Σαν σήμερα: 14 Αυγούστου

Σήμερα είναι Τετάρτη, 14 Αυγούστου 2013.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - γενέθλια:

Δύο σημαντικοί Έλληνες, εκπρόσωποι των τεχνών, γεννήθηκαν σαν σήμερα: ο γλύπτης Γιαννούλης Χαλεπάς (1851-1938) και ο ηθοποιός Μάνος Κατράκης (1908-1984). Σαν σήμερα γεννήθηκε και ο αμφιλεγόμενος στρατιωτικός και πολιτικός Γεώργιος Καφαντάρης (1879-1936), ο οποίος διακρίθηκε στη Μικρασιατική Εκστρατεία, ανέτρεψε τη δικτατορία του Θεόδωρου Πάγκαλου και κατέστειλε απόπειρες κινημάτων, για να καταλήξει από σφοδρός πολέμιος του βασιλικού καθεστώτος να ηγηθεί ενός φιλοβασιλικού στρατιωτικού κινήματος, που διεξήγαγε το νόθο δημοψήφισμα του 1935. 

Δύο Νομπελίστες γεννήθηκαν στις 14 Αυγούστου: ο Άγγλος θεατρικός συγγραφέας Τζον Γκάλσγουορθι (1867-1933, Νόμπελ Λογοτεχνίας 1932) και ο Ελβετός χημικός Ρίχαρντ Έρνστ (σήμερα 80 ετών, Νόμπελ Χημείας 1991).

Αρκετές γυναίκες ηθοποιοί έχουν σήμερα γενέθλια, όπως η Εμμανουέλ Μπεάρ (50 ετών), η 47χρονη Χάλι Μπέρι και η 30χρονη Μίλα Κούνις. 

Ο διεθνούς φήμης Γερμανός σκηνοθέτης Βιμ Βέντερς γεννήθηκε σαν σήμερα το 1945, ενώ στις 14 Αυγούστου 1926 γεννήθηκε ο ένας εκ των δημιουργών του Αστερίξ, ο Ρενέ Γκοσινί - πέθανε το Νοέμβριο του 1977.

ΕΘΝΙΚΕΣ κ ΑΛΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ:

Η Ημέρα της Ανεξαρτησίας γιορτάζεται στο Πακιστάν. Το σημερινό Πακιστάν αποτελούσε τμήμα της βρετανικής Ινδίας. Το 1906 ιδρύθηκε από τον Αγά Χαν η Ένωση όλων των Μουσουλμάνων της ινδικής χερσονήσου, ενώ από το 1930 και μετά άρχισε να προβάλλεται το αίτημα για την ίδρυση ανεξάρτητου μουσουλμανικού κράτους, ενώ το 1933 προτάθηκε το όνομα "Πακιστάν" για το κράτος αυτό. Με την άνοδο του Μοχάμεντ Αλί Τζινά στην ηγεσία της Ένωσης το 1940 κορυφώνεται η διεκδίκηση ενός ανεξάρτητου κράτους που θα περικλείει τους Μουσουλμάνους της ινδικής χερσονήσου. Στις 3 Ιουνίου 1947, η βρετανική κυβέρνηση αποδέχτηκε επίσημα την πρόταση για ίδρυση δύο ανεξαρτήτων κρατών στη χερσόνησο κι έτσι στις 14 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς γεννήθηκε το Πακιστάν.

Στο Μαρόκο γιορτάζεται η Ημέρα του Oued Ed-Dahab. Έτσι ονομάζεται στα αραβικά η γεωγραφική περιοχή, που είναι ευρύτερα γνωστή ως Δυτική Σαχάρα, που προσαρτήθηκε στο Μαρόκο το 1979, κάτι που όμως δεν έχει αναγνωριστεί από τη διεθνή κοινότητα. 

Όλα ξεκίνησαν το 1975, όταν η περιοχή έπαψε ν' αποτελεί ισπανική αποικία. Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο, το οποίο και γνωμοδότησε ότι η Δυτική Σαχάρα δεν ήταν αδέσποτο έδαφος, όταν αποικίστηκε από τους Ισπανούς το 1884, αλλά οι φυλές που ζούσαν εκεί είχαν νομικούς δεσμούς είτε με το σουλτανάτο του Μαρόκου είτε με τη Μαυριτανία. Οι δύο αυτές χώρες βρήκαν την αφορμή να εισβάλουν, μέχρι που το 1979 η Μαυριτανία αποφάσισε ν' αποσυρθεί, εξ αιτίας της δράσης του αυτονομιστικού, ανταρτικού κινήματος Polisario. Αντίθετα, το Μαρόκο όχι μόνο δεν αποσύρθηκε, αλλά αποφάσισε την προσάρτηση όλης της Δυτικής Σαχάρας στην επικράτεια του στις 14 Αυγούστου 1979.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - info:

Στις 14 Αυγούστου 1909, σύγχυση και ηρεμία επικρατούσε στην Αθήνα, λίγες ώρες πριν την εκδήλωση του στρατιωτικού κινήματος. Μία μέρα μετά τη σύλληψη των λοχαγών Σάρρου και Ταμπακόπουλου και ενώ η κυβέρνηση πίστευε ότι είχε καταστείλει το κίνημα προτού καν εκδηλωθεί, οι δύο κρατούμενοι δραπέτευσαν με τη βοήθεια του Θεόδωρου Πάγκαλου, ο οποίος παρουσιάστηκε στις φυλακές της Μεραρχίας, όπου κρατούντο οι δύο λοχαγοί, με την πρόφαση ότι θα τους μετέφερε στο Φρουραρχείο για ανάκριση, όμως στη συνέχεια τους απελευθέρωσε. 

Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση εξέδωσε διάταγμα σύγκλησης της Βουλής, η αργία της οποίας αποτελούσε επίσης αντικείμενο διαμάχης, καθώς δεν είχε συγκληθεί ούτε μία φορά από το διορισμό του Δημητρίου Ράλλη στο πρωθυπουργικό αξίωμα στις 7 Ιουλίου 1909, με πρόφαση και την θερινή περίοδο -εξ ου και η κυβέρνηση Ράλλη, που θα παραιτούνταν στις 15 Αυγούστου, ονομάστηκε "κυβέρνηση θερινών διακοπών". 

Ενδεικτικό της σύγχυσης που επικρατούσε την παραμονή του κινήματος στο Γουδί ήταν το σχόλιο της εφημερίδας "Πατρίς", που κυκλοφόρησε στις 15.08. Αν και εν τω μεταξύ είχε εκδηλωθεί το κίνημα, η εφημερίδα είχε ήδη τυπωθεί και δεν πρόλαβε τις εξελίξεις, τις οποίες αντιμετώπιζε με μια φαιδρότητα: 

"Μίαν νύκτα αγωνίας διήλθεν η πρωτεύουσα, διά να εξυπνήση ήσυχος την πρωίαν, αμφιβάλλουσα και αυτή, αν είδεν όνειρον ή διήλθεν ώρας τρομεράς πραγματικότητος. Ήτο η νυξ της Πέμπτης προς την χθες Παρασκευήν. Τα έκτακτα μέτρα της Κυβερνήσεως, αι διαταχθείσαι και εκτελούμεναι συλλήψεις, η εξαφάνισις των αξιωματικών από τα κέντρα και κάποιος πυρετός προετοιμασίας, διατρέχων τα πάντα, εκράτησαν τον κόσμον εν αναστατώσει.

Όλοι επερίμεναν κάτι, χωρίς και κανείς να γνωρίζη τι ακριβώς. Απαίσιοι φήμαι εκυκλοφόρουν, και οι συζητητικοί κύκλοι, μεγεθύντοντες τας φήμας, μετέδιδον αυτάς τρομακτικάς εις τα τέσσαρα σημεία της πόλεως. Ευτυχώς την 11ην της νυκτός επήλθεν η πρώτη εξάτμισις εις την πίεσιν της ανησυχίας. Οι αξιωματικοί ενεφανίσθησαν εις τα κέντρα και διεδόθη παντού η είδησις:

-Απεφασίσθη να μην ενεργήσουν τίποτε επί του παρόντος!

Η ησυχία ήρχισε ν΄αποκαθίσταται. Συγχρόνως όμως και κάποια απογοήτευσις να κυριεύη πάντας. Ο Έλλην εις τα σοβαρώτερα των πραγμάτων έχει κυριεύουσαν αυτόν και την περιέργειαν θεατού. Όλοι επερίμεναν να ίδουν κάτι και δεν είδον τίποτε. Εν τούτοις ανέμενε κάποιο θέμα συζητήσεως.

- Η Επιτροπή συνεδριάζει και πάλιν! έλεγον οι καλώς πληροφορημένοι. Θα λάβη σοβαράς αποφάσεις!

Αλλ' ο κόσμος, κουρασμένος και εκνευρισμένος από τας διαρκείς απογοητεύσεις, ήρχισε ν' αποχωρή εις τα σπίτια του.

-Δεν θα γείνη τίποτε! έλεγον οι μεν.

-Κ' αν γείνη, θα το ιδούμε αύριον! έλεγαν οι άλλοι.

Και η πόλις κατεκλίθη και απεκοιμήθη ήσυχος και ανήσυχος, αλλά προ παντός μειδιώσα διά την διάψευσιν των προσδοκιών, τας οποίας τόσαι επαγγελίαι την έκαμαν να σχηματίση".

Μία μέρα η πόλη θα ξυπνούσε σε μια διαφορετική κατάσταση και οι προσδοκίες θα επιβεβαιώνονταν, μετά την απόφαση του πρωθυπουργού αργά τη νύχτα να μη δεχθεί τριμελή αντιπροσωπεία των αξιωματικών, οπότε τις νυχτερινές ώρες, ξημερώματα της 15ης Αυγούστου, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στο Γουδί.

Στις 14 Αυγούστου 1916, λίγες μόνο μέρες πριν την εκδήλωση του Κινήματος Εθνικής Άμυνας στη Θεσσαλονίκη, διοργανώθηκαν μεγάλα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας για στην προκλητική αδράνεια της κυβέρνησης Ζαΐμη απέναντι στην εισβολή γερμανικών και βουλγαρικών στρατευμάτων στη Μακεδονία μια βδομάδα νωρίτερα. Γιατί αδράνεια; Επειδή η γερμανική κυβέρνηση είχε υποσχεθεί προ μηνών στην ελληνική ότι δεν θα είχε εδαφικές απώλειες, αρκεί να μη συμμαχούσε με τις δυνάμεις της Αντάντ - εξ ου και η στάση της "γερμανόφιλης ουδετερότητας" για την οποία κατηγορούνταν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος. Οι υποσχέσεις αποδείχθηκαν κενές περιεχομένου, αλλά ορισμένοι επέμεναν να αρνούνται να δουν την αλήθεια.

"Πρέπει να ελπίσωμεν ότι η φωνή του Λαού θα εισακουσθή. Σημεία τινα ευοίωνα ήρχισαν από χθες εμφανιζόμενα. Ας ευχηθώμεν να έχη τοιαύτα και η επαύριον. Εάν, παρ' ελπίδα, η επίκλησίς μας δεν εισακουσθή, θα ίδωμεν τότε τι άλλο δυνάμεθα να πράξωμεν, όπως προλάβωμεν την καταστροφήν, προς την οποίαν φερώμεθα", προειδοποιούσε στην ομιλία του ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που απευθυνόταν μάλλον σε ώτα μη ακουόντων. 

Μία μέρα μετά, η διοργάνωση αντισυλλαλητηρίου υπέρ του βασιλιά - λες και αμφισβητούσε κανείς το θεσμό ή σαν να ήταν ασήμαντα τα γεγονότα της Μακεδονίας - θα αποτύπωνε το κλίμα Εθνικού Διχασμού, που θα εκδηλωνόταν και τυπικά λίγες μέρες αργότερα.

Στις 14 Αυγούστου 1974, κατά τις πρώτες πρωινές ώρες εκδηλώθηκε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Λευκωσίας ανακοίνωσε: "Αγαπητοί ακροαταί, τουρκικά αεροπλάνα άρχισαν να επιτίθενται εναντίον των θέσεών μας, από τις 04.45΄... Ο τουρκοκυπριακός σταθμός ισχυρίζεται ψευδώς ότι οι δυνάμεις μας άνοιξαν πρώτες πυρά...". 

Στις 5 το πρωί, ο ραδιοσταθμός της κυπριακής πρωτεύουσας ανακοίνωνε: "Η Τουρκία εξαπέλυσε απρόκλητη και άνανδρη επίθεση στέλνοντας τα αεροπλάνα της να βομβαρδίζουν και να πολυβολούν τη νήσο.  Αλλά θα αντιμετωπίσουμε την επίθεσή τους. Ποτέ δεν θα παραδοθούμε.. Αυτή είναι η στιγμή της κρίσεως και η φωνή του καθήκοντος καλεί τον καθένα από μας... Ποτέ δεν θα παραδοθούμε. Η γη αυτή είναι ελληνική και θα παραμείνει ελληνική..."

Η αντίδραση της Ελλάδας ήταν έντονη, ενώ αποφασίστηκε η αποχώρηση της χώρας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ανικανότητα του οργανισμού να επιλύσει τη διαφορά που είχε ανακύψει μεταξύ δύο κρατών-μελών του. Η σχετική κυβερνητική ανακοίνωση υπογράμμιζε τα εξής:

"Κατόπιν της αποδειχθείσης ανικανότητος της Ατλαντικής Συμμαχίας όπως αναχαιτίση την Τουρκίαν από του να δημιουργήση κατάστασιν συρράξεως μεταξύ δύο συμμάχων, ο πρωθυπουργός κ. Κ. Καραμανλής έδωσε εντολήν όπως αι ελληνικαί ένοπλοι δυνάμεις αποσυρθούν από την Συμμαχίαν του ΝΑΤΟ. Η Ελλάς θέλει παραμείνει μέλος της Συμμαχίας ως προς το πολιτικό σκέλος αυτής".

Εξ' άλλου, στις 8.10΄ το πρωί, ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής προέβη στην εξής δήλωση:

"Η Τουρκία απαδείχθη απειλή διά την ειρήνην του κόσμου. Επιδιώκουσα να εκμεταλλευθή  μίαν ανεύθυνον και παράλογον ενέργειαν του προηγουμένου καθεστώτος, απεβίβασεν προ τριών και πλέον εβδομάδων στρατιωτικάς δυνάμεις εις την Κύπρον, υπό το πρόσχημα ότι θα αποκαταστήση τη νομιμότητα και θα προστατεύση την ανεξαρτησίαν της νήσου. 

Είναι γνωσταί αι βιαιότητες και αι παρανομίαι εις τς οποίας εξετράπησαν τα τουρκικά στρατεύματα. Παρ' όλας τας δραματικάς προσπαθείας που κατεβλήθησαν, κατά τας ημέρας που διέρρευσαν, διά να γίνουν σεβασταί αι στοιχειώδεις αρχαί του Διεθνούς Δικαίου, η Τουρκίαν ενέμεινεν εις τον δόλον και εις την παρανομίαν εις βαθμόν ιταμότητος.

Εις αποκορύφωσιν δε της δολιότητος, καθ' ην στιγμήν η Διάσκεψις της Γενεύης συνεζήτει διά την εξεύρεσιν ειρηνικής λύσεως, τα τουρκικά στρατεύματα, των οποίων την αποχώρησιν είχεν ζητήσει το Συμβούλιον Ασφαλείας, εξαπέλυσαν και πάλιν απρόκλητον επίθεσιν......"

Στις 14 Αυγούστου 1996, η Ελλάδα, η Κύπρος και όλος ο κόσμος συγκλονίστηκαν από την εν ψυχρώ δολοφονία του Σολωμού Σολωμού μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα από στέλεχος του τουρκοκυπριακού καθεστώτος, στην πράσινη ζώνη. 

Όλα συνέβησαν την ημέρα της κηδείας του Τάσου Ισαάκ, που επίσης είχε δολοφονηθεί στα σοβαρότερα διακοινοτικά επεισόδια που σημειώθηκαν στο νησί μετά την τουρκική εισβολή, στις 11 Αυγούστου. Μετά την κηδεία του Ισαάκ, πραγματοποιήθηκε διαδήλωση στο σημείο της δολοφονίας του στο οδόφραγμα της Δερύνειας, ενώ ο Σολωμός Σολωμού κατάφερε να σκαρφαλώσει στον ιστό, όπου κυμάτιζε η τουρκική σημαία, με σκοπό να την κατεβάσει και να υψώσει στη θέση της την ελληνική. 

Θέλετε να τον πείτε πατριώτη; Θέλετε να τον πείτε τρελό; Ο καθένας έχει δικαίωμα στην κρίση του. Σίγουρα, πάντως, δεν ήταν πατριωτική και σίγουρα ήταν θεότρελη η αντίδραση του "Γκρίζου Λύκου" που σημάδεψε για να σκοτώσει, όπως και έγινε τελικά, τον Σολωμό Σολωμού σε μια ανόητη επίδειξη -δήθεν- δύναμης. Γεγονός, πάντως, είναι ότι αν και ταυτοποιήθηκε ο δολοφόνος του Ελληνοκύπριου ήρωα -πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού και υπουργός τους ψευδοκράτους της ΤΔΒΚ- αυτός δεν συνελήφθη ποτέ.