Σήμερα είναι Τετάρτη, 17 Απριλίου 2013. Κάποιος να ενημερώσει και τις αέριες μάζες....
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - γενέθλια:
Σαν σήμερα γεννήθηκε η Σιριμάβο Μπανταρανάικε (1916-2000), η οποία έγραψε ιστορία στις 21 Ιουλίου 1960 ως η πρώτη γυναίκα στον κόσμο, που ορκίστηκε πρωθυπουργός - εν προκειμένω στη Σρι Λάνκα.
[Βλ. περισσότερα: Ποια ήταν η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στον κόσμο]
Σαν σήμερα όμως γεννήθηκε και μια από τις πιο "ξινές" διασημότητες του πλανήτη, η πρώην τραγουδίστρια και νυν σχεδιάστρια μόδας Βικτόρια Μπέκαμ, που κλείνει τα 39.
Ηθοποιοί που έχουν σήμερα γενέθλια είναι η Τζένιφερ Γκάρνερ (ή αλλιώς η σύζυγος του Μπεν Άφλεκ), 41 ετών, και "το κορίτσι με το τατουάζ" Ρούνι Μάρα, που γεννήθηκε στις 17 Απριλίου 1985.
ΕΘΝΙΚΕΣ κ ΑΛΛΕΣ ΕΟΡΤΕΣ:
Στη Συρία, μέσα σε συνθήκες εμφυλίου πολέμου θα γιορταστεί για ακόμη μία χρονιά η Ημέρα της Ανεξαρτησίας. Μετά τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, η Συρία περιήλθε υπό γαλλική κηδεμονία, ενώ στις 17 Απριλίου 1946 αποχώρησε και ο τελευταίος Γάλλος στρατιώτης καθιστώντας τη χώρα και τυπικά ανεξάρτητη.
Στην Γκαμπόν είναι η Ημέρα των Γυναικών της χώρας, που αποτελεί αργία, αλλά δεν γνωρίζω περισσότερες πληροφορίες.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - info:
Στις 17 Απριλίου 1897, ύστερα από τις απανωτές ντροπιαστικές ήττες στον ελληνοτουρκικό πόλεμο, παραιτήθηκε η κυβέρνηση του Θεόδωρου Δηλιγιάννη. Κυβερνώντας σχεδόν δυο χρόνια, ο Δηλιγιάννης ήταν ο κύριος υπεύθυνος για την έξαψη αλυτρωτικών παθών στην κοινή γνώμη και την κήρυξη ενός πολέμου, χωρίς ο ελληνικός στρατός να είναι καν στοιχειωδώς προετοιμασμένος.
Ουσιαστικά δεν επρόκειτο περί παραιτήσεως, καθώς ο ίδιος ο Δηλιγιάννης αρνούνταν πεισματικά αυτό το ενδεχόμενο παρά τις πιέσεις που του ασκούνταν απ' όλες τις πλευρές, αλλά για απομάκρυνση του ύστερα από προσωπική απόφαση του βασιλιά Γεωργίου Α΄, ο οποίος την ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους. Η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης ανατέθηκε στο Δημήτριο Ράλλη, ο οποίος ορκίστηκε πρωθυπουργός την επόμενη μέρα.
Στις 17 Απριλίου 1912, λίγες μόνο μέρες μετά τη βύθιση του Τιτανικού, ένα δεύτερο ναυτικό ατύχημα συγκλόνισε την Ελλάδα κυρίως, αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη. Το ελληνικό ατμόπλοιο "Τεξάς", εξερχόμενο από τον κόλπο της Σμύρνης με προορισμό τη Θεσσαλονίκη, προσέκρουσε σε τορπίλες που είχαν τοποθετήσει οι τουρκικές αρχές προς περιφρούρηση του λιμανιού, με αποτέλεσμα να ανατιναχθεί και να βυθιστεί ακαριαία. Αν και υπήρχε αβεβαιότητα για τον ακριβή αριθμό των επιβατών, 150 ίσως και περισσότεροι, ο αριθμός των θυμάτων υπολογιζόταν τουλάχιστον σε 60.
Στις 17 Απριλίου 1957, ο μέχρι τότε εξόριστος στις Σεϊχέλες Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος φτάνει στην Αθήνα, όπου του επιφυλάσσεται αποθεωτική αποδοχή από χιλιάδες κόσμου, που τον περίμεναν στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπου προσγειώθηκε το αεροπλάνο που τον μετέφερε στις 10.55΄ το πρωί, αλλά και σ' όλη τη διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο του. Λίγες ώρες αργότερα, ο Μακάριος εκφώνησε ομιλία από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου του προς το συγκεντρωμένο πλήθος στην πλατεία Συντάγματος, ενώ κεντρικό σύνθημα ήταν η λέξη "Αυτοδιάθεση".
"Δεν θέλομεν άλλοι να καθορίζουν το παρόν και το μέλλον μας, την τύχη και το μέλλον των παιδιών μας. Δεν θέλομεν να είμεθα υπό κηδεμονίαν. Δεν θέλομεν να κυβερνώμεθα από εκείνους, οι οποίοι δεν εκφράζουν την θέλησιν μας. Θέλωμεν Αυτοδιάθεσιν και θα αγωνισθώμεν δια την Αυτοδιάθεσιν".
{Βλ. επίσης: Η πρώτη ομιλία του Μακάριου στην Αθήνα στις 17 Απριλίου 1957, μετά το τέλος της εξορίας του στις Σεϊχέλες]
Στις 17 Απριλίου 1961 εκδηλώθηκε μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις-φιάσκο της αμερικανικής ιστορίας, η εισβολή Κουβανών εξορίστων, εκπαιδευμένων από τη CIA, στον Κόλπο των Χοίρων της Κούβας με σκοπό την ανατροπή του Φιντέλ Κάστρο. Η επιχείρηση δεν ήταν καθόλου καλά οργανωμένη, ενώ πόνταρε πολλά στον αυθόρμητο ξεσηκωμό του πληθυσμού της Κούβας εναντίον του Κάστρο, όμως στην πραγματικότητα έγινε το ακριβώς αντίθετο. Σε τρεις ημέρες και ενώ οι εισβολείς υπέστησαν τρομαχτικά πολλές απώλειες - από τους 1.500 οι 118 σκοτώθηκαν και οι 1200 αιχμαλωτίστηκαν - η επιχείρηση τερματίστηκε πλήττοντας το γόητρο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στο μέσο του Ψυχρού πολέμου.
Την ίδια ημέρα (17 Απριλίου 1961) ο Μάνος Χατζηδάκης τιμήθηκε με το Όσκαρ καλύτερου κινηματογραφικού τραγουδιού για "Τα παιδιά του Πειραιά" από την ταινία "Ποτέ την Κυριακή" του Ζιλ Ντασέν.
[Βλ. σχετικά: ΠΩΣ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΕ Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ "ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ"
Μια συνέντευξη-χείμαρρος της Μελίνας Μερκούρη, μετά το βραβείο της στις Κάννες. "Ο Ντασσέν πρέπει να πάρει μετάλλιο", "Μισώ την ζήλια και το φθόνο".]
Στις 17 Απριλίου 1965, ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου εξήγγειλε μεταρρύθμιση στην Ανώτατη Εκπαίδευση της χώρας με τη δημιουργία ενός δικτύου πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, όπως η ίδρυση του Πανεπιστημίου Κρήτης με έδρα το Ηράκλειο, η ίδρυση της Ιονίου Ακαδημίας στην Κέρκυρα, η ίδρυση Πολυτεχνικής Σχολής στη Λάρισα, η ενίσχυση του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, η επίσπευση των εργασιών εγκατάστασης και οργάνωσης του Πανεπιστημίου Πατρών και η ίδρυση ενός Αττικού Πανεπιστημίου, στο οποίο θα ενσωματώνονταν η ΑΣΟΕ, η Ανώτατη Γεωπονική Σχολή, η Πάντειος και η Βιομηχανική Σχολή.
Καθώς σήμερα, 48 χρόνια μετά, και αφού στο ενδιάμεσο εκδηλώθηκαν υπερβολές, γίνεται λόγος για την ανάγκη μείωσης του αριθμού των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε δικαιολογήσει τότε την απόφαση του για ίδρυση επαρχιακών Πανεπιστημίων:
"Είναι ανεπίτρεπτο, χώρα 8 εκατομμυρίων και πλέον όπως η Ελλάδα, να διαθέτει δύο μόνο μεγάλες πανεπιστημιακές μονάδες και ορισμένες μικρότερες, την ίδια ώρα που άλλες χώρες με ίσο ή μικρότερο πληθυσμό, έχουν τριπλάσιο αριθμό σχολών πανεπιστημιακού επιπέδου και πολύ μεγαλύτερο φοιτητικό πληθυσμό. Σύμφωνα με τα πορίσματα των συνεδρίων, τα οποία κατά καιρούς οργανώνουν το Συμβούλιο της Ευρώπης και ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας, θεωρείται απαράδεκτο μια πανεπιστημιακή μονάδα να περιλαμβάνει περισσότερους από 10.000 φοιτητές, διότι τότε ούτε η προσωπική επαφή διδασκόντων και διδασκομένων, ούτε η εποπτεία της λειτουργίας του ιδρύματος είναι δυνατή.
Τα δικά μας Πανεπιστήμια Αθηνών και Θεσσαλονίκης έχουν ήδη κατά πολύ υπερβεί τους 15.000 φοιτητές έκαστο. Ήταν επομένως επιτακτική ανάγκη να ιδρυθούν νέα Πανεπιστήμια. Πρώτον, για να κατανεμηθεί σε περισσότερα ο φοιτητικός πληθυσμός της χώρας και να ανέλθει δια της αποσυμφορήσεως η στάθμη των σπουδών. Δεύτερον, για να δεχθούμε και να μορφώσουμε μεγαλύτερο αριθμό φοιτητών. Και τρίτον, για να ανακοπεί το ρεύμα του εκπατρισμού των νέων για σπουδές. Ο αριθμός των Ελλήνων που φοιτούν στα πανεπιστήμια του εξωτερικού έχει υπερβεί φέτος τους 8000.
Οι νέες όμως πανεπιστημιακές σχολές πρέπει να λειτουργήσουν στις επαρχιακές πόλεις. Και γιατί οι νέοι σπουδάζουν καλύτερα σε ήρεμο περιβάλλον, το οποίο ευνοεί τη μελέτη και την περισυλλογή. Και ακόμη, διότι με τον τρόπο αυτό υψώνεται το επίπεδο της οικονομικής και της πνευματικής ζωής σε όλα τα διαμερίσματα της χώρας...."
Στις 17 Απριλίου 1986 τερματίστηκε ο μεγαλύτερος σε διάρκεια "πόλεμος" στην ιστορία, που είχε ξεσπάσει το 1651 μεταξύ Ολλανδίας και νήσων Σκίλι, όμως δεν είχε υπογραφεί συνθήκης ειρήνης για 335 χρόνια, παρόλο που οι καθαυτό πολεμικές επιχειρήσεις σταμάτησαν σύντομα.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - δημοσιεύματα:
Ο Απρίλιος του 1894 ήταν ο πιο τρομακτικός από πλευράς φυσικών φαινομένων, καθώς απανωτές ήταν οι σεισμικές δονήσεις στο ρήγμα της Αταλάντης, που έσπειραν τον τρόμο στο σύνολο σχεδόν της ελληνικής επικράτειας. Ο πρώτος σεισμός έγινε στις 7 Απριλίου, όμως καθημερινά καταγράφονταν ισχυροί μετασεισμοί, που έσπερναν τον πανικό στους κατοίκους Ένας από αυτούς τους ισχυρούς μετασεισμούς έγινε το βράδυ της 15ης Απριλίου, την ώρα που ο κόσμος βρισκόταν στις εκκλησίες για την περιφορά του Επιταφίου.
Στις 17 Απριλίου 1894, ανήμερα του Πάσχα, οι εφημερίδες περιέγραφαν τις αντιδράσεις του κόσμου στις εκκλησίες, όπως η παρακάτω περιγραφή της εφημερίδας "Το Άστυ" από το ναό του Αγίου Νικολάου στον Πειραιά:
"Κατά την ώραν του σεισμού ο συνωστισμός εντός της εκκλησίας ήτο τοσούτος, ώστε ούτε κονούπι κατά το κοινώς λεγόμενον ηδύνατο να εισχωρήση εντός αυτής. Όλον εκείνο λοιπόν το πλήθος ευθύς ως εννόησε τους σεισμούς ετράπη προς τας θύρας, αίτινες άπασαι ήταν στερεά κλεισμέναι από την ημέραν υπό των επιτρόπων και μόνον από μίαν επιτρέπετο η είσοδος λόγω αργυρολογίας. Αι φωναί, αι διαμαρτυρίαι ανδρών και γυναικών, φωναζόντων να ανοίξωσιν αι θύραι, επλήρουν τον ναόν και ουδέν άλλο εντός αυτού την ώραν εκείνην έβλεπέ τις ή μίαν ανθρωπομάζαν συμπεπυκνωμένην και φερομένην ορμητικώς προς τας θύρας.
Οι γέροντες, αι γυναίκες και τα παιδία ανετρέποντο και κατεπατούντο, οξείαι κραυγαί ηκούοντο από τα διάφορα του ναού μέρη και ουδείς έσπευδε να ανοίξη τας πύλας. Πτωχός γέρων ασθματικός έπαθεν εκ του συνωστισμού συγκοπήν της καρδίας και απεβίωσε, τριάκοντα περίπου γυναίκες ελιποθύμησαν και αρκετά παιδία κατεπατήθησαν και εμωλωπίσθησαν εις διάφορα του σώματός των μέρη. Επί δέκα περίπου λεπτά διήρκεσεν η μεγάλη αύτη ταραχή, έως ου εξέλθη ο κόσμος εκ της στενής εκείνης θύρας, την οποίαν μόνον είχον αφήσει ανοικτήν οι κ. επίτροποι, διάστημα κατά το οποίον εάν επήρχετο καμμία άλλη ισχυρά δόνησις ηδύνατο να συμβώσι ανυπολόγιστα δυστυχήματα...."
Στις 17 Απριλίου 1897, ύστερα από τις απανωτές ντροπιαστικές ήττες στον ελληνοτουρκικό πόλεμο, παραιτήθηκε η κυβέρνηση του Θεόδωρου Δηλιγιάννη. Κυβερνώντας σχεδόν δυο χρόνια, ο Δηλιγιάννης ήταν ο κύριος υπεύθυνος για την έξαψη αλυτρωτικών παθών στην κοινή γνώμη και την κήρυξη ενός πολέμου, χωρίς ο ελληνικός στρατός να είναι καν στοιχειωδώς προετοιμασμένος.
Ουσιαστικά δεν επρόκειτο περί παραιτήσεως, καθώς ο ίδιος ο Δηλιγιάννης αρνούνταν πεισματικά αυτό το ενδεχόμενο παρά τις πιέσεις που του ασκούνταν απ' όλες τις πλευρές, αλλά για απομάκρυνση του ύστερα από προσωπική απόφαση του βασιλιά Γεωργίου Α΄, ο οποίος την ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους. Η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης ανατέθηκε στο Δημήτριο Ράλλη, ο οποίος ορκίστηκε πρωθυπουργός την επόμενη μέρα.
Στις 17 Απριλίου 1912, λίγες μόνο μέρες μετά τη βύθιση του Τιτανικού, ένα δεύτερο ναυτικό ατύχημα συγκλόνισε την Ελλάδα κυρίως, αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη. Το ελληνικό ατμόπλοιο "Τεξάς", εξερχόμενο από τον κόλπο της Σμύρνης με προορισμό τη Θεσσαλονίκη, προσέκρουσε σε τορπίλες που είχαν τοποθετήσει οι τουρκικές αρχές προς περιφρούρηση του λιμανιού, με αποτέλεσμα να ανατιναχθεί και να βυθιστεί ακαριαία. Αν και υπήρχε αβεβαιότητα για τον ακριβή αριθμό των επιβατών, 150 ίσως και περισσότεροι, ο αριθμός των θυμάτων υπολογιζόταν τουλάχιστον σε 60.
Στις 17 Απριλίου 1957, ο μέχρι τότε εξόριστος στις Σεϊχέλες Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος φτάνει στην Αθήνα, όπου του επιφυλάσσεται αποθεωτική αποδοχή από χιλιάδες κόσμου, που τον περίμεναν στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπου προσγειώθηκε το αεροπλάνο που τον μετέφερε στις 10.55΄ το πρωί, αλλά και σ' όλη τη διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο του. Λίγες ώρες αργότερα, ο Μακάριος εκφώνησε ομιλία από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου του προς το συγκεντρωμένο πλήθος στην πλατεία Συντάγματος, ενώ κεντρικό σύνθημα ήταν η λέξη "Αυτοδιάθεση".
"Δεν θέλομεν άλλοι να καθορίζουν το παρόν και το μέλλον μας, την τύχη και το μέλλον των παιδιών μας. Δεν θέλομεν να είμεθα υπό κηδεμονίαν. Δεν θέλομεν να κυβερνώμεθα από εκείνους, οι οποίοι δεν εκφράζουν την θέλησιν μας. Θέλωμεν Αυτοδιάθεσιν και θα αγωνισθώμεν δια την Αυτοδιάθεσιν".
{Βλ. επίσης: Η πρώτη ομιλία του Μακάριου στην Αθήνα στις 17 Απριλίου 1957, μετά το τέλος της εξορίας του στις Σεϊχέλες]
Στις 17 Απριλίου 1961 εκδηλώθηκε μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις-φιάσκο της αμερικανικής ιστορίας, η εισβολή Κουβανών εξορίστων, εκπαιδευμένων από τη CIA, στον Κόλπο των Χοίρων της Κούβας με σκοπό την ανατροπή του Φιντέλ Κάστρο. Η επιχείρηση δεν ήταν καθόλου καλά οργανωμένη, ενώ πόνταρε πολλά στον αυθόρμητο ξεσηκωμό του πληθυσμού της Κούβας εναντίον του Κάστρο, όμως στην πραγματικότητα έγινε το ακριβώς αντίθετο. Σε τρεις ημέρες και ενώ οι εισβολείς υπέστησαν τρομαχτικά πολλές απώλειες - από τους 1.500 οι 118 σκοτώθηκαν και οι 1200 αιχμαλωτίστηκαν - η επιχείρηση τερματίστηκε πλήττοντας το γόητρο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στο μέσο του Ψυχρού πολέμου.
Την ίδια ημέρα (17 Απριλίου 1961) ο Μάνος Χατζηδάκης τιμήθηκε με το Όσκαρ καλύτερου κινηματογραφικού τραγουδιού για "Τα παιδιά του Πειραιά" από την ταινία "Ποτέ την Κυριακή" του Ζιλ Ντασέν.
[Βλ. σχετικά: ΠΩΣ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΕ Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ "ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ"
Μια συνέντευξη-χείμαρρος της Μελίνας Μερκούρη, μετά το βραβείο της στις Κάννες. "Ο Ντασσέν πρέπει να πάρει μετάλλιο", "Μισώ την ζήλια και το φθόνο".]
Στις 17 Απριλίου 1965, ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου εξήγγειλε μεταρρύθμιση στην Ανώτατη Εκπαίδευση της χώρας με τη δημιουργία ενός δικτύου πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, όπως η ίδρυση του Πανεπιστημίου Κρήτης με έδρα το Ηράκλειο, η ίδρυση της Ιονίου Ακαδημίας στην Κέρκυρα, η ίδρυση Πολυτεχνικής Σχολής στη Λάρισα, η ενίσχυση του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, η επίσπευση των εργασιών εγκατάστασης και οργάνωσης του Πανεπιστημίου Πατρών και η ίδρυση ενός Αττικού Πανεπιστημίου, στο οποίο θα ενσωματώνονταν η ΑΣΟΕ, η Ανώτατη Γεωπονική Σχολή, η Πάντειος και η Βιομηχανική Σχολή.
Καθώς σήμερα, 48 χρόνια μετά, και αφού στο ενδιάμεσο εκδηλώθηκαν υπερβολές, γίνεται λόγος για την ανάγκη μείωσης του αριθμού των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε δικαιολογήσει τότε την απόφαση του για ίδρυση επαρχιακών Πανεπιστημίων:
"Είναι ανεπίτρεπτο, χώρα 8 εκατομμυρίων και πλέον όπως η Ελλάδα, να διαθέτει δύο μόνο μεγάλες πανεπιστημιακές μονάδες και ορισμένες μικρότερες, την ίδια ώρα που άλλες χώρες με ίσο ή μικρότερο πληθυσμό, έχουν τριπλάσιο αριθμό σχολών πανεπιστημιακού επιπέδου και πολύ μεγαλύτερο φοιτητικό πληθυσμό. Σύμφωνα με τα πορίσματα των συνεδρίων, τα οποία κατά καιρούς οργανώνουν το Συμβούλιο της Ευρώπης και ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας, θεωρείται απαράδεκτο μια πανεπιστημιακή μονάδα να περιλαμβάνει περισσότερους από 10.000 φοιτητές, διότι τότε ούτε η προσωπική επαφή διδασκόντων και διδασκομένων, ούτε η εποπτεία της λειτουργίας του ιδρύματος είναι δυνατή.
Τα δικά μας Πανεπιστήμια Αθηνών και Θεσσαλονίκης έχουν ήδη κατά πολύ υπερβεί τους 15.000 φοιτητές έκαστο. Ήταν επομένως επιτακτική ανάγκη να ιδρυθούν νέα Πανεπιστήμια. Πρώτον, για να κατανεμηθεί σε περισσότερα ο φοιτητικός πληθυσμός της χώρας και να ανέλθει δια της αποσυμφορήσεως η στάθμη των σπουδών. Δεύτερον, για να δεχθούμε και να μορφώσουμε μεγαλύτερο αριθμό φοιτητών. Και τρίτον, για να ανακοπεί το ρεύμα του εκπατρισμού των νέων για σπουδές. Ο αριθμός των Ελλήνων που φοιτούν στα πανεπιστήμια του εξωτερικού έχει υπερβεί φέτος τους 8000.
Οι νέες όμως πανεπιστημιακές σχολές πρέπει να λειτουργήσουν στις επαρχιακές πόλεις. Και γιατί οι νέοι σπουδάζουν καλύτερα σε ήρεμο περιβάλλον, το οποίο ευνοεί τη μελέτη και την περισυλλογή. Και ακόμη, διότι με τον τρόπο αυτό υψώνεται το επίπεδο της οικονομικής και της πνευματικής ζωής σε όλα τα διαμερίσματα της χώρας...."
Στις 17 Απριλίου 1986 τερματίστηκε ο μεγαλύτερος σε διάρκεια "πόλεμος" στην ιστορία, που είχε ξεσπάσει το 1651 μεταξύ Ολλανδίας και νήσων Σκίλι, όμως δεν είχε υπογραφεί συνθήκης ειρήνης για 335 χρόνια, παρόλο που οι καθαυτό πολεμικές επιχειρήσεις σταμάτησαν σύντομα.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - δημοσιεύματα:
Ο Απρίλιος του 1894 ήταν ο πιο τρομακτικός από πλευράς φυσικών φαινομένων, καθώς απανωτές ήταν οι σεισμικές δονήσεις στο ρήγμα της Αταλάντης, που έσπειραν τον τρόμο στο σύνολο σχεδόν της ελληνικής επικράτειας. Ο πρώτος σεισμός έγινε στις 7 Απριλίου, όμως καθημερινά καταγράφονταν ισχυροί μετασεισμοί, που έσπερναν τον πανικό στους κατοίκους Ένας από αυτούς τους ισχυρούς μετασεισμούς έγινε το βράδυ της 15ης Απριλίου, την ώρα που ο κόσμος βρισκόταν στις εκκλησίες για την περιφορά του Επιταφίου.
Στις 17 Απριλίου 1894, ανήμερα του Πάσχα, οι εφημερίδες περιέγραφαν τις αντιδράσεις του κόσμου στις εκκλησίες, όπως η παρακάτω περιγραφή της εφημερίδας "Το Άστυ" από το ναό του Αγίου Νικολάου στον Πειραιά:
"Κατά την ώραν του σεισμού ο συνωστισμός εντός της εκκλησίας ήτο τοσούτος, ώστε ούτε κονούπι κατά το κοινώς λεγόμενον ηδύνατο να εισχωρήση εντός αυτής. Όλον εκείνο λοιπόν το πλήθος ευθύς ως εννόησε τους σεισμούς ετράπη προς τας θύρας, αίτινες άπασαι ήταν στερεά κλεισμέναι από την ημέραν υπό των επιτρόπων και μόνον από μίαν επιτρέπετο η είσοδος λόγω αργυρολογίας. Αι φωναί, αι διαμαρτυρίαι ανδρών και γυναικών, φωναζόντων να ανοίξωσιν αι θύραι, επλήρουν τον ναόν και ουδέν άλλο εντός αυτού την ώραν εκείνην έβλεπέ τις ή μίαν ανθρωπομάζαν συμπεπυκνωμένην και φερομένην ορμητικώς προς τας θύρας.
Οι γέροντες, αι γυναίκες και τα παιδία ανετρέποντο και κατεπατούντο, οξείαι κραυγαί ηκούοντο από τα διάφορα του ναού μέρη και ουδείς έσπευδε να ανοίξη τας πύλας. Πτωχός γέρων ασθματικός έπαθεν εκ του συνωστισμού συγκοπήν της καρδίας και απεβίωσε, τριάκοντα περίπου γυναίκες ελιποθύμησαν και αρκετά παιδία κατεπατήθησαν και εμωλωπίσθησαν εις διάφορα του σώματός των μέρη. Επί δέκα περίπου λεπτά διήρκεσεν η μεγάλη αύτη ταραχή, έως ου εξέλθη ο κόσμος εκ της στενής εκείνης θύρας, την οποίαν μόνον είχον αφήσει ανοικτήν οι κ. επίτροποι, διάστημα κατά το οποίον εάν επήρχετο καμμία άλλη ισχυρά δόνησις ηδύνατο να συμβώσι ανυπολόγιστα δυστυχήματα...."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου