Τέσσερα ποιήματα για το φθινόπωρο

Το φθινόπωρο είναι μια εποχή που εμπνέει τους ποιητές. Εδώ που τα λέμε, ακόμη κι ένα γυμνό κλαδί με αγκάθια μπορεί να εμπνεύσει έναν αληθινό ποιητή, πόσο μάλλον μια μεταβατική εποχή γεμάτη εικόνες και συναισθήματα. Συνήθως είναι ταυτισμένο με το πέσιμο των φύλλων και το τέλος μιας εποχής, όμως για κάποιον το φθινόπωρο μπορεί να είναι απλά η συνέχεια της καλοκαιρινής ανεμελιάς. Τέσσερα ποιήματα για το φθινόπωρο από τέσσερις Έλληνες ποιητές, που εκφράζουν τέσσερις διαφορετικές ψυχικές διαθέσεις. Τέσσερα ποιήματα εμπνευσμένα από το φθινόπωρο για όλους.

1. Ένα ποίημα του Ιωάννη Πολέμη για τους ερωτευμένους 

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ

Τώρα που το φθινόπωρο προβαίνει,

μικρή μου μαυρομμάτα, συλλογίσου

πως εύκολα κανένας την παθαίνει,

και φόρεμα βαρύτερο ενδύσου.

Το καλοκαιρινό σου σ' ομορφαίνει,

το ξέρω και τ' ομολογώ μαζί σου,

μα τι τα θες μικρή μου χαϊδεμένη;

φροντίζω πιο πολύ για την ζωή σου.

Έπειτα είναι κι άλλο - μη γελάσεις - 

Τώρα όπου ψυχραίνετ' όλ' η πλάσις

και πέφτουνε τα δέντρα απ' τα κλαδιά,

Τώρα που πρωτοβρέχεται το χώμα, 

φοβούμαι περισσότερο ακόμα

μήπως η ψύχρα σ' εύρει... στην καρδιά.

2. Ένα ποίημα του Κωνσταντίνου Μάνου για τους χωρισμένους:

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΝ

Πέφτουν τα φύλλα κίτρινα, πέφτουνε μαραμένα,

Τα δένδρα μένουν έρημα, ξερά και γυμνωμένα,

Και της φτωχής μου της καρδιάς τα φύλλα κιτρινίζουν,

και σαν τα φύλλα τα ξερά στον άνεμο σκορπίζουν.

Τα δένδρα ξεγυμνώνονται, μα δεν θ' αργήσ' η ώρα

Να τους χαρίσ' η άνοιξη τα πράσινά τους δώρα,

Αλλά η δόλια μου η καρδιά ποτέ πια δεν θ' ανθίσει,

Τραγούδι αγάπης τρυφερό να ξανατραγουδήσει.

Με πρόδωσες και σ' αγαπώ, με πρόδωσες και κλαίω,

Με πρόδωσες και σ'ερωτώ: Κυρά μου, τι σου φταίω;

Άπονη, πες πως μ' αγαπάς όλα να τα ξεχάσω,

Στα πόδια σου γονατιστός τα χρόνια να περάσω.

3. Ένα ποίημα του Ζαν Μωρεάς για τους πεσιμιστές:

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Σαν έρθει το φθινόπωρο και φύλλα πεθαμένα

στου γκρέμιου μύλου πέσουν τη στέρνα την πλατιά

και μέσ' στις άδειες πόρτες του σαν να βογγούν θλιμμένα

τ' αγέρια εκεί όπου γύριζε η πέτρα του η βαριά,

θα πάω μονάχος να σταθώ στο έρμο εκείνο μέρος,

στον τοίχο αγνάντια που ο κισσός θα τον σκεπάζει ο γέρος

κι ώρα πολλή στα σκυθρωπά νερά θα βλέπω κάτου,

την όψη μου και τη στερνή γαλήνη του θανάτου....

4. Ένα ποίημα του Λάμπρου Αστέρη για τους νατουραλιστές:

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΝΥΧΤΑ

Της νύχτας τα πλατιά φτερά όλη την πλάσ' ισκιώνουν·

Σύγνεφα μαύρα στ' ουρανού το θόλωμα κυλιούνται,

Και στο σκοτάδι της νυχτός άλλο σκοτάδι απλώνουν,

Και τ' άστρ' από τα σύγνεφα βαθιά στο χάος κλειούνται.

Στη φθινοπωρινή τη Γη όλοι οι θνητοί κοιμούνται·

Μα μέσ' στα δάση οι άνεμοι ορμητικά φουσκώνουν.

Γυμνά τα δένδρα σαν ξερά, στο φύσημά τους σειούνται

Και τα κλαδιά τους γέρνουνε, και σμίγουν, και μαλώνουν.

Ο καταρράχτης παρεκεί του ποταμού βοΐζει,

Σύδενδρη όλη η ρεματιά με ους ήχους παλεύει,

Και λες πως όλα μια κρυφή ακούν ανησυχία,

Ώσπου σε λίγο η βροχή τα πάντ' αποκοιμίζει.

Κρυφή στιγμή... Φιλιώνεται η Γη με τα στοιχεία,

Κι ο Χρόνος μέσ' στα σπλάγχνα της νέα ζωή φυτεύει!