Γιατί το 1918 ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών απαγόρευσε την προβολή ταινίας με θέμα την ζωή του Ιησού! [Plus λινκ για να δείτε την ταινία]

Τον Απρίλιο του 1918, ο κινηματογράφος Αττικόν διαφήμιζε "το μεγαλείτερον κοσμοϊστορικόν γεγονός από κτίσεως κόσμου", που θα συγκινούσε "ολόκληρον την κοινωνίαν" υπονοώντας την ιταλική ταινία "Christus" του Τζούλιο Ανταμόρο (παραγωγή 1916) με θέμα την ζωή του Ιησού. Η πρεμιέρα είχε προγραμματιστεί να δοθεί στις 9 Απριλίου, επτά ημέρες πριν την έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας. Όμως η πρεμιέρα δεν δόθηκε ποτέ. Στην αρχή υπήρχαν αναβολές μέχρι που εκδόθηκε απαγορευτικό, όχι από κάποια επιτροπή λογοκρισίας, αλλά από τον αρχιεπίσκοπο, ο οποίος φαίνεται ότι εκείνη την εποχή είχε λόγο ακόμη και για τις ταινίες που θα πρόβαλλαν οι κινηματογραφικές αίθουσες. 

Το "τετέλεσται" του Ιησού πάνω στο σταυρό κατά τον ποιητή Παναγιώτη Σούτσο

Εισηγητής της σχολής του Ρομαντισμού στην Ελλάδα, ο Παναγιώτης Σούτσος (1806-1868) άφησε τελικά ένα πολύ μικρό αποτύπωμα στην ελληνική ποίηση με έργα σε μεγάλο βαθμό απλοϊκά, ηθικοθρησκευτικού και ιστορικού περιεχομένου, αλλά και χαμένα σε μια οπισθοδρομική καθαρεύουσα, που δεν μπορούσε να εκφράσει τη δυναμική της ελληνικής κοινωνίας της εποχής του, αλλά και των επόμενων γενεών, του έλειπαν δηλαδή τα στοιχεία που καθιστούν έναν ποιητική "εθνικό" υπό την ευρεία έννοια του όρου, όπως π.χ. ο Σολωμός, ο Παλαμάς, ο Σεφέρης, ο Ελύτης κ.ά. Η παράθεση εδώ αποσπάσματος από το έργο του "Μεσσίας", μια διαλογική ποιητική σύνθεση που εκδόθηκε το 1839, γίνεται όχι γιατί διαθέτει ενδεχόμενες ποιητικές αρετές (που δεν τις διαθέτει), αλλά ως μια σπάνια προσπάθεια Έλληνα ποιητή να περιγράψει το θείο δράμα με αφηγηματικό τρόπο. Στο παρακάτω απόσπασμα περιγράφονται οι τελευταίες ώρες του Ιησού πάνω στο σταυρό, όπως φέρονται να τις περιγράφουν οι παρόντες μαθητές. 

Πώς θα ετοιμάσετε τορίγιας, το πασχαλινό γλύκισμα των Ισπανών.

www.thelocal.es

Για ένα πασχαλινό δείπνο με εξωελλαδικές, πλην όμως μεσογειακές επιρροές, μια ενδιαφέρουσα, εναλλακτική ιδέα θα ήταν να προσθέσετε στο γιορτινό μενού το κατεξοχήν πασχαλινό γλύκισμα των Ισπανών, τις τορίγιας. Οι τορίγιας δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τις μεξικάνικες τορτίγιας, αλλά θυμίζουν αρκετά το "γαλλικό τοστ" - ή τις ελληνικές αβγόφετες - όμως υπάρχουν και αρκετές διαφορές, που κάνουν... τη διαφορά στη γεύση. Η παρακάτω συνταγή είναι μιας Ολλανδής food blogger που ζει στην Ισπανία και ονομάζεται Anneke Kooijmans.

Η ανθρώπινη πλευρά του Πρινς, όπως την περιγράφει ένας μπάτλερ

Μεταξύ 2005 και 2008, ο άνδρας που στο Reddit χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Cheeky_Guy, εργαζόταν ως μπάτλερ στο περίφημο ξενοδοχείο και καζίνο Ρίο του Λας Βέγκας, όπου είχε την ευκαιρία να γνωρίσει πάρα πολλούς διάσημους.- εννοείται δουλεύοντας στην υπηρεσία τους. Ένας από τους διάσημους πελάτες του Ρίο ήταν και ο "αντίζηλος" του Μάικλ Τζάκσον στη διεκδίκηση του τίτλου του παγκόσμιου "βασιλιά της ποπ", ο Πρινς, στην υπηρεσία του οποίου ο Cheeky_Guy βρέθηκε για περίπου πέντε μήνες (Νοέμβριος 2006 - Απρίλιος 2007). Συμπτωματικά, την ίδια μέρα που γινόταν γνωστή η είδηση του αναπάντεχου θανάτου του Πρινς, ο Cheeky_Guy είχε προγραμματίσει ανοιχτή συζήτηση στο Reddit σχετικά με τις εμπειρίες του από τις γνωριμίες που κατά καιρούς έκανε με διάφορους σελέμπριτι εργαζόμενος στο Λας Βέγκας. Φυσικά, η συζήτηση δεν θα μπορούσε να μην αφορά και τον Πρινς, με τον μπάτλερ να μοιράζεται τις εντυπώσεις που ο ίδιος αποκόμισε εξανθρωπίζοντας ένα φαινομενικά άπιαστο ποπ είδωλο, που όμως στην καθημερινότητά του ήταν ένας άνθρωπος όπως όλοι μας.

Είδα τη χρωματιστή εκδοχή του "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα" και έβγαλα την ετυμηγορία μου..

Όταν πρωτοδημοσιεύτηκε η είδηση ότι μια από τις κλασικότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, το έργο "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα" (σύμφωνα με τη γραφή της εποχής τότε), θα παρουσιαζόταν για πρώτη φορά σε έγχρωμη έκδοση, ενθουσιάστηκα, αφού πρώτα τσέκαρα από διάφορες πηγές ότι η είδηση ήταν πραγματική και όχι κάποια διαφημιστική υπερβολή. Άλλωστε, πάντα είχα την απορία, όποτε έβλεπα μια ασπρόμαυρη ταινία στην τηλεόραση, πώς ήταν πραγματικά τα ρούχα, τα σκηνικά, ακόμα και οι ίδιοι οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους ρόλους. Ναι, λοιπόν, που για πρώτη φορά θα λυνόταν μια τέτοια απορία μου. Τα πρώτα τρέιλερ ήταν πολλά υποσχόμενα, όμως υπήρχαν αρκετές φωνές που υποστήριζαν ότι η επέμβαση στο αρχικό φιλμ αποτελούσε ένα είδος "βεβήλωσης" του αυθεντικού έργου, ότι εν πάσει περιπτώσει δεν επιτρέπεται να παρεμβαίνουμε σ' ένα έργο τέχνης (κάθε είδους) ακόμη κι αν έχουμε αυτή τη δυνατότητα. Ποιοι είχαν δίκαιο; Οι υπέρμαχοι της αλλαγής ή οι υπερασπιστές του παλιού;