Η Ναταλία Γερμανού και η "πάλη των τάξεων"

Εκτός από δημοσιογράφος, ο αείμνηστος Φρέντι Γερμανός ήταν και συγγραφέας. Πιο γνωστά είναι τα ιστορικά μυθιστορήματά του με βιογραφικά στοιχεία για πρόσωπα του μακρινού παρελθόντος (από τη Σοφία Τρικούπη μέχρι τον Ίωνα Δραγούμη και το Νίκο Ζαχαριάδη), ενώ δύσκολα θα βρείτε σε βιβλιοπωλεία κάποιο από τα χιουμοριστικά βιβλία του, συλλογές από χρονογραφήματα του Γερμανού, που είχαν δημοσιευτεί στις εφημερίδες, όπου εργαζόταν.


Ένα από τα βιβλία αυτά ήταν και το "Τζίμμυ, πάρε ένα φυστίκι...", που πρωτοκυλοφόρησε το 1978 από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ. Κατ' αρχάς, έχει ενδιαφέρον να σταθούμε στο πώς ο ίδιος ο Φρέντι Γερμανός εξηγούσε τον τίτλο που επέλεξε για το βιβλίο, ενθυμούμενος τη γνωριμία του με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, την εποχή που εκείνος ήταν υποψήφιος και μοίραζε δεξιά κι αριστερά φιστίκια από μια χαρτοσακούλα που κουβαλούσε μαζί του, με κύριους αποδέκτες τους μαύρους των φυτειών του αμερικανικού Νότου. "Ο τίτλος στο βιβλίο αυτό μπήκε με την ρομαντική (και ίσως ηλίθια) ελπίδα ότι κάποτε οι μαύροι, ή αυτοί που φαίνονται σαν μαύροι στα μάτια των Μεγάλων της Δύσης ή της Ανατολής, θα πάψουν να παίρνουν φυστίκια", έγραφε ο δημοσιογράφος, που δεν πρόλαβε να δει έναν μαύρο ν' ανεβαίνει στο προεδρικό αξίωμα της μοναδικής - πλέον - υπερδύναμης του πλανήτη και να μοιράζει πλέον αυτός "φιστίκια" σε όσους φαίνονται "μαύροι" στα μάτια της - αυτό δεν άλλαξε μέχρι σήμερα. 

Πίσω στο βιβλίο, το οποίο ήταν χωρισμένο σε εννιά ενότητες. Η τελευταία είχε τίτλο "Τα παιδία δεν παίζει..." και αναφερόταν σε ιστορίες με αφορμή την κόρη του και το γιο που δεν απέκτησε ποτέ. Ουσιαστικά, ήταν οι πιο γλυκόπικρες ιστορίες του βιβλίου, μια μορφή απολογίας του Φρέντι Γερμανού για τον κόσμο, όπως είχε διαμορφωθεί λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του '70: από την τηλεόραση μέχρι τη δολοφονία του Άλντο Μόρο στην Ιταλία. Σ' ένα μικρό, εισαγωγικό κείμενο της ενότητας αυτής, ο Γερμανός ομολογούσε: "Το αστείο είναι ότι με το γιο μου κουβεντιάζω συχνότερα, ίσως γιατί δεν έχω τύψεις απέναντί του, μια και δεν τον έφερα στον κόσμο". Και διαπίστωνε, "Παράξενο, πόσο πιο εύκολα κουβεντιάζεις με ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ...".

Μια από τις ιστορίες των "παιδιών που δεν παίζει" - η πιο ανάλαφρη - αφορούσε την έντονη πολιτικοποίηση των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης, μετά την πτώση της χούντας, μια πολιτικοποίηση που εκδηλωνόταν μέχρι και στα... δημοτικά σχολεία και στις εκλογές ανάδειξης των μαθητικών συμβουλίων! Προφανώς η ιστορία, στην οποία πρωταγωνιστούσε η μικρή Ναταλία, ήταν μάλλον φανταστική, αφού ο σκοπός ενός χρονογράφου - και ευθυμογράφου ειδικότερα - δεν είναι να βγάλει στη φόρα τα προσωπικά του, αλλά να σατιρίσει μέσω αυτών τόσο την κοινωνία της εποχής, που φανατιζόταν γύρω από πολιτικές παρατάξεις, όσο και το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου σε επίσημο επίπεδο.

Θεωρώ ότι το κείμενο είναι πολύ πετυχημένο και ότι αναδείκνυε το αυθεντικά ευφυές, καυστικότατο χιούμορ του Φρέντι Γερμανού. Με αυτήν την διάθεση, το αντιγράφω κι εδώ:

ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΕ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΚΟΡΗ...

Προχθές το μεσημέρι πήγα να πάρω την κόρη μου απ' το σχολείο.

Η κόρη μου είναι 10 ετών. Πάει στην Ε' Δημοτικού και είναι αντιπρόεδρος του ΝΠΚΣΟΠ, που είναι ένα από τα μεγάλα κόμματα της τάξης της. Όπως μου εξήγησε η κόρη μου, το ΝΠΚΣΟΠ έχει σαν σκοπό να φέρει ένα καλύτερο αύριο στη ζωή μας και ένα καλύτερο μεθαύριο στη ζωή της.

- Ποια είναι τα θέματα που απασχολούν το ΝΠΣΚΟΠ; ρώτησα.

- Τώρα συζητάμε το θέμα του ΝΑΤΟ, είπε η κόρη μου. Η Λούσυ πιστεύει ότι πρέπει να φύγουμε απ' το ΝΑΤΟ, αλλά η Νάνσυ λέει ότι πρέπει να μείνουμε στο ΝΑΤΟ, χωρίς να δώσουμε όμως άλλες βάσεις.

- Είναι και η Λούσυ στο ΝΠΣΚΟΠ; ρώτησα. 

- Όχι, η Λούσυ είναι στο ΠΣΚΕΝΕΔ.

- Δεν συμφωνούν στο ΝΠΣΚΟΠ και το ΠΣΚΕΝΕΔ στο θέμα του ΝΑΤΟ;

- Το ΝΠΣΚΟΠ και το ΠΣΚΕΝΕΔ δεν συμφωνούν πουθενά, είπε η κόρη μου. Τώρα όμως γίνεται μια προσπάθεια να ενωθούμε. Θα κάνουμε μια σύσκεψη στο μεσαίο διάλειμμα του Σαββάτου και θα καλέσουμε και την Ρόζυ.

- Η Ρόζυ είναι στο ΝΠΣΚΟΠ ή στο ΠΣΚΕΝΕΔ; ρώτησα.

- Η Ρόζυ ήταν στο ΠΣΚΕΝΕΔ ως τον περασμένο μήνα, που αποσκίρτησε και ίδρυσε το ΠΣΚΕΒΟΠ. Θέλουμε όμως, να την πάρουμε μαζί μας, γιατί η αδερφή της επηρεάζει την νεολαία του σχολείου. Πάει στην τελευταία τάξη.

- Στην τελευταία τάξη του Δημοτιοκού;

- Όχι, στην τελευταία τάξη του Νηπιαγωγείου.

Στο σημείο αυτό μια δασκάλα φώναξε σε ένα κοριτσάκι που στεκόταν δίπλα μας:

- Μπέτυ, τι νύχια είναι αυτά; Πήγαινε αμέσως να πλυθείς.

Η Μπέτυ απάντησε με αξιοπρέπεια.

- Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την τελευταία απόφαση του ΠΣΚΕΒΟΠ.

- Τι λέει η τελευταία απόφαση του ΠΣΚΕΒΟΠ; φώναξε έξω φρενών η δασκάλα.

Η Μπέτυ απάντησε με την ίδια αξιοπρέπεια:

- Λέει ότι η κάθαρση τελείωσε!

ΌΠΩΣ μου εξήγησε η κόρη μου, αυτό που την απασχολεί τώρα πάρα πολύ, είναι πώς θα συνεννοηθούν το ΝΠΣΚΟΠ, το ΠΣΚΕΝΕΔ και το ΠΣΚΕΒΟΠ στο θέμα της Κοινής Αγοράς, στο θέμα του πληθωρισμού και στο θέμα των βασανιστών.

- Πού σκοντάφτει η συμφωνία; ρώτησα.

- Στο θέμα των βασανιστών. Η Λούσυ λέει ότι πρέπει να τους τιμωρήσουμε, αλλά ο Τόνυ λέει καλύτερα να τους αφήσουμε εκεί που κάθονται.

- Γιατί να τους αφήσουμε εκεί που κάθονται;

- Γιατί οι βασανιστές είναι η δασκάλα της Τρίτης και η δασκάλα της Πέμπτης!

Στο σημείο αυτό ήρθε τρέχοντας ένα αγοράκι και είπε στην κόρη μου:

- Έλα γρήγορα. Στην αυλή τσακώνονται η Τετάρτη με την Έκτη για το θέμα της Αγκόλας!

Πήγαμε στην αυλή αλλά δεν καταφέραμε να δούμε τίποτε, γιατί η Τετάρτη τάξη με την Έκτη είχαν γίνει ένα κουβάρι.

- Ποιο είναι εδώ το πρόβλημα; ρώτησα.

- Η Τετάρτη τάξη λέει ότι για όλα όσα γίνονται στην Αγκόλα, φταίνε οι Αμερικανοί, μου εξήγησε η κόρη μου. Η Έκτη τάξη λέει ότι φταίνε οι Ρώσοι.

- Εσύ τι λες;

- Εγώ δεν θα πω τίποτε ως τις 18 Ιανουαρίου που θα κάνω επίσημες δηλώσεις.

Στην αυλή γινόταν τώρα σκοτωμός.

- Πάντως στην εποχή μου δεν γίνονταν τέτοια πράγματα, είπα βλέποντας την Τετάρτη τάξη και την Έκτη να παλεύουν σαν λυσσασμένες.

Η κόρη μου είπε ήρεμα.

- Στην εποχή σου δεν είχε αρχίσει ακόμα η Πάλη των Τάξεων!