Σαν σήμερα: 25 Αυγούστου

Σήμερα είναι Κυριακή, 25 Αυγούστου 2013.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - γενέθλια:

Δεν είναι ένας, δεν είναι δύο, δεν είναι καν τρεις... Πέντε Νομπελίστες γεννήθηκαν σαν σήμερα, οι τέσσερις εκ των οποίων διέπρεψαν στην ιατρική. Πρόκειται για τους: 

- Έμιλ Κόχερ από την Ελβετία (1841-1917), Νόμπελ Ιατρικής 1909 για την εργασία του πάνω στη φυσιολογία, παθολογία και χειρουργική του θυρεοειδούς

- Σαρλ Ρισέτ (1850-1935), Νόμπελ Ιατρικής 1913 για τις εργασίες του σχετικά με την αναφυλαξία

- Χανς Κρεμπς (1900-1981), Νόμπελ Ιατρικής 1953 από κοινού με τον Φριντς Λίπμαν για την ανακάλυψη του συνενζύμου Α και του κύκλου του κιτρικού οξέος στο μεταβολισμό των υδατανθράκων

- Φρέντερικ Ρόμπινς (1916-2003), Νόμπελ Ιατρικής 1954 από κοινού με δύο ακόμη συναδέλφους του για τις εργασίες τους στην ιστοκαλλιέργεια των ιών της πολιομυελίτιδας

- Χέρμπερτ Κρέμερ (σήμερα 85 ετών), Νόμπελ Φυσικής 2000 από κοινού με τον Ζόρες Αλφέροφ για τις εργασίες τους στην ανάπτυξη των ετεροδομών των ημιαγωγών που χρησιμοποιούνται σε υψηλές ταχύτητες και στην οπτικοηλεκτρονική

Αν, λοιπόν έχεις σήμερα γενέθλια και αναρωτιέσαι με τι επάγγελμα ν' ασχοληθείς, γιατί δε σκέφτεσαι να γίνεις γιατρός; Ποτέ δεν ξέρεις... 

Πάντως, σαν σήμερα δεν γεννήθηκαν μόνο βραβευμένοι επιστήμονες. Τα 83 κλείνει σήμερα ο ηθοποιός Σον Κόνερι, ενώ γενέθλια έχουν επίσης οι σκηνοθέτες Τιμ Μπάρτον (55 ετών) και Φατίχ Ακίν (40), ενώ ο Σουηδός ηθοποιός Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ, γνωστός κυρίως από τους τηλεθεατές του βαμπιροσίριαλ "True Blood", κλείνει τα 37. 

Πενήντα εννιά ετών γίνεται ο Βρετανός μουσικός Έλβις Κοστέλο, σαράντα τριών η αγέραστη Γερμανίδα τοπ μόντελ Κλόντια Σίφερ, ενώ σαν σήμερα γεννήθηκε και ο τελευταίος ηγέτης της Ανατολικής Γερμανίας Έρικ Χόνεκερ (1912-1994). 

ΕΘΝΙΚΕΣ κ ΑΛΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ:

Η Ημέρα της Ανεξαρτησίας γιορτάζεται στην Ουρουγουάη. Το 1825 η περιοχή, που κατά το παρελθόν ανήκε στον ισπανικό θρόνο, αποτελούσε έδαφος της Βραζιλίας επί εννέα χρόνια. Στις 25 Αυγούστου εκείνης της χρονιάς έγινε η διακήρυξη της ανεξαρτησίας (το γεγονός που γιορτάζεται τη σημερινή μέρα), που σηματοδότησε την έναρξη ενός πολέμου 500 ημερών, το αποτέλεσμα του οποίο ήταν μεν αμφίρροπο, αλλά καθόρισε κατά τέτοιον τρόπο τις πολιτικές εξελίξεις, ώστε με τη συνθήκη του Μοντεβιδέο του 1828 η Ουρουγουάη θα γινόταν ανεξάρτητη.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - info:

Στις 25 Αυγούστου 1854 και ενώ η πρωτεύουσα τελούσε υπό αγγλογαλλική κατοχή, ενώ ο Πειραιάς και οι Κυκλάδες μαστίζονταν από φοβερά κρούσματα χολέρας, μια μεγάλη πυρκαγιά κατέστρεψε το εθνικό τυπογραφείο ("εθνικόν κατάστημα Τυπογραφίας και Λιθογραφίας"). Η ζημιά που υπέστη το ελληνικό Δημόσιο υπολογιζόταν σε 50 με 60 χιλιάδες δραχμές, σύμφωνα με την εφημερίδα "Αιών" (28.08.1854), που έθετε επιτακτικά από τις σελίδες της το ζήτημα της έλλειψης επαρκών μέτρων πυροπροστασίας. Άλλωστε, δεν ήταν η πρώτη μεγάλη πυρκαγιά που αναστάτωνε την Αθήνα. 

"Εάν κατά την, περί ης ο λόγος, πυρκαϊά υπήρχον 5 τουλάχιστον αντλίαι καλαί μετά του αναγκαίου υλικού και ενός λόχου Σκαπανέων, αναντιρρήτως αύτη κατεπνίγετο, μόλις αρξαμένη να διαδίδηται, και το Δημόσιον απηλλάσσετο της τοσαύτης ζημίας..."

Στις 25 Αυγούστου 1898, μεγάλη καταστροφή στο Ηράκλειο της Κρήτης με εκατοντάδες νεκρούς από την επίθεση των Τούρκων κατά του ελληνικού πληθυσμού της πόλης, αλλά και κατά των Άγγλων, που διοικούσαν προσωρινά την περιοχή μετά το ξέσπασμα της Κρητικής Επανάστασης (1895). Καθώς δεν υπήρχε απευθείας επίσημη τηλεγραφική σύνδεση με την Κρήτη, στο ελεύθερο ελληνικό κράτος οι πληροφορίες έφθαναν από ιδιωτικά τηλεγραφήματα Κρητικών, που καλούσαν συγγενείς ή φίλους να μην πραγματοποιήσουν το προγραμματισμένο τους ταξίδι στο νησί. 

Χαρακτηριστικό της σύγχυσης, που επικρατούσε αρχικά, ήταν το πρώτο τηλεγράφημα που έφθασε το βράδυ της 25ης Αυγούστου. Το απέστειλε από τα Χανιά ο πράκτορας πανελλήνιας ατμοπλοΐας Δρακάκης προς την οικογένεια του γαμπρού του, Σταυράκη, στις 9 το βράδυ. Αυτό έκανε λόγο για καταστροφή από αγγλικούς βομβαρδισμούς, για να αποδειχθεί την επόμενη κιόλας μέρα ότι η πληροφορία ήταν απολύτως λανθασμένη:

"Ηράκλειον βομβαρδίζεται υπό των Άγγλων. Η πόλη εξ ολοκλήρου είναι παραδεδομένη εις τας φλόγας (tout en flemmes). Πλείστα θύματα. Αναβάλετε αναχώρησιν".

Στις 29 Αυγούστου, το "Άστυ" δημοσίευε λεπτομέρειες για το πώς ξεκίνησαν τα επεισόδια, βάσει της μαρτυρίας ενός Έλληνας αυτόπτη μάρτυρα, του Στυλιανού Αλεξίου, που ήταν διευθυντής του Φορολογικού Γραφείου του Ηρακλείου και ο οποίος βρισκόταν στο λιμάνι της πόλης:

".. Οι Τούρκοι συναθροισθέντες προ της Πύλης του λιμένος εζήτουν να εισέλθουν εντός αυτού. Οι Άγγλι αντέστησαν. Εις Οθωμανός επλήγωσε διά μαχαίρας Άγγλον ναύτην εις την ωμοπλάτην. Τότε οι Άγγλοι επυροβόλησαν και εφόνευσαν τρεις Τούρκους. Αμέσως εδόθη το σύνθημα της ρήξεως... Εντός πέντε λεπτών χιλιάδες Τούρκων είχον συναθροισθή προ της Πύλης. Πάντες είχον οπλισθή με μαρτίνι. Η ταχύτης μεθ' ης ωπλίσθησαν δεικνύει ότι τα όπλα υπήρχον εγγύς που και το γεγονός είχε προσχεδιασθή. 

Αμέσως ετράπησαν κατά των Χριστιανών, οίτινες είχον κλεισθή εντός των πέριξ καταστημάτων. Οι Άγγλοι έκλεισαν τας πύλας της πόλεως.

Τότε οι Τούρκοι έσφαξαν πρώτον τον Αντ. Βέκκιον, ον συνήντησαν έξω του καφενείου του Χατζή. Έκαυσαν ζώντα τον υποηδηματοποιόν Κ. Βράκκαν μετά της συζύγου του και τους δύο αυτού υπαλλήλους, τον Μ. Κουρτεσάκην μετά της συζύγου του και τον Ιω. Δασκαλάκην, ράπτην. Τα πτώματα αυτών έκαυσαν είτα ρίψαντες εις τας φλόγας, διότι ταυτοχρόνως έθεσαν πυρ εις όλα τα καταστήματα.

Οι εν τω καφενείω Χατζή κλεισθέντες απήλθον εν τω μέσω πυκνού πυρός άνω της Πύλης του λιμένος. Εκεί τους επυροβόλουν οι Τούρκοι, εφόνευσαν δε τον Στ. Σατσάκην και ετραυμάτισαν τον Εμμ. Λασσιθιώτην, ο οποίος εμάχετο μέχρι πρωίας ως ήρως, μη αφήσας τους Τούρκους να πλησδιάσωσιν εκεί. 

Πάντες οι ευρισκόμενοι εις την ανατολικήν πλευράν της οδού εκείνης διά να διαφύγουν τον θάνατον εκρημνίσθησαν εκ του τείχους προς τον λιμένα. Επάνω εκεί επί του τείχους εφονεύθη και μία γυνή, ετραυματίσθη δε και έτερος χριστιανός, όστις κατέπεσεν από το τείχος περικυκλωθείς υπό των φλογών.

Κατά τον επίσημον στατιστικόν πίνακα του Άγγλο συνταγματάρχου Μάρτελ, εν Ηρακλείω ευρίσκοντο 1111 Χριστιανοί. Εκ τούτων εσώθησαν οι αφιχθέντες σήμερον 216 και έτεροι εκατόν παραμείναντες εις το Ηράκλειον και εντός του αγγλικού θωρηκτού "Καπερνταούμ". Εκ τούτων δέον ν' αφαιρεθούν και οι εξελθόντες εξ Ηρακλείου εις τας επαρχίας, ώστε θα εφονεύθησαν περί τους εξακοσίους...."

Στις 25 Αυγούστου 1920, σε ιστορική συνεδρίασή της η Βουλή των Ελλήνων υπερψήφισε τη συνθήκη ειρήνης των Σεβρών, ενώ ανακήρυξε εθνικό ευεργέτη τον πρωθυπουργό, Ελευθέριο Βενιζέλο. 

"Η ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 

Έχουσα υπ' όψει την μετά της Τουρκίας συνθήκην της ειρήνης

Ενασκοπούσα και την όλην συντελεσθείσαν εθνικήν εργασίαν, κατά την τελευταίαν δεκαετίαν

Διερμηνεύουσα την γνώμην και το αίσθημα του Ελληνισμού όλου

ΨΗΦΙΖΕΙ

Κηρύσσει τον Ελευθέριον Βενιζέλον άξιον της Ελλάδος, ευεργέτην και σωτήρα της Πατρίδος και εντέλλεται όπως τιμητική στήλη, φέρουσα το ψήφισμα τούτο ιδρυθή εν τη αιθούση των συνεδριάσεων της Βουλής, εις αιώνιον τεκμήριον του θαυμασμού και της ευγνωμοσύνης αυτής".

Σε συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα εκφώνησε ο Βενιζέλος την ομιλία του, όπως παραδέχτηκε κι ο ίδιος,  ενώ δήλωνε σίγουρος για την υπερψήφιση του κόμματός τους στις επικείμενες εκλογές: 

".. Περί της ετυμηγορίας ταύτης του Ελληνικού Λαού είμαι απολύτως ήσυχος και απολύτως ασφαλής. Αι Εθνικαί επιτυχίαι, ουδ' υπό των χειρίστων εχθρών αμφισβητούνται πλέον. Αλλά παραδόξως, απειλούμαι ότι θα καταψηφισθώ υπό του Ελληνικού Λαού παρά τας λαμπράς επιτυχίας, διότι ο Ελληνικός Λαός δεν δύναται ουδέ μετά τας επιτυχίας ταύτας, να συγχωρήση την αφαίρεσιν των ελευθεριών του. Ο αφαιρέσαν δε τας ελευθερίας του Ελληνικού Λαού φαίνεται ότι είμαι εγώ, ο οποίος διά τούτο αποκαλούμαι υπό των αντιδραστικών τύραννος...

... Αυτήν την υπηρεσίαν προσέφερεν εις την χώραν ο κατηγορούμενος ως τύραννος. Απέβλεψεν αποκλειστικώς εις το συμφέρον αυτής και ηδιαφόρησεν απολύτως διά την ιδίαν αυτού προσωπικότητα, ευτυχής εάν θυσιάζων ταύτην ηδύνατο να σώση το έθνος από την απειληθείσαν καταστροφήν.."

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο επίλογος της ομιλίας, που εκφώνησε σαν σήμερα - στην ιστορική εκείνη συνεδρίαση - ο Ελευθέριος Βενιζέλος:

"Εξήντλησα, κύριοι, όσα είχον να είπω. Αλλά δεν θέλω να κατέλθω του βήματος πριν διακηρύξω την βαθείαν μου πίστιν εις το μέλλον του Ελληνικού Λαού. Ουδέποτε εκολάκευσα τον Λαόν, ουδέ παραγνωρίζω τα εθνικά μας ελαττώματα. Αλλ' αι αρεταί, οι θεμελιώδεις αρεταί του Ελληνικού Λαού, είνε τοιαύται, ώστε ουδέποτε πολιτικός ανήρ ηδύνατο να ευχηθή όπως ηγήται καλλιτέρου λαού. Όταν συν τω χρόνω - και τούτο δεν θέλει βραδύνει πολύ - η ηγέτις λεγομένη τάξις αποβή παρ' ημίν αξία ου Λαού τούτου, είμαι βέβαιος ότι η Ελλάς, υπό τους ότους οίτινες επλάσθησαν δι' αυτήν διά των κατατεθεισών σήμερον συνθηκών, θα βαδίση εις οδόν ακμής, την οποίαν ολίγοι διαβλέπουν καν σήμερον, και θα γείνη εν τη Εγγύς Ανατολή δημιουργός πολιτισμού, όστις προσεγγίζων τα Ευρωπαϊκά και Ασιαστικά στοιχεία, και εξασφαλίζων την ειλικρινή αυτών συνεργασίαν, θα προσφέρη εις την Ανθρωπότητα υπηρεσίας μηδαμώς κατωτέρας εκείνων, ας προσέφερεν ο αρχαίος Κλασικός, ο Μακεδονικός και ο Μεσαιωνικός Ελληνισμός".

Στις 25 Αυγούστου 1922, μετά την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου και μπροστά στο φάσμα της τραγωδίας που θ' ακολουθούσε τις επόμενες ημέρες, υπέβαλλε την παραίτησή της η κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη. Χαρακτηριστικό, όμως, της σύγχυσης που επικρατούσε στα πολιτικά πράγματα, ήταν το γεγονός ότι χρειάστηκαν τρεις ημέρες μέχρι να βρεθεί λύση στην πολιτική κρίση και να ορκισθεί η νέα κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Τριανταφυλλάκο στις 28 του μηνός.

Στις 25 Αυγούστου 1975, μόλις τρεις μέρες μετά την έκδοση της απόφασης του δικαστηρίου επί της δίκης των συνταγματαρχών και την ανακοίνωση των ποινών, η κυβέρνηση Καραμανλή έσπευσε ν' αποφασίσει τη μετατροπή της θανατικής ποινής που είχε υποβληθεί στους Παπαδόπουλο, Πατακό και Μακαρέζο.

"Την 11.45΄π.μ. συνήλθεν υπό την προεδρίαν του πρωθυπουργού κ. Κωνσταντίνου Καραμανλή το υπουργικόν συμβούλιον, υπό την πλήρη σύνθεσίν του, διά να ασχοληθή, ως ήδη ανεκοινώθη από του Σαββάτου, με τα θέματα, τα οποία προέκυψαν μετά την έκδοσιν της αποφάσεως του πενταμελούς εφετείου, επί των πρωταιτίων του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967.

Μετά συζήτησιν, το υπουργικόν συμβούλιον απεφάσισεν ομοφώνως όπως, όταν η απόφασις του πενταμελούς εφετείου καταστή αμετάκλητος, κινήση, διά του υπουργού της δικαιοσύνης την κατά νόμον διαδικασίαν και εισηγηθή την μετατροπήν των επιβληθεισών τριών θανατικών ποινών εις ισόβια δεσμά".

Αυτό που προκάλεσε τις μεγαλύτερες αντιδράσεις δεν ήταν αυτή καθαυτή η μετατροπή των ποινών - άλλωστε σε μια δημοκρατική πολιτεία η θανατική ποινή δεν έχει θέση - όσο η ιδιαίτερη κυβερνητική ευαισθησία, που βιάστηκε τόσο πολύ να την ανακοινώσει. Άλλωστε, η ίδια η κυβερνητική ανακοίνωση παραδεχόταν ότι η όποια μετατροπή δεν θα μπορούσε να συμβεί πριν καταστεί η απόφαση αμετάκλητος, κάτι που απαιτούσε χρόνο. 

Στις 25 Αυγούστου 1988, η αιφνιδιαστική εισαγωγή του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου στο νοσοκομείο Σαιντ Τόμας του Λονδίνου, δύο μόλις μέρες μετά το εξίσου αιφνιδιαστικό και υπό άκρα μυστικότητα τσεκ απ στο Γενικό Κρατικό, πυροδότησε σενάρια επί σεναρίων για την κατάσταση της υγείας του.

"Ο πρωθυπουργός κ. Α.Γ. Παπανδρέου αναχώρησε σήμερα το μεσημέρι για το Λονδίνο, προκειμένου να υποβληθεί σε περαιτέρω εργαστηριακό έλεγχο μετά τη διάγνωση στένωσης της αορτής", έλεγε το επίσημο κυβερνητικό ανακοινωθέν, που εκδόθηκε στις 3 το μεσημέρι, μία ώρα και κάτι μετά την αναχώρηση του πρωθυπουργού, ο οποίος είχε κλείσει εισιτήριο με το όνομα Κοκκινόπουλος. 

Όπως έγραφε η εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" την επόμενη μέρα, ".. μετά τις 8 το πρωί και, όταν η προετοιμασία ολοκληρώθηκε γύρω στη 1 το μεσημέρι, αφού ο Α. Παπανδρέου ήταν έτοιμος ν' αναχωρήσει για το αεροδρόμιο, δόθηκε εντολή στην αρμόδια υπηρεσία της Ο.Α. και τα κομπιούτερ έδειξαν στη λίστα των επιβατών της μεσημεριανής πτήσης του Λονδίνου (αρ. 269) τα 10 ονόματα που μέχρι εκείνη τη στιγμή εμφανίζονταν σαν Κοκκινόπουλοι. Από τη 1 μ.μ. λοιπόν και μετά, μπορούσε να γίνει γνωστό ότι ο Πρωθυπουργός ήταν επιβάτης α' θέσης της πτήσης 269 για Λονδίνο, μαζί με την Αγγέλα Κοκόλα, τον Μιχάλη Ζιάγκα, τη Δήμητρα Λιάνη, τους γιατρούς Κρεμαστινό Δημ., Πλέσσα Στ., Ντάνου Αικ. και Κυριακίδη Ζ."

 Η χώρα, που ήδη κλονιζόταν από μια ατέρμονη σκανδαλολογία, η οποία είχε επεκταθεί ακόμη και στην προσωπική ζωή του πρωθυπουργού, τις επόμενες εβδομάδες θα κινούνταν στον αστερισμό του Χαίρφιλντ