Ήταν βράδυ Παρασκευής, 13 Νοεμβρίου. Παρακολουθούσα το τελευταίο επεισόδιο μιας ξένης σειράς στην τηλεόραση. Ήταν το "Under The Dome", μια σειρά που αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς εξελίχθηκε, απογοητεύοντας τους περισσότερους τηλεθεατές της - εμένα σίγουρα! - όπως επιβεβαιώθηκε και στο φινάλε. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μου. Τελειώνοντας το επεισόδιο, πάνω στο ζάπινγκ αντιλαμβάνομαι ότι κάτι άγριο συνέβη στο Παρίσι. Βρίσκονταν σε εξέλιξη μια σειρά από "περιστατικά", τρομοκρατικές επιθέσεις σε διαφορετικά σημεία της πόλης.
Με την ιδιωτική τηλεόραση να επιδεικνύει εξαιρετικά χαμηλά αντανακλαστικά, αφού ήταν βράδυ Παρασκευής άρα οι νυχτερινές βάρδιες είχαν... έξοδο, η μόνη πηγή ενημέρωσης για τον Έλληνα τηλεθεατή ήταν η "δημοσιοϋπαλληλική" ΕΡΤ, που ωστόσο δεν λειτούργησε καθόλου δημοσιοϋπαλληλικά στη συγκεκριμένη - και όχι μόνο - περίπτωση. Εξαιρετικά κατατοπιστική η ανταποκρίτρια της κρατικής τηλεόρασης στο Παρίσι, έδωσε μια σαφή εικόνα του αδιανόητου αστυνομικού θρίλερ, που δεν παιζόταν στις οθόνες κάποιας σκοτεινής κινηματογραφικής αίθουσας, αλλά εξελισσόταν εκείνη την ώρα στους δρόμους της πόλης του φωτός.
Καθώς παρακολουθώ από κοντά και με ενδιαφέρον τα διεθνή γεγονότα, γρήγορα αυτό που μ' ενδιέφερε ήταν να διαβάσω και ν' ακούσω τα σχόλια ξένων αναλυτών, αλλά και να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία άμεσης ενημέρωσης που προσφέρει το ίντερνετ, το οποίο και άνοιξα.Στην αρχή, η γαλλική Le Monde είχε μείνει αδικαιολόγητα ανενημέρωτη, η ιστοσελίδα του επίσης γαλλικού τηλεοπτικού σταθμού BFM δεν άνοιγε (προφανώς λόγω συνωστισμού αναγνωστών), προσπάθησα ν' ακούσω την περιγραφή του ραδιοφωνικού Europe 1, αλλά τα γαλλικά μου δεν είναι τόσο καλά, ώστε να καταλαβαίνω εύκολα τις φωνές του ραδιοφώνου και κατέληξα στα αμερικανικά μέσα: Cnn, Fox News, CBSN.
Ήταν εντυπωσιακό πώς μόνο στο υπερσυντηρητικό Fox News άκουσα κάποια στιγμή ένα σχόλιο, που συνέδεε τις τρομοκρατικές επιθέσεις με το αυξημένο προσφυγικό ρεύμα των τελευταίων μηνών. Ήταν αναμενόμενο ως ένα βαθμό, καθώς το συγκεκριμένο δίκτυο φημίζεται για την έξαλλη ρητορική του στα θέματα εισόδου μεταναστών χωρίς έγγραφα στις ΗΠΑ, αλλά εκείνη τη στιγμή, ενώ βρίσκονταν ακόμη σε εξέλιξη μια σειρά από σοβαρά γεγονότα στο Παρίσι, αυτό το σχόλιο ακούστηκε τόσο παράταιρο και άκομψο.
Όταν στις 2 περίπου έπεσα για ύπνο, η εικόνα του τι ακριβώς είχε συμβεί, ποιος ήταν ο απολογισμός των θυμάτων, δεν είχε ακόμη ξεκαθαρίσει. Οι αναφορές έκαναν λόγο για 40 με 60 νεκρούς, αλλά δεν υπήρχε ακόμη σαφής εικόνα τι συνέβαινε στο Μπατακλάν, όπου κρατούνταν οι όμηροι. Ξυπνώντας το πρωί λίγο πριν τις 8 (ήταν άραγε η αγωνία για τις εξελίξεις που λειτούργησε σαν ένα τόσο πρωινό ξυπνητήρι με μόλις 6 ώρες ύπνου;), έβαλα ραδιόφωνο. Η εικόνα είχε ξεκαθαρίσει: πάνω από 120 οι νεκροί, περίπου 200 οι τραυματίες, σχεδόν οι μισοί σε κρίσιμη κατάσταση.
Λίγη ώρα μετά ανοίγω την τηλεόραση, βλέπω ότι τα ιδιωτικά κανάλια είχαν συντονιστεί με τα γεγονότα (αλλά παραδόξως η κρατική τηλεόραση ασχολιόταν με... τη διαπραγμάτευση του οικονομικού επιτελείου), όμως επέλεξα τα δορυφορικά κανάλια. Γενικά, ενώ η ελληνική τηλεόραση λειτουργεί σαν ένα είδος καφενείου ακόμη και για τα πιο σοβαρά γεγονότα της διεθνούς επικαιρότητας, όπου μαζεύονται διάφοροι ερωτευμένοι με το φακό επιχειρώντας να πείσουν ως αλάθητοι παντογνώστες, οι ξένοι ενημερωτικοί σταθμοί σε γενικές γραμμές - όχι βέβαια πάντα - προσφέρουν περισσότερες πληροφορίες και σύντομα σχόλια, όταν και όπου χρειάζεται, κάτι που ταιριάζει περισσότερο με τη δική μου επιθυμία, να σχηματίσω τη δική μου άποψη με βάση τα γεγονότα και όχι να προσπαθεί κάποιος να μου επιβάλλει τις εικασίες του.
Γυρνώντας κάποια στιγμή σ' ένα ελληνικό κανάλι, ένας εκ των υποψηφίων για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας, γνωστός και για τη μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του και τις ιδέες του, πριν καλά καλά προλάβει κανείς να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί στο Παρίσι, έσπευσε να μιλήσει για τους "κακούς" πρόσφυγες, που δεν είναι πρόσφυγες, αλλά δήθεν τρομοκράτες και άλλα τέτοια ωραία, που δεν είχε ακόμη προλάβει να ξεστομίσει - ίσως λόγω και της διαφοράς στην ώρα - ούτε η Μαρί Λεπέν.
Λίγες ώρες αργότερα, στην ιστοσελίδα εβδομαδιαίας εφημερίδας, που περηφανεύεται για τη μεγάλη κυκλοφορία της και η οποία - για να μην ξεχνιόμαστε - μέχρι τη δολοφονία Φύσσα φιλοξενούσε τακτικά lifestyle, παπαρατσίστικα φωτορεπορτάζ για τον Κασιδιάρη (παρότι ήταν υπόδικος για την επίθεση εναντίον της Λιάνας Κανέλη μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες το Μάιο του 2012), βροντοφώναζε ότι ο ένας τρομοκράτης ήταν μεταξύ των προσφύγων που είχαν καταγραφεί στην Ελλάδα. Μάλιστα, μιλούσε για το "τεράστιο ηθικό και πολιτικό ζήτημα" της κυβέρνησης, ενώ ο εκδότης αρθρογράφος της εφημερίδας καλούσε την ελληνική κυβέρνηση ακόμη και να παραιτηθεί.
Η ελληνική εφημερίδα παρέπεμπε στο βρετανικό Guardian, που είχε κάνει πρώτο θέμα την πληροφορία. Πράγματι, ο Guardian έκανε σχετική αναφορά στον κύριο τίτλο του βασικού του ρεπορτάζ, όμως στο κείμενο επισήμαινε πως ήταν πρόωρο να συνδέσουμε ένα διαβατήριο που βρέθηκε σ' ένα από τα σημεία των επιθέσεων (και το οποίο μπορούσε να ήταν πλαστό ή να είχε βρεθεί εκεί τυχαία) με τους τρομοκράτες.
Μάλιστα, ύστερα από λίγη ώρα η βρετανική εφημερίδα άλλαξε τελείως τον τίτλο του ρεπορτάζ της, χωρίς ν' αναφέρεται στο σχετικό θέμα, για το οποίο μάταια έψαχνα ν' ακούσω μεγαλόστομα ρεπορτάζ στο Euronews και τ' άλλα διεθνή δίκτυα καθ' όλο το σαββατοκύριακο (πέρα από ένα εύστοχο σχόλιο στο μετριοπαθές CNN το απόγευμα της Κυριακής ότι είναι λάθος να καταδικάζουμε τα εκατομμύρια των προσφύγων από τη Συρία ως δήθεν τρομοκράτες), όμως η ελληνική ιστοσελίδα επέμενε να το κρατάει ψηλά και να δημιουργεί λάθος εντυπώσεις, ότι όλος ο κόσμος θεωρούσε δήθεν αποδεδειγμένη την εμπλοκή "πρόσφυγα" με τις τρομοκρατικές επιθέσεις και ότι συζητούσε για υποτιθέμενες ευθύνες της Ελλάδας.
Φαντάζομαι τι... "μαθήματα δημοσιογραφίας" θα πρέπει να πάρουν οι έγκυρες βελγικές εφημερίδες από την ελληνική συνάδελφό τους, καθώς, παρότι αποκαλύφθηκε ότι το Βέλγιο και συγκεκριμένα η βελγική πρωτεύουσα αποτέλεσε την έδρα των πρώτων, ταυτοποιημένων τρομοκρατών, δεν αναφέρθηκαν στις "ηθικές και πολιτικές ευθύνες" της δικής τους κυβέρνησης, κάτω από τη μύτη της οποίας αναπτύχθηκαν και έδρασαν oi πυρήνες που σκόρπισαν το θάνατο στο Παρίσι.
Και ενώ όλος ο κόσμος δίκαια διατρανώνει "Je suis Paris" και αλλάζει τις φωτογραφίες του στο facebook προσθέτοντας τη γαλλική σημαία ως ένδειξη αλληλεγγύης, προβληματίζομαι γιατί κανείς δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να εκφράσει με οποιονδήποτε τρόπο την αλληλεγγύη τους στους δεκάδες νεκρούς της Βηρυτού, που έχασαν την ζωή τους από μία ακόμη τρομοκρατική επίθεση αυτοκτονίας με τη σφραγίδα του Ισλαμικού κράτους ακριβώς την προηγούμενη μέρα των επιθέσεων στο Παρίσι. Και ok.. την Πέμπτη υπήρχε γενική απεργία, όμως το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά παγκόσμιο. Το θέμα αναδείχτηκε βέβαια από τα διεθνή δίκτυα, όμως όχι απλά επισκιάστηκε, όπως θα ήταν το αναμενόμενο, αλλά εξαφανίστηκε τελείως μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γαλλία.
Αναρωτιέμαι, αν θεωρούνται περίπου ως φυσιολογικές ή αναμενόμενες οι τρομοκρατικές επιθέσεις στην πυρίκαυστη ζώνη της Μέσης Ανατολής, αλλά τρομάζουν μόνο όταν πραγματοποιούνται στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Η τρομοκρατία δεν είναι εχθρός της δημοκρατίας και της ελευθερίας μόνο όταν προσβάλλει ζωές Ευρωπαίων πολιτών. Η τρομοκρατία είναι εχθρός της δημοκρατίας και της ελευθερίας όταν προσβάλλει γενικότερα τις ανθρώπινες ζωές. Άλλωστε, αυτό είναι η μέγιστη ελευθερία ενός ανθρώπου: η ζωή του. Κι αυτήν κανείς δεν δικαιούται να την αφαιρεί από κανέναν άνθρωπο με οποιονδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε λόγο, πολύ δε περισσότερο στο όνομα ατομικών ιδεοληψιών κάθε είδους.
Τρεις μέρα μετά τις επιθέσεις στη γαλλική πρωτεύουσα, μπορώ να φωνάξω ότι "Είμαι Παρίσι", "Είμαι Σύρος πρόσφυγας", "Είμαι Βηρυτός", "Είμαι υπέρ της ελευθερίας, που αποτελεί και την πηγή της δημοκρατίας".
Λίγες ώρες αργότερα, στην ιστοσελίδα εβδομαδιαίας εφημερίδας, που περηφανεύεται για τη μεγάλη κυκλοφορία της και η οποία - για να μην ξεχνιόμαστε - μέχρι τη δολοφονία Φύσσα φιλοξενούσε τακτικά lifestyle, παπαρατσίστικα φωτορεπορτάζ για τον Κασιδιάρη (παρότι ήταν υπόδικος για την επίθεση εναντίον της Λιάνας Κανέλη μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες το Μάιο του 2012), βροντοφώναζε ότι ο ένας τρομοκράτης ήταν μεταξύ των προσφύγων που είχαν καταγραφεί στην Ελλάδα. Μάλιστα, μιλούσε για το "τεράστιο ηθικό και πολιτικό ζήτημα" της κυβέρνησης, ενώ ο εκδότης αρθρογράφος της εφημερίδας καλούσε την ελληνική κυβέρνηση ακόμη και να παραιτηθεί.
Η ελληνική εφημερίδα παρέπεμπε στο βρετανικό Guardian, που είχε κάνει πρώτο θέμα την πληροφορία. Πράγματι, ο Guardian έκανε σχετική αναφορά στον κύριο τίτλο του βασικού του ρεπορτάζ, όμως στο κείμενο επισήμαινε πως ήταν πρόωρο να συνδέσουμε ένα διαβατήριο που βρέθηκε σ' ένα από τα σημεία των επιθέσεων (και το οποίο μπορούσε να ήταν πλαστό ή να είχε βρεθεί εκεί τυχαία) με τους τρομοκράτες.
Μάλιστα, ύστερα από λίγη ώρα η βρετανική εφημερίδα άλλαξε τελείως τον τίτλο του ρεπορτάζ της, χωρίς ν' αναφέρεται στο σχετικό θέμα, για το οποίο μάταια έψαχνα ν' ακούσω μεγαλόστομα ρεπορτάζ στο Euronews και τ' άλλα διεθνή δίκτυα καθ' όλο το σαββατοκύριακο (πέρα από ένα εύστοχο σχόλιο στο μετριοπαθές CNN το απόγευμα της Κυριακής ότι είναι λάθος να καταδικάζουμε τα εκατομμύρια των προσφύγων από τη Συρία ως δήθεν τρομοκράτες), όμως η ελληνική ιστοσελίδα επέμενε να το κρατάει ψηλά και να δημιουργεί λάθος εντυπώσεις, ότι όλος ο κόσμος θεωρούσε δήθεν αποδεδειγμένη την εμπλοκή "πρόσφυγα" με τις τρομοκρατικές επιθέσεις και ότι συζητούσε για υποτιθέμενες ευθύνες της Ελλάδας.
Φαντάζομαι τι... "μαθήματα δημοσιογραφίας" θα πρέπει να πάρουν οι έγκυρες βελγικές εφημερίδες από την ελληνική συνάδελφό τους, καθώς, παρότι αποκαλύφθηκε ότι το Βέλγιο και συγκεκριμένα η βελγική πρωτεύουσα αποτέλεσε την έδρα των πρώτων, ταυτοποιημένων τρομοκρατών, δεν αναφέρθηκαν στις "ηθικές και πολιτικές ευθύνες" της δικής τους κυβέρνησης, κάτω από τη μύτη της οποίας αναπτύχθηκαν και έδρασαν oi πυρήνες που σκόρπισαν το θάνατο στο Παρίσι.
Και ενώ όλος ο κόσμος δίκαια διατρανώνει "Je suis Paris" και αλλάζει τις φωτογραφίες του στο facebook προσθέτοντας τη γαλλική σημαία ως ένδειξη αλληλεγγύης, προβληματίζομαι γιατί κανείς δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να εκφράσει με οποιονδήποτε τρόπο την αλληλεγγύη τους στους δεκάδες νεκρούς της Βηρυτού, που έχασαν την ζωή τους από μία ακόμη τρομοκρατική επίθεση αυτοκτονίας με τη σφραγίδα του Ισλαμικού κράτους ακριβώς την προηγούμενη μέρα των επιθέσεων στο Παρίσι. Και ok.. την Πέμπτη υπήρχε γενική απεργία, όμως το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά παγκόσμιο. Το θέμα αναδείχτηκε βέβαια από τα διεθνή δίκτυα, όμως όχι απλά επισκιάστηκε, όπως θα ήταν το αναμενόμενο, αλλά εξαφανίστηκε τελείως μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γαλλία.
Αναρωτιέμαι, αν θεωρούνται περίπου ως φυσιολογικές ή αναμενόμενες οι τρομοκρατικές επιθέσεις στην πυρίκαυστη ζώνη της Μέσης Ανατολής, αλλά τρομάζουν μόνο όταν πραγματοποιούνται στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Η τρομοκρατία δεν είναι εχθρός της δημοκρατίας και της ελευθερίας μόνο όταν προσβάλλει ζωές Ευρωπαίων πολιτών. Η τρομοκρατία είναι εχθρός της δημοκρατίας και της ελευθερίας όταν προσβάλλει γενικότερα τις ανθρώπινες ζωές. Άλλωστε, αυτό είναι η μέγιστη ελευθερία ενός ανθρώπου: η ζωή του. Κι αυτήν κανείς δεν δικαιούται να την αφαιρεί από κανέναν άνθρωπο με οποιονδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε λόγο, πολύ δε περισσότερο στο όνομα ατομικών ιδεοληψιών κάθε είδους.
Τρεις μέρα μετά τις επιθέσεις στη γαλλική πρωτεύουσα, μπορώ να φωνάξω ότι "Είμαι Παρίσι", "Είμαι Σύρος πρόσφυγας", "Είμαι Βηρυτός", "Είμαι υπέρ της ελευθερίας, που αποτελεί και την πηγή της δημοκρατίας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου