ΕΓΙΝΕ / ΓΡΑΦΤΗΚΕ στις 7 Δεκεμβρίου...

ΕΓΙΝΕ:

.... 1898: Εγκρίθηκε η σημαία της αυτόνομης Κρητικής Πολιτείας, που θα ιδρυόταν επίσημα δυο μέρες αργότερα. Το σχετικό τηλεγράφημα του απεσταλμένου της εφημερίδας "Το Άστυ" ενημέρωνε: 

"ΧΑΝΙΑ, 7 Δεκεμβρίου

ώρα 9 μ.μ.

Μετά πολλάς συζητήσεις, καθωρίσθη τέλος ο τύπος της σημαίας της αυτονόμου Κρήτης. Θα είνε αύτη απαράλλακτος με την ελληνικήν της ξηράς. Το εν όμως τετράγωνόν της θα είνε ερυθρόν και επ' αυτού θα υπάρχη κεντημένον λευκόν άστρον. Το άστρον αντικαθιστά την εν αρχή προταθείσαν ημισέληνον".

Η σημαία ήταν αυτή:

Εν τω μεταξύ, την ίδια μέρα αναχώρησε από το λιμάνι του Πειραιά ο πρίγκιπας Γεώργιος, που είχε οριστεί Ύπατος Αρμοστής του αυτόνομου κράτους, μέσα σε κλίμα γενικού ενθουσιασμού. Το "Άστυ" περιέγραφε: "Εις τον Πειραιά η αναχώρησις του πρίγκηπος προσέλαβε πανηγυρικόν χαρακτήρα. Εις την γείτονα πόλιν παραμένουν Κρήτες πολλοί και ναυτικός κόσμους, ο οποίος αθρόος προσήλθε χθες προς δεξίωσιν του πρίγκηπος εις τον σταθμόν του σιδηροδρόμου. 

Πολλοί όμως είχον κατέλθει και εξ Αθηνών, συντελέσαντες εις την συμπύκνωσιν της ανθρωπομάζης εκείνης, της συμπαγούς, ήτις κατέκλυζε την πλατείαν του σιδηροδρόμου, την Β. αποβάθρα, την προκυμαίαν των Αλών και σύμπασαν την αιμασιάν του λιμένος.

Αφ' εσπέρας ήρξατο η όλως εξαιρετική αύτη συγκέντρωσις. Από μεσημβρίας αι ομάδες των περιέργων κατήρχοντο προς το κέντρον της πόλεως, έκτακτος δε κίνησις επεκράτει και χαρά προφανής ηκτινοβόλει εις όλων τας όψεις, ωσεί προσήρχοντο εις εκτάκτως χαρμόσυνον εορτήν ή, κατά την φράσιν του προέδρου του εν Πειραιεί Συλλόγου των Κρητών κ. Μ. Βολωνάκη, εις τον "γάμον της Κρήτης". Οπωσδήποτε το μέγα γεγονός της μερικής πραγματοποιήσεως των προαιωνίων ονείρων των Κρητών συνετελείτο χθες και δικαία ήτο η εξαιρετική χαρά των προσμενόντων την Ηγεμόνα των τέκνων της πολυπαθούς νύμφης του Αιγαίου..."

...1965: Έγινε η αμοιβαία άρση των αναθεμάτων που είχαν ανταλλάξει το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης και το Βατικανό πριν από 911 χρόνια (1054). Η άρση έγινε ταυτόχρονα σε Κωνσταντινούπολη και Βατικανό από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα και τον Πάπα Παύλο Στ΄, ενώ εκδόθηκε κοινό ανακοινωθέν των δύο Εκκλησιών, που κατέληγε ως εξής:: 

"... ο Πάπας Παύλος ο Στ΄ και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας ο Α΄ μετά την περί αυτόν Συνόδου, εν τη πεποιθήσει ότι εκφράζουσι την κοινήν επιθυμίαν δικαιοσύνης και το ομώνυμον αίσθημα αγάπης των πιστών αυτών, μιμνησκόμενοι δε της εντολής του Κυρίου ειπόντος "εάν προσφέρης το δώρον σου επί το θυσιαστήριον κι' εκεί μνησθείς ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρον σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου και ύπαγε πρώτον διαλλάγηθι τω αδελφώ σου", (Ματθ. 5, 23-24) από συμφώνου δηλούσιν:

Α) Αποδοκιμάζουσι τους προσβλητικούς λόγους, τας αβασίμους κατηγορίας και τας αξιοκατακρίτους χειρονομίας, άτινα εκατέρωθεν εχαρακτήρισαν ή συνώδευσαν τα θλιβερά γεγονότα της εποχής εκείνης.

Β) Αποδοκιμάζουσιν ωσαύτως και αίρουσι από της μνήμης και εκ του μέσου της Εκκλησίας τα επακολουθήσαντα αναθέματα, ων η ανάμνησις επενεργεί μέχρι της σήμερον ως κώλυμα εις την εν αγάπη προσέγγισιν, παραδίδουσι δε ταύτα τη λήθη.

Γ) Εκφράζουσι, τέλος, την θλίψιν αυτών διά τα λυπηρά προηγούμενα και τα μεταγενέστερα, άτινα, υπό την επίδρασιν διαφόρων παραγόντων, εν οις και η αμοιβαία έλλειψις κατανοήσεως και εμπιστοσύνης, ωδήγησαν τελικώς εις την πλήρη διάσπασιν της Εκκλησιαστικής Κοινωνίας..."

ΓΡΑΦΤΗΚΕ:

Στις 7 Δεκεμβρίου 1899, στο χρονογράφημά του, που δημοσιευόταν καθημερινά στην πρώτη σελίδα του "Εμπρός", ο Ιωάννης Κονδυλάκης (ή "Διαβάτης") έγραφε για έναν γνωστό του, που άκουγε στο επίθετο Γηγενής, ο οποίος είχε ένα σκύλο, τον οποίο είχε ονομάσει Μπουρίνσκη. Από όλο το χρονογράφημα, ενδιαφέρον παρουσιάζει κυρίως το κομμάτι εκείνο, όπου ο Γηγενής εξηγεί γιατί έδωσε αυτό το όνομα στο σκύλο του εκφράζοντας με την αρκετά ανορθόδοξη απάντησή του τα χαρακτηριστικά εκείνα των τετράποδων φίλων μας, που δικαιολογούν απόλυτα το χαρακτηρισμό τους ως "οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου":

".. Του έδωκα το όνομα του καλλιτέρου, του μόνου φίλου μου, ενός Πολωνού, που τον εγνώρισα εις την Ρωσίαν. Ήτο ο μόνος άνθρωπος ο οποίος μου έκανε τον φίλον, χωρίς να μου ζητήση ποτέ δανεικά, ο οποίος μ' εκακολόγει μπροστά μου και ουδέποτε εν απουσία μου και ο οποίος τόσην είχε φιλικήν αυταπάρνησιν, ώστε όταν είδεν ότι δεν εζούσα καλά με την γυναίκα μου... την έκλεψε και με απήλλαξε. Έκτοτε δεν τον επανείδα και δεν γνωρίζω αν ζη ή απέθανεν, αν και το τελευταίον φαίνεται πιθανώτερον με την γυναίκα που έβαλε στο κεφάλι του. Όταν δε εσκέφθηκα πώς να ονομάσω αυτό το σκυλλί, το οποίον είνε ο μόνος μου φίλος σήμερον και ο μόνος που μ' αγαπά χωρίς δόλον και υστεροβουλίαν, δεν ευρήκα καταλληλότερον από το όνομα εκείνου".