Η Κατερίνα Γιουλάκη μέσα από τρεις συνεντεύξεις της

εφημερίδα Κυριακάτικη Νίκη, 3 Μαΐου 1992/ Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Βουλής

Η Κατερίνα Γιουλάκη είχε το σπάνιο χαρακτηριστικό να θεωρείται «άνθρωπος της διπλανής πόρτας». Οι ρόλοι που έπαιξε στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, μέσω των οποίων έγινε γνωστό στο ευρύ κοινό πανελλαδικά, αλλά κυρίως ο τρόπος με τους οποίους τους προσέγγιζε –με μια ισορροπημένη φυσικότητα και λαϊκότητα, χωρίς να ολισθαίνει στον υποκριτικό λαϊκισμό– την έκαναν αγαπητή σε όλους.

Η πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο έγινε στη Λευκωσία τον Ιούνιο του 1959 ως μέλος του θιάσου του Ντίνου Ηλιόπουλου, που έκανε μια μεγάλη περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο. Ήταν στο έργο «Η κυρία του κυρίου» των Τσιφόρου και Βασιλειάδου, όπου η Κατερίνα Γιουλάκη έλεγε απλά την ατάκα «Κυρία, έφερα τη γούνα»!

Γνωστή στο θεατρικό κοινό έγινε παίζοντας στην «Εταιρία Θαυμάτων» του Δ. Ψαθά με πρωταγωνιστή το Δημήτρη Χορν, οπότε έγινε γνωστή κυριολεκτικά σε μια βραδιά.

Σε συνέντευξή της που δημοσιεύτηκε στην κυπριακή εφημερίδα Φιλελεύθερος και στη δημοσιογράφο Κάθριν Χριστοφίδου στις 21.03.1987, ξεκαθάριζε ωστόσο:

«Το δρόμο μου, τον άνοιξα μόνη μου, όσο και να σου φαίνεται περίεργο. Για να κερδίσουμε ένα ρόλο τότε, αγωνιζόμαστε, για το θέατρο μιλώ. Και όταν έγινε η αρχή από τον Χορν και μετά από τον Πολύβιο Βασιλειάδη που με εμπιστεύθηκε... –ήτανε τότε και οι συγγραφείς να σου εμπιστευθούν το ρόλο. Δεν ήτανε μόνο οι θιασάρχες. Οι συγγραφείς έπαιζαν και τον πρωταρχικό ρόλο. Σου λέει, δικό μου είναι το έργο, δεν μπορείς να κάνεις εσύ, ό,τι θέλεις. Και εν συνεχεία, μαζί με τον Ηλιόπουλο. Άρχισαν οι ταινίες, έκανα επιτυχία, μού διναν ακόμη μεγαλύτερο ρόλο, ήρθε η τηλεόραση και σιγά-σιγά καταξιώθηκα στη συνείδηση του κοινού».

Στην ίδια συνέντευξη μνημόνευσε κι ένα περιστατικό εκδήλωσης αγάπης από μικρό θαυμαστή της: «Ξέρεις αυτό είναι η επιβράβευση [σ.σ. η αγάπη του κόσμου]. Τα χρήματα δεν μετράνε. Είναι αυτό που λένε ότι δεν μετράνε τόσο οτιδήποτε, όσο ένα παιδί που ήρθε μια φορά στα Κουφάλια, που παίξαμε αυτό το έργο, και είπε στην πόρτα “Έχω 200 δραχμές”. Το εισιτήριο έκανε 800-1000 δραχμές. «Δεν έχω άλλα λεφτά, δεν θέλω να δω παράσταση. Θέλω μ’ αυτές τις 200 δραχμές να μ’ αφήσετε να πάω να της δώσω ένα φιλί και να φύγω». Φαντάσου, ένα παιδί του Γυμνασίου. Δάκρυσα, συγκινήθηκα τόσο πολύ, που το έφερα μέσα, το αγκάλιασα, το φίλησα και το έβαλα στην πρώτη σειρά απέναντί μου, να το βλέπω. Και σε διαβεβαιώ ότι εκείνο το βράδυ ήτανε σαν να έπαιζα για την κόρη μου».

Υπήρξε παντρεμένη με τον ηθοποιό Κίμωνα Δημόπουλο, για τον οποίο ανέφερε στη δημοσιογράφο Κική Σεγδίτσα και το περιοδικό Βεντέτα (τεύχος της 2 Μαρτίου 1972): «Παντρεύτηκα τον Κίμωνα από τρελό έρωτα, που εγώ χαρακτηρίζω ως... “καλπάζουσα ασθένεια”. Ναι, χρυσή μου! Δεν ήταν έρωτας αυτός! Αρρώστια ήταν!»

Στην ίδια συνέντευξη, η οποία μάλιστα δόθηκε όταν έγινε γνωστή και η εγκυμοσύνη της, η ηθοποιός καμάρωνε για το άλλο μεγάλο ταλέντο της, εκτός θεάτρου: «Είμαι άφθαστη νοικοκυρά. Κι η καλή νοικοκυρά “φαίνεται από την καθαρή κουζίνα και το αστράπτον λουτρό”, όπως λέγανε και οι γιαγιάδες μας. Όσο για μαγείρισσα; Χωρίς να περιαυτολογώ, σου λέω πως με αναγνωρίζουν ως καταπληκτική. Μάλιστα! Τι θέλεις; Από όσπριο μέχρι... μέχρι φασιανό ξέρω να μαγειρεύω. Κι όλες αυτές τις γνώσεις τις χρωστώ στη μητέρα μου, όπως κι εκείνη τις οφείλει στη γιαγιά μου».

Σχεδόν όλοι οι τηλεοπτικοί ρόλοι της σημείωσαν μεγάλη επιτυχία. Ωστός η Κατερίνα Γιουλάκη είναι συνδεδεμένη στην κοινή συνείδηση με το «Ρετιρέ», λόγω των πολλών επαναλήψεων της σειράς, σχεδόν κάθε χρόνο από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι σήμερα.

εφημερίδα Κυριακάτικη Νίκη, 3 Μαΐου 1992/ Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Βουλής

Μιλώντας στη δημοσιογράφο Μυρτώ Μάινα και τη Νίκη της Κυριακής (φ. της  03.05.1992 με τον τίτλο του δημοσιεύματος να χαρίζει στην ηθοποιό τον τίτλο «Αρχόντισσα της TV»), η Κατερίνα Γιουλάκη σχολίαζε τα κοινά στοιχεία που είχε με την Κατερίνα Σοφιανού, την ηρωίδα του «Ρετιρέ»: Η υπερκινητικότητα και η ενεργητικότητά της. Εκείνη είναι απασχολημένη με τη δουλειά και το σπίτι της. Αυτός ο διπλός ρόλος της εργαζόμενης και συζύγου, με εκφράζει και στην πραγματικότητα. [...] Ένα άλλο κοινό σημείο με την τηλεοπτική Κατερίνα είναι ότι όλοι ζητούν από μένα κάτι...».

Σχολίαζε όμως και τη μεγάλη επιτυχία του σίριαλ: «Ο Δαλιανίδης μέσα από αυτήν την κωμωδία θίγει σημαντικά καθημερινά προβλήματα που φθείρουν και διαλύουν τη ζωή μας. Θίγει όλα όσα συμβαίνουν στο στενό οικογενειακό χώρο! Αυτού του είδους οι απλές οικείες και καθημερινές ιστορίες κρατούν αμέριστο το ενδιαφέρον του κόσμου, στη συγκεκριμένη περίπτωση επί 2,5 χρόνια. Κάθε πρωί που κατεβαίνω την Κηφισίας δεν βλέπω ανθρώπους να χαμογελούν μέσα από τα αυτοκίνητά τους, όταν πηγαίνουν ή γυρίζουν από τη δουλειά τους. Επομένως το κυκλοφοριακό μας έχει αφαιρέσει το χαμόγελο. Είναι ένα στοιχείο που περνά μέσα από το σίριαλ. Δεν χαμογελάνε εύκολα πια. Ο Έλληνας του 2000 έχει ξεχάσει το χαμόγελο. Γι’ αυτό είναι πολύ συγκινητικό, όταν ακούω τους ανθρώπους να μου λένε ότι σας θαυμάζουμε, σας χαιρόμαστε, καθόμαστε και σας βλέπουμε, γελάμε, μας κάνετε και γελάμε. Αυτό το γελάμε που είναι τόσο δύσκολο και δυσεύρετο, είναι για μένα μια πολύ μεγάλη επιτυχία. Το θεωρώ δηλαδή ένα τίτλο τιμής να κάνεις τον άλλο να γελάει στη σημερινή εποχή! Να τον κάνεις να ξεχάσει! Να βάλει τις παντόφλες του και να τον παρασύρεις στο παιχνίδι σου! Να τον ξεκουράσεις...».