλων απιστεύτων περιστατικών, η Ανωτάτη Διοίκησις του Γερμανικού Στρατού απηύθυνε προς τον πληθυσμόν της Κρήτης την ακόλουθον προειδοποίησιν:
ΠΡΟΚΗΡΥΞΙΣ
Προς τους κατοίκους της Κρήτης
Επληροφορήθημεν, ότι Γερμανοί στρατιώται, οι οποίοι περιήλθον εις χείρας του εχθρού, εκακοποιήθησνα κατά τον αισχρότερον και απανθρωπότερον τρόπον. Κατόπιν τούτων εξεδόθη η κάτωθι διαταγή προς γνώσιν και συμμόρφωσιν:
1) Όστις διαπράττει αδικήματα προς Γερμανούς αιχμαλώτους αντιθέτως προς το διεθνές δίκαιο θα τιμωρηθή αμειλίκτως και κατά τον ίδιον τρόπον, είτε άνδρας είναι ούτος είτε γυναίκα.
2) Εάν λαμβάνουν χώραν τοιούτου είδους κακουργήματα πλησίον χωρίων, τούτα θα πυρπολούνται αμέσως και οι κάτοικοι αυτών θα αναλαμβάνουν όλας τας ευθύνας των συνεπειών.
3) Εκτός τούτων, όμως, επιφυλασσόμεθα να εφαρμώσωμεν κατ' αυτών και άλλα αυστηρότερα μέτρα αντεκδικήσεως".
[Για τη μάχη της Κρήτης, βλ. μια περιγραφή του Νίκου Καζαντζάκη στην ενότητα "info" της σελίδας: Σαν σήμερα: 20 Μαΐου]
Η Ημέρα της Δημοκρατίας γιορτάζεται σήμερα στη Νιγηρία. Σαν σήμερα, το 1999 εξελέγη στο προεδρικό αξίωμα ο Olusegun Obasanjo, ύστερα από 16 χρόνια δικτατορίας.
Και στο Νεπάλ, όμως, γιορτάζεται σήμερα η Ημέρα του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Στις 28 Μαΐου 2008 συνήλθε για πρώτη φορά σε σύνοδο το Κοινοβούλιο της χώρας, μετά την επικράτηση του μαοϊκού κόμματος στις εκλογές του Απριλίου και αποφασίστηκε σχεδόν ομόφωνα να ζητηθεί από το βασιλιά της χώρας να εγκαταλείψει το θρόνο και το παλάτι εντός 15 ημερών, όπως και έγινε.
Τέλος, σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα των Κυανοκράνων (International Day of United Nations Peacekeepers). Η ημερομηνία δεν επελέγη τυχαία, καθώς η πρώτη ειρηνευτική αποστολή του ΟΗΕ πραγματοποιήθηκε στις 29 Μαΐου 1948 στην περιοχή της Παλαιστίνης.
Από το 1948 μέχρι και σήμερα έχουν αναληφθεί 67 ειρηνευτικές πρωτοβουλίες, ενώ σήμερα σε εξέλιξη βρίσκονται 14, δύο λιγότερες σε σχέση με πέρυσι:
1) η Αποστολή των Ηνωμένων Εθνών για το Δημοψήφισμα στη Δυτική Σαχάρα (United Nations Mission forthe Referendum in Western Sahara, MINURSO) από τον Απρίλιο του 1991
2) η Σταθεροποιητική Αποστολή των Ηνωμένων Εθνών στην Αϊτή (United Nations Stabilization Mission in Haiti, MINUSTAH) από τον Ιούνιο του 2004
3) η Σταθεροποιητική Αποστολή των Ηνωμένων Εθνών στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (United Nations Organization Stabilization Missionin the Democratic Republic of the Congo, MONUSCO) από τον Ιούλιο του 2010
4) η ειρηνευτική αποστολή στο Νταρφούρ με τη συνεργασία της Αφρικανικής Ένωσης (African Union/United Nations Hybrid operation in Darfur, UNAMID) από τον Ιούλιο του 2007
5) η Αποστολή Επιθεωρητών στη Συρία (United Nations Supervision Mission in Syria, UNSMIS) από τον Απρίλιο του 2012
6) η Ειρηνευτική Δύναμη στην Κύπρο (United Nations Peacekeeping Force in Cyprus, UNFICYP) από τον Μάρτιο του 1964
7) η Προσωρινή Δύναμη στον Λίβανο (United Nations Interim Force in Lebanon, UNIFIL) από τον Μάρτιο του 1978
8) η Προσωρινή Δύναμη Ασφαλείας στο Αμπιέι του Σουδάν (United Nations Interim Security Force for Abyei, UNISFA) από τον Ιούνιο του 2011
9) η Αποστολή των Ηνωμένων Εθνών στη Δημοκρατία του Νοτίου Σουδάν (United Nations Mission in theRepublic of South Sudan, UNMISS) από τον Ιούλιο του 2011
10) η Επιχείρηση των Ηνωμένων Εθνών στην Ακτή του Ελεφαντοστού (United Nations Operation in Côte d'Ivoire, UNOCI) από τον Απρίλιο του 2004
11) η Προσωρινή Αποστολή Διοίκησης στο Κοσσυφοπέδιο (United Nations Interim AdministrationMission in Kosovo, UNMIK) από τον Ιούνιο του 1999
12) η Αποστολή των Ηνωμένων Εθνών στη Λιβερία (United Nations Mission in Liberia, UNMIL) από τον Σεπτέμβριο του 2003
13) η Ομάδα Στρατιωτικών Παρατηρητών των Ηνωμένων Εθνών στην Ινδία και στο Πακιστάν (United Nations Military Observer Group in India and Pakistan, UNMOGIP) από τον Ιανουάριο του 1949
14) ο Οργανισμός Επίβλεψης της Ανακωχής στη Μέση Ανατολή (United Nations Truce Supervision Organization, UNTSO) από το Μάιο του 1948
Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλικ εδώ: Peacekeeping Fact Sheet. United Nations Peacekeeping
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - info:
Στις 29 Μαΐου 1453, η Άλωση της Κωνσταντινούπολης άλλαξε το ρου της ιστορίας και σηματοδότησε το οριστικό τέλος της παραπαίουσας Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Ο Γεώργιος Φρατζής περιγράφει στο "Χρονικόν" του:
"Οι αντίπαλοι ήταν πολλοί· και όσοι ανέβαιναν έπιαναν στη μάχη και σκοτώνονταν όχι λίγοι. Ο Χασάν μαχόμενος χτυπήθηκε από κάποια πέτρα από κάποιον, και γκρεμίστηκε. Όταν οι δικοί μας γύρισαν και τον είδαν πεσμένο, τον χτυπούσαν από παντού με πέτρες. Αυτός σηκώθηκε στα γόνατα και αμυνόταν, αλλά από το πλήθος των τραυμάτων έχασε το δεξί του χέρι, και έγινε κόσκινο από τα βέλη. Σκοτώθηκαν πολλοί, και άλλοι πληγώθηκαν και εξαιτίας των τραυμάτων τους διακομίστηκαν στο στρατόπεδο. Το πλήθος των εχθρών που ανέβηκε ήταν τόσο, ώστε σκόρπισε τους δικούς μας· και αυτό επέτρεψε και σε άλλους έξω από το τείχος να μπουν μέσα από την πύλη, καταπατώντας ο ένας τον άλλον. Έτσι είχαν τα πράγματα, όταν ακούστηκε μια φωνή μέσα και έξω, από τη μεριά του λιμανιού: «Εάλω η Πόλις! έπεσε το φρούριο, και έστησαν τα λάβαρα και τις σημαίες στους πύργους!». Η φωνή έδιωξε τους δικούς μας και ενθάρρυνε τον εχθρό. Έβγαλαν μεγάλες φωνές και πρόθυμα, και χωρίς φόβο, όλοι ανέβαιναν στο τείχος......
Έτσι οι εχθροί έγιναν κύριοι όλης της Πόλης την Τρίτη 29 Μαΐου τη δεύτερη ώρα της ημέρας, του έτους 6961 (1453). Και όσοι παραδίδονταν, τους αιχμαλώτιζαν ή τους άρπαζαν ζωντανούς· όσοι πιάνονταν ανθιστάμενοι, αυτοί σφάζονταν. Και η γη σε μερικά μέρη δεν φαινόταν καθόλου από τους πολλούς νεκρούς. Ήταν φοβερό θέαμα, και άκουγες θρήνους πολλούς και ποικίλους, και έβλεπες αμέτρητους εξανδραποδισμούς ευγενών αρχοντισσών και παρθένων και μοναχών, που τις έσερναν αλύπητα οι Τούρκοι από τα ρούχα και τα μαλλιά και τις κοτσίδες έξω από τις εκκλησίες, ενώ έκλαιαν και οδύρονταν. Παιδιά έκλαιαν, επίσης, και οδύρονταν, λεηλατούνταν ιερά και εκκλησίες. Ποιος θα διηγηθεί όλη αυτή τη φρίκη;....
Μόλις έπεσε η Πόλη, ο αμιράς (σ.σ.: δηλ. ο Μωάμεθ) μπήκε μέσα και ευθύς, με κάθε σπουδή, ζητούσε το βασιλέα· και δεν είχε τίποτε άλλο στο νου του παρά να μάθει αν ζει ή πέθανε. Μερικοί ήρθαν και είπαν πως έφυγε, ενώ άλλοι έλεγαν πως είναι κρυμμένος στην Πόλη, και άλλοι πως πέθανε μαχόμενος. Θέλοντας να βεβαιωθεί σίγουρα, έστειλε εκεί που ήταν τα πτώματα των σκοτωμένων σωρηδόν, Χριστιανών και Αγαρηνών. Πολλά κεφάλια των σκοτωμένων τα έπλυναν, μήπως και γνωρίσουν το βασιλικό. Και δεν μπόρεσαν να το γνωρίσουν, αλλά βρήκαν το πτώμα του βασιλέως, που το γνώρισαν από τις βασιλικές περικνημίδες και τα σανδάλια που είχαν κεντημένους τους χρυσούς αετούς, όπως συνηθιζόταν για τους βασιλείς. Το ‘μαθε ο αμιράς και ευφράνθηκε· και ήταν περιχαρής. Με προσταγή του οι παρευρισκόμενοι εκεί χριστιανοί έθαψαν το βασιλικό σώμα με τιμές βασιλικές. Αλίμονο στην τύχη μου, που με γλίτωσε τούτη την εποχή! Όλη η ζωή τού αείμνηστου αυτοκράτορα και μεγαλομάρτυρα ήταν σαράντα εννέα χρόνια, τρεις μήνες και είκοσι ημέρες....."
[Βλ. επίσης: Η τελευταία ομιλία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης]
Στις 29 Μαΐου 1871, ψηφίστηκε ο δεύτερος, συμπληρωματικός νόμος "περί καταδιώξεως της ληστείας" -τρεις μήνες μετά τον πρώτο- που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, οπότε τέθηκε για πρώτη φορά ένα σοβαρό πλαίσιο αντιμετώπισης του προβλήματος των λησταρχών που μαίνονταν την ελληνική επαρχία, κυρίως στη Στερεά Ελλάδα, ένα χρόνο και δύο (περίπου) μήνες μετά το περιστατικό στο Δήλεσι, που εξέθεσε τη χώρα διεθνώς, όταν ξένοι περιηγητές έπεσαν θύματα απαγωγής συμμορίας ληστών (30.03.1870).
Ο νόμος ήταν πολύ αυστηρός, ενώ για πρώτη φορά προβλεπόταν η ποινή του εκτοπισμού ακόμη και συγγενών των ληστών: "Συγγενείς ανιόντες, σύζυγος, τέκνα, αδελφοί και αδελφοί, πενθερός και πενθερά ληστού επικεκηρυγμένου εκτοπίζονται από της Στερεάς Ελλάδος εις τας νήσους ή την Πελοπόννησον και τανάπαλιν, ένθα δύνανται να εκλέξωσι τόπον διαμονής".
Εξάλλου, μιλώντας στη Βουλή κατά τη λήξη της συνεδρίασης, που συνέπιπτε και με τη λήξη της συνόδου, ο Κουμουνδούρος σχολίασε ότι "Η ληστεία πνέει τα λοίσθια. Αναφαίνεται δ' ενίοτε περί τα μεθόρια, αλλ' ασθενής και καταδιωκομένη. Αναφαίνεται εις τα μέρη, όπου πλήρης η καταδίωξις των Αρχών μας, δεν ημπορεί να εφαρμοσθή. Και όμως μετ' ευχαριστήσεως σπεύδω ν' αναγγείλω, ότι, καθ' όλα τα διδόμενα, ειλικρινής και αποτελεσματική σύμπραξις εκ μέρους των τουρκικών αρχών θέλει δοθή, ως προς την καταστροφήν του τέρατος τούτου. Ήδη την σύμπραξιν αυτήν την έχομεν, και ελπίζω ελληνικά και τουρκικά αποσπάσματα να καταδιώξωσι από κοινού πανταχού τους κακούργους. Όταν δε επιτευχθή η κοινή σύμπραξις, πιστεύω, ότι η ζωή της ληστείας θέλει είσθαι πολύ βραχεία. Κατά της ληστείας εχρησίμευσε ουσιωδώς ο νόμος τον οποίον επεψηφίσατε".
Στις 29 Μαΐου 1914, έλαβε χώρα ένα από τα πλέον πολύνεκρα ναυάγια όλων των εποχών με τη βύθιση του πλοίου "Αυτοκράτειρα της Ιρλανδίας" στον ποταμό του Αγίου Λαυρεντίου στον Καναδά, ύστερα από σύγκρουση του με το νορβηγικό "Στόρσατ", εξ αιτίας πυκνής ομίχλης, που κάλυπτε την περιοχή. Από τους 1.477 επιβαίνοντες, οι 1.012 έχασαν την ζωή τους -840 επιβάτες και 172 μέλη του πληρώματος.
Στις 29 Μαΐου 1917 (π.η.), μετά την κατάληψη του Ισθμού της Κορίνθου από τις δυνάμεις της Αντάντ, ο εκπρόσωπος των Συμμάχων, Ζοννάρ, επέδωσε τελεσίγραφο στην κυβέρνηση Ζαΐμη ζητώντας την παραίτηση του βασιλιά Κωνσταντίνου, ο οποίος και δέχθηκε να παραιτηθεί, ορίζοντας διάδοχο του το δευτερότοκο γιο του, Αλέξανδρο, ο οποίος ορκίστηκε μια μέρα αργότερα, ενώ παράλληλα ο Κωνσταντίνος εγκατέλειψε τη χώρα. Με τον τρόπο αυτό, έκλεισε το πρώτο κεφάλαιο του Εθνικού Διχασμού που είχε συγκλονίσει τη χώρα μετά τη ρήξη Βενιζέλου-Κωνσταντίνου, την εκδήλωση του κινήματος της Εθνικής Άμυνας τον Αύγουστο του 1916 και τα "Νοεμβριανά" του ίδιου χρόνου. Επί της ουσίας, όμως, η ένταση θα εξακολουθούσε και τα επόμενα χρόνια, με αποκορύφωμα την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, την επιστροφή του εξόριστου βασιλιά, αλλά και τη Μικρασιατική Καταστροφή -μια δραματική αλυσίδα εξαιρετικά δραματικών γεγονότων.
Στις 29 Μαΐου 1953, στις 11.30΄ το πρωί, ο Νεοζηλανδός ορειβάτης Έντμουντ Χίλαρι και ο Τένζινγκ Νοργκάι από το Νεπάλ έγραψαν ιστορία, καθώς έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι που πάτησαν στην ψηλότερη κορυφή του πλανήτη, στο όρος Έβερεστ (ύψους 8.847 μέτρων) της οροσειράς των Ιμαλαΐων. Οι δύο άνδρες παρέμειναν στην κορυφή για 30 περίπου λεπτά, με το Χίλαρι να βγάζει φωτογραφίες και το Νοργκάι να στερεώνει τη σημαία του ΟΗΕ, της Μ. Βρετανίας, του Νεπάλ και της Ινδίας.
Λίγες μέρες αργότερα, μετά την επιστροφή των δύο ορειβατών στο Κατμαντού, ο Έντμουντ Χίλαρι περιέγραψε στους δημοσιογράφους πώς "όλη η έκταση από κάτω μας φαινόταν σα γεωγραφικός χάρτης. Την πλέον επιβλητική θέα προσέφερε το όρος Λότσε, το οποίο γειτονεύει με το Έβερεστ. Τα μάτια μας έβλεπαν μέχρι το οροπέδιο του Θιβέτ. Ήταν μια ωραία μέρα και έπνεε μέτριος άνεμος. Ο Τένζινγκ από τη χαρά του με αγκάλιασε".
Ποιος από τους δύο, όμως, πάτησε πρώτος την κορυφή; Ο λευκός Έντμουντ Χίλαρι ή ο "αρχηγός των ιθαγενών" Τένζινγκ Νοργκάι, κατά τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό του αρχηγού της αποστολής, συνταγματάρχη Χαντ; Το ερώτημα διχάζει μέχρι και σήμερα, όμως η αλήθεια είναι ότι ο ρόλος του Νοργκάι έχει υποτιμηθεί από την ιστορία, μιας και την εποχή εκείνη οι προκαταλήψεις, που χώριζαν τους ανθρώπους σε "ανώτερους; λευκούς" και "κατώτερους, τριτοκοσμικούς ιθαγενείς" παρέμεναν ισχυρές.
Στις 29 Μαΐου 1968, ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, στρατηγός Σαρλ ντε Γκολ, εγκατέλειψε μυστικά τη χώρα, κατευθυνόμενος στο Μπάντεν Μπάντεν της Γερμανίας, ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η εξέγερση των φοιτητών και των εργαζομένων στη χώρα. Όπως είχε δηλώσει στους συνεργάτες του, "Δεν θέλω να τους δώσω την ευκαιρία να επιτεθούν στα Ιλίσια Πεδία. Θα ήταν ασυγχώρητο αν χυνόταν αίμα για την προσωπική μου υπεράσπιση. Αποφάσισα να φύγω. Κανείς δεν επιτίθεται σ' ένα άδειο μέγαρο". Η αποχώρηση του κράτησε μόνο μια μέρα και στις 30 Μαΐου ο ντε Γκολ επέστρεψε στο Παρίσι, αφού προηγουμένως έλαβε διαβεβαιώσεις από το στρατό ότι τασσόταν το πλευρό του.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - δημοσιεύματα:
Μια εξαιρετική συνέντευξη μ' έναν υπερήλικα Αθηναίο ηλικίας 111 ετών δημοσίευσε η εφημερίδα "Πατρίς" στις 29 Μαΐου 1911.
"Ζη εις τας Αθήνας, ή μάλλον εις προάστειον των Αθηνών, άνθρωπος ηλικίας 111 ετών.... μόνον. Επρόφθασε δηλαδή τον 18ον αιώνα, διήνυσε τον 19ον και θαυμάζει τώρα τας προόδους και τον πολιτισμόν του 20ου αιώνος με... αγρίας διαθέσεις ζωής ακόμη, καθώς, δεικνύει και η εικών του, την οποίαν βλέπετε.
Το θαύμα αυτό της μακροβιότητος, το ανεκαλύψαμεν εις έναν απομεμακρυσμένον οικίσκον, παρά την Κολοκυνθούν. Ζη σχεδόν ολομόναχος. Τον συντροφεύει η γηραιά υπηρέτριά του μόνον, με φορτίον και αυτή Μαΐων τριών τετάρτων αιώνος τουλάχιστον....", ήταν η περιγραφή της εφημερίδας στην εισαγωγή του ρεπορτάζ.
Το όνομα του ήταν Αυγουστής Τζιβήρας και καταγόταν από τη Μυτιλήνη, όπου γεννήθηκε, ενώ στην Αθήνα κατέβηκε "τότε που κατέβηκε κι ο μακαρίτης Όθωνας στην Ελλάδα", όπως δήλωσε ο ίδιος στο δημοσιογράφο της εφημερίδας. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη, όπου μεταξύ άλλων ο Τζιβήρας αποκάλυπτε το μυστικό της μακροζωίας του:
"- Και πόσον ετών ήσουνα τότε;
- Τριάντα, τριάντα πέντε, δεν ενθυμούμαι να σου πω ακριβώς!
- Τι εργασίαν έκαμνες τότε;
- Διάφορες εργολαβίες! Εκέρδιζα άφθονο χρήμα τότε. Ευτυχισμένες εποχές....
- Γιατί, η σημερινή εποχή δε σ' αρέσει;
- Καλή είνε, δεν σου λέω, αλλά ο κόσμος υποφέρει. Πολύ δύσκολη η ζωή. Ακρίβεια σ' όλα τα πράγματα και τα λεφτά λίγα!
- Έχεις συγγενείς παππού;
- Κανένα!
- Δεν παντρεύτηκες;
- Αν παντρευόμονυα θα ζούσα τώρα;
.....
- Μας δίνεις την συνταγή να ζήσουμε και μεις τόσο;
- Αν την ήξερα!
- Καπνίζεις, παππού;
- ένα πακέτο την ημέρα!
- Κρασί πίνεις;
- Και το μεσημέρι και το βράδυ. Ξεχωριστά τα έκτακτα!
- Μαστίχες, κονιάκ, μπύρα και τα παρόμοια;
- άμα τυχαίνει.
- Ξενυκτούσες;
- Πολλές φορές!
- Αμ τότε θα ζήσουμε και μεις τόσο. Όλ' αυτά τα κάνουμε!
- Μπράβο σας!
- Μήπως είσαι φυτοφάγος, παππού;
- Τι;
-Φυτοφάγος...
- Τι θα πη αυτό;
- Να μην τρως τίποτε άλλο από χόρτα.
- Συγχωράτε με, αδελφέ... Κατσίκα είμαι;
...
- Δε θα μάθουμε και μεις τίποτε από το μυστικόν της ζωής;
- Δεν το ξέρω!"
(Μακάρι να μπορούσα να αναδημοσιεύσω όλο το περιεχόμενο της εφημερίδας της ίδιας ημερομηνίας, καθώς ήταν ένα μικρό "διαμαντάκι". Σε άλλη σελίδα φιλοξενούσε ένα πολύ ενδιαφέρον φωτογραφικό ρεπορτάζ από τα παρασκήνια και τις πρόβες του θιάσου της Μαρίκας Κοτοπούλη, ενώ σε άλλο σημείο ενημέρωνε τους αναγνώστες της ότι "Παρήλθεν η μόδα των αυτοκινήτων" και ότι "οι Αμερικανοί επανήλθον εις τας αμάξας", μιας και το ποδήλατο είχε καταστεί "πράγμα κοινόν, όπως το ποδήλατον")
__________________________
Μ' ένα επάγγελμα που δεν υπάρχει πια, αυτό του φυστικά, ασχολήθηκε στην τελευταία της σελίδα η εβδομαδιαία εφημερίδα "Οι Κυριακές του Ελευθέρου Βήματος" στις 29 Μαΐου 1927.
"Το πρόσωπο του φυστικά -ποιος αλήθεια από σας δεν έτυχε στη ζωή του να κάμη έστω και για μια φορά τη γνωριμία του; αποτελεί κάτι το απολύτως απαραίτητο στο αθηναϊκό σύμπλεγμα του πανθέου των τύπων. Είνε ο αιώνιος τύπος των αθηναϊκών κέντρων. Είνε -αν προτιμάτε την έκφραση- μια ακόμη πληγή κοντά στις τόσες άλλες της κοσμικής ζωής των Αθηνών.
Μόλις πάτε να καθήσετε σ' ένα κέντρο, θα σας πλησιάση, αδιαφορώντας ολότελα αν σείς έχετε όρεξι για όχι, θάρθη κοντά σας με το αιώνιο χαμόγελο του υπόπτου του κέρδους και κουδουνίζοντας μέσα στο ψάθινοι καλάθι του τα φυστίκια. Δεν έχει καμμιά ανάγκη ούτε να σας ξέρη ούτε να ζητήση προηγούμενα την άδεια. Σας απευθύνει το λόγο σαν να είσαστε παληοί γνώριμοι -είνε κι αυτό ένα από τα χίλια άλλα δολώματα για να ελκύση την προσοχήν σας και την εύνοια, για να σας φιλοτιμήση.
Για να γίνεις φυστικάς δεν είνε και απλό πράγμα. Χρειάζεται ειδικότητα, ευστροφία, τέχνη. Οι τύποι αυτοί είνε εξαιρετικά έξυπνοι και ψυχολόγοι.... Αρκεί να σε κυττάξουν για λίγα δευτερόλεπτα για να καταλάβουν αμέσως τις αδυναμίες σου, για να βρουν την ευαίσθητη χορδή που θα κτυπήσουν, για να μετρήσουν το "σφυγμό" του καθ' ενός όπως λένε....
Με τα πρώτα δύο-τρία παιχνίδια, καταλαβαίνει την ικανότητά σου, την πείρα του αντιπάλου, και σύμφωνα μ' αυτά κανονίζει το δικό του παιχνίδι. Κι αν μεν καταλάβη πως έχει απέναντί του κανένα παλαίμαχο και γνώστη της τέχνης του, προσπαθεί να συντομέψη τη διάρκεια του παιχνιδιού, φαίνεται γενναιόδωρος στα φυστίκια που δίδει, προσπαθώντας να τον υποχρεώνη με τους ευγενικούς τρόπους του και να τον εγκαταλείψη μια ώρα αρχήτερα, με το αιώνιο μειδίαμα που προδίδει την αλάνθαστο ψυχολογία του... Αν πάλι ο πελάτης του είνε κανένανε μανιώδης παίκτης, τότε προσπαθεί να του ερεθίση το πάθος του με τη βεβαιότητα ότι στο τέλος θα τον "τυλίξη"...."
_______________________
Στις 29 Μαΐου 1941 είχε αρχίσει πλέον να διαφαίνεται η επικράτηση των Γερμανών στη μάχη της Κρήτης και στις αθηναϊκές εφημερίδες της εποχής, που ουσιαστικά είχαν μετατραπεί σε προπαγανδιστικά φερέφωνα, δημοσιεύονταν ευθείες απειλές κατά των ανταρτών. Είναι χαρακτηριστικό το δημοσίευμα της "Καθημερινής" υπό τον τίτλο "Αίσχος!", που αποτύπωνε το αληθινό, φρικιαστικό πρόσωπο του ναζιστικού καθεστώτος, που αν και δύναμη κατοχής, απέρριπτε το δικαίωμα των Ελλήνων ν' αμυνθούν για την ελευθερία της πατρίδας τους, ενώ απειλούσε ευθέως με σκληρά μέτρα αντεκδίκησης:
"Ως ανακοινούται εξ αρμοδίας πηγής, κατά της εν Κρήτη μάχης, ΔΙΕΠΙΣΤΩΘΗ ΣΤΕΝΟΤΑΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΜΕ ΤΑΣ ΒΡΕΤΑΝΝΙΚΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ. ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΕΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ, ΑΛΛΟΙ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗΝ ΠΕΡΙΒΟΛΗΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΦΕΡΟΝΤΕΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟΛΑΣ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΙΣΤΩΝ. Παρά τω Καστέλλι και την Κάνδανον, Γερμανοί αλεξιπτωτισταί και αλπινισταί ηκρωτηριάσθησαν κατά τρόπον αποτρόπαιον. Λόγω αυτών και άλλων απιστεύτων περιστατικών, η Ανωτάτη Διοίκησις του Γερμανικού Στρατού απηύθυνε προς τον πληθυσμόν της Κρήτης την ακόλουθον προειδοποίησιν:
ΠΡΟΚΗΡΥΞΙΣ
Προς τους κατοίκους της Κρήτης
Επληροφορήθημεν, ότι Γερμανοί στρατιώται, οι οποίοι περιήλθον εις χείρας του εχθρού, εκακοποιήθησνα κατά τον αισχρότερον και απανθρωπότερον τρόπον. Κατόπιν τούτων εξεδόθη η κάτωθι διαταγή προς γνώσιν και συμμόρφωσιν:
1) Όστις διαπράττει αδικήματα προς Γερμανούς αιχμαλώτους αντιθέτως προς το διεθνές δίκαιο θα τιμωρηθή αμειλίκτως και κατά τον ίδιον τρόπον, είτε άνδρας είναι ούτος είτε γυναίκα.
2) Εάν λαμβάνουν χώραν τοιούτου είδους κακουργήματα πλησίον χωρίων, τούτα θα πυρπολούνται αμέσως και οι κάτοικοι αυτών θα αναλαμβάνουν όλας τας ευθύνας των συνεπειών.
3) Εκτός τούτων, όμως, επιφυλασσόμεθα να εφαρμώσωμεν κατ' αυτών και άλλα αυστηρότερα μέτρα αντεκδικήσεως".
[Για τη μάχη της Κρήτης, βλ. μια περιγραφή του Νίκου Καζαντζάκη στην ενότητα "info" της σελίδας: Σαν σήμερα: 20 Μαΐου]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου