Οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2016 θα μείνουν στην ιστορία με τις πλέον αρνητικές εντυπώσεις. Λίγες μέρες πριν τις εκλογές και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της κάλπης, υπάρχουν ήδη αρκετοί χαμένοι: οι δύο βασικοί μονομάχοι (που δεν θα εκφράζουν καλά καλά ούτε το σύνολο των ψηφοφόρων τους, καθώς επενδύουν μάλλον στην αρνητική ψήφο παρά στη θετική προτίμηση των εκλογέων), οι υποψήφιοι των μικρότερων κομμάτων (οι οποίοι δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν τη σπάνια ευκαιρία να διασπάσουν τον παραδοσιακό δικομματισμό), η μακρά δημοκρατική παράδοση των ΗΠΑ (που δοκιμάζεται από μια προεκλογική διαδικασία επισκιασμένη από χτυπήματα κάτω από τη μέση, λεκτικές υπερβολές, ηθική αποδόμηση των υποψηφίων, λαϊκιστικές κορώνες χωρίς προηγούμενο κλπ.), ενώ μεταξύ των ηττημένων μπορεί να περιληφθούν - αυτό κι αν είναι έκπληξη - τα Wikileaks και ο Τζούλιαν Ασάνζ!
Τα Wikileaks έκαναν την εμφάνισή τους το 2006 με την προοπτική να αλλάξουν την αντίληψη για την ερευνητική δημοσιογραφία και μαζί ν' αλλάξουν τον κόσμο. Με ακλόνητη την πεποίθηση ότι τα πιο ενδιαφέρονται πράγματα γίνονται στα παρασκήνια και δεν ανακοινώνονται ποτέ, αλλά αντίθετα οι κυβερνήσεις φροντίζουν να τα κρατήσουν στο σκοτάδια παραπλανώντας και εν τέλει χειραγωγώντας την κοινή γνώμη, ο Ασάνζ και οι συνεργάτες του εκμεταλλεύθηκαν τις δυνατότητες και τα τρωτά της τεχνολογίας για να διεισδύσουν στα απόρρητα ηλεκτρονικά αρχεία των ισχυρών της γης.
Τα πρώτα χρόνια, τα Wikileaks περιορίστηκαν σε αποκαλύψεις περιφερειακού μάλλον χαρακτήρα, ώσπου το μεγάλο μπαμ έγινε το 2010, όταν άρχισαν να έρχονται στο φως απόρρητα στοιχεία από το πόλεμο των Αμερικανών και των συμμάχων τους στο Αφγανιστάν, καθώς και από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των Αμερικανών στο Ιράκ, αλλά και από τη μεταχείριση των κρατουμένων στη στρατιωτική βάση του Γκουαντάναμο.
Έκτοτε, οι ΗΠΑ έγιναν ο βασικός στόχος - θα μπορούσαμε να μιλήσουμε ακόμη και για εμμονή - των Wikileaks, που απέφευγαν και εξακολουθούν να αποφεύγουν να ασχοληθούν καν με τα άπλυτα αυταρχικών ηγετών, οι οποίοι απροκάλυπτα χειραγωγούν την κοινή γνώμη στις πατρίδες τους - κάποιοι μάλιστα καμαρώνουν γι' αυτό χωρίς ντροπή. Ο αντίλογος βέβαια είναι ότι σε κάθε περίπτωση, οι αποκαλύψεις των Wikileaks ήταν εξαιρετικά σοβαρές και όντως κινητοποίησαν συνειδήσεις ενοχλώντας τους ισχυρούς, ώστε λίγη σημασία να - φαίνεται ότι - έχει αν τελικά τα Wikileaks περιορίζουν την ερευνητική τους δημοσιογραφία μόνο ως προς τα κακώς κείμενα των γερακιών των ΗΠΑ.
Και φτάσαμε στις αμερικανικές εκλογές. Τα Wikileaks φιλοδοξούν να επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα δημοσιοποιώντας υποκλαπέντα μηνύματα της υποψηφίας των Δημοκρατικών, Χίλαρι Κλίντον, όπως και του επικεφαλής της εκστρατείας της Κλίντον, του ελληνοαμερικανού Τζον Ποντέστα. Η εμμονή των Wikileaks με την Κλίντον είναι κάτι παραπάνω από απροκάλυπτη. Μήνες πριν τις εκλογές είχαν ανακοινώσει ότι τον τελευταίο μήνα της προεκλογικής περιόδου θα δημοσιοποιούσαν στοιχεία που θα έπλητταν το κύρος της. Βέβαια, βασικός κανόνας της δημοσιογραφίας είναι ότι τα στοιχεία πρέπει να δημοσιοποιούνται όταν αποκτώνται και να μην αποτελούν αντικείμενο - εκ του αποτελέσματος ύποπτων - πολιτικών παιχνιδιών. Όμως αυτό δεν είναι το πιο σοβαρό που έχει κανείς να προσάψει στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Το πρόβλημα με τη στάση των Wikileaks σε σχέση με τις αμερικανικές εκλογές είναι ότι δύσκολα μπορεί να αντιπαραβληθεί ένα πειστικό επιχείρημα γιατί στοχοποιείται ειδικά η Χίλαρι. Όχι ότι είναι αγία, μιας και ίσα ίσα οι αποκαλύψεις για τις περίεργες δωρεές του ιδρύματος Κλίντον και - ακόμη περισσότερο - για τις κεκλεισμένων των θυρών ομιλίες της υποψηφίας προέδρου σε οικονομικά λόμπι τροφοδοτούν - ή μάλλον ενισχύουν - μια έντονη δυσπιστία για την ειλικρίνεια, την αμεροληψία και την ακεραιότητα της υποψηφίας προέδρου.
Όμως την ίδια στιγμή, μόνο άγιος δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε ο αντίπαλός της, ο ανεκδιήγητος και ανυπέρβλητα ακατάλληλος για το προεδρικό αξίωμα (σε οποιαδήποτε χώρα) Ντόναλντ Τραμπ. Και το θέμα δεν είναι ηθικό, αν ο Τραμπ απέλυσε υπαλλήλους στις επιχειρήσεις του αποκλειστικά με ρατσιστικά ή σεξιστικά κριτήρια, αν επιτέθηκε σεξουαλικά σε γυναίκες εκμεταλλευόμενος τη διασημότητά του κλπ. Δεν είναι ασήμαντα αυτά, όμως μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί δεν θα ενδιέφεραν την ερευνητική δημοσιογραφία των Wikileaks. Το πρόβλημα με τον Τραμπ είναι βαθύτατα πολιτικό με ενδεχόμενες ποινικές προεκτάσεις.
Πρώτ' απ' όλα, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του 1% που ζει σε βάρος του υπόλοιπου 99%. Ενώ όμως τα Wikileaks υποτίθεται ότι μαζί με την υποκρισία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής θέλουν να ξεμπροστιάσουν και την υποκρισία του πλούσιου 1% του πλανήτη, που έχει συγκεντρώσει στα χέρια του το μεγαλύτερο ποσοστό του πλούτου, απέναντι στον φαφλατά και επιδειξιομανή για τα χρήματά του Τραμπ, ο οποίος μάλιστα δεν διστάζει να διακόψει για μια μέρα την προεκλογική του εκστρατεία προκειμένου να εγκαινιάσει το καινούριο του ξενοδοχείο, τα Wikileaks στέκονται όχι απλά αδιάφορα, αλλά μάλλον υποτάσσονται.
Ακόμη και ο Ασάνζ βγαίνει παραμονές των εκλογών και κάνει δηλώσεις - πού αλλού; στο Russia Today - ότι το αμερικανικό κατεστημένο "δεν θα αφήσει τον Τραμπ να κερδίσει", λες και ο Τραμπ είναι κάποιος Ρομπέν των Δασών, βγαλμένος από τα σπλάχνα του αμερικανικού λαού, που δεν ενδιαφέρεται για την αύξηση των κερδών του - ίσα ίσα αυτό είναι ίσως το μόνο που πραγματικά τον ενδιαφέρει, όπως έχεις αποδείξει ο μέχρι σήμερα βίος του! Δεν ασχολούνται με το πώς απέκτησε τα χρήματα αυτά, αν όλα προέρχονται από νόμιμα μόνο κέρδη ή όχι, αν έχει κλείσει παράνομες και υπόγειες επιχειρηματικές συμφωνίες για ίδιο όφελος, αν οι απολύσεις υπαλλήλων του - και μάλιστα ο Τραμπ δεν δίστασε ποτέ να μιλήσει καμαρώνοντας για τις απολύσεις που έχει κάνει κατά καιρούς - έγιναν στα πλαίσια μιας ακόρεστης πείνας για περισσότερα κέρδη κλπ.
Συμβαίνει το παράδοξο, ο Τράμπ να είναι ο πρώτος υποψήφιος εδώ και πολλές δεκαετίες, που δεν έχει δώσει στη δημοσιότητα τη φορολογική του δήλωση εν μέσω υποψιών ότι κρύβει φοροδιαφυγές εκατομμυρίων, η εφημερίδα New York Times μάλιστα αποκάλυψε ότι λόγω ενός - νόμιμου κατά τ' άλλα - τεχνάσματος προ εικοσαετίας ο πολυεκατομμυριούχος Τραμπ είναι πολύ πιθανό να μην έχει πληρώσει ούτε ένα δολάριο σε φόρους τις δυο τελευταίες δεκαετίες, όμως το αυτί του Ασάνζ και των συνεργατών του στα Wikileaks δεν ιδρώνει. Αντιμετωπίζουν τον ανεκδιήγητο Τραμπ σχεδόν ως λαοπρόβλητο σωτήρα της Αμερικής, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ερευνήσουν το επιχειρηματικό του παρελθόν και τις επιχειρηματικές του συμφωνίες, και προδίδουν το 99%, για το οποίο υποτίθεται ότι νοιάζονται, θεωρώντας λογικό το... παράλογο, να είναι έτοιμοι να δώσουν την ψήφο τους σ' έναν πολυεκατομμυριούχο που δεν πληρώνει φόρους άνθρωποι με χαμηλά εισοδήματα, που παραπονιούνται ότι οι ίδιοι πληρώνουν περισσότερους φόρους από τους πλούσιους! Ε, δεν είναι αυτό παραλογισμός;
Αντίθετα, τα Wikileaks ασχολούνται τόσο εμμονικά με τη Χίλαρι Κλίντον, ώστε οι αποκαλύψεις τους δεν περιορίζονται μόνο σε θέματα που όντως παρουσιάζουν ενδιαφέρον, όπως π.χ. οι ομιλίες της στη Γουόλ Στριτ, αλλά επεκτείνονται και σε τελείως ανούσια θέματα όπως οι συνεννοήσεις της υποψηφίας προέδρου με τους συνεργάτες της. "Έτσι προσπάθησε η Κλίντον να κερδίσει τον Μπέρνι Σάντερς", "αυτά έλεγε με τους επιτελείο της για τον συνυποψήφιό για το χρίσμα των Δημοκρατικών το 2008, Μπαράκ Ομπάμα" και άλλες τέτοιες ανούσιες "αποκαλύψεις", που όχι απλά δεν προωθούν, αλλά αντίθετα γελοιοποιούν τον πυρήνα του όρου "ερευνητική δημοσιογραφία", που υποτίθεται ότι υπηρετούν τα Wikileaks.
Έφτασαν στο σημείο να θεωρούν σπουδαία αποκάλυψη τα σενάρια του επιτελείου της Κλίντον για το πώς θα έπρεπε να απαντήσει η υποψήφια πρόεδρος, όταν ακόμη διεκδικούσε το χρίσμα του Δημοκρατικού κόμματος, στα διάφορα τηλεοπτικά ντιμπέιτ. Μα, αυτή δεν είναι η δουλειά ενός επιτελείου οποιοδήποτε υποψηφίου, να σχεδιάζει τις στρατηγικές του κινήσεις πώς θα κερδίσει το χρίσμα αναδεικνύοντας τα μειονεκτήματα του αντιπάλου του, ελισσόμενος σε άβολες ερωτήσεις κλπ.; Είναι δηλαδή πιο σημαντική αποκάλυψη το αν η Κλίντον συνομιλούσε με τους συνεργάτες της για το πώς θα κερδίσουν τον Σάντερς παρά το αν ο πιθανός - θεωρητικά τουλάχιστον - αυριανός πρόεδρος των ΗΠΑ φοροδιαφεύγει εκμεταλλευόμενος την οικονομική του δύναμη;
Η στάση των Wikileaks κατά τις τρέχουσες αμερικανικές εκλογές είναι μια μεγάλη απογοήτευση για μένα. Οι καλές προθέσεις των πρώτων χρόνων έχουν αποκτήσει ανεξήγητα εμμονικά χαρακτηριστικά, ενώ το όραμα της αποκαλυπτικής ερευνητικής δημοσιογραφίας σε βάρος των ισχυρών έχει ξεχαστεί προ πολλού. Α, ναι.. ξέχασα... ο Ντόναλντ Τραμπ δηλώνει θαυμαστής του Πούτιν, ο οποίος δίνει βήμα - μέσω του Russia Today - στον Τζούλιαν Άσανζ να μιλάει κατά καιρούς και να καταφέρεται κατά της αμερικανικής υπερδύναμης, οπότε δεν αγγίζεται - ούτε ο Τραμπ ούτε φυσικά και ο Πούτιν, ο πρώην πράκτορας της πάλαι ποτέ KGB, που υποτίθεται ότι ξέχασε τη μυστικοπάθεια των νεανικών του χρόνων και κινείται μόνο στο φως. Εδώ γελάμε και κλαίμε συνάμα...
Ακόμη και ο Ασάνζ βγαίνει παραμονές των εκλογών και κάνει δηλώσεις - πού αλλού; στο Russia Today - ότι το αμερικανικό κατεστημένο "δεν θα αφήσει τον Τραμπ να κερδίσει", λες και ο Τραμπ είναι κάποιος Ρομπέν των Δασών, βγαλμένος από τα σπλάχνα του αμερικανικού λαού, που δεν ενδιαφέρεται για την αύξηση των κερδών του - ίσα ίσα αυτό είναι ίσως το μόνο που πραγματικά τον ενδιαφέρει, όπως έχεις αποδείξει ο μέχρι σήμερα βίος του! Δεν ασχολούνται με το πώς απέκτησε τα χρήματα αυτά, αν όλα προέρχονται από νόμιμα μόνο κέρδη ή όχι, αν έχει κλείσει παράνομες και υπόγειες επιχειρηματικές συμφωνίες για ίδιο όφελος, αν οι απολύσεις υπαλλήλων του - και μάλιστα ο Τραμπ δεν δίστασε ποτέ να μιλήσει καμαρώνοντας για τις απολύσεις που έχει κάνει κατά καιρούς - έγιναν στα πλαίσια μιας ακόρεστης πείνας για περισσότερα κέρδη κλπ.
Συμβαίνει το παράδοξο, ο Τράμπ να είναι ο πρώτος υποψήφιος εδώ και πολλές δεκαετίες, που δεν έχει δώσει στη δημοσιότητα τη φορολογική του δήλωση εν μέσω υποψιών ότι κρύβει φοροδιαφυγές εκατομμυρίων, η εφημερίδα New York Times μάλιστα αποκάλυψε ότι λόγω ενός - νόμιμου κατά τ' άλλα - τεχνάσματος προ εικοσαετίας ο πολυεκατομμυριούχος Τραμπ είναι πολύ πιθανό να μην έχει πληρώσει ούτε ένα δολάριο σε φόρους τις δυο τελευταίες δεκαετίες, όμως το αυτί του Ασάνζ και των συνεργατών του στα Wikileaks δεν ιδρώνει. Αντιμετωπίζουν τον ανεκδιήγητο Τραμπ σχεδόν ως λαοπρόβλητο σωτήρα της Αμερικής, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ερευνήσουν το επιχειρηματικό του παρελθόν και τις επιχειρηματικές του συμφωνίες, και προδίδουν το 99%, για το οποίο υποτίθεται ότι νοιάζονται, θεωρώντας λογικό το... παράλογο, να είναι έτοιμοι να δώσουν την ψήφο τους σ' έναν πολυεκατομμυριούχο που δεν πληρώνει φόρους άνθρωποι με χαμηλά εισοδήματα, που παραπονιούνται ότι οι ίδιοι πληρώνουν περισσότερους φόρους από τους πλούσιους! Ε, δεν είναι αυτό παραλογισμός;
Αντίθετα, τα Wikileaks ασχολούνται τόσο εμμονικά με τη Χίλαρι Κλίντον, ώστε οι αποκαλύψεις τους δεν περιορίζονται μόνο σε θέματα που όντως παρουσιάζουν ενδιαφέρον, όπως π.χ. οι ομιλίες της στη Γουόλ Στριτ, αλλά επεκτείνονται και σε τελείως ανούσια θέματα όπως οι συνεννοήσεις της υποψηφίας προέδρου με τους συνεργάτες της. "Έτσι προσπάθησε η Κλίντον να κερδίσει τον Μπέρνι Σάντερς", "αυτά έλεγε με τους επιτελείο της για τον συνυποψήφιό για το χρίσμα των Δημοκρατικών το 2008, Μπαράκ Ομπάμα" και άλλες τέτοιες ανούσιες "αποκαλύψεις", που όχι απλά δεν προωθούν, αλλά αντίθετα γελοιοποιούν τον πυρήνα του όρου "ερευνητική δημοσιογραφία", που υποτίθεται ότι υπηρετούν τα Wikileaks.
Έφτασαν στο σημείο να θεωρούν σπουδαία αποκάλυψη τα σενάρια του επιτελείου της Κλίντον για το πώς θα έπρεπε να απαντήσει η υποψήφια πρόεδρος, όταν ακόμη διεκδικούσε το χρίσμα του Δημοκρατικού κόμματος, στα διάφορα τηλεοπτικά ντιμπέιτ. Μα, αυτή δεν είναι η δουλειά ενός επιτελείου οποιοδήποτε υποψηφίου, να σχεδιάζει τις στρατηγικές του κινήσεις πώς θα κερδίσει το χρίσμα αναδεικνύοντας τα μειονεκτήματα του αντιπάλου του, ελισσόμενος σε άβολες ερωτήσεις κλπ.; Είναι δηλαδή πιο σημαντική αποκάλυψη το αν η Κλίντον συνομιλούσε με τους συνεργάτες της για το πώς θα κερδίσουν τον Σάντερς παρά το αν ο πιθανός - θεωρητικά τουλάχιστον - αυριανός πρόεδρος των ΗΠΑ φοροδιαφεύγει εκμεταλλευόμενος την οικονομική του δύναμη;
Η στάση των Wikileaks κατά τις τρέχουσες αμερικανικές εκλογές είναι μια μεγάλη απογοήτευση για μένα. Οι καλές προθέσεις των πρώτων χρόνων έχουν αποκτήσει ανεξήγητα εμμονικά χαρακτηριστικά, ενώ το όραμα της αποκαλυπτικής ερευνητικής δημοσιογραφίας σε βάρος των ισχυρών έχει ξεχαστεί προ πολλού. Α, ναι.. ξέχασα... ο Ντόναλντ Τραμπ δηλώνει θαυμαστής του Πούτιν, ο οποίος δίνει βήμα - μέσω του Russia Today - στον Τζούλιαν Άσανζ να μιλάει κατά καιρούς και να καταφέρεται κατά της αμερικανικής υπερδύναμης, οπότε δεν αγγίζεται - ούτε ο Τραμπ ούτε φυσικά και ο Πούτιν, ο πρώην πράκτορας της πάλαι ποτέ KGB, που υποτίθεται ότι ξέχασε τη μυστικοπάθεια των νεανικών του χρόνων και κινείται μόνο στο φως. Εδώ γελάμε και κλαίμε συνάμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου