Ζούμε σε μια εποχή, όπου κυριαρχεί ο οιωνεί ρατσισμός των στερεοτύπων. Εντάσσουμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες με κριτήριο κάποιο επιφανειακό χαρακτηριστικό και θεωρούμε ότι "όλοι είναι ίδιοι" - ή "περίπου ίδιοι" στην καλύτερη περίπτωση. Μια ομάδα ερευνητών του Πανεπιστημίου Κάρολος Γ' της Μαδρίτης (UC3M) προσπάθησε να κάνει κάτι λίγο διαφορετικό. Επιχείρησε να ερμηνεύσει τις κοινωνικές συμπεριφορές των ανθρώπων και βάσει αυτών τους κατέταξε σε τέσσερις - εκ του αποτελέσματος - ομάδες. Αν έκαναν καλή δουλειά, αυτό είναι κάτι που θα το κρίνει ο καθένας, αν συμφωνεί με τη λογική που θέλει όλους τους ανθρώπους να ανήκουν σε μια από τις τέσσερις ομάδες που εντόπισαν οι Ισπανοί καθηγητές.
Συνολικά, 541 άτομα συμμετείχαν σε μια σειρά υποθετικών "κοινωνικών παιχνιδιών", όπως ονομάστηκαν, δηλαδή κλήθηκαν να απαντήσουν πώς θα συμπεριφέρονταν οι ίδιοι αν βρίσκονταν σε μια συγκεκριμένη κατάσταση και στη συνέχεια εξετάστηκε πώς αυτή η συμπεριφορά θα επηρέαζε τις απαντήσεις των υπολοίπων "παιχτών".
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το 90% των ανθρώπων ανήκει σε μια από τις παρακάτω τέσσερις κατηγορίες: ζηλόφθονοι, αισιόδοξοι, απαισιόδοξοι και εκείνοι που εμπιστεύονται εύκολα. Μάλιστα, οι ζηλόφθονοι φαίνεται να κυριαρχούν σχετικά, καθώς σ' αυτήν την κατηγορία υποτίθεται ότι ανήκει ένα 30% των ανθρώπων γύρω μας. Στις υπόλοιπες τρεις κατηγορίες μοιράζεται ισόποσα το 60% των ανθρώπων (δηλαδή 20% ανά κατηγορία) και το υπόλοιπο 10% είναι ανένταχτοι, δηλαδή δεν εμφανίζουν σαφή χαρακτηριστικά που θα επέτρεπαν την υπαγωγή τους σε μια από τις πιο πάνω τέσσερις ή σε μια πέμπτη κατηγορία.
Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά της κάθε ομάδας;
Ζηλόφθονοι:
Το ενδιαφέρει μονάχα να είναι καλύτεροι από τους άλλους, χωρίς να τους απασχολεί και πολύ το αντικείμενο της επιτυχίας τους.
Αισιόδοξοι:
Όσοι πιστεύουν ότι ο/η σύντροφός τους θα κάνει την καλύτερη επιλογή και για τους δύο.
Απαισιόδοξοι:
Όσοι επιλέγουν αυτό που θεωρούν ότι είναι το λιγότερο κακό.
Οι άνθρωποι με αυξημένο αίσθημα εμπιστοσύνης:
Είναι άνθρωποι που πάντα συνεργάζονται με τους υπόλοιπους, χωρίς να τους απασχολεί το αν θα κερδίσουν ή θα χάσουν.
Κι επειδή κάθε επιστημονική έρευνα συνοδεύεται από παραδείγματα, αυτό είναι ένα σενάριο εργασίας, που δίνουν οι ίδιοι οι ερευνητές:
Έστω ότι δυο άνθρωποι μπορούν να κυνηγήσουν μαζί ελάφια, αν όμως είναι μόνοι τους, μπορούν να κυνηγήσουν μόνο λαγούς. Οι "παίχτες" κλήθηκαν να επιλέξουν τι από τα δύο θα προτιμούσαν.
Οι ζηλόφθονοι θα επέλεγαν να κυνηγήσουν λαγούς, επειδή θα ήταν τουλάχιστον ίσοι με τον άλλο κυνηγό - ή ενδεχομένως και καλύτεροι.
Οι αισιόδοξοι θα επέλεγαν να κυνηγήσουν το ελάφι, γιατί αυτή θα ήταν η καλύτερη επιλογή και για τους δύο κυνηγούς.
Οι απαισιόδοξοι θα επέλεγαν τους λαγούς, επειδή θα ήταν σίγουρο ότι θα έπιαναν κάτι.
Οι άνθρωποι που εμπιστεύονται... ε, δεν θέλει και πολλή σκέψη, θα επέλεγαν να συνεργαστούν με κάποιον άλλο κυνηγό, άρα θα επέλεγαν να κυνηγήσουν το ελάφι.
Η έρευνα δημοσιεύτηκε εδώ: Science Advances
ενώ πηγή για το θέμα μου υπήρξε αυτό το δημοσίευμα:
Περισσότερα θέματα με στερεότυπες κατηγοριοποιήσεις ανθρώπων (για όσους τις λατρεύουν ή λατρεύουν να τις μισούν):
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου