Το 1931, η Ελλάδα δεν διέθετε ακόμη ένα ραδιοφωνικό σταθμό, πλην ενός ημιπαράνομου σταθμού στη Θεσσαλονίκη (χωρίς όμως σταθερό και συγκροτημένο πρόγραμμα), όταν την ίδια εποχή στις ΗΠΑ πραγματοποιούνταν ήδη δοκιμαστικές τηλεοπτικές εκπομπές. Για παράδειγμα, το Μάρτιο του 1931, το αμερικανικό υπουργείο Γεωργίας μετέδιδε σε τακτική βάση σειρά τηλεοπτικών προγραμμάτων μέσω του τηλεοπτικού σταθμού W3XK, ο οποίος λειτουργούσε από τον Ιούλιο του 1928 και γενικά πιστεύεται ότι ήταν ο πρώτος τηλεοπτικός σταθμός όχι απλά στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και στον κόσμο γενικότερα. Η έδρα του σταθμού βρισκόταν στο Γουίτον του Μέριλαντ, το δε σήμα του κατά το Μάρτιο του 1931 λαμβανόταν ικανοποιητικά σε μια μεγάλη γεωγραφική έκταση από το Κονέκτικατ, τη Μασαχουσέτη και τη Νέα Υόρκη στο βορρά, μέχρι την Αθήνα της Τζόρτζια στο νότο και τις πολιτείες της Μινεσότα, του Κάνσας και του Μισούρι στα δυτικά, ενώ καλό σήμα λάμβαναν και οι - λιγοστοί αριθμητικά είναι η αλήθεια - τηλεοπτικοί δέκτες, που ουδεμία σχέση είχαν με τους σημερινούς, στο Οχάιο και το Μίσιγκαν.
Αυτές οι εκπομπές ήταν ντοκιμαντέρ γύρω από τη φύση: από το κυνήγι πούμα μέχρι ροντέο, ένα αφιέρωμα στο πώς τα άλογα συνεισέφεραν στην κατάκτηση του Νέου Κόσμου από τον άνθρωπο, αλλά και ένα αφιέρωμα στις αγελάδες. Καθώς όμως οι Αμερικανοί είχαν από πολύ νωρίς αντιληφθεί ότι η δύναμη της τηλεόρασης ήταν πολύ μεγάλη και δεν θα μπορούσε να περιοριστεί μονάχα σε εκπαιδευτικά προγράμματα, διεξάγονταν παράλληλα και διάφορα δοκιμαστικά σε στούντιο με την παρουσία ανθρώπων.
Αυτές οι εκπομπές ήταν ντοκιμαντέρ γύρω από τη φύση: από το κυνήγι πούμα μέχρι ροντέο, ένα αφιέρωμα στο πώς τα άλογα συνεισέφεραν στην κατάκτηση του Νέου Κόσμου από τον άνθρωπο, αλλά και ένα αφιέρωμα στις αγελάδες. Καθώς όμως οι Αμερικανοί είχαν από πολύ νωρίς αντιληφθεί ότι η δύναμη της τηλεόρασης ήταν πολύ μεγάλη και δεν θα μπορούσε να περιοριστεί μονάχα σε εκπαιδευτικά προγράμματα, διεξάγονταν παράλληλα και διάφορα δοκιμαστικά σε στούντιο με την παρουσία ανθρώπων.
Τα πρώτα συμπεράσματα που έβγαιναν από τα δοκιμαστικά εκείνα - τηρουμένων και των πολύ περιορισμένων ακόμα τεχνικών μέσων και δυνατοτήτων του νέου μέσου - ήταν απολύτως ανατρεπτικά σε σχέση με τους κανόνες που διέπουν τη σύγχρονη τηλεόραση, η οποία έχει γεμίσει με ξανθές παρουσίες ακόμη και σε μια μεσογειακή χώρα όπως η Ελλάδα, μιας και το ξανθό θεωρείται ως το κατεξοχήν τηλεοπτικό σήμερα - όχι όμως και το 1931!
"Οι ειδικοί της τηλεοράσεως μας πληροφορούν ότι η νέα αυτή τέχνη ανατρέπει άρδην τους μέχρι τούδε ισχύοντας νόμους της καλλονής και του μακιγιαρίσματος". Αυτό διαπίστωνε σχετικό αφιέρωμα της εφημερίδας Βραδυνή το Νοέμβριο του 1931 επί τη βάσει των δημοσιευμάτων του αμερικανικού τύπου. Ποια ήταν αυτή η ανατροπή; Ότι οι ξανθές γυναίκες δεν είχαν "τόσην επιτυχίαν κατά την διά του ασυρμάτου μεταβίβασιν της μορφής των" σε σύγκριση με τις μελαχρινές.
Συγκεκριμένα, όπως διαπιστωνόταν από τις πειραματικές εκπομπές, τα χαρακτηριστικά των μελαχρινών δεν υφίσταντο κάποια σημαντική αλλοίωση, ενώ τα μαύρα μάτια και τα μαύρα μαλλιά μεταβιβάζονταν με μεγαλύτερη ευκρίνεια, ώστε απαιτούνταν λιγότερα τεχνικά μέσα και χρώματα σε σύγκριση με τις ξανθές, "των οποίων τα χρυσίζοντα μαλλιά και τα απαλά χαρακτηριστικά δεν παρουσιάζουν εντόνους αντιθέσεις".
Βέβαια, στις δοκιμαστικές λήψεις που πραγματοποιούνταν, υπήρχαν και ξανθές γυναίκες, των οποίων η εικόνα μεταβιβαζόταν "φυσικώτατα", αρκεί όμως να υπήρχε ο κατάλληλος φωτισμός, καθώς η επιτυχής μεταβίβαση της εικόνας μιας ξανθιάς γυναίκας μέσω της τηλεόρασης εξαρτιόταν από την αντίθεση του προσώπου και του φόντου. Έτσι, ενώ μια μελαχρινή γυναίκα έπρεπε να βρίσκεται σε ανοιχτόχρωμο φόντο, όταν πόζαρε στο τηλεοπτικό στούντιο, η ξανθιά έπρεπε να έχει πίσω της ένα μαύρο πανό.
Το γενικό συμπέρασμα ήταν ότι το καστανό ήταν "το χρώμα της τηλεοράσεως", καθώς "τα καστανά μαλλιά ξεχωρίζουν επάνω εις όλα τα φόντα και το καστανόν είνε το κυριαρχούν χρώμα εις το μακιγιάρισμα των προσώπων", με τις τηλεοπτικές κάμερες (οι "πομποί" της εικόνας) να κρίνονται ως "αμείλικτες" για κάθε ατέλεια στην εξωτερική εμφάνιση.
Όμως και τα νύχια των ηθοποιών θα έπρεπε να είναι βαμμένα καστανά, αλλιώς αυτά δεν θα φαίνονταν καθόλου κατά τη μεταβίβαση της εικόνας και οι ηθοποιοί θα έμοιαζαν σαν να μην είχαν νύχια! Αντίστοιχα, όσον αφορά το μακιγιάζ, οι ροζ αποχρώσεις μεταβιβάζονταν "υπερβολικά σκούρες", ενώ και το κόκκινο χρώμα είχε "εκτοπισθεί τελείως" από τον κώδικα της τηλεόρασης.
Αντίστοιχα υπήρχαν χρωματικές προτιμήσεις και ως προς τα ρούχα. Τα βαθιά χρώματα και κυρίως το μαύρο και το μπλε απαγορεύονταν. Στη μέση και στο περίγραμμα του φορέματος έπρεπε να υπήρχε ένα λευκό σειρήτι, ενώ ένα "προσεκτικό και έντεχνο μακιγιάρισμα" έπρεπε να υποστούν και τα γυμνά χέρια, μπράτσα και οι ώμοι όσων πόζαραν μπροστά στον τηλεοπτικό φακό.
Από τότε βέβαια η τηλεόραση έχει εξελιχθεί πάρα πολύ τεχνικά, ώστε ναι μεν η κάμερα εξακολουθεί να είναι αμείλικτη για κάθε ατέλεια του προσώπου, όμως οι όποιες ατέλειες είναι πλέον πολύ πιο εύκολο να περιοριστούν ή και να εξαλειφθούν τελείως με διάφορους τρόπος, ενώ το ξανθό χρώμα έχει πάρει την εκδίκησή του και έχει κυριαρχήσει σε συντριπτικό βαθμό, ώστε η μεγάλη πλειοψηφία των γυναικών που φιλοδοξούν να ξεκινήσουν μια πολλά υποσχόμενη, αποκλειστικά τηλεοπτική καριέρα, το πρώτο πράγμα που κάνουν, είναι να ανοίξουν το χρώμα των μαλλιών τους - άσχετα αν αυτό δεν πηγαίνει σε όλες.
πηγές:
-- δημοσίευμα του αμερικανικού περιοδικού The Educational Screen, τ. Μαΐου 1931
-- αφιέρωμα της εφημερίδας Βραδυνή στα "νέα προβλήματα" που γεννούσε η τηλεόραση, με ημερομηνία 27 Νοεμβρίου 1931
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου