Μπορεί τα πρώτα ελληνικά κινούμενα σχέδια να δημιουργήθηκαν την περίοδο της Κατοχής βάζοντας στο στόχαστρό του τον Μουσολίνο, αγαπημένο στόχο της ελληνικής σάτιρας, ωστόσο ο κλάδος αυτός δεν αναπτύχθηκε στη χώρα μας. Κι όμως, ελληνικές ταινίες κινουμένων σχεδίων θα μπορούσαν να έχουν γυριστεί πολλά χρόνια νωρίτερα, ήδη από το 1936, όταν είχε αναλάβει σχετική πρωτοβουλία ένας από τους γνωστότερους Έλληνες γελοιογράφους, ο Σοφοκλής Αντωνιάδης, γνωστός και ως "ΣΟΦΟ".
Από το αρχείο μιας ελληνικής εφημερίδας στην παροικία της Αλεξάνδρειας ("Ταχυδρόμο-Ομόνοια") διαβάζουμε μια είδηση, που δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 1936. Ο Σοφό είχε δημιουργήσει μια "κινούμενη" τετράδα, που φιλοδοξούσε να πρωταγωνιστήσει σε ιστορίες κινουμένων σχεδίων. Τα ονόματά τους: Νέτος, Σκέτος, Κλέτος και Συντροφία. Μάλιστα, ο Σοφό είχε δημιουργήσει - "ύστερα από υπερανθρώπους κόπους, μελέτες και υπολογισμούς" - μια δικιά του ευρεσιτεχνία, που μ' ένα μόνο σχέδιο πετύχαινε την ταυτόχρονη κίνηση του στόματος, το ανοιγοκλείσιμο των ματιών, η κίνηση των χεριών, των ποδιών και γενικότερα του σώματος.
Όπως έγραφε το δημοσίευμα, ενώ μια ταινία Ντίσνεϊ διάρκειας 10 λεπτών προϋπέθετε τη χρησιμοποίηση 150 χιλιάδων χωριστών σκίτσων, ο Σοφό μπορούσε να πετύχει όλες τις κινήσει με μικρές μεταθέσεις "των μαθηματικώς και αριστοτεχνικώς υπολογισμένων" ηρώων του, όπως τους σχεδίαζε στο χαρτόνι. Μάλιστα, είχε κατοχυρώσει την εφεύρεσή του με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και περίμενε πλέον το δαιμόνιο κάποιου Έλληνα επιχειρηματία, ο οποίος θα επένδυε "ελάχιστα κεφάλαια" για την ανάπτυξη των ελληνικών κινουμένων σχεδίων.
Τελικά, αυτή η επένδυση δεν ήρθε ποτέ. Ο Νέτος, ο Σκέτος, ο Κλέτος και η Συντροφία έμειναν στο συρτάρι και τα κινούμενα σχέδια παραμένουν μέχρι σήμερα μια από τις πιο παραμελημένες σύγχρονες τέχνες. Εξάλλου, το 1937 ο Ντίσνεϊ θα παρουσιάζει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων, τη "Χιονάτη και τους 7 νάνους" ανεβάζοντας πολύ ψηλότερα τον πήχη. Κι έτσι, όμως, η πρωτοβουλία του Σοφό αποτελούσε μια πολύ καλή ευκαιρία να ξεκινήσει σε πειραματικό έστω στάδιο η ανάπτυξη τους και στην Ελλάδα.
Από το αρχείο μιας ελληνικής εφημερίδας στην παροικία της Αλεξάνδρειας ("Ταχυδρόμο-Ομόνοια") διαβάζουμε μια είδηση, που δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 1936. Ο Σοφό είχε δημιουργήσει μια "κινούμενη" τετράδα, που φιλοδοξούσε να πρωταγωνιστήσει σε ιστορίες κινουμένων σχεδίων. Τα ονόματά τους: Νέτος, Σκέτος, Κλέτος και Συντροφία. Μάλιστα, ο Σοφό είχε δημιουργήσει - "ύστερα από υπερανθρώπους κόπους, μελέτες και υπολογισμούς" - μια δικιά του ευρεσιτεχνία, που μ' ένα μόνο σχέδιο πετύχαινε την ταυτόχρονη κίνηση του στόματος, το ανοιγοκλείσιμο των ματιών, η κίνηση των χεριών, των ποδιών και γενικότερα του σώματος.
Όπως έγραφε το δημοσίευμα, ενώ μια ταινία Ντίσνεϊ διάρκειας 10 λεπτών προϋπέθετε τη χρησιμοποίηση 150 χιλιάδων χωριστών σκίτσων, ο Σοφό μπορούσε να πετύχει όλες τις κινήσει με μικρές μεταθέσεις "των μαθηματικώς και αριστοτεχνικώς υπολογισμένων" ηρώων του, όπως τους σχεδίαζε στο χαρτόνι. Μάλιστα, είχε κατοχυρώσει την εφεύρεσή του με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και περίμενε πλέον το δαιμόνιο κάποιου Έλληνα επιχειρηματία, ο οποίος θα επένδυε "ελάχιστα κεφάλαια" για την ανάπτυξη των ελληνικών κινουμένων σχεδίων.
Τελικά, αυτή η επένδυση δεν ήρθε ποτέ. Ο Νέτος, ο Σκέτος, ο Κλέτος και η Συντροφία έμειναν στο συρτάρι και τα κινούμενα σχέδια παραμένουν μέχρι σήμερα μια από τις πιο παραμελημένες σύγχρονες τέχνες. Εξάλλου, το 1937 ο Ντίσνεϊ θα παρουσιάζει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων, τη "Χιονάτη και τους 7 νάνους" ανεβάζοντας πολύ ψηλότερα τον πήχη. Κι έτσι, όμως, η πρωτοβουλία του Σοφό αποτελούσε μια πολύ καλή ευκαιρία να ξεκινήσει σε πειραματικό έστω στάδιο η ανάπτυξη τους και στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου