Προσπαθείστε να θυμηθείτε όλους τους νικητές των τραγουδιστικών τάλεντ σόου: από το "Να, η ευκαιρία" μέχρι το τελευταίο "X-Factor". Αν εξαιρέσουμε την Καλομοίρα Σαράντη, που ξεχώρισε για την τσαχπινιά και όχι για τις τραγουδιστικές ικανότητες της, ενώ σ' αυτήν ακριβώς την τσαχπινιά βασίστηκε και η επιτυχία της σύντομης καριέρας της στο τραγούδι, θα δυσκολευτείτε πολύ να θυμηθείτε τους νικητές. Δεύτερος είχε έρθει ο Ησαΐας Ματιάμπα στο "Να, η ευκαιρία", δεύτερη και η Τάμτα στο "Pop Star", πολύ πριν τον τελικό του πρώην Fame Story είχε φύγει ο Νίνο.. Κι αν πάλι θυμηθείτε κάνα δυο απ' αυτούς, π.χ. τον Περικλή που κέρδισε κάποιο Fame Story από σπόντα κι ας τραγουδούσε σταθερά φάλτσα, θα δυσκολευτείτε πολύ περισσότερο να θυμηθείτε ένα τραγούδι τους.
Δεν είναι μόνο ελληνικό το φαινόμενο, αλλά παγκόσμιο, καθώς σπάνια οι νικητές τέτοιων τάλεντ σόου σημειώνουν αξιοσημείωτη καριέρα στο τραγούδι - χαρακτηριστικό παράδειγμα η Λιόνα Λούις που έκανε μια παγκόσμια επιτυχία με το "Bleeding Love" και μετά εξαφανίστηκε ακόμη και στη Βρετανία. Κι αυτό συμβαίνει είτε το ζητούμενο είναι το συνολικό "πακέτο" όπως στο X-Factor είτε απλά η φωνή όπως στο The Voice. Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό και οι άνθρωποι που αναδείχτηκαν νικητές χάρη στην προτίμηση του κοινού, δύσκολα διατηρούν την υποστήριξή του και στη συνέχεια;
Κατά τη γνώμη μου, η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή. Σημασία δεν έχει απλά το "πακέτο", ούτε όμως και η φωνή, αλλά οι επιλογές των τραγουδιών που κάνει κάποιος και γενικότερα πώς κάποιος νικητής - ή και απλός συμμετέχων ενός τέτοιου τηλεοπτικού σόου - διαχειριστεί στη συνέχεια την νίκη ή την απλή προβολή του. Το ιδανικό θα ήταν να συνδύαζε κανείς τέλεια σκηνική παρουσία και άριστο μέταλλο φωνής, οπότε η επιτυχία θα ήταν εξασφαλισμένη σχεδόν αυτόματα, χωρίς να χρειάζεται η συνδρομή και άλλων προϋποθέσεων.
Μόνο που ένας τέτοιος συνδυασμός είναι εξαιρετικά σπάνιος, όπως διαπιστώνουμε εύκολα ρίχνοντας μια ματιά σ' ό,τι παίζει στο χώρο του τραγουδιού σήμερα - σε Ελλάδα και εξωτερικό. Μια ωραία εμφάνιση εύκολα ξεπερνιέται, όταν δεν συνοδεύεται από βάθος περιεχομένου, και πολύ γρήγορα αντικαθίσταται από τον επόμενο "ωραίο" ή την επόμενη "ωραία", που προσφέρει κάτι παρόμοιο, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί και μια καινούρια παρουσία. Όπως συμβαίνει και στις διαπροσωπικές σχέσεις: ενθουσιαζόμαστε με κάτι καινούριο, που είναι παράλληλα και όμορφο, μέχρι να το βαρεθούμε και να κεντρίσει κάτι άλλο το ενδιαφέρον μας, αν δεν υπάρχει κάτι βαθύτερο που να μας συγκινεί και να μας κρατήσει πιστούς.
Από την άλλη, μια καλή φωνή, όσο υπέροχη κι αν είναι, δεν αρκεί για να εξασφαλίσει μια πετυχημένη καριέρα στο τραγούδι. Σημασία έχει πώς ο συγκεκριμένος τραγουδιστής θα τη διαχειριστεί, κυρίως με τις επιλογές των τραγουδιών του. Αυτό είναι και το πρόβλημα των περισσότερων συμμετεχόντων στα τάλεντ σόου. Τα τραγούδια που ερμηνεύουν είναι όχι απλά γνωστά, αλλά και πετυχημένα, ώστε τραβούν πιο εύκολα το ενδιαφέρον του κοινού, όμως κανείς δεν χτίζει πραγματική καριέρα με τα τραγούδια των άλλων.
Να φέρω το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα Έλληνα συμμετέχοντα σε μουσικό τάλεντ σόου: τη Ραλλία Χρηστίδου. Οι ερμηνείες της στο Fame Story 2 ήταν καταπληκτικές και πολλές φορές ανώτερες του πρωτότυπου. Για παράδειγμα, πολλοί είχαν υποστηρίξει ότι η ερμηνεία στο "Σε βλέπω στο ποτήρι μου" ήταν ίσως καλύτερη κι από της Τζένης Βάνου. Κάπως έτσι η Ραλλία έφτασε στον τελικό, όπου δεν κέρδισε βέβαια το βραβείο, λόγω Καλομοίρας και της γλυκύτητας που εκείνη μετέδιδε, όμως όλοι περίμεναν ότι η Ραλλία θα γινόταν ένα από τα επόμενα μεγάλα ονόματα στο χώρο του τραγουδιού.
Ε, λοιπόν, η διάψευση ήρθε σχεδόν αμέσως μετά το τέλος του παιχνιδιού, όταν η Ραλλία τραγούδησε ένα κομμάτι που είχε γράψει η ίδια, πριν καν μπει στο παιχνίδι, θέλοντας να προωθήσει τη δουλειά της. Πολύ καλά έκανε η κοπέλα, μόνο που όλα σ' εκείνο το τραγούδι - από τους στίχους μέχρι τη μελωδία - ήταν απλά βαρετά και ανούσια. Ήταν ένα τελείως άχρωμο άκουσμα, που ακούστηκε βέβαια λιγάκι στα ραδιόφωνα, αλλά έδειχνε ένα όχι ιδιαίτερα καλό μουσικό αισθητήριο. Υπέροχη φωνή, που όμως είναι παγιδευμένη σε λάθος επιλογές, όπως επιβεβαιώθηκε και στη συνέχεια. Δεν είναι τυχαίο ότι τα πιο γνωστά τραγούδια της Ραλλίας είναι διασκευές ξένων κομματιών!
Με άλλα λόγια, μιας και δεν θέλω να εστιάσω απλά στο παράδειγμα της Ραλλίας, το μειονέκτημα των τραγουδιστών που συμμετέχουν σ' ένα οποιοδήποτε τάλεντ σόου, είναι αυτό που κατ' αρχή μοιάζει να είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημά τους. Έχουν την τύχη να ερμηνεύσουν μεγάλα κομμάτια, χάρη στα οποία τραβούν την προσοχή μας, όμως στη συνέχεια, όταν φύγουν από την ασφάλεια της τηλεόρασης και του σόου, όταν θα ηχογραφήσουν το δικό τους άλμπουμ, θα πρέπει να κερδίσουν το κοινό με αυτό που έχουν να προτείνουν.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα: Μπορεί ο χ ή ο ψ παίκτης να τραγουδάει ωραία το "Sexbomb" του Τομ Τζόουνς ή το "Δώδεκα" της Βίσση, όμως η πρόκληση είναι να δημιουργήσει κάτι δικό του, το οποίο να περάσει και στο κοινό. Με άλλα λόγια, πέρα από το "πακέτο" ή τη "φωνή" το μυστικό της επιτυχία βρίσκεται στο τραγούδι. Γι' αυτό είναι και πιο εύκολο να γίνει γρηγορότερα γνωστός ένας μέτριος τραγουδιστής, που όμως έχει καλό υλικό στα χέρια του - άσχετα αν χαθεί ως διάττοντας αστέρας εξίσου γρήγορα - παρά μια φωνάρα, που όμως υστερεί στο ζήτημα αυτό.
Και βέβαια, αν περιοριστούμε απλά στους νικητές όλων των τάλεντ σόου που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολλοί από αυτούς κέρδισαν απλά λόγω καταγωγής και... προεκλογικής εκστρατείας με αφίσες και άλλα τέτοια επαρχιώτικα δεκαετίας του '50, νομίζοντας - βλακωδώς - ότι μια νίκη σ' ένα τέτοιο σόου αρκεί για να γραφεί με χρυσά γράμματα το όνομα τους στο μουσικό libro d' oro. Όταν όμως κερδίζεις επειδή σε στήριξε μαζικά το χωριό ή το νησί σου, έχεις δηλαδή αποδοχή περιορισμένης γεωγραφικής εμβέλειας, θα πρέπει να περιμένεις ότι και η όποια καριέρα σου θα είναι αναπόφευκτα περιορισμένη σε τόσο στενά γεωγραφικά πλαίσια. Αλλά ας μην το ανοίξουμε καλύτερα το κεφάλαιο αυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου