Η εξομολόγηση της μητέρας της Αλίκης Βουγιουκλάκη σε εφημερίδα του 1961 - Γιατί στην αρχή ευχόταν την αποτυχία της κόρης της - Πότε την καμάρωσε για πρώτη φορά κι αποφάσισε να τη βοηθήσει με όλες της τις δυνάμεις

Μάνα και κόρη "σαν αδελφές", όπως σχολίαζε η λεζάντα της φωτογραφίας. Από την εφημερίδα Εμπρός, 18.11.1969

Σε μια σπάνια συνέντευξή της σε εφημερίδα, που δημοσιεύτηκε στο Εμπρός στις 18.11.1961, την εποχή που η καριέρα της Αλίκης είχε πλέον εκτοξευτεί για τα καλά, η μητέρα της, Έμυ Βουγιουκλάκη, θυμόταν τις αντιρρήσεις που είχε εκφράσει προς την κόρη της, κάθε φορά που εκείνη της ανήγγειλε ότι επιθυμούσε να γίνει ηθοποιός, αλλά και τη μεταστροφή της, όταν είδε την Αλίκη να παίζει στην πρώτη της παράσταση.

"Είμαι μια μητέρα που είχε τη χαρά να δει το παιδί της ν' ανεβαίνει το ένα μετά το άλλο τα σκαλοπάτια της επιτυχία. Είναι ίσως εγωιστικό που το λέω, αλλά κάθε γονιός θέλει να καμαρώνει το παιδί του. Ωστόσο, αν σήμερα νιώθω υπερήφανη για την Αλίκη, υπήρξε εποχή που κάθε άλλο παρά ευχαρίστως άκουγα την Αλίκη να μου λέει ότι θέλει να γίνει ηθοποιός. Όχι γιατί δεν αγαπούσα το θέατρο ή τον κινηματογράφο, αλλά γιατί δεν ήθελα να μείνει μια μετριότης. Στο σχολείο οι καθηγηταί της πολλές φορές μου είπαν ότι η Αλίκη έχει ταλέντο κι ότι εγώ έπρεπε να την αφήσω να γίνει ηθοποιός. Μια μητέρα, όμως, που έχει μεγαλώσει τρία παιδιά, δύσκολα θα μπορούσε να δεχθεί, ώστε η μονάκριβη κόρη της να ακολουθήσει τον δρόμο που ήθελε. Πολλές φορές είχα συζητήσει με την Αλίκη. Της είχα προτείνει να την στείλω στο εξωτερικό, να σπουδάσει ό,τι ήθελε. Εκείνη όμως επέμενε να βγει στο θέατρο. Κι όταν μια μέρα μου ανήγγειλε ότι έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή κρυφά από μένα, δεν αντέδρασα, αλλά μέσα μου παρακαλούσα και ευχόμουν ν' αποτύχει στην προσπάθειά της. 

Με την κόρη μου είμαστε δυο αγαπημένες φίλες. Αγαπάει την οικογένειά της με μια αγάπη που με κάνει να είμαι ευτυχισμένη. Κι αν αντέδρασα στα πρώτα της βήματα, το έκανα γιατί την αγαπούσα και γιατί ο δρόμος του καλλιτέχνη έχει λίγα τριαντάφυλλα και πολλά αγκάθια. Καταλάβαινα όμως πως θα έμενε πικραμένη σε όλη της την ζωή, αν δεν την άφηνα να περάσει σ' αυτόν τον δρόμο.

Την είδα σαν ηθοποιό στο πρώτο της έργο στο "Εθνικό". Ήταν ο "Κατά φαντασίαν ασθενής" του Μολιέρου. Εκεί έκλαψα, εκαμάρωσα και... συμμάχησα με την κόρη μου. Τη βραδιά εκείνη απεφάσισα να βοηθήσω όσο και όπως μπορούσα την Αλίκη".