Μια διαφορετική, πιο προσωπική (χωρίς Αλίκη) συνέντευξη του Δημήτρη Παπαμιχαήλ

Εμπρός, 25.10.1969

Σπανίως ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, την εποχή που ήταν παντρεμένος με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, έδινε συνέντευξη που να μην αφορούσε τη σύζυγο του ή το γιο τους, Γιάννη. Μια από αυτές τις σπάνιες συνεντεύξεις δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Εμπρός" στις 25 Οκτωβρίου 1969. Αφού περιορίστηκε να δηλώσει ότι τα πρόσωπα που αγαπούσε πιο πολύ ήταν "η γυναίκα μου και ο γιος μου", ο Δημήτρης αναφέρθηκε ελάχιστα στην οικογένεια του, αλλά σχεδόν όλη η συνέντευξη ήταν αφιερωμένη σε πιο προσωπικά θέματα, με τον ηθοποιό να ξεδιπλώνει τις σκέψεις του για μια σειρά από θέματα, που αποκάλυπταν πτυχές της προσωπικότητας και της ιδιοσυγκρασίας του.

Στη συνέντευξη εκείνη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ δήλωσε μεταξύ άλλων:  

- για το ταλέντο:

"Το ταλέντο είναι συνισταμένη πολλών προσόντων ενός ηθοποιού και ένα από τα μεγαλύτερα προσόντα είναι το ότι πρέπει να υπάρχει μυαλό. Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι το θέατρο είναι εσωτερική παρόρμηση. Εγώ δεν το πιστεύω"

- γιατί έγινε ηθοποιός:

"Έγινα ηθοποιός ύστερα από σκέψη και αμφιταλαντεύσεις. Μικρός δεν θυμάμαι να είχα ταλέντο. Μόνο προς το τέλος των γυμνασιακών μου σπουδών άρχισα να προσανατολίζομαι προς το θέατρο. Κατάλαβα ότι υπήρχε μέσα μου ένας επαναστάτης, ότι σε καμιά δουλειά δεν θα μπορούσα να σταδιοδρομήσω και να εκφρασθώ, παρά μόνο στο θέατρο. Κανένα άλλο επάγγελμα δεν σου δίνει την ευκαιρία μιας τόσο μεγάλης ανησυχίας, γιατί στο θέατρο πρέπει να είσαι ανήσυχος".

- για την αποστολή του ηθοποιού:

"Όταν ένας ηθοποιός φτιάξει ένα ρόλο και επιτύχει, νιώθει, αυτό είναι φυσικό, μια εσωτερική χαρά. Αυτή θέλει να μεταδώσει και στο κοινό. Το ίδιο, λοιπόν, συμβαίνει και σε μένα, γιατί πιστεύω ότι αυτή είναι η αποστολή του ηθοποιού". 

- για το ρόλο του σκηνοθέτη:

" Η σκηνοθεσία στην Ελλάδα είναι μια περίεργη υπόθεση. Δεν θέλω να θίξω πρόσωπα και πράγματα, αλλά σήμερα στην Ελλάδα, εκτός από τον Κουν, το Σολωμό και το Μινωτή και δυο-τρεις άλλους, δεν αναγνωρίζω κανέναν άλλο σκηνοθέτη! Ουσιαστικά, λοιπόν, το επάγγελμα του σκηνοθέτου δεν υπάρχει στο ελληνικό θέατρο. Επομένως, ή έπρεπε να φωνάξω κάποιον απ' αυτούς τους τρεις για να σκηνοθετήσει τα έργα μου, πράγμα τελείως αδύνατο διότι και οι τρεις ήσαν απασχολημένοι, ή ν' αποφασίσω να μπω στο σκηνοθετικό στίβο, γιατί στο κάτω-κάτω ήταν δική μου δουλειά και μ' ενδιέφερε και με πονούσε.

Αλλά εκτός των άλλων, η σκηνοθεσία από ανέκαθεν (σ.σ.: έτσι είναι γραμμένο στην εφημερίδα) με τραβούσε πάρα πολύ. Με βοήθησε ακόμα και σαν ηθοποιό, γιατί σκηνοθέτης σημαίνει να διαβάσεις το έργο και να προσπαθήσεις ν' αναλύσεις τους χαρακτήρες των προσώπων που παίζουν σ' αυτό. Στην προκειμένη περίπτωση, για μένα, έναν ηθοποιό-σκηνοθέτη, σημαίνει βοήθεια στο να εκφρασθώ καλύτερα στη σκηνή και, φυσικά, μεγαλύτερη κατανόηση του ρόλου μου".

-για το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου:

"Ο ελληνικός κινηματογράφος αντιμετωπίζει κυρίως κρίση σεναρίου. Είναι λίγα τα σενάρια που μπορούν να σταθούν με αξιώσεις. Η προχειρότης που χαρακτηρίζει το γύρισμα των ελληνικών ταινιών, ασφαλώς δεν συμβάλλει στην άνοδό του. 

Ο ελληνικός κινηματογράφος, για να μπορέσει κάποτε να σταθεί με αξιώσεις και ν' αντιμετωπίσει το διεθνή ανταγωνισμό, πρέπει να περιορισθεί στο γύρισμα ταινιών μεγάλης παραγωγής, κάτι δηλαδή που γίνεται ακόμη και σήμερα στην Αμερική".

Εξάλλου, στη συνέντευξη εκείνη, ο Παπαμιχαήλ ήταν λάβρος κατά του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, το οποίο χαρακτήρισε ως "λαϊκό πανηγύρι" και "θεσμό γελοίο. Κάθε χρόνο πηγαίνουν να συναγωνισθούν τέσσερις ταινίες και οι τέσσερις παίρνουν βραβεία".

Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ αποκάλυψε ότι τον συγκινούσε ιδιαίτερα "η κλασική μουσική και ιδίως ο Μπετόβεν και Σοπέν", καθώς και "το καλό λαϊκό τραγούδι", ενώ αποκάλυψε και τα χόμπι του: "Πηγαίνω στο κτήμα μου, που βρίσκεται στο 125 χιλιόμετρο της εθνικής οδού στον Άγιο Γιάννη το Θεολόγο. Σαν σπορ έχω το σκάψιμο! Αδυναμία μου είναι επίσης το διάβασμα καλών βιβλίων, η επίπλωσις σπιτιών και η αγορά παλαιών επίπλων".

Απέφυγε να καταγράψει τα προτερήματα μου, όχι όμως και τα ελαττώματα που είχε ως άνθρωπος: "Στις αδυναμίες μου καταλογίζω το γεγονός πως είμαι ανήσυχος. Νιώθω πάντα μια αγωνία, όχι μόνο για την ζωή, αλλά για τα πάντα και τους πάντες, που συνήθως φθάνει στην υπερβολή" διευκρινίζοντας πως ακόμη κι αν κάποιος το θεωρούσε αυτό προτέρημα, για τον ίδιο σήμαινε "φθορά".