Στην ερώτηση αν η προεκλογική εκστρατεία του 2016 μεταξύ του συνωμοσιολάγνου και ψυχοπαθολογικά λαϊκιστή Ντόναλντ Τραμπ και της αλλαζονικής σε βαθμό αρχομανίας Χίλαρι Κλίντον είναι η πιο βρώμικη στην ιστορία των ΗΠΑ, η απάντηση είναι πως έχουν υπάρξει και χειρότερες. Λίγες ίσως, αλλά έχουν υπάρξει. Αρκεί να γυρίσουμε πολλά χρόνια πίσω και να σταματήσουμε στα μέσα του 19ου αιώνα σε μια ακόμη πιο "βρώμικη" προεκλογική αντιπαράθεση μεταξύ των δύο βασικών αντιπάλων, όταν τα χτυπήματα κάτω από την ζώνη έδιναν και έπαιρναν με σημείο αναφοράς τη γενναιότητα ή τη δειλία του κάθε υποψηφίου.
Το 1852, κάτι λιγότερο από μια δεκαετία πριν την έναρξη του πολέμου Βορείων και Νοτίων, δυο στρατηγοί διεκδικούσαν την αμερικανική προεδρία, ο 48χρονος Φράνκλιν Πιρς εκπροσωπώντας το Δημοκρατικό κόμμα και ο 66χρονος Γουίνφιλντ Σκοτ του κόμματος των Ουίγων (ή Γουίγκ). Αυτοί οι δύο εξέφραζαν τον δικομματισμό της εποχής, αν και στις εκλογές κατέβηκε κι ένας τρίτος υποψήφιος, ο Τζον Χέιλ, ο οποίος δεν κατάφερε να περάσει το στίγμα του.
Ο Πιρς υποτιμήθηκε από τον αντίπαλό του, ο οποίος και τον κατηγόρησε γιατί είχε λιποθυμήσει δύο φορές και μάλιστα με τρόπο ατιμωτικό για τα δεδομένα της εποχής κατά τη διάρκεια του πολέμου με το Μεξικό το 1846. Σε κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της μάχης του Κοντρέρας στις 19 Αυγούστου 1847, το άλογό του Πιρς οπισθοχώρησε μπλοκάροντας τη σέλα με τέτοια δύναμη, ώστε πιέστηκαν τόσο πολύ οι... όρχεις του στρατηγού, που τελικά εκείνος έχασε προσωρινά τις αισθήσεις του και έπεσε από το άλογό του.
Βέβαια ο Πιρς αργότερα συνήλθε και μάλιστα την επομένη ηγήθηκε στη μάχη του Τσουρουμπούσκου, ώσπου σε κάποια στιγμή το πληγωμένο - εξ αιτίας της προηγούμενης πτώσης - γόνατό του χτύπησε και ο στρατηγός ξαναλιποθύμησε μένοντας κατάκοιτος στο πεδίο της μάχης μέχρι το τέλος της ημέρας.
Οι δυο αυτές λιποθυμίες ήταν αποτέλεσμα ατυχών συμπτώσεων ή μήπως οφείλονταν σε κάποια καλά κρυμμένη δειλία του Πιρς; Και μπορεί την εποχή εκείνη οι ΗΠΑ να μην ήταν ακόμα η παγκόσμια υπερδύναμη, που ανακατεύεται στις υποθέσεις των λαών σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, όμως πώς θα μπορούσε να ηγηθεί του κράτους κάποιος δειλός; Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονταν οι πολιτικοί αντίπαλοι του Πιρς, οι οποίοι και εξαπέλυσαν έναν βρώμικο πόλεμο κατά του υποψηφίου προέδρου στις εκλογές του 1852.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Ουίγοι σχεδόν προσπέρασαν αδιάφορα τις φήμες περί αλκοολισμού του Δημοκρατικού υποψηφίου προέδρου, θεωρώντας προφανώς ότι η λιποθυμία κατά τη διάρκεια μιας μάχης είναι πολύ σοβαρότερο μειονέκτημα και γι' αυτό έριξαν το βάρος της προεκλογικής τους εκστρατείας σε υπόνοιες περί δειλίας του Δημοκρατικού υποψηφίου.
Η εφημερίδα New York Times αναρωτιόταν: Ο κ. Πιρς λιποθύμησε; Έπεσε; Κι αν ναι, γιατί; Ήταν φυσική αδυναμία ή δειλία η αιτία της πτώσης του από το άλογο; "Μια τέτοια αδυναμία δεν θα ήταν ασυγχώρητη", έγραφε ο δήθεν συμπονετικός συντάκτης του σχετικού άρθρου, "λαμβάνοντας υπόψη ότι για πρώτη φορά ο επαρχιώτης δικηγόρος [σ.σ. πριν τον πόλεμο ο Πιρς εργαζόταν ως δικηγόρος στην πολιτεία του Νιου Χαμσάιρ] αντίκρισε κατάματα τον τρομακτικό πόλεμο, για πρώτη φορά συνειδητοποίησε την αηδιαστική μυρωδιά της πυρίτιδας και για πρώτη φορά έγινε μάρτυρας του αγώνα και του θανάτου του στρατιώτη και του άφθονου αίματος που διασκορπίστηκε γύρω του... [Όμως] οι πιο σκληρές ψυχές δεν θα κάνουν κανένα συμβιβασμό".
Η απάντηση δεν άργησε να έρθει εκ μέρους του Δημοκρατικού κόμματος, που κατ' αρχήν βάλθηκε στα σοβαρά να πείσει ότι ο υποψήφιός του για την αμερικανική προεδρία δεν ήταν δειλός ανατρέχοντας σε μαρτυρίες ανθρώπων που πολέμησαν στο πλευρό του Πιρς. Δεν περιορίστηκαν, όμως, μόνο στην ενίσχυση του προφίλ του δικού τους υποψηφίου, αλλά έπρεπε να επιτεθούν και στον αντίπαλό του. Ο τρόπος; Το ίδιο μονοπάτι της επίθεσης με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη και με υπόνοιες περί δειλίας.... του Σκοτ αυτήν τη φορά.
Ξέθαψαν μια παλιά υπόθεση του 1817, όταν ο Σκοτ είχε προκληθεί σε μονομαχία από τον - μετέπειτα Αμερικανό πρόεδρο - Άντριου Τζάκσον, όμως εκείνος αρνήθηκε να συμμετάσχει. Ε, 35 χρόνια μετά οι Δημοκρατικοί κατηγορούσαν τον Σκοτ για δειλία, επειδή είχε αρνηθεί εκείνη την πρόκληση, επομένως ήταν αυτός ο ανίκανος να εκλεγεί πρόεδρος της χώρας.
Ποια από τις δύο κατηγορίες περί δειλίας έπεισε τους Αμερικανούς; Μάλλον η εκδοχή των Δημοκρατικών, καθώς ήταν ο δικός τους υποψήφιος, ο Φράνκλιν Πιρς, ο οποίος και τελικά εξελέγη ως ο 14ος πρόεδρος της χώρας με το εξωπραγματικό ποσοστό του σχεδόν 70% των εκλεκτόρων (254 για τον Πιρς έναντι μόλις 42 για τον Σκοτ, ο οποίος έχασε ακόμη και στην πολιτεία της Βιρτζίνια, απ' όπου καταγόταν)! Το εντυπωσιακό; Ο ίδιος ο Πιρς έκανε μια μάλλον χαλαρή εκστρατεία κρατώντας χαμηλό προφίλ και μη συμμετέχοντας ο ίδιος προσωπικά στις επιθέσεις εναντίον του αντιπάλου. Βέβαια, και ο ίδιος φαινόταν αρχικά μάλλον απρόθυμος να θέσει καν υποψηφιότητα για την προεδρία δεδομένων και των έντονων αντιρρήσεων που εξέφραζε σχετικά η σύζυγός του, Τζέιν.
Αργότερα, βέβαια, οι όποιες προσδοκίες των ψηφοφόρων δεν επαληθεύτηκαν είτε επειδή ο Φράνκλιν Πιρς όντως δεν πολυενδιαφερόταν για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών είτε επειδή μια σειρά από τραγικά περιστατικά στοίχειωσαν την προσωπική του ζωή με κορυφαίο το θάνατο του παιδιού του σε ατύχημα με τρένο μπροστά στα ίδια του τα μάτια δυο μήνες πριν την ορκωμοσία του και ενώ στο παρελθόν είχαν φύγει από την ζωή και τ' άλλα του (δύο) παιδιά.
Όχι τυχαία, η σύζυγός του, Τζέιν, έχει περιγραφεί ως "η πιο τραγική και δυστυχισμένη Πρώτη Κυρία στην αμερικανική ιστορία", η οποία "έμοιαζε με θλιμμένο φάντασμα στους επισκέπτες του Λευκού Οίκου". Ο δε Φράνκλιν Πιρς ήταν ένας από τους ελάχιστους εν ενεργεία προέδρους της αμερικανικής ιστορίας, ο οποίος δεν ξαναέθεσε υποψηφιότητα στις επόμενες προεδρικές εκλογές, ενώ γενικά θεωρείται ως ένας από τους χειρότερους - αν και όχι ο χειρότερος - πρόεδρος στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Περισσότερα θέματα από την πολιτική ιστορία των ΗΠΑ:
-- Όταν οι Αμερικανοί ήθελαν να αγοράσουν την Ισλανδία και τη Γροιλανδία
-- 8 πληροφορίες που δεν γνωρίζατε για τις ορκωμοσίες των Αμερικανών προέδρων
-- Οι 4 πρόεδροι των ΗΠΑ που δολοφονήθηκαν
-- Ο πρώτος αμερικανός πρόεδρος με αμφισβητούμενη χώρα γέννησης
Το 1852, κάτι λιγότερο από μια δεκαετία πριν την έναρξη του πολέμου Βορείων και Νοτίων, δυο στρατηγοί διεκδικούσαν την αμερικανική προεδρία, ο 48χρονος Φράνκλιν Πιρς εκπροσωπώντας το Δημοκρατικό κόμμα και ο 66χρονος Γουίνφιλντ Σκοτ του κόμματος των Ουίγων (ή Γουίγκ). Αυτοί οι δύο εξέφραζαν τον δικομματισμό της εποχής, αν και στις εκλογές κατέβηκε κι ένας τρίτος υποψήφιος, ο Τζον Χέιλ, ο οποίος δεν κατάφερε να περάσει το στίγμα του.
 |
| Πορτρέτο του Φράνκλιν Πιρς (πηγή: Wikipedia) |
 |
| Πορτρέτο του Γουίνφιλντ Σκοτ το 1862 (πηγή:Wikipedia) |
Ο Πιρς υποτιμήθηκε από τον αντίπαλό του, ο οποίος και τον κατηγόρησε γιατί είχε λιποθυμήσει δύο φορές και μάλιστα με τρόπο ατιμωτικό για τα δεδομένα της εποχής κατά τη διάρκεια του πολέμου με το Μεξικό το 1846. Σε κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της μάχης του Κοντρέρας στις 19 Αυγούστου 1847, το άλογό του Πιρς οπισθοχώρησε μπλοκάροντας τη σέλα με τέτοια δύναμη, ώστε πιέστηκαν τόσο πολύ οι... όρχεις του στρατηγού, που τελικά εκείνος έχασε προσωρινά τις αισθήσεις του και έπεσε από το άλογό του.
Βέβαια ο Πιρς αργότερα συνήλθε και μάλιστα την επομένη ηγήθηκε στη μάχη του Τσουρουμπούσκου, ώσπου σε κάποια στιγμή το πληγωμένο - εξ αιτίας της προηγούμενης πτώσης - γόνατό του χτύπησε και ο στρατηγός ξαναλιποθύμησε μένοντας κατάκοιτος στο πεδίο της μάχης μέχρι το τέλος της ημέρας.
Οι δυο αυτές λιποθυμίες ήταν αποτέλεσμα ατυχών συμπτώσεων ή μήπως οφείλονταν σε κάποια καλά κρυμμένη δειλία του Πιρς; Και μπορεί την εποχή εκείνη οι ΗΠΑ να μην ήταν ακόμα η παγκόσμια υπερδύναμη, που ανακατεύεται στις υποθέσεις των λαών σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, όμως πώς θα μπορούσε να ηγηθεί του κράτους κάποιος δειλός; Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονταν οι πολιτικοί αντίπαλοι του Πιρς, οι οποίοι και εξαπέλυσαν έναν βρώμικο πόλεμο κατά του υποψηφίου προέδρου στις εκλογές του 1852.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Ουίγοι σχεδόν προσπέρασαν αδιάφορα τις φήμες περί αλκοολισμού του Δημοκρατικού υποψηφίου προέδρου, θεωρώντας προφανώς ότι η λιποθυμία κατά τη διάρκεια μιας μάχης είναι πολύ σοβαρότερο μειονέκτημα και γι' αυτό έριξαν το βάρος της προεκλογικής τους εκστρατείας σε υπόνοιες περί δειλίας του Δημοκρατικού υποψηφίου.
Η εφημερίδα New York Times αναρωτιόταν: Ο κ. Πιρς λιποθύμησε; Έπεσε; Κι αν ναι, γιατί; Ήταν φυσική αδυναμία ή δειλία η αιτία της πτώσης του από το άλογο; "Μια τέτοια αδυναμία δεν θα ήταν ασυγχώρητη", έγραφε ο δήθεν συμπονετικός συντάκτης του σχετικού άρθρου, "λαμβάνοντας υπόψη ότι για πρώτη φορά ο επαρχιώτης δικηγόρος [σ.σ. πριν τον πόλεμο ο Πιρς εργαζόταν ως δικηγόρος στην πολιτεία του Νιου Χαμσάιρ] αντίκρισε κατάματα τον τρομακτικό πόλεμο, για πρώτη φορά συνειδητοποίησε την αηδιαστική μυρωδιά της πυρίτιδας και για πρώτη φορά έγινε μάρτυρας του αγώνα και του θανάτου του στρατιώτη και του άφθονου αίματος που διασκορπίστηκε γύρω του... [Όμως] οι πιο σκληρές ψυχές δεν θα κάνουν κανένα συμβιβασμό".
Η απάντηση δεν άργησε να έρθει εκ μέρους του Δημοκρατικού κόμματος, που κατ' αρχήν βάλθηκε στα σοβαρά να πείσει ότι ο υποψήφιός του για την αμερικανική προεδρία δεν ήταν δειλός ανατρέχοντας σε μαρτυρίες ανθρώπων που πολέμησαν στο πλευρό του Πιρς. Δεν περιορίστηκαν, όμως, μόνο στην ενίσχυση του προφίλ του δικού τους υποψηφίου, αλλά έπρεπε να επιτεθούν και στον αντίπαλό του. Ο τρόπος; Το ίδιο μονοπάτι της επίθεσης με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη και με υπόνοιες περί δειλίας.... του Σκοτ αυτήν τη φορά.
Ξέθαψαν μια παλιά υπόθεση του 1817, όταν ο Σκοτ είχε προκληθεί σε μονομαχία από τον - μετέπειτα Αμερικανό πρόεδρο - Άντριου Τζάκσον, όμως εκείνος αρνήθηκε να συμμετάσχει. Ε, 35 χρόνια μετά οι Δημοκρατικοί κατηγορούσαν τον Σκοτ για δειλία, επειδή είχε αρνηθεί εκείνη την πρόκληση, επομένως ήταν αυτός ο ανίκανος να εκλεγεί πρόεδρος της χώρας.
Ποια από τις δύο κατηγορίες περί δειλίας έπεισε τους Αμερικανούς; Μάλλον η εκδοχή των Δημοκρατικών, καθώς ήταν ο δικός τους υποψήφιος, ο Φράνκλιν Πιρς, ο οποίος και τελικά εξελέγη ως ο 14ος πρόεδρος της χώρας με το εξωπραγματικό ποσοστό του σχεδόν 70% των εκλεκτόρων (254 για τον Πιρς έναντι μόλις 42 για τον Σκοτ, ο οποίος έχασε ακόμη και στην πολιτεία της Βιρτζίνια, απ' όπου καταγόταν)! Το εντυπωσιακό; Ο ίδιος ο Πιρς έκανε μια μάλλον χαλαρή εκστρατεία κρατώντας χαμηλό προφίλ και μη συμμετέχοντας ο ίδιος προσωπικά στις επιθέσεις εναντίον του αντιπάλου. Βέβαια, και ο ίδιος φαινόταν αρχικά μάλλον απρόθυμος να θέσει καν υποψηφιότητα για την προεδρία δεδομένων και των έντονων αντιρρήσεων που εξέφραζε σχετικά η σύζυγός του, Τζέιν.
Αργότερα, βέβαια, οι όποιες προσδοκίες των ψηφοφόρων δεν επαληθεύτηκαν είτε επειδή ο Φράνκλιν Πιρς όντως δεν πολυενδιαφερόταν για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών είτε επειδή μια σειρά από τραγικά περιστατικά στοίχειωσαν την προσωπική του ζωή με κορυφαίο το θάνατο του παιδιού του σε ατύχημα με τρένο μπροστά στα ίδια του τα μάτια δυο μήνες πριν την ορκωμοσία του και ενώ στο παρελθόν είχαν φύγει από την ζωή και τ' άλλα του (δύο) παιδιά.
Όχι τυχαία, η σύζυγός του, Τζέιν, έχει περιγραφεί ως "η πιο τραγική και δυστυχισμένη Πρώτη Κυρία στην αμερικανική ιστορία", η οποία "έμοιαζε με θλιμμένο φάντασμα στους επισκέπτες του Λευκού Οίκου". Ο δε Φράνκλιν Πιρς ήταν ένας από τους ελάχιστους εν ενεργεία προέδρους της αμερικανικής ιστορίας, ο οποίος δεν ξαναέθεσε υποψηφιότητα στις επόμενες προεδρικές εκλογές, ενώ γενικά θεωρείται ως ένας από τους χειρότερους - αν και όχι ο χειρότερος - πρόεδρος στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Περισσότερα θέματα από την πολιτική ιστορία των ΗΠΑ:
-- Όταν οι Αμερικανοί ήθελαν να αγοράσουν την Ισλανδία και τη Γροιλανδία
-- 8 πληροφορίες που δεν γνωρίζατε για τις ορκωμοσίες των Αμερικανών προέδρων
-- Οι 4 πρόεδροι των ΗΠΑ που δολοφονήθηκαν
-- Ο πρώτος αμερικανός πρόεδρος με αμφισβητούμενη χώρα γέννησης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου