Πάσχα στην πολιορκημένη Ακρόπολη το 1827

Μετά την πτώση του Μεσολογγίου, που επισφραγίστηκε με την ηρωική Έξοδο των κατοίκων του στις 10 Απριλίου 1826, ο Κιουταχής έστρεψε το ενδιαφέρον του στην ανατολική Στερεά Ελλάδα. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς ξεκίνησε η κατάληψη της Αθήνας και στη συνέχεια η πολιορκία της Ακρόπολης, όπου είχαν οχυρωθεί περίπου 1400 άνδρες ελπίζοντας σε εξωτερική βοήθεια κυρίως από τον Καραϊσκάκη, ο οποίος καθυστέρησε σημαντικά τα σχέδια του τουρκικού στρατού, μέσα όμως σε συνθήκες έντονου πολιτικού διχασμού.

Η πολιορκία της Ακρόπολης κράτησε αρκετούς μήνες, ώστε οι επαναστάτες βρέθηκαν να γιορτάζουν το Πάσχα του 1827 στο Κάστρο της Ακρόπολης υπό αντίξοες συνθήκες. Πληροφορίες για τις ημέρες εκείνες αντλούμε από το Ημερολόγιο του δημογέροντα Νικολάου Καρώρη, που κατέγραψε την πολιορκία της Ακρόπολης από το στρατό του Κιουταχή και του Ομέρ πασά – όχι μέχρι το τέλος, αλλά ως τις 11 Απριλίου, οπότε κατάφερε με τρεις ακόμα άντρες να διαφύγει στον Πειραιά μέσα από τα φαράγγια του Υμηττού.

Έτσι περιέγραψε ο Καρώρης στο Ημερολόγιό του την Κυριακή του Πάσχα του 1827, που ξεκίνησε με εκκλησιασμό των αγωνιστών, συνεχίστηκε με γλέντι και ολοκληρώθηκε με αιματοκύλισμα μετά από εχθρική επίθεση:

«3 Απριλίου ημέρα του Πάσχα.

Μίαν ώραν πριν να ξημερώσει εδιαβάσθη η ακολουθία της Αναστάσεως και η λειτουργία ακολούθως εις την ακρόπολιν εις τον ναόν, όπου είναι καμωμένον το προσκυνητάριον. Ομοίως και εις τον Σερπετζέ (σ.σ. εννοεί το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, όπου ήταν ένα από τα οχυρά των επαναστατών) άλλος ιερεύς έψαλε τας της Αναστάσεως· και αι διωρισμέναι φυλακαί έμενον εις τας θέσεις των. Εις την εκφώνησιν του Χριστός Ανέστη ερρίφθησαν τρεις κανονιαί από το φρούριον. Μετ’ ολίγην ώραν έκαμαν γενικόν πυρ και όλα τα εις Πειραιά και Κερακίνι (σ.σ. Κερατσίνι) Ελληνικά στρατόπεδα με κανόνια και τουφέκια. Αφού εξημέρωσεν, εβγήκε και ο ήλιος, υψώθη εις τον Πύργον του φρουρίου και η καλή σημαία του Γκούρα και εγίνετο τουφεκισμός πολύς εις το φρούριον. Τέσσαρα αλογομούλαρα εσφάχθησαν και επωλήθησαν αυτήν την μέραν προς πέντε γρόσια την οκά και έφαγαν οι περισσότεροι. Μετά το γεύμα εγίνετο χορός εις την αυλήν του φρουρίου. Τότε άρχισε και ο εχθρός τον κανονιοβολισμόν του κατά της σημαίας εις τον Πύργον, πλην δεν επέτυχε να την κτυπήση. Μία σφαίρα κανονιού, αφού εκτύπησεν εις τον τοίχον του Πύργου, εσυντρίφθη και τα κομμάτια της ομού και με πέτρας ήλθαν με βίαν εις την μέσην του χορού και εθανάτωσαν τον Μ. Σταμούλην, Κερκυραίον, υπασπιστήν του Αου (1^ου) Τάγματος του Τακτικού, επλήγωσαν θανασίμως και τον Σταμάτην Τυρόπουλον, Αθηναίον· και ούτω διελύθη ο χορός, εσήκωσαν και την σημαίαν από τον Πύργον... Την αυτήν νύκτα οι Έλληνες, καθώς κάμνουν κάθε νύκτα προ ημερών, επήγαινον εις τα πλησίον του Λεονταρίου χαλάσματα και έπαιρναν νερόν από τα εκεί πηγάδια χωρίς να τους εννοούν οι Τούρκοι και επειδή τούτο δεν εγίνετο με όλην την απαιτουμένην τάξιν συνέβη ένας εκ της φυλακής του λιονταριού να κτυπήση ως Τούρκον ένα στρατιώτην του Κριεζώτη, όστις επέστρεφεν από το νερόν και δεν ωμίλησεν εις την φωνήν της φυλακής».

* Πηγή αποτέλεσε η δημοσίευση του ως άνω αποσπάσματος σε εφημερίδα του 1952. Συμπληρωματικά ένα αφιέρωμα στο πώς ο Καρώρης περιέγραψε τη ζωή των πολιορκημένων της Ακρόπολης και κατά τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, μπορείτε να διαβάσετε στον επόμενο σύνδεσμο: www.taathinaika.gr/