Ήταν αυτό το πρώτο μπουλντόγκ που ήρθε στην Αθήνα;

Για ορισμένους, τα μπουλντόγκ είναι κάτι σαν τη Γεωργία Βασιλειάδου των σκύλων, οι ωραίοι άσχημοι των αγαπημένων μας τετράποδων. Υπάρχουν σίγουρα εκείνοι που λατρεύουν την κατσουφιασμένη, θαρρείς πάντα έτοιμη για καβγά φάτσα τους, ενώ άλλοι απλά τα αποστρέφονται. Για πολλούς Βρετανούς, πάντως, δεδομένης και της βρετανικής καταγωγής τους, τα μπουλντόγκ αποτελούν «εθνικό σύμβολο τόλμης και αποφασιστικότητας», σύμφωνα με την περιγραφή σε ρεπορτάζ του BBC. Πότε, όμως, ήρθε στην ελληνική πρωτεύουσα το πρώτο μπουλντόγκ;

Να μπλογκάρει κανείς ή να μην μπλογκάρει; Ιδού η απορία!

ΠΡΟΣΟΧΗ, ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΥΤΟΑΝΑΦΟΡΙΚΟ ΑΡΘΡΟ. ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ, ΟΣΟΙ ΒΑΡΙΕΣΤΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΘΡΠΩΝ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΣΕ ΣΑΣ (ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΔΙΚΩ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΓΙ’ ΑΥΤΟ)

Όταν ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο ήταν 20 Νοεμβρίου 2011, όταν το μπλόγκινγκ είχε γίνει της μόδας κατά κάποιον τρόπο. Βέβαια δεν το ξεκίνησα, επειδή ήταν της μόδας. Δυο μήνες νωρίτερα είχα επικοινωνήσει με μια σχολή δημοσιογραφίας, αλλά έπαθα ένα ψιλοσόκ ακούγοντας το ύψος των ετήσιων διδάκτρων, στα οποία θα έπρεπε να προσθέσω τα έξοδα για τη μετακόμιση από την επαρχία στην Αθήνα (από ενοίκιο μέχρι τα έπιπλα). Δεν προχώρησε ο σχεδιασμός, άλλωστε είχα ήδη ένα υποτίθεται καλό πτυχίο με ένα ενδιαφέρον μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών (άσχετα αν δεν με βοήθησαν στο ελάχιστο όλα αυτά τα χρόνια, ίσως να μην έκανα κι εγώ καλή αξιοποίησή τους) και δεν βρήκα νόημα να προχωρήσω σε τόσο πολλά έξοδα για ένα τόσο αβέβαιο επάγγελμα (και μάλιστα στα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης), ενώ δεν ήμουν σίγουρος για τις ικανότητές μου στο γράψιμο και ειδικά για το αν αυτό θα μπορούσε να έχει την απαραίτητη αμεσότητα, ώστε να ενδιαφέρει ένα ευρύτερο κοινό. Τέλος πάντων, θέλοντας να δοκιμάσω τις ικανότητές μου, δημιούργησα πρώτα ένα άλλο ιστολόγιο με μικρή διάρκεια ζωής, καθώς είχα απογοητευτεί από την… απόλυτα μηδενική επισκεψιμότητά του, ώσπου ένα κυριακάτικο απόγευμα στις 20 Νοεμβρίου του 2011 αποφάσισα να ξεκινήσω ένα ιστολόγιο απλά για το χόμπι μου.

Πώς οι πυρκαγιές στο δυτικό Καναδά προσέφεραν λίγο ρομαντισμό στους Ελβετούς!

Ο πλανήτης μας είναι πιο μικρός απ' όσο φανταζόμαστε, ακόμη κι αν τα φυσικά φαινόμενα δεν κινούνται με την ταχύτητα ενός αεροπλάνου. Και μπορεί το τίναγμα των φτερών μιας πεταλούδας στην Κίνα να μην προκαλέσει στην κυριολεξία τυφώνα στην Καραϊβική (όπως ποιητική αδεία υποστηρίζει η θεωρία του χάους για να υπογραμμίσει την απρόβλεπτη δυναμική που μπορεί ν' αναπτυχθεί από τον τυχαίο, πλην όμως χρονικά κατάλληλο συνδυασμό διαφόρων μικροπραγμάτων, φαινομενικά αδιάφορων και ασύνδετων μεταξύ τους), όμως μια τεράστια πυρκαγιά στον Καναδά μπορεί όντως να προκαλέσει ένα ρομαντικό ηλιοβασίλεμα στην Ελβετία!

Ο ισχυρός συναισθηματικός δεσμός πατέρα και κόρης και η συγκινητική (σύντομη) ιστορία πίσω από δύο εξαιρετικά τρυφερές γαμήλιες φωτογραφίες.

Η αληθινή αυτή ιστορία έρχεται από τις Φιλιππίνες. Δεν έχει όμως σημασία τι εθνικότητας είναι οι πρωταγωνιστές της, καθώς πρόκειται για μια ιστορίας δυνατής οικογενειακής αγάπης ενός πατέρα προς την κόρη του, αλλά και της κόρης προς τον πατέρα. Είναι μια ιστορία συγκινητική, όμως εδώ δεν την αναπαράγω γιατί θέλω να εκμεταλλευτώ (και πώς να την εκμεταλλευτώ σ' ένα ανώνυμο ιστολόγιο χωρίς σελίδα στο facebook ή άλλον τρόπο προβολής), αλλά βρίσκω εξαιρετικά τρυφερό το μήνυμα αγάπης που περνάει η ιστορία αυτή σε μια εποχή, που έχουμε ανάγκη - έτσι νομίζω τουλάχιστον - την τρυφερότητα!

Γιατί οι Ιάπωνες σερβιτόροι δεν παίρνουν φιλοδωρήματα και πώς αποζημιώνονται!

Δεν ξέρω πόσοι Έλληνες έχουν τα χρήματα αλλά και την υπομονή για να ταξιδέψουν μέχρι την Ιαπωνία, αν όμως είστε ένας από αυτούς, θα προσέξετε ότι οι Ιάπωνες δεν συνηθίζουν ν' αφήνουν φιλοδωρήματα (πουρμπουάρ, όπως λένε και οι Γάλλοι, δηλαδή λίγα χρήματα "για να πιει" κάτι ο σερβιτόρος). Δεν βρέθηκα ποτέ σε διπλανό τραπέζι ελληνικού εστιατορίου με Ιάπωνα τουρίστα, αλλά φαντάζομαι ότι τη συνήθειά τους αυτήν δεν την αλλάζει ο ευγενής αυτός λαός της Άπω Ανατολής ούτε στις ανά τον κόσμο εξορμήσεις αναψυχής του. Μην βιαστείτε να τους κακολογήσετε, αυτό δεν συμβαίνει επειδή οι περισσότεροι Ιάπωνες υποτίθεται ότι είναι τσιγκούνηδες, αλλά η συνήθεια αυτή, της αποφυγής φιλοδωρήματος, είναι γερά εδραιωμένη σε όλους - ανοιχτοχέρηδες και σφιχτοχέρηδες - και οφείλεται στη γενικότερη ιαπωνική κουλτούρα. 

Ο γολγοθάς για το ιδανικό βράσιμο και ξεφλούδισμα των αβγών!

Ακούμε καμιά φορά γνωστούς ή φίλους να δηλώνουν με στόμφο ότι δεν μπορούν να βράσουν ούτε αβγό. Όσοι δεν έχουμε αποπειραθεί καν ένα παρόμοιο εγχείρημα, δηλαδή να βράσουμε αυτήν την εξαιρετικά θρεπτική τροφή που μας προσφέρει η κότα, νομίζουμε ότι ο γνωστός μας υπερβάλλει αστεϊζόμενος θεωρώντας ότι σιγά το δύσκολο, να βράσει κανείς ένα αβγό. Φυσικά το ίδιο νομίζουμε και για το βράσιμο των μακαρονιών μέχρι να διαπιστώσουμε ότι ένα απαραίτητο μυστικό για την επιτυχία τους είναι η ρίψη της σωστής ποσότητας αλατιού, όπως επίσης και για το τηγάνισμα της λατρεμένης πατάτας μέχρι που τα βρίσκουμε μπαστούνια στο περιβόητο ξεφλούδισμα (ειδικά όσοι είμαστε αριστερόχειρες), αλλά και στη συνέχεια, όταν πρέπει να προσέχουμε να μην αρπάξει καμιά πατάτα την ώρα του τηγανίσματος - και πώς να μην αρπάξει όταν σπάνια θα βρεθούν δυο πατάτες κομμένες στο ίδιο μέγεθος!