Αρκετές φορές ο Γειώργιος Σουρής αναφερόταν στον σκύλο του τον Γκρουλ μέσα από τα ποιήματα της εφημερίδας του "Ο Ρωμηός". Δεν θα μπορούσε να μην αφιερώσει κι ένα ποίημα στη μνήμη του, όταν ο Γκρουλ έφυγε από την ζωή. Το ποίημα δημοσιεύτηκε στον "Ρωμηό" στις 18 Ιανουαρίου 1903 και αποτελεί μια περίληψη της ζωής του Γκρουλ.
Ελεγείον Φασουλή
στο πιστόν του το σκυλί
Ακούσετε του σκύλου μου τον βίον εν ολίγοις...
κουτάβι μου τον χάρισε προ χρόνων ο Στρατήγης.
Δώδεκα χρόνους έζησε μέσα στην αγκαλιά μας,
δώδεκα χρόνους δούλεψε πιστά τη φαμελιά μας,
κι εγαύγισε χαρούμενος σε δεκαετηρίδες,
κι εγράφετο συχνότατα και στις εφημερίδες.
Δώδεκα χρόνους έβλεπε του κόσμου τα γελοία
κι απήλαυσε τας ηδονάς κι αυτός τας επιγείους,
δώδεκα χρόνους χόρτασε ψωμί και μεγαλεία
και τον εφωτογράφησαν μαζί με τους λογίους.
Εις όλους φήμην έχαιρε κυνός λογιωτάτου,
κι οπόταν τόνοι μουσικής ερέθιζαν τ' αυτιά του
σπαρακτικώς ουρλίαζε και τρέμων εκινείτο,
που νόμιζες πως μέσα του ψυχή Μπετόβεν ήτο.
Παραπολύ τον ζήλευαν οι σκύλοι των τριόδων,
ατίμητες οι χάρες του και τ' όνομά του ρόδον.
Γκρουλ τον ελέγαν, κι έλαμπε στη λέρα και στη βρώμα...
εγώχ' αυτόν το θησαυρό...
τέτοιο σκυλί θα ξαναβρώ
να χει του Γκρουλ το σώμα;
Πολλές φορές στη γειτονιά του ρίξανε και φόλες
κι ο μπόγιας άπλωσε γι' αυτόν πολλάκις την απόχη,
μα γλίτωνε σαν έξυπνος απ' τις παγίδες όλες
και ξένοιαστος ρουχάλιζε στην τακτική του κώχη.
Σκύλος σπανίου πνεύματος και ράτσας εξαιρέτου
κανένα μέρος του σπιτιού δεν λέρωνε ποτέ του,
κι οπόταν ο Σιμόπουλος στους χρόνους της ευκλείας
απόνως κατεδίωξε των σκύλων την φυλήν,
τότε κι ο Γκρουλ επέρασε σκυλί πολυτελείας
κι έδωσα δώδεκα δραχμές με σπαραγμόν πολύν.
Πόσα δεν τού τυχαν κι αυτού μεγάλα κι απευκταία,
έχασε και τα δόντια του τώρα στα τελευταία,
κι εύκολα δεν εχώνευε κι έπαθε δυσπεψία,
στο τέλος τον επρόσβαλε κι είδος επιληψία,
και πέθανε κι εψόφησε, κι επήραμε μια λύπη,
σαν κάτι να μας έλειψε, σαν κάτι να μας λείπει.
Διαβάστε επίσης:
Το ποίημα του ποιητή Δημήτρη Κόκκου για το δικό του σκύλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου