Το πιο θρυλικό φιλί, που αντάλλαξαν δυο άνδρες στο στόμα, ήταν αυτό του σοβιετικού ηγέτη Λεονίντ Μπρέζνιεφ με τον Έρικ Χόνεκερ το 1979, κατά την επίσκεψη του πρώτου στην τότε Ανατολική Γερμανία, ηγέτης της οποίας ήταν ο Χόνεκερ. Το φιλί σατιρίστηκε πάρα πολύ από τις δυτικές εφημερίδες την εποχή εκείνη, ενώ εξακολουθεί να αποτελεί σημείο αναφοράς σε κάθε είδους αφιέρωμα στο πρώην κομμουνιστικό μπλοκ της ανατολικής Ευρώπης.
Το παθιασμένο αυτό φιλί, που ελέω σάτιρας ερμηνεύθηκε ποικιλοτρόπως (εκφράζοντας κι ένα είδος ομοφοβίας, αφού σκοπός ήταν ο χλευασμός του πολιτικού αντιπάλου), συμβόλιζε τους ισχυρούς - κατά κάποιον τρόπο "αδερφικούς" - δεσμούς μεταξύ των δύο κρατών, που ήταν στενότατοι σύμμαχοι καθ' όλη την περίοδο του ψυχρού πολέμου. Ήταν δηλαδή ένα καθαρά εθιμοτυπικό φιλί.
Γνωρίζετε όμως ότι οι Έλληνες, όπως αρεσκόμαστε να βαυκαλιζόμαστε κομπάζοντας ως λαός ακόμη και για τα πιο ανούσια πράγματα, το κάναμε πρώτοι; Ένα παθιασμένο φιλί μεταξύ δύο ανδρών στο στόμα έγινε ανάρπαστο πολλά πολλά χρόνια πριν και πιο συγκεκριμένα το Πάσχα του 1911.
Την ημέρα εκείνη (10.04.1911), η εφημερίδα Αθήναι κυκλοφόρησε με ένα ολοσέλιδο, πρωτοσέλιδο σκίτσο του Γ. Ροϊλού, στο οποίο εικονίζονταν ένας εύζωνας κι ένας Κρήτης πολεμιστής να φιλιούνται για το "Χριστός Ανέστη", αποτυπώνοντας ακριβώς αυτούς τους ισχυρότατους, αδερφικούς δεσμούς της μητέρας Ελλάδας με την τότε αυτόνομη - στα πλαίσια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας - Κρήτη, οι κάτοικοι της οποίας πολλές φορές αγωνίστηκαν για την ένωση με το ελεύθερο ελληνικό κράτος, ενώ το "κρητικό ζήτημα" αποτελούσε σταθερά μια από τις πρώτες προτεραιότητες της τότε ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Η εικόνα έγινε ανάρπαστη σε τέτοιο βαθμό, ώστε δυο μέρες μετά, η εφημερίδα ανακοίνωνε ότι αποφασίστηκε και η χωριστή έκδοσή της, για όσους δεν είχαν προλάβει ν' αγοράσουν το πασχαλινό φύλλο. Πάντως, δεν ήταν το αντρικό φιλί που σχολίασε η εφημερίδα, αλλά το πώς ο σκιτσογράφος απέδωσε "όλον τον αρματωλισμόν και την λεβεντιάν πολεμιστών τηρούντων την παράδοσιν και το παράστημα της σειράς των τιμίων υπέρ πατρίδος και ελευθερίας αγώνων". (Και γιατί να το σχολιάσει, αφού το φιλί ήταν εθιμοτυπικό - αν και σήμερα δεν συνηθίζεται στην Ελλάδα;)
Αυτό ήταν το σκίτσο:
Αν δεν ξέρετε κάτι καλό είναι να μην βγάζετε συμπεράσματα...πάντως ευχαριστώ, γιατί δεν είχα υπόψη μου το φιλί αυτό....
ΑπάντησηΔιαγραφή«..Επαρουσίασαν τας κεφαλάς εις τον προνοητήν, φιλούντες την χείρα του a la Greca και λαμβάνοντες εφ’ εκάστης το ωρισμένον δουκάτον. Εις τον αυτόν αρχηγόν επαρουσιάσθησαν και πάντες οι δακτύλιοι, οίτινες ζυγισθέντες εξετιμήθησαν πλέον των 1,500 δουκάτων. Πάντες συνεχαίροντο διά της χειρός τους Στρατιώτας κραυγάζοντες εν χαρά: Ζήτω ο άγιος Μάρκος! Ο πρώτος Στρατιώτης ο παρουσιάσας εχθρικήν κεφαλήν εις τον αρχιστράτηγον αντημείφθη διά δέκα δουκάτων, και ασπασμού εν μέσω τω στόματι, όπερ οι στρατιώται θεωρούσιν ως τον ύπατον βαθμόν της εκτιμήσεως.»
Η αφήγηση αφορά στην εν Φορνόβω μάχη των Βενετών και λοιπών κατά των Γάλλων(1495) και είναι του Μ. Σανούτου, σύγχρονου με τη μάχη ιστορικού)