Σαν σήμερα: 31 Μαΐου

Σήμερα είναι Παρασκευή, 31 Μαΐου 2013. Δεν φαντάζεστε πόσο σημαντικά ιστορικά γεγονότα συνέβησαν σαν σήμερα στην ελληνική ιστορία.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - γενέθλια:

Ημέρα για Νόμπελ η σημερινή, καθώς τέσσερις προσωπικότητες που γεννήθηκαν την 31η Μαΐου βραβεύτηκαν από τη Σουηδική Ακαδημία:

- ο Γάλλος συγγραφέας Σαιντ-Τζον Περς (1887-1975), Νόμπελ Λογοτεχνίας 1960 "για το ανοδικό πέταγμα και το ενθυμητικό σχήμα της ποίησης του, που με έναν οραματικό τρόπο αντανακλά τις συνθήκες της εποχής μας"

- ο Γάλλος οικονομολόγος Μορίς Αγιέ (191-2010), Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών 1988 "για την πρωτοπόρο συνεισφορά του στη θεωρία των αγορών και στην αποτελεσματική κατανομή των πόρων"

- ο Αμερικανός φυσικός Τζον Ρόμπερτ Σρίφερ (82 ετών σήμερα), Νόμπελ Φυσικής 1972 από κοινού με δύο ακόμη επιστήμονες "για την από κοινού εξέλιξη της θεωρίας της υπεραγωγιμότητας"

- ο Αμερικανός φαρμακολόγος Λουίς Ιγκνάρο (72 ετών), Νόμπελ Ιατρικής 1998 μαζί με δύο συναδέλφους του "για τις ανακαλύψεις τους ότι το οξείδιο του αζώτου ενεργεί ως σημαίνoν μόριο στο κυκλοφορικό σύστημα".

Σαν σήμερα, όμως, γεννήθηκαν και πολλοί άνθρωποι του κινηματογράφου: από το Γερμανό σκηνοθέτη Ράινερ Φασμπίντερ (1945-1982) και τον Αμερικανό ηθοποιό και σκηνοθέτη Κλιν Ίστγουντ  (83 ετών), μέχρι τον Ιρλανδό ηθοποιό Κόλιν Φάρελ (37). 

Τέλος, γενέθλια έχει σήμερα κι ένας από τους θρύλους του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο Θωμάς Μαύρος, που κλείνει τα 59.

ΕΘΝΙΚΕΣ κ ΑΛΛΕΣ ΓΙΟΡΕΣ: 

Στο Σουδάν γιορτάζεται η επέτειος από την υπογραφή της Συμφωνίας της Ντόχα για την ειρήνη στην περιοχή του Νταρφούρ το 2011.

Στο σουλτανάτο του Μπρουνέι γιορτάζεται η Ημέρα των Βασιλικών Ενόπλων Δυνάμεων, οι οποίες σχηματίστηκαν στις 31 Μαΐου 1961.

Τέλος, σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καπνίσματος, σε μια προσπάθεια του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας να χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου για τους φανατικούς καπνιστές, οι οποίοι δεν συνειδητοποιούν ότι οι βλάβες της υγείας είναι περισσότερες και σημαντικότερες από την δήθεν απόλαυση που προσφέρει μια τζούρα καπνού. Διαβάστε περισσότερα κι εδώ: ΠΩΣ ΤΟ ΚΟΨΙΜΟ ΤΟΥ ΚΑΠΝΙΣΜΑΤΟΣ ΩΦΕΛΕΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΟΥ

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - info: 

Στις 31 Μαΐου 1905, πέντε λεπτά μετά τις 5 το απόγευμα, ο τότε πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης έπεφτε νεκρός έξω από το κτίριο της Βουλής, ύστερα από επίθεση με μαχαίρι που δέχτηκε από τον Αντώνη Μιχελάκο (ή Κωσταγερακάρη), ο οποίος ήθελε να διαμαρτυρηθεί με αυτόν τον τρόπο για την απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει τις χαρτοπαικτικές λέσχες. Περισσότερα για το μοναδικό στην ιστορία του ελληνικού κράτους περιστατικό μπορείτε να διαβάσετε εδώ: 

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΔΗΛΙΓΙΑΝΝΗ

Στις 31 Μαΐου 1915 πραγματοποιήθηκαν βουλευτικές εκλογές, στις οποίες επικράτησε με άνεση για τρίτη συνεχή φορά το Κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου. Συγκεκριμένα, οι σε σύνολο 316 εδρών, οι Φιλελεύθεροι εξέλεξαν 185 βουλευτές, το Κόμμα Εθνικοφρόνων του Δημητρίου Γούναρη εξέλεξε 95 βουλευτές, ενώ στο Κοινοβούλιο εκπροσωπήθηκαν και μικρότερα προσωποπαγή κόμματα, καθώς και 2 Σοσιαλιστές και άλλοι 2 ανεξάρτητοι βουλευτές. 

Η Βουλή που προέκυψε από τις εκλογές αυτές ήταν η πιο περιπετειώδης της ελληνικής ιστορίας. Κατ' αρχήν, ο Δημήτριος Γούναρης, που ήταν πρωθυπουργός από το Φεβρουάριο της ίδιας χρονιά, μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Βενιζέλου, ανέβαλλε επί μήνες την παραίτηση του επικαλούμενος την ασθένεια του βασιλιά, ο οποίος είχε αρρωστήσει λίγες μέρες πριν τις εκλογές, παρά τη συντριπτική ήττα που είχε υποστεί το κόμμα του. Εξάλλου, μετά τη σύγκρουση Βενιζέλου (που τελικά ορκίστηκε πρωθυπουργός μόλις στις 10 Αυγούστου) και βασιλιά σχετικά με τη στάση που θα έπρεπε να επιδείξει η χώρα απέναντι στον ευρωπαϊκό πόλεμο, η Βουλή διαλύθηκε πρόωρα και πραξικοπηματικά το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, στις εκλογές που ακολούθησαν (06.12.1915) απείχε το Κόμμα των Φιλελευθέρων, ενώ μετά την παραίτηση του Κωνσταντίνου (31.05.1917) και την επικράτηση του Κινήματος Εθνικής Άμυνας η Βουλή του Μαΐου 1915 αναβίωσε και έμεινε στην ιστορία γνωστή ως "Βουλή των Λαζάρων".

Στις 31 Μαΐου 1945, βγήκε η απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου που είχε συσταθεί για τους Έλληνες "Κουίσλιγκ", δηλαδή για τα πρόσωπα που διετέλεσαν μέλη των υπουργικών συμβουλίων (πρωθυπουργοί και υπουργοί) κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Η δίκη είχε ξεκινήσει στις 20 Φεβρουαρίου, ενώ η σύνθεση του απαρτιζόταν από έξι τακτικούς δικαστές και τρεις κληρωτούς ενόρκους.
Ο Γεώργιος Τσολάκογλου καταδικάστηκε σε θάνατο και στρατιωτική καθαίρεση για τη συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς, ενώ του επιβλήθηκε ποινή ισόβιας κάθειρξης και στερήσεις για το σχηματισμό κυβέρνησης  και για την προπαγάνδα.
Ο Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για το διάστημα της πρωθυπουργίας του, σε πρόσκαιρη κάθειρξη 10 ετών και σε στερήσεις για τις διευκολύνσεις ως αντιπροέδρου της κυβέρνησης και για προπαγάνδα.
Ο τρίτος κατοχικός πρωθυπουργός, Ιωάννης Ράλλης, καταδικάστηκε κι αυτός σε ισόβια για το διάστημα της πρωθυπουργίας του, ενώ του επιβλήθηκε κάθειρξη 20 ετών και στερήσεις για την κατηγορία της προπαγάνδας.
Για την κατηγορία των διευκολύνσεων που προσέφεραν στις κατοχικές κυβερνήσεις ως μέλη του υπουργικού συμβουλίου καταδικάστηκαν επίσης οι: Αντώνης Λιβιεράτος (κάθειρξη 11 ετών και στερήσεις), Πλάτων Χατζημιχάλης (κάθειρξη 20 ετών και στερήσεις), Γεώργιος Δεμέστιχας (κάθειρξη 15 ετών και στερήσεις συν 20 έτη για προπαγάνδα), Σωτήρης Μουτούσης (κάθειρξη 11 ετών και στερήσεις), Χ. Κατσιμήτρος (κάθειρξη 5,5 ετών και στερήσεις), Νικόλαος Μάρκου (κάθειρξη 11 ετών και στερήσεις), Δ. Πολύζος (κάθειρξη 5 ετών και στερήσεις συν 5 έτη για προπαγάνδα), Ι. Παπαδόπουλος (κάθειρξη 5,5 ετών και στερήσεις), Σωτήρης Γκοτζαμάνης (εις θάνατον, στερήσεις και δήμευση περιουσίας τόσο για διευκολύνσεις όσο και για την προπαγάνδα), Ι. Καραμάνος (ισόβια κάθειρξη και στερήσεις), Αναστάσιος Ταβουλάρης (ισόβια κάθειρξη και στερήσεις), Έκτωρ Τσιρονίκος (εις θάνατον, στερήσεις και δήμευση περιουσίας συν ισόβια για την προπαγάνδα), ενώ οι Κ. Πουρνάρας, Νικόλαος Λούβαρης, Αγησίλαος Γέροντας και Βασίλειος Καραπάνος καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 5 ετών και στερήσεις. Τέλος, μόνο για την κατηγορία της διάπραξης προπαγάνδας καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη ο Ιωάννης Πασσαδάκης, ενώ αθωώθηκαν επτά κατηγορούμενοι.
Οι θανατικές ποινές δεν εκτελέστηκαν -μια ενδιαφέρουσα αντίφαση συγκρινόμενη με τη σωρεία θανατικών εκτελέσεων που ακολούθησαν τα μετεμφυλιακά χρόνια, όπως π.χ. στην περίπτωση Μπελογιάννη- ενώ στα πλαίσια χορήγησης αμνηστίας οι κατηγορούμενοι απέκτησαν τα πολιτικά τους δικαιώματα, όπως π.χ. ο Σωτήρης Γκοτζαμάνης, που μάλιστα ίδρυσε και πολιτικό κόμμα τη δεκαετία του '50.
Η ανάγνωση της απόφασης έγινε από τον πρόεδρου του δικαστηρίου στις 2 το απόγευμα, ενώ η ανάγνωση του σκεπτικού και του διατακτικού κράτησε συνολικά δυόμιση ώρες. Αξίζει να σημειωθεί  ότι στο σκεπτικό της απόφασης αναγνωριζόταν ότι κανείς από τους κατηγορουμένους δεν είχε ενεργήσει με την πρόθεση προδοσίας, ενώ έκπληξη προκαλεί ένα ακόμη σημείο του σκεπτικού, σύμφωνα με το οποίο "η ίδρυσις των ταγμάτων ασφαλείας δεν απεσκόπει ούτε εις την άσκησιν βία καθ' Ελλήνων, ένεκα της δράσεως αυτών κατά των Γερμανών ή Ιταλών, ουδέ εις διέγερσιν εμφυλίου πολέμου, αλλά κατά την βούλησιν του συγκροτήσαντος αυτάς εις την αποκατάστασιν της δημοσίας τάξεως εις την ύπαιθρον και εις τας πόλεις, ήτις είχεν επικινδύνως από του θέρους του 1942 διασαλευθή ως εκ της δράσεως των κακοποιών στοιχείων".
Δηλαδή με άλλα λόγια, οι αντάρτες που αγωνίζονταν κατά των κατακτητών εξομοιώνονταν με συνήθη "κακοποιά στοιχεία" σύμφωνα με το δικαστήριο! Ήταν χαρακτηριστική η δήλωση του τότε υπουργού Δικαιοσύνης Σωτήρη Σουλιώτη ότι "Ως Έλλην ευρίσκω την απόφασιν επιεική".

Στις 31 Μαΐου 1951, τις πρώτες πρωινές ώρες, εκδηλώθηκε απόπειρα πραξικοπήματος από μέλη του ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών) με αφορμή την παραίτηση του μετέπειτα πρωθυπουργού Αλέξανδρου Παπάγου από την ηγεσία του στρατεύματος -τη θέση του κατέλαβε ο τότε βασιλιάς Παύλος. Η ύπαρξη και η δράση του ΙΔΕΑ ήρθε στο φως τον Αύγουστο του 1951, από ένα δημοσίευμα της εφημερίδας "Ελευθερίας", που αποκάλυπτε μια απόρρητη εγκύκλιο αρχών της οργάνωσης. Σε αυτήν διακηρυσσόταν μεταξύ άλλων ότι "Προς επίτευξιν των σκοπών αυτών μία και μόνον λύσις υπάρχει, η δικτατορία του ΙΔΕΑ. Η δικτατορία αυτή επιβλήθησεται εν καιρώ και όταν αι περιστάσεις το επιτρέψουν, προς το καλό της πατρίδος".
Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου προσπάθησε να υποβαθμίσει το στρατιωτικό κίνημα της 31ης Μαΐου με την επίσημη, άκρως λιτή και ασαφή ανακοίνωση που εκδόθηκε: "Λόγω πληροφοριών περί ενδεχομένης απόπειρας διασαλεύσεως της τάξεως υπό αναρχικών στοιχείων, ελήφθησαν την πρωίαν σήμερον ωρισμένα στρατιωτικά μέτρα, τα οποία ήρθησαν ευθύς ως εξέλιπον οι λόγοι".

Στις 31 Μαΐου 1975, ιστορικής σημασίας ήταν η ελληνοτουρκική συνάντηση κορυφής στις Βρυξέλλες, όπου συναντήθηκαν οι πρωθυπουργοί των δύο χωρών, Κωνσταντίνος Καραμανλής και Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ. Αν και οι προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν μετά τη συμφωνία ήταν υπερβολικές, ωστόσο η συνάντηση εκείνη έθεσε τη βάση πάνω στην οποία διεξάγεται η όλη συζήτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών μέχρι και σήμερα.
Όπως περιγραφόταν στο κοινό ανακοινωθέν που εκδόθηκε, οι δύο πρωθυπουργοί αποφάσισαν ότι "τα προβλήματα ταύτα πρέπει να επιλυθούν ειρηνικώς μέσω διαπραγματεύσεων και όσον αφορά το θέμα της υφαλοκρηπίδος του Αιγαίου, μέσω του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης". Εξάλλου, "Καθώρισαν τας γενικάς γραμμάς επί τη βάσει των οποίων θα γίνουν αι προσεχείς επαφαί εκπροσώπων των δύο κυβερνήσεων. Συναφώς απεφάσισαν την επίσπευσιν της συναντήσεως εμπειρογνωμόνων διά το θέμα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, ως επίσης και συναντήσεως εμπειρογνωμόνων διά το θέμα του εναερίου χώρου. 
Οι δύο πρωθυπουργοί συνεφώνησαν όπως καταβληθούν εκατέρωθεν προσπάθειαι δημιουργίας και διατηρήσεως μιας καλής ατμοσφαίρας εις τας σχέσεις της Ελλάδος και της Τουρκίας, ώστε να επιλυθούν αι υφιστάμεναι διαφοραί και να οδηγηθούν αι δύο χώραι εις την αποκατάστασιν της συνεργασίας των προς αμοιβαίον συμφέρον των. Τέλος, αι δύο κυβερνήσεις συνεφώνησαν να παράσχουν την υποστήριξίν των εις τας διακοινοτικάς συνομιλίας της Βιέννης".

Στις 31 Μαΐου 1985, ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Καραμανλής, προέβη σε μια άτοπη και unfair πολιτική παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις κατά την τελευταία ημέρα της προεκλογικής περιόδου, υπερεκτιμώντας την εμβέλεια του πολιτικού του λόγου τη δεδομένη εποχή και επιδιώκοντας να επηρεάσει τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της 2ας Ιουνίου: "Ήδη η χώρα βρίσκεται σε μια περίοδος συγχύσεως και αβεβαιότητας. Και είναι γενική η διαπίστωση ότι η επικείμενη εκλογή θα είναι τόσο κρίσιμη, ώστε να επηρεάσει βαθύτατα το μέλλον του έθνους. Έχουμε σαν λαός πλούσια, αλλά και πικρή πείρα από το παρελθόν, λόγω των αλλεπάλληλων και οδυνηρών περιπετειών που ζήσαμε σαν έθνος. Δεν θα έχουμε συνεπώς το ελαφρυντικό της πλάνης, αν στη μεθαυριανή εκλογή δεν κάνουμε καλή χρήση της πείρας αυτής και οδηγήσουμε τη χώρα σε καινούργιες περιπέτειες".

Στις 31 Μαΐου 1987, η ελεύθερη ραδιοφωνία στην Ελλάδα ήταν πλέον μια πραγματικότητα, με την ίδρυση του ραδιοφωνικού σταθμού του δήμου Αθηναίων, Αθήνα 98.4. Παράλληλα, άνοιγε (δειλά) ο δρόμος και για τη λειτουργία της ιδιωτικής τηλεόρασης, που θα συντελούνταν δυόμιση μήνες μετά με την εκπομπή του Mega Channel (20.11.1989).