Ήταν αυτό το πρώτο μπουλντόγκ που ήρθε στην Αθήνα;

Για ορισμένους, τα μπουλντόγκ είναι κάτι σαν τη Γεωργία Βασιλειάδου των σκύλων, οι ωραίοι άσχημοι των αγαπημένων μας τετράποδων. Υπάρχουν σίγουρα εκείνοι που λατρεύουν την κατσουφιασμένη, θαρρείς πάντα έτοιμη για καβγά φάτσα τους, ενώ άλλοι απλά τα αποστρέφονται. Για πολλούς Βρετανούς, πάντως, δεδομένης και της βρετανικής καταγωγής τους, τα μπουλντόγκ αποτελούν «εθνικό σύμβολο τόλμης και αποφασιστικότητας», σύμφωνα με την περιγραφή σε ρεπορτάζ του BBC. Πότε, όμως, ήρθε στην ελληνική πρωτεύουσα το πρώτο μπουλντόγκ;

Ήταν 5 Μαΐου 1885, όταν η Νέα Εφημερίς, η εφημερίδα που εισήγαγε και καθιέρωσε στον ελληνικό τύπο τη στήλη των Κοινωνικών (τα οποία ονόμαζε απλά «ΔΙΑΦΟΡΑ», προπομπός των σημερινών «κοσμικών ειδήσεων»), δημοσίευσε μια πρωτότυπη είδηση, το θάνατο ενός σκύλου! Ο σκύλος αυτός ονομαζόταν Έκτορας, ενώ αναφερόταν ως ο «πρώτος εν Αθήναις [..] του είδους του μπουλ δογ».

Ο σκύλος ήταν πιστός φίλος και συνοδός του Δ. Καρακατσάνη, ο οποίος τον αγαπούσε και τον περιποιούταν σαν να ήταν παιδί. Όμως κι ο Έκτορας ακολουθούσε παντού το δίποδο φίλο του και υπομονετικά τον περίμενε μέχρι τα μεσάνυχτα σε γνωστό καφενείο της πλατείας Συντάγματος της εποχής, ενώ είχε κερδίσει τη συμπάθεια όλης της Αθήνας, ο πληθυσμός της οποίας ήταν κατά πολύ μικρότερος από το σημερινό.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το πρώτο μπουλντόγκ της Αθήνας είχε έρθει περίπου δέκα χρόνια νωρίτερα, δώρο του αδελφού του Δ. Καρακατσάνη, ο οποίος ήταν τότε υποπλοίαρχος και ταξίδευε σ’ όλον τον κόσμο. Όμως για την ακριβή ταυτότητα των δύο αυτών προσώπων, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε δεδομένων των ελάχιστων κατατοπιστικών πληροφοριών, που έχουμε στη διάθεσή μας.

Πρόκειται άραγε για τον οδοντίατρο Δημήτριο Καρακατσάνη, ο οποίος το 1886 διέθετε οδοντιατρείο στην οδό Ερμού 80, ενώ το 1892 θα ίδρυε οδοντιατρική σχολή διετούς φοίτησης; 

[Περισσότερα για τον οποίο μπορείτε να διαβάσετε στο tsiloglou.blogspot.com/2014/05/blog-post_23.html]

Ή μήπως, όπως είναι και το πιθανότερο, επρόκειτο για τον συνονόματό του - αρχικά γραμματέα του υπουργείου Εσωτερικών και αργότερα διευθυντή του Εθνικού Τυπογραφείου -  γιο του αγωνιστή της Επανάστασης του 1821 Γκίκα Καρακατσάνη και αδερφό του πλοιάρχου Παναγιώτη Καρακατσάνη (1842 – Απρίλιος 1909), ο οποίος υπηρέτησε στο Γαλλικό Ναυτικό ως υποπλοίαρχος, διετέλεσε υπασπιστής του Κωνσταντίνου Κανάρη, όταν αυτός είχε διοριστεί υπουργός Ναυτικών, και ακολούθως υπηρέτησε το ελληνικό Ναυτικό σε διάφορες θέσεις και κερδίζοντας πολλές τιμές; Ο δεύτερος αυτός Δημήτριος Καρακατσάνης έφυγε νωρίς από την ζωή, σε ηλικία 57 ετών, στις 28 Απριλίου 1894, η δε κηδεία του πραγματοποιήθηκε με στρατιωτικές τιμές, καθώς στον εκλιπόντα είχε απονεμηθεί ο αργυρός Σταυρός του Σωτήρος για την προσφορά του στη δημόσια υπηρεσία· όπως μάλιστα σημείωνε η Εφημερίς των Συζητήσεων με αφορμή το θάνατό του, επρόκειτο για έναν ευσυνείδητο υπάλληλο, ο οποίος είχε διακριθεί «διά την αρετήν αυτού και την εύορκον του καθήκοντος εκπλήρωσιν».

Αν κάποιος γνωρίζει λεπτομέρειες για το γενεαλογικό δέντρο της ιστορικής οικογένειας των Καρακατσάνηδων, θα βοηθούσε πολύ η συνεισφορά του. Προς το παρόν, ας αρκεστούμε σ’ εκείνο το δημοσίευμα του 1885, αυτόν τον εξαιρετικά σπάνιο επικήδειο για σκύλο, και στις λίγες πληροφορίες που μπορούμε να αντλήσουμε από αυτό, το οποίο παραθέτω αυτούσιο στη συνέχεια, για το πρώτο μπουλντόγκ της Αθήνας!

Και μια ακόμα είδηση για τους κυνόφιλους, που προέρχεται από την ίδια εφημερίδα. Με αφορμή το θάνατο του Έκτορα, η Νέα Εφημερίς μνημόνευσε και τη συγκινητική ιστορία ενός άλλου σκύλου, που ανήκε στον οικονομολόγο και πολιτικό Ευθύμιο Κεχαγιά. Ο Κεχαγιάς έφυγε από την ζωή στις 24 Μαρτίου 1885 και από τότε «ο ταλαίπωρος πιστός και αγαπητός» σκύλος του «απαρηγόρητος ολονέν ετήκετο, έπαυσε να τρώγη, να πίνη, εσύρετο, έφθινε και προχθές, ακριβώς τεσσαράκοντα ημέρας μετά τον θάνατον του κυρίου του, ον δεν ήθελε να λησμονήση, ακριβώς την ημέραν του μνημοσύνου, εξέπνευσε και αυός εια μίαν άκρην, μη εννοών τον χωρισμόν εν τη ζωή και τις οίδε»! Ακόμα μια είδηση - έστω και από το μακρινό 1885 - που επιβεβαιώνει τον εξαιρετικά στενό, συναισθηματικό δεσμό ανθρώπου και σκύλου!