Parkyakarkus: Ποιος ήταν ο "Έλληνας" του Χόλιγουντ, που απέκτησε δικό του αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας;

Αν ποτέ κερδίσετε πολλά χρήματα στο Τζόκερ και το πάρετε απόφαση να ταξιδέψετε μέχρι την πόλη όπου ζουν οι αστέρες του Χόλιγουντ, ένα από τα αξιοθέατα που - λογικά - θα επισκεφτείτε είναι και η περίφημη Λεωφόρος της Δόξας, περισσότερη γνωστή στα ελληνικά ως Λεωφόρος των Αστέρων, στα πλακάκια της οποίας φιλοξενούνται περίπου 2600 αστέρα, στα οποία αναγράφονται τα ονόματα των διασημότερων εκπροσώπων της αμερικανικής σόου μπιζ. Ανάμεσα στα χιλιάδες αυτά αστέρια, ίσως να πετύχετε κι ένα αφιερωμένο σε κάποιον Παρκιακάρκους (Parkyakarkus), ένα μάλλον άγνωστο σ’ εσάς όνομα, που παραπέμπει σε Έλληνα. Η αλήθεια είναι ότι ο Παρκιακάρκους ήταν κατά κάποιον τρόπο Έλληνας, ή καλύτερα η κωμική περσόνα ενός υποτιθέμενου Έλληνα μετανάστη Αμερικής, τον οποίο υποδυόταν ο εβραϊκής καταγωγής και γεννημένος στη Βοστόνη, Χάρι Αϊνστάιν (1904-1958), με τόσο μεγάλη επιτυχία, ώστε το ψευδώνυμο επικράτησε του πραγματικού του ονόματος.

Ο πατέρας του Χάρι Αϊνστάιν ήταν εισαγωγέας ελληνικών τροφών στη Βοστόνη και κατά συνέπεια, λόγω των συναναστροφών του με πολλούς Έλληνες της περιοχής, είχε εξοικειωθεί αρκετά με τα ελληνικά έθιμα. Από κοντά και ο Χάρι, παρατηρώντας από μικρή ηλικία έναν Έλληνα υπάλληλό, καθώς και πολλούς από τους πελάτες του πατέρα του, έμαθε σταδιακά να μιμείται καταπληκτικά την ιδιαίτερη ελληνική προφορά της αγγλικής γλώσσας.

Μεγαλώνοντας και ενώ το κύριο επάγγελμά του ήταν διαφημιστής, ο Χάρι σημείωνε επιτυχία κάνοντας – για την πλάκα και μόνο – μιμήσεις σε πάρτι, καθώς και σε σποραδικές ραδιοφωνικές εμφανίσεις στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Βοστόνη. Κάποια στιγμή σκέφτηκε να κατοχυρώσει τα πνευματικά δικαιώματα για το εξ ολοκλήρου φανταστικό όνομα Νικ Παρκιακάρκους, κερδίζοντας μάλιστα τον τίτλο του ανεπίσημου Έλληνα προξένου στην πόλη. Το όνομα ήταν λογοπαίγνιο, παραφθορά της φράσης «park your carcass», που θα το μεταφράζαμε ως «στρώσε κάτω τον κώλο σου».

Η μεγάλη επιτυχία και η παναμερικανική αναγνώριση ήρθε όταν κάποια στιγμή, το 1933, συμμετείχε ως καλεσμένος στη ραδιοφωνική εκπομπή του Έντι Κάντορ, που τον είχε ακούσει σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό της Βοστόνης. Ο Κάντορ άρπαξε την ευκαιρία αμέσως, πρότεινε στον Αϊνστάιν ένα συμβόλαιο και εκείνος άφησε για πάντα τη Βοστόνη και το επάγγελμα του διαφημιστή και ξεκίνησε μια νέα ζωή πότε στο Χόλυγουντ, όπου για ένα διάστημα υπήρξε γείτονας και φίλος με τον Τσάρλι Τσάπλιν, και πότε στη Νέα Υόρκη.

Ένα παράδειγμα της ιδιαίτερης ελληνοαμερικανικής προφοράς του Παρκιακάρκους ήταν η προφορά του αγγλικού γράμματος B όπως το ελληνικό βήτα, λέγοντας π.χ. το «μπέιζμπολ» «βέιζβολ». Έτσι άλλωστε δεν θα διάβαζε το συγκεκριμένο γράμμα ένας Έλληνας άσχετος με τη διαφορετική προφορά του στα αγγλικά;

Γενικά, το χιούμορ του ήταν αρκετά χοντροκομμένο και βασιζόταν στην ατάκα. Για παράδειγμα, σ’ ένα σκετσάκι τον ρωτούσε ο Έντι Κάντορ, με τον οποίο συνεργάστηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα στο ραδιόφωνο, «Αν έχω δύο μήλα και προσθέσω άλλα τρία, πόσα θα έχω;». Και ο Παρκιακάρκους (ή Πάρκι, όπως τον αποκαλούσαν όσοι δυσκολεύονταν να προφέρουν το ελληνοπρεπές όνομα γλωσσοδέτης) απαντούσε, «Δεν μπορώ να το βγάλω, επειδή όταν πηγαίναμε σχολείο το κάναμε με πορτοκάλια»!

Ένας ακόμη χιουμοριστικός διάλογος από κάποιο σκετς του Κάντορ και του Χάρι Αϊνστάιν:

Παρκιακάρκους: Πονάει το κεφάλι μου.

Κάντορ: Από τι;

Πάρκι: Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου σήμερα το πρωί και έτρεξα για μια βουτιά στην πισίνα.

Κάντορ: Κατάλαβα! Δεν υπήρχε νερό στην πισίνα.

Πάρκι: Καμία σχέση. Δεν υπήρχε καμία πισίνα!

Όταν κάποιες φορές οι εφημερίδες του ζητούσαν να υπογράψει κάποιο χιουμοριστικό κείμενο ως Παρκιακάρκους, αυτό ήταν γεμάτο ορθογραφικά λάθη προσπαθώντας να μιμηθεί την ελληνοαμερικανική προφορά. Σ’ ένα υποτίθεται αυτοβιογραφικό κείμενο του φανταστικού χαρακτήρα που υποδυόταν, έγραφε: «Γεννήθηκα σ’ ένα νοσοκομείο στην Ελλάδα. Γιατί ήμουν στο νοσοκομείο, ποτέ δεν μπόρεσα να το καταλάβω, αφού αισθανόμουν υπέροχα. Όμως κατάγομαι από πλούσιους ανθρώπους και δεν νοιάζονταν για τα χρήματα που ξόδευαν [..]». Το κείμενο αυτό βέβαια είχε πολλά λάθη στα αγγλικά: «I was born in a hospital in Greece. Why I was in the hospital i nevver coold figger up becuz I was feelin fine, but I cam from rich peepul and they didn care how they waste money [..]»

Οι Ελληνοαμερικάνοι δεν φαίνεται να παρεξηγούνταν από το χιούμορ του και από το πώς διακωμωδούσε την προφορά τους ούτε καν από το γεγονός ότι ο Πάρκι δεν ξεχώριζε για την ευφυία του. «Ένας λόγος που με συμπαθούν», πίστευε ο ίδιος, «είναι επειδή ποτέ δεν ασχολούμαι με τις προσωπικότητες. Δεν μειώνω αυτούς ή τα επαγγέλματά τους. Τα αστεία είναι συνηθισμένα: η διάλεκτος είναι που τους κάνει να γελάνε με την ψυχή τους».

Σε συνέντευξή του το 1937 σχολίαζε ένα οξύμωρο: «Ο οποιοσδήποτε Έλληνας σερβιτόρος είναι όσο αστείος είμαι κι εγώ, όμως... οι άνθρωποι δεν γελούν με τους Έλληνες σερβιτόρους. Γιατί όχι; Κάνουν εξίσου πολλά λάθη στη γραμματική και στην προφορά. Αν πω “τρέφω συμφωνία για σένα” αντί για “συμπάθεια”, αρχίζουν τα γέλια. Όμως αν το είχε πει ένας Έλληνας σερβιτόρος, όσοι τον άκουγαν ίσως να διασκέδαζαν σιωπηλά, αλλά δεν θα φαινόταν ιδιαίτερα αστείο. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Εκείνος υποτίθεται ότι δεν είναι αστείος. Υποτίθεται ότι είναι ένας σερβιτόρος».

Ο ίδιος γνώριζε τις περιορισμένες δυνατότητές του. Στα πλαίσια αφιερώματος σε αμερικανική εφημερίδα στις αρχές του 1936, παραδεχόταν: «Είμαι γνωστός για τη διάλεκτό μου. Δεν είμαι ένας ωραίος ήρωας και ακόμα κι αν έχω υποκριτική ικανότητα, δεν μπορώ να συναγωνιστώ όσους είναι ήδη διάσημοι. Έτσι θα παραμείνω ο Παρκιακάρκους μέχρι το κοινό να τον βαρεθεί και θα προσπαθήσω να μην αφήσω να συμβεί αυτό»!

Την ίδια περίοδο, ο Χάρι Αϊνστάιν αποπειράθηκε να αλλάξει και επίσημα το όνομά του σε Παρκιακάρκους, όπως εξάλλου ήταν γνωστός σε όλη την Αμερική. Υπέβαλε σχετική αίτηση στο δικαστήριο, στην οποία σημείωνε ότι όλη η φήμη και η περιουσία του βασιζόταν αποκλειστικά και μόνο σ’ αυτό το όνομα, με το οποίο άλλωστε τον αποκαλούσαν οι φίλοι και οι συνεργάτες τους. Αυτό μάλιστα, έγραφε στην αίτηση αλλαγής του ονόματός του, του είχε προκαλέσει μεγάλη ντροπή, επειδή κανένας πλέον δεν τον γνώριζε με το πραγματικό του όνομα.

Ωστόσο, η αίτηση του Χάρι Αϊνστάιν δεν έγινε αποδεκτή από το δικαστή, που την εξέτασε. Ο λόγος; «Ο συνδυασμός των λέξεων που σχηματίζουν το όνομα “Παρκιακάρκους” δεν συνιστούν καν όνομα. Είναι απλά μια φράση, που υιοθετήθηκε με σκοπό να προκαλέσει χιουμοριστικές αντιδράσεις στο κοινό. Επομένως λείπει η βάση που θα δικαιολογούσε τη χρήση του ως νόμιμο όνομα», ενώ παράλληλα παρατηρούσε ότι ενδεχόμενη νομική αναγνώριση ενός χιουμοριστικού ονόματος θα άνοιγε το δρόμο για αντίστοιχες περιπτώσεις στο μέλλον.

Πάντως παρέμενε γνωστός μόνο με το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο, ώστε όταν το 1937 παντρεύτηκε την ηθοποιό Θέλμα Λιντς, οι εφημερίδες δημοσίευαν την είδηση με τον τίτλο «Ο Παρκιακάρκους παντρεύτηκε», ενώ και η ίδια η Λιντς συχνά αναφερόταν ως «η κυρία Παρκιακάρκους». Το ζευγάρι απέκτησε τρία παιδιά, τα δύο εκ των οποίων είναι οι γνωστοί κωμικοί Άλμπερτ Μπρουκς και Μπομπ Αϊνστάιν, ενώ ο ηθοποιός είχε ήδη ένα ακόμα παιδί από προηγούμενο γάμο του.

Από τις μεγαλύτερες σόλο επιτυχίες του ήταν το ραδιοφωνικό πρόγραμμα Meet My at Parky’s, που παιζόταν από το 1945 και για τρεις σαιζόν. Επεισόδια της σειράς (μόνο ηχητικά εννοείται) έχουν ανεβεί και στο youtube. Όταν πάντως σ’ ένα επεισόδιο, το 1947 με τον ελληνικό εμφύλιο να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ασχολήθηκε με την ελληνική κρίση και με την ανάγκη οικονομικής ανακούφισης των Ελλήνων που πεινούσαν, δέχτηκε αρνητικές κριτικές, καθώς το θέμα αυτό θεωρήθηκε «λίγο δυσάρεστο» για κωμωδία.

Ασχολήθηκε και με τον κινηματογράφο, όμως εμφανιζόταν σε μικρούς κυρίως ρόλους και σε ταινίες β΄ κατηγορίας, οι οποίες δεν έμειναν κλασικές. Πάντα αναφερόταν στους τίτλους ως Parkyakarkus και μιλούσε με την ξεχωριστή ελληνοαμερικανική προφορά, που είχε γίνει το σήμα κατατεθέν του, εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις, όπως για παράδειγμα στην ταινία «A Yank In India» (παραγωγής 1942), όπου για πρώτη φορά αποχωρίστηκε την ιδιαίτερη προφορά του, υποδυόμενος έναν Αμερικάνο, που βρέθηκε στην Ινδία μεταμφιεσμένο σε Άραβα για τους σκοπούς της βρετανικής μυστικής αστυνομίας.

Ο θάνατος του Χάρι Αϊνστάιν ήταν ξαφνικός. Στις 23 Νοεμβρίου 1958, ο 54χρονος ηθοποιός ήταν καλεσμένος σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση των Λούσι Μπολ και Ντέζι Αρνέζ, που εκείνη την εποχή ήταν το διασημότερο καλλιτεχνικό ζευγάρι στις ΗΠΑ. Εκεί έκλεψε τις εντυπώσεις μ’ έναν κωμικό μονόλογο προκαλώντας το εγκωμιαστικό σχόλιο ενός από τους παρευρισκόμενους ηθοποιούς: «Κάθε φορά που τελειώνει, αναρωτιέμαι γιατί δεν βρίσκεται στον αέρα στη ζώνη υψηλής ακροαματικότητας». Τότε ο Αϊνστάιν/Παρκιακάρκους έκανε το ρητορικό ερώτημα «Όντως, γιατί;» στρεφόμενος στο διπλανό του, στην αγκαλιά του οποίου έπεσε αμέσως νεκρός μετά από αναπάντεχο καρδιακό επεισόδιο προκαλώντας γενική συγκίνηση τόσο στους παρευρισκόμενους στην εκδήλωση, η οποία διακόπηκε, όσο και στις εφημερίδες, που την επομένη αποχαιρέτησαν τον κάποτε αγαπημένο των Αμερικανών Παρκιακάρκους.