Ελλάδα, η χώρα που φοβάται την ανανέωση;

Μήπως ζούμε σε μια από τις πιο συντηρητικές χώρες του πλανήτη; Και για να μην αδικήσω την κοινωνία στο σύνολό της, μήπως οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τα κοινωνικά/πολιτικά/αθλητικά/μιντιακά πράγματα, η επονομαζόμενη και "ελίτ" της χώρας, είναι πολύ πιο οπισθοδρομικοί απ' όσο φανταζόμασταν; 

Ας πάρουμε παράδειγμα από τους πολιτικούς μας ταγούς. Είναι διάχυτη ανάμεσά τους η εντύπωση ότι οι ψηφοφόροι, αυτοί που δεν ψήφισαν τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα στις περσινές εκλογές και δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις ότι δεν προτίθενται να το πράξουν στο άμεσο μέλλον, κάνουν μάλλον... τσιριμόνιες κι ότι με μια-δυο κινήσεις (π.χ. μείωση της ανεργίας από το 27.6% στο 27%), θα σπεύσουν όλοι να επιστρέψουν στα γνωστά, παλιά κόμματα. Αυτές είναι οι εκτιμήσεις των εκπροσώπων των πρώην μεγάλων κομμάτων της χώρας ή ακόμη και γνωστών δημοσιογράφων, που εκστασιασμένοι δημοσιεύουν αποκλειστικές πληροφορίες για... παλιούς πολιτικούς, που θα δυναμώσουν τα παλιά κόμματα είτε με την παρουσία τους σε κάποια εκδήλωση είτε με κάποια δήλωση στήριξη (ή ακόμη και προσχώρηση) σε αυτά. 

Το αίτημα της ανανέωσης πάει περίπατο ή τουλάχιστον αυτή είναι η εντύπωση που βγαίνει προς τα έξω από κάθε λογής δημοσιεύματα στο ίντερνετ ή τις εφημερίδες. Πολλές φορές στην ελληνική ιστορία, είχε έρθει μια στιγμή που κάποια "παλαιά κόμματα" τέθηκαν στο περιθώριο και αντικαταστάθηκαν από καινούρια - όχι μόνο κατ' όνομα, αλλά και από πλευράς προσώπων. Σήμερα, γιατί ορισμένοι δυσκολεύονται τόσο πολύ να αποδεχτούν ότι κατά πάσα πιθανότητα βρισκόμαστε σε μια αντίστοιχη συγκυρία;

Δεύτερο παράδειγμα από το χώρο του αθλητισμού. Μια ιστορική ομάδα, η ΑΕΚ, έπεσε δίκαια από τη Σούπερ Λίγκα και ο νέος της πρόεδρος αποφάσισε τη συμμετοχή της στη Γ' Εθνική - αντί για τη Φούτμπολ Λιγκ - για λόγους οικονομικούς. Θεμιτή η απόφαση και κανείς δεν έχει να του προσάψει το παραμικρό. Έλα, όμως, που η κάλυψη που τυγχάνει η ΑΕΚ μόνο σε ομάδα της τρίτης εθνικής κατηγορίας δεν ταιριάζει! Η Nova έκλεισε ειδικό πακέτο για να μεταδίδει τους εντός έδρας αγώνες της ομάδας, στα διάφορα ΜΜΕ διαβάζει (ή παρακολουθεί) κανείς ρεπορτάζ για τις μεταγραφικές κινήσεις της, τα φιλικά παιχνίδια κλπ, ενώ φυσικά δεν λείπουν τα... αστεία πρωτοσέλιδα γνωστής αθλητικής εφημερίδας, που επιμένει να μιλάει για "παιχταράδες", "ομαδάρα" και δεν συμμαζεύεται, λες και η ΑΕΚ θα έχει το αγωνιστικό πρόγραμμα ή τις προκλήσεις μιας.. Μπάρτσα.

Δεν λέω.. σέβομαι τους φιλάθλους της ομάδας και το γεγονός ότι η ΑΕΚ είναι ένας ιστορικός σύλλογος. Όμως, ρε παιδιά, ας σοβαρευτούμε. Πολλές φορές στο παρελθόν υπήρξαν ιστορικοί αθλητικοί σύλλογοι που κάποια στιγμή έπεσαν στην αφάνεια ή ακόμη και διαλύθηκαν, όμως το ποδόσφαιρο συνέχισε να παίζεται στην Ελλάδα. Μακάρι η ΑΕΚ σε δυο χρόνια να επιστρέψει στα ποδοσφαιρικά σαλόνια και να πρωταγωνιστήσει και πάλι, αλλά μέχρι τότε, το να αρνούμαστε πεισματικά να δεχτούμε την τρέχουσα πραγματικότητα αποτελεί μια καθ' όλα γελοία εικόνα. Αυτήν τη στιγμή η ΑΕΚ είναι ομάδα αντικειμενικά κατώτερη από την ΑΕΛ Καλλονής και δεν αξίζει μεγαλύτερης προβολής. (Το ίδιο ισχύει και για ομάδες όπως η Λάρισα, ο Ηρακλής που λείπει αρκετά χρόνια από τη Σούπερ Λίγκα κλπ.)

Το τρίτο παράδειγμα της οπισθοδρομικότητας που διακατέχει τη σημερινή ελίτ της χώρας, προέρχεται από το χώρο της τηλεόρασης. Θέλει ένα κανάλι να κάνει δυναμικό ξεκίνημα; Το πρώτο που σκέφτεται ο διευθυντής ή ο μεγαλομέτοχός του είναι ποιο από τα ήδη γνωστά, αλλά κουρασμένα πρόσωπα ή ποιον απ' όσους βρίσκονται εδώ και χρόνια στον "πάγκο" να επιλέξει για να στελεχώσει το σταθμό. Κανείς δεν φαίνεται έτοιμος να ρισκάρει σε νέα πρόσωπα (από παρουσιαστές μέχρι καλεσμένους) ή νέες ιδέες. 

Εξαίρεση φαίνεται ν' αποτελεί ο Alpha, ο οποίος όμως επενδύει μεν σε άφθαρτα πρόσωπα (έστω και για δεύτερους ρόλους), όχι όμως σε καινούριες ιδέες. Σε γενικές γραμμές, όμως, τα κανάλια επιμένουν να εμπιστεύονται κάποια "σιγουράκια", που ανακυκλώνονται διαρκώς, χωρίς να έχουν να προσφέρουν κάτι καινούριο. Και το κακό είναι ότι στην ίδια λογική της ανακύκλωσης κινούνται και τα περισσότερα κόνσεπτ που προτείνονται - τα ίδια και τα ίδια με μικρές, ασήμαντες παραλλαγές. 

Είχα την εντύπωση ότι σε περιόδους κρίσης οι άνθρωποι τείνουν να δοκιμάζουν καινούρια πράγματα και να πειραματίζονται περισσότερο και όχι να συζητούν πώς θα κάνουν λίφτινγκ στο παλιό. Κάθε τι παλιό, έρχεται η ώρα που πεθαίνει.. ας μην το εξευτελίζουμε στις τελευταίες του στιγμές. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να επιμένουν σήμερα τα κανάλια σ' ένα ανόητο ελληνοκιτς λάιφ-στάιλ κατά τη μεσημεριανή ζώνη, από τη στιγμή που αυτό είχε αρχίσει να χάνει την αίγλη του ήδη προ κρίσης. Ούτε έχει νόημα να συζητάμε σήμερα για μια σύγχρονη εκδοχή του.. "Αλάτι και πιπέρι" ή κι εγώ δεν ξέρω ποιας άλλης εκπομπής της δεκαετίας του 1970.

Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολικός, ασεβής ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να μου προσάψει κανείς. Μπορεί και να έχω άδικο. Στο κάτω-κάτω γράφω απλά την άποψή μου. Ωστόσο, μου προκαλεί θλίψη η εικόνα μιας χώρας, στην οποία όλα φταίνε σε όλους, όμως κανείς δεν θέλει να τ' αποχωριστεί, ούτε επιχειρεί ν' αλλάξει καν ο ίδιος τον εαυτό του. Το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο στη δημόσια ζωή με τα τρία παραδείγματα που ανέφερα πιο πάνω, αλλά επεκτείνεται και στους καθημερινούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που κατά κύριο λόγο αυτοπαραμυθιάζονται πως τίποτα δεν έχει αλλάξει για τους ίδιους και για τις ζωές τους. Μήπως σαν λαός είμαστε περισσότερο συντηρητικοί απ' όσο θέλαμε να πιστεύουμε;