Η Ελένη Βλαχάκη που άλλαξε τo όνομά της και πρωταγωνίστησε σε ταινίες του Χόλιγουντ, ενώ αργότερα έγινε ζωγράφος και γλύπτρια

Ακούγοντας το όνομα Ελένη Βλαχάκη, στο μυαλό των περισσότερων έρχεται αυτόματα η ανατρεπτική γκαρσόνα της πολύ πετυχημένης κωμικής σειράς «Κωνσταντίνου και Ελένης», την οποία υποδύθηκε εξαιρετικά η Ελένη Ράντου. Και τι δεν δοκίμασε αυτή η Βλαχάκη... μέχρι και ηθοποιός προσπάθησε να γίνει (μια φορά στο θέατρο και άλλη μια στην τηλεόραση, σε ελληνική τηλενουβέλα α λα μεξικάνα), ενώ κάποια στιγμή σκέφτηκε να εξασκήσει και τις (ανύπαρκτες) ζωγραφικές της ικανότητες μ’ έναν κουβά μαύρη μπογιά, έναν κουβά κόκκινη κι έναν κουβά γαλάζια μπογιά μπροστά στο δέλεαρ του χρήματος, για ν’ αντικαταστήσει τους πρωτοποριακούς πίνακες του εκκεντρικού ξαδέρφου του Κωνσταντίνου, τους οποίους προηγουμένως η ίδια είχε καταστρέψει μαζί με το συγκάτοικό της.

Το ενδιαφέρον είναι ότι πολλά χρόνια νωρίτερα είχε υπάρξει στην πραγματικότητα μια Ελένη Βλαχάκη, η οποία όμως ζούσε στις ΗΠΑ και, αφού πρώτα άλλαξε δύο φορές το ονοματεπώνυμό της, ασχολήθηκε τόσο με την ηθοποιία (συμμετέχοντας σε θεατρικές παραστάσεις, αλλά και σε δεκάδες ταινίες του Χόλιγουντ με τις φωτογραφίες της να γεμίζουν τις σελίδες των περιοδικών), όσο και με την ζωγραφική και τη γλυπτική αποσπώντας θετικές κριτικές.

Η Ελένη Βιργινία Βλαχάκη γεννήθηκε στο Σικάγο στις 15  Ιουλίου 1911 (αν και στο πιστοποιητικό θανάτους της ως ημερομηνία γέννησης αναγραφόταν η 12 Μαΐου 1912). Πρώτα όμως λίγα λόγια για την ιστορία της οικογένειάς της.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΒΛΑΧΑΚΗ

Ο πατέρας της, Μιχάλης (ή Μάικλ) Βλαχάκης (Μάρτιος 1875 – Νοέμβριος 1955) γεννήθηκε στα Καλύβια της Σπάρτης, ενώ στην Αμερική μετανάστευσε είκοσι χρόνια αργότερα. Εργάστηκε σε διάφορες σιδηροδρομικές εταιρίες σε Αριζόνα και Ουαϊόμινγκ μέχρι το 1905, οπότε επέστρεψε στην Ελλάδα για να παντρευτεί, όπως εκείνα τα χρόνια συνηθιζόταν μεταξύ των Ελλήνων μεταναστών της Αμερικής (εκτός εάν ταξίδευαν οι υποψήφιες νύφες στη νέα γη της επαγγελίας). Με τη σύζυγό του, Μαίρη Βλαχάκη, επέστρεψαν στην Αμερική και εγκαταστάθηκαν στο Σικάγο, όπου άνοιξαν δικό τους εστιατόριο. Ωστόσο από το 1912 μέχρι το 1918 η οικογένεια χρειάστηκε να μετακομίσει τρεις φορές σε διαφορετικές πόλεις της πολιτείας Μίσιγκαν. Το 1918 μετά το θάνατο του αδερφού του, Βασίλη (Bill), ο Μιχάλης και η οικογένειά του μετακόμισαν – μόνιμα πλέον – στο Ρινελάντερ του Ουισκόνσιν αναλαμβάνοντας τη διαχείριση του εστιατορίου που είχε ιδρύσει ο αδερφός του το 1911. Πρόκειται για το Rhinelander Café and Pub, που λειτουργεί μέχρι σήμερα. 

πηγή: rhinelandercafeandpub.com/

Στην οικογενειακή αυτή επιχείρηση η Ελένη Βλαχάκη θα εργαζόταν ως γκαρσόνα πριν ανοίξει για εκείνη ο δρόμος για το Χόλιγουντ, αλλάζοντας τ’ όνομά της αρχικά σε Helen Valkis και αργότερα σε Joan Valerie, το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο με το οποίο έγινε περισσότερο γνωστή και το οποίο κράτησε και μετά τη στροφή της καριέρας της στις καλές τέχνες.

Η Ελένη είχε ακόμα μία αδερφή, την Κάθριν ή... Έστερ, και τέσσερις αδερφούς, τους Πίτερ, Τεντ (Θεόδωρο), Κρις και Ουίλιαμ.

Ο Πίτερ Βλαχάκης (10 Μαΐου 1910 – 13 Μαΐου 2003), υπηρέτησε στον αμερικανικό στρατό κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ αργότερα ανέλαβε το εστιατόριο της οικογένειας στο Ρινελάντερ, τη διαχείριση του οποίου ανέλαβε κάποια στιγμή ο γιος του, Μάικλ Άλλεν Βλαχάκης (2 Απριλίου 1940 – 16 Οκτωβρίου 2017).

Ο Κρις (20 Αυγούστου 1919 – 30 Απριλίου 2011) υπηρέτησε στον ιατρικό τομέα του αμερικανικού στρατού ταξιδεύοντας μέχρι το Ιράν και την Ινδία, ενώ αργότερα άνοιξε δικά του εστιατόρια σε δύο πόλεις (σε διαφορετικές πολιτείες), στα μενού των οποίων είχε ξεχωριστή θέση μια σαλάτα δικής τους έμπνευσης, που ονομαζόταν «Greek Odyssey» («Ελληνική Οδύσσεια»).

Στον αμερικανικό στρατό υπηρέτησε και ο Ουίλιαμ, ο οποίος μάλιστα επί τέσσερα χρόνια ήταν φυλακισμένος στην Ιαπωνία ως αιχμάλωτος πολέμου. Αργότερα, ο Ουίλιαμ δοκίμασε την τύχη του ως ηθοποιός (στο θέατρο) αλλάζοντας κι αυτός το επώνυμό του σε Ουίλιαμ Βαλκίς (William Valkis).

Η ΕΛΕΝΗ ΒΛΑΧΑΚΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ... ΤΖΟΑΝ ΒΑΛΕΡΙ

Πίσω στην Ελένη όμως, η οποία μας ενδιαφέρει περισσότερο σ’ αυτό το αφιέρωμα.

Όπως αναφέρθηκε, η πρώτη της δουλειά, από την εποχή ακόμα των μαθητικών χρόνων, εργαζόταν ως γκαρσόνα στο οικογενειακό εστιατόριο. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν πλέον είχε γίνει διάσημη, σε συνέντευξή της δήλωνε «περήφανη» που εργάστηκε ως σερβιτόρα, καθώς η δουλειά αυτή της «δίδαξε πώς να συναντά ανθρώπους», ενώ εξάλλου της έδωσε την ευκαιρία να συναντήσει «τους καλύτερους ανθρώπους του κόσμου» δουλεύοντας στο εστιατόριο. (The Rhinelander Daily News, 10.02.1943)

Η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση έγινε σε μια κατά κάποιον τρόπο ερασιτεχνική ταινία, που γυρίστηκε στο Ρινελάντερ με συμμετοχή κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι πιθανότατα υπήρξαν και οι μοναδικοί θεατές της. Ο τίτλος ήταν «Yukon Trails» και η Βλαχάκη, που κρατούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αναφερόταν ως «Υποκείμενο Α» (εξάλλου και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες ονομάζονταν «Υποκείμενο Β», «Υποκείμενο Γ» κλπ.). Εντυπωσιασμένη από την εμφάνιση της Βλαχάκη, η επίσημη έκθεση της κινηματογραφικής εταιρίας σχολίαζε ότι η 18χρονη «γράφει καλά στο φακό», είναι «πολύ όμορφη» και «έχει προσωπικότητα» (The Rhinelander Daily News, 26 Δεκεμβρίου 1928).

Ευρύτερα γνωστή έγινε τέσσερα με πέντε χρόνια αργότερα, όταν κέρδισε τον τίτλο ομορφιάς της Μις Ρινελάντερ και κυρίως όταν στη συνέχεια αναδείχτηκε αναπληρωματική Μις Ουισκόνσιν και όταν κέρδισε ένα ταξίδι για τη Βερμούδα με τις φωτογραφίες της να δημοσιεύονται σε όλες τις αμερικανικές εφημερίδες στα πλαίσια διαφήμισης της κρουαζιέρας από την εταιρία, η μοναδική περίσταση χάρη στην οποία θα έβλεπε το πραγματικό της όνομα στις σελίδες των εφημερίδων.

Μόλις άρχισε να ασχολείται πιο επίσημα με το θέατρο και τον κινηματογράφο, μετονομάστηκε σε Helen Valkis. Με αυτό το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο εμφανιζόταν σε δημοσιεύματα στις αρχές του 1935, όταν ακόμα σπούδαζε δραματική τέχνη υπό την καθοδήγηση του Έντουαρντ Έλσνερ στο Χόλιγουντ κι ενώ είχε ήδη θεατρική εμπειρία (π.χ. συμμετείχε σε μια παράσταση του «Άμλετ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ), καθώς και δύο ακόμα συμμετοχές στις ταινίες «Carnival» και «Not So Long Ago». Η εξωτερική της εμφάνιση τη βοήθησε να ξεχωρίσει από νωρίς. Ήδη μια εφημερίδα της Καλιφόρνια παρομοίαζε την Ελένη Βλαχάκη, πλέον μετονομασθείσα σε Βαλκίς, με «δεύτερη Ελένη της Τροίας», ενώ την περιέγραφε ως μια γυναίκα που «συνδύαζε αρμονικά τις γραμμές της διάσημης ελληνικής ιδέας της ομορφιάς, καλοσχηματισμένη και αψεγάδιαστη με τέλεια ασυμμετρία» (αναπαραγωγή των σχετικών σχολίων από την εφημερίδα The Rhinelander Daily News στις 04.01.1935).

Το πρώτο της κινηματογραφικό συμβόλαιο ήταν με την εταιρία Warner Brothers το 1936. Λίγο καιρό αργότερα, ο Ντάριλ Ζάνουκ της κινηματογραφικής εταιρίας 20^th Century Fox άλλαξε τελείως το όνομα της Ελένης Βλαχάκη, που πλέον θα γινόταν γνωστή ως Τζόαν Βάλερι (Joan Valerie).

Συμμετείχε σε δεκάδες ταινίες (πάνω από 40). Ένας αρκετά λεπτομερής κατάλογος των κινηματογραφικών και των ελάχιστων τηλεοπτικών της εμφανίσεων παρατίθεται από τη γνωστή ιστοσελίδα www.imdb.com, αν και από τον κατάλογο αυτό παραλείπεται ο μοναδικός – ίσως – πρωταγωνιστικός της ρόλος στο Χόλιγουντ στην ταινία του 1940 «Killers of the Wild». Μάλιστα, στα πλαίσια κριτικής της ταινίας από κινηματογραφικό περιοδικό γινόταν ειδική αναφορά στο «θεαματικό άλμα της [Τζόαν Βάλερι] σ’ ένα χείμαρρο για να ξεφύγει από ένα λιοντάρι του βουνού». (Showmen’s Trade Review, 11.05.1940)

Δεξιά η Τζόαν Βάλερι και αριστερά το κέρινο ομοίωμά της
για τις ανάγκες της ταινίας "Charlie Chan at the Wax Museum"

Σκριν τεστ με τον ηθοποιό Ρόμπερτ Λόρι

Με τον Τομπ Μπεκ σε σκηνή από την ταινία "Road Demon"

Η Τζόαν Βάλερι δεύτερη από δεξιά, στα πλαίσια της ταινίας "Tail Spin"

Γενικά, πάντως, η καριέρα της Τζόαν Βάλερι, όπως πλέον ήταν γνωστή μέσα από τις ταινίες της, περιορίστηκε σε μικρούς ρόλους και σε ταινίες δεύτερης διαλογής. Όμως και η ίδια δεν φαίνεται να επιδίωξε ποτέ την προοπτική να γινόταν μια μεγάλη κινηματογραφική σταρ.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΗΣ ΑΡΕΣΕ Η ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ

«Η φιλοδοξία σχεδόν κάθε κοριτσιού στο Χόλιγουντ είναι να γίνει διάσημη σταρ, να δει το όνομά της να λάμπει με ηλεκτρικά φώτα σε μια θεατρική μαρκίζα και να βλέπει τα πλήθη να συρρέουν για να τη δουν στην οθόνη. Όμως εγώ δεν θέλω να γίνω σταρ» δήλωνε σε άρθρο της. «Το να είσαι μια σταρ μπορεί να φαίνεται μια από τις καλύτερες δουλειές, που μπορεί κανείς να φανταστεί και για πολλούς όντως είναι. Να έχεις ένα ωραίο πρόσωπο και σιλουέτα και άπειρους ειδικούς ομορφιάς να σε περιτριγυρίζουν, το να έχεις στην κατοχή σου ωραία ρούχα διαλεγμένα από τους πιο διάσημους σχεδιαστές του κόσμου, το να κερδίζεις ένα κολοσσιαίο εισόδημα,  και το να είσαι η αγαπημένη αναρίθμητων θαυμαστών... όλα αυτά είναι η πραγματοποίηση του ονείρου της Σταχτοπούτας. Όχι όμως για εμένα».

Ο λόγος; «Στο λεξικό των σταρ δεν υπάρχει η λέξη ιδιωτικότητα. Όχι όπως την ξέρει ο μέσος άνθρωπος. Μια σταρ πρέπει να θεάται συχνά στα σωστά μέρη με τους σωστούς ανθρώπους και τα σωστά ρούχα. Αν ταξιδεύει ή αν κάνει διακοπές, πρέπει να θυμάται ότι είναι ένα δημόσιο πρόσωπο και ως τέτοιο να είναι πάντοτε χαρούμενη, χαμογελαστή και έτοιμη να πει το σωστό πράγμα στη σωστή στιγμή. Πρέπει να είναι έτοιμη να χαρίσει μια συνέντευξη ακόμα και στο υπνοδωμάτιο ή στο μπάνιο. Πρέπει συνέχεια να είναι διαθέσιμη στο κοινό της. Αν είναι ανύπαντρη, δεν πρέπει να θεάται συχνά με τον ίδιον νεαρό άνδρα, ειδάλλως αμέσως θα ντροπιαστεί από φήμες για κάποιο ειδύλλιο. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ τον αριθμό των χολιγουντιανών ειδυλλίων, που καταστράφηκαν εξαιτίας κάποιας φήμης.

[..] Τα κοινωνικά μου ραντεβού δεν έχουν αρκετή σημασία ώστε να με εμπλέξουν σε οποιοδήποτε ειδύλλιο, εκτός κι αν με δουν με κάποιον γνωστό – κάτι πολύ σπάνιο. Με λίγα λόγια, μόλις φύγω από το στούντιο, μπορώ να είμαι ο εαυτός μου [..]». (από αναδημοσίευση του άρθρου στο The Australian Women’s Weekly, 25.11.1939).

Μία από τις πολλές φωτογραφίσεις της Τζόαν Βάλερι για την προώθηση ρούχων
στις δεκαετίες του '30 και του '40. (πηγή: Santa Cruz Evening News, 19.01.1940)

(πηγή: Calexico Chronicle, 24.01.1939)

Η ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ, ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ

Ωστόσο για τη μικρή κοινότητα του Ρινελάντερ, η Ελένη Βλαχάκη αποτέλεσε σύμβολο. Η επιστροφή της στην πόλη τον Αύγουστο του 1938 ύστερα από τρία χρόνια απουσίας όχι απλά έγινε θέμα στην τοπική εφημερίδα, όπως και οι περισσότερες μελλοντικές επισκέψεις της Βλαχάκη στο μέρος όπου μεγάλωσε, αλλά με αφορμή την επιστροφή αυτή της παραχωρήθηκε ολόκληρο αυτοκίνητο για τη μετακίνησή της πρώτα από το Σικάγο μέχρι το Ρινελάντερ, καθώς κι ένα δεύτερο για την περιήγησή της μέσα στη μικρή πόλη του Ουισκόνσιν.

Συχνά εξάλλου δημοσιεύονταν φωτογραφίες της στις εφημερίδες κυρίως για την προώθηση διαφόρων ρούχων, ενώ τα περιοδικά όχι μόνο δεν έμεναν αδιάφορα στις εξόδους της με άνδρες συνοδούς, αλλά δημοσίευαν και σχετικές φωτογραφίες.

Το 1940 παντρεύτηκε με τον ηθοποιό Γκραντ Ρίτσαρντς, από τον οποίο χώρισε το Σεπτέμβριο του 1940. Μαζί απέκτησαν μια κόρη, την Τζο Έλλεν. 

Τζόαν Βάλερι και Γκραντ Ρίτσαρντς (Αύγουστος 1939)
από κοινή εμφάνιση για τις ανάγκες της ταινίας "Elsa Maxwel's Hotel For Women"

Ο δεύτερος γάμος της με τον Πάρη Μεστούση (Έλληνας ηθοποιός που έπαιζε σε ταινίες του Χόλιγουντ με ψευδώνυμο) πραγματοποιήθηκε στο Λας Βέγκας στις 9 Μαρτίου 1944. Από το γάμο αυτό απέκτησε ένα γιο, τον Τζορτζ.

Μια από τις καλές της φίλες ήταν η πρόωρα χαμένη σούπερ σταρ των 60s, Μέριλιν Μονρόε, με την οποία γνωρίστηκαν στην ταινία «All About Eve». Το 1968, η Τζόαν Βάλερι θυμόταν: «Η Μέριλιν ήταν ένα θαυμάσιο κορίτσι. Αγαπούσε την τέχνη και θα μιλούσε επί ώρες για τη λογοτεχνία και την ζωγραφική. Ήθελα να μάθει τόσα πολλά. Μια φορά μου είπε ότι ήθελε να μάθει για όλα τα θαυμάσια πράγματα της ζωής, για τους μεγάλους πίνακες ζωγραφικής και να κοιτάξει μέσα στα μάτια και τις ψυχές των ανθρώπων. Δεν έπινε, αλλά συνήθιζε να ρουφάει μια γουλιά κρασί και να κάνει πολλές βαθυστόχαστες δηλώσεις για την ζωή». (Desert Sun, 04.05.1968)

Μεταξύ των στενών της φίλων περιλαμβάνονταν επίσης οι Κλαρκ Γκέιμπλ, Γκρέγκορι Πεκ, ο Ρόναλντ Ρίγκαν κ.ά. Με τον Ρίγκαν συνεργάστηκαν στο γουέστερν «Sergeant Murphy» το 1937. Εκείνος βρισκόταν στα πρώτα βήματα της κινηματογραφικής του καριέρας, ενώ σε συνέντευξή του σε εφημερίδα της γενέτειράς του (Ντε Μουάν) υπέδειξε τη Βλαχάκη, ως την πιο όμορφη πρωταγωνίστρια που είχε δει στο Χόλιγουντ. (Garry Wills, Reagan’s America: Innocents At Home, 2017).

Η ελληνικής καταγωγής ηθοποιός διατήρησε καλές σχέσεις με τον Ρόναλντ Ρίγκαν και την οικογένειά του ακόμα και την εποχή που αυτός εκλέχτηκε κυβερνήτης της Καλιφόρνια. Ένα πορτρέτο της οικογένειας του ηθοποιού και τουλάχιστον ένα γλυπτό έργο της, που απεικόνιζε χέρια εν ώρα προσευχής, περιλαμβάνονταν στην ιδιωτική συλλογή της Νάνσι Ρίγκαν. Εξάλλου, την περίοδο που ο Ρίγκαν διατελούσε κυβερνήτης της Καλιφόρνια, το πορτρέτο του διά χειρός Τζόαν Βάλερι κοσμούσε τους τοίχους του Καπιτωλίου της πολιτείας.

Η ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ - Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Η πρώτη, προσωπική έκθεση ζωγραφικής και γλυπτικής της Τζόαν Βάλερι πραγματοποιήθηκε την άνοιξη του 1968 ύστερα από μια τριετή περίοδο προετοιμασίας, τα αποτελέσματα της οποίας ήταν «όχι μόνο επιβραβευτικά για εκείνη, αλλά έδειξαν επίσης ότι ήταν μία καλλιτέχνης με αληθινό συναίσθημα και αίσθηση της ζωής, μ’ ένα νέο προορισμό που δεν έχει ακόμα φτάσει σ’ όλη του τη δυναμική». (Desert Sun, 02.05.1968)

Η έκθεση εκείνη περιλάμβανε 6 γλυπτά και 42 πίνακες ζωγραφικής, εκ των οποίων οι τριάντα έξι ήταν ελαιογραφίες, ενώ οι έξι εξ αυτών ήταν πορτρέτα διάσημων φίλων της Βλαχάκη, όπως η Μέριλιν Μονρό και η αθλήτρια Μίλντρετ Ντίντρικσον Ζαχαριάς, το πορτρέτο μάλιστα της οποίας είχε ήδη επιλεγεί για την επίσημη έκθεση των διοργανωτών των Ολυμπιακών Αγώνων της πόλης του Μεξικού τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς. Η Βλαχάκη ήταν μία από τους 12 καλλιτέχνες που έλαβαν πρόσκληση από τη μεξικανική κυβέρνηση, μια εξαιρετικά μεγάλη τιμή για την πρωτοεμφανιζόμενη ζωγράφο.

Παρενθετικά πρέπει ν' αναφερθεί ότι η Μίλντρετ Ντίντρικσον Ζαχαριάς θεωρείται μια από τις καλύτερες αθλήτριες όλων των εποχών κερδίζοντας δύο ολυμπιακά μετάλλια στους Αγώνες του 1932, ενώ σημείωσε εξαιρετικές επιδόσεις σε διάφορα αθλήματα στη σύντομη ζωή της, καθώς έφυγε πρόωρα από την ζωή εξαιτίας του καρκίνου το 1956 σε ηλικία 45 ετών. 

Η Τζόαν Βάλερι φωτογραφίζεται δίπλα στο πορτρέτο και την προτομή
της Μίλντρετ Ντρίντρικσον Ζαχαριάς, τα οποία φιλοτέχνησε η ίδια. (Sun Bernardino Sun, 23.08.1968)

Η Βλαχάκη (ή Τζόαν Βάλερι) πίστευε ότι η τέχνη «δεν έχει όρια όπως και η θάλασσα και ο κάθε καλλιτέχνης έχει ένα δικό του μήνυμα να περάσει». (Desert Sun, 02.12.1972). Πηγή έμπνευσης για τα τοπία που ζωγράφιζε, ήταν το Μεξικό και η Ελλάδα, προορισμούς που αγαπούσε ιδιαίτερα και επισκεπτόταν τακτικά. Μάλιστα βρέθηκε στην Ελλάδα και το ταραγμένο καλοκαίρι του 1974, ενώ σε αμερικανική εφημερίδα δημοσιεύτηκε μια φωτογραφία της με την ηθοποιό Αντιγόνη Βαλάκου στα παρασκήνια της «Ηλέκτρας». Σύμφωνα με τη συνοδευτική λεζάντα, η Βλαχάκη παρομοίαζε τις υποκριτικές ικανότητες της Βαλάκου με εκείνες της Κατίνας Παξινού και της Κάθριν Κόρνελ, της αποκαλούμενης και «πρώτης κυρίας του (αμερικανικού) θεάτρου».

Τζόαν Βάλερι και Αντιγόνη Βαλάκου (Desert Sun, 11.10.1974)

Μεταξύ των διασημότερων πορτρέτων της ήταν κι αυτό του τραγουδιστή Φρανκ Σινάτρα, το οποίο παρουσίασε για πρώτη φορά το Νοέμβριο του 1976.

Απρίλιος 1982. Με αφορμή την ανακήρυξή της ως "καλλιτέχνη του μήνα" από το Hi-Desert Nature Museum, 

η Τζόαν Βάλερι φωτογραφίζεται κρατώντας τους δύο πιο αγαπημένους της πίνακες: "Ένα παιδί με οδηγεί στο σπίτι" 

και το πορτρέτο του Φρανκ Σινάτρα (Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Desert Sun 09.04.1982)

Η Τζόαν Βάλερι και οι πίνακές της (Desert Sun, 15.11.1973)

πηγή: Desert Sun, 07.05.1974

Η Τζόαν Βάλερι ή Ελένη Βλαχάκη έφυγε από την ζωή στις 30 Ιανουαρίου 1983 στο Νοσοκομείο Μεμόριαλ του Λονγκ Μπιτς, όπου νοσηλευόταν μετά από τροχαίο ατύχημα στο Τουέντι-Νάιν Παλμς της Καλιφόρνια στις 3 Νοεμβρίου 1982.

Περισσότερα πορτρέτα Ελλήνων της διασποράς:
-- Ελένη Αρίστη: Η πρώτη Ελληνίδα που υπέγραψε συμβόλαιο με κινηματογραφική εταιρία στο Χόλιγουντ
-- Οι πρώτοι Έλληνες ηθοποιοί του Χόλιγουντ. Σπάνιες εικόνες από κινηματογραφικές τους εμφανίσεις σε μια εποχή που οι Έλληνες μετανάστες κρίνονταν καλοί μόνο για εστιάτορες και ζαχαροπλάστες.
-- Πώς ένα ελληνικό επίθετο έριξε στα πατώματα Αμερικανό υπάλληλο και άλλες 4 κωμικοτραγικές ιστορίες Ελλήνων μεταναστών
-- Αριστείδης Φουτρίδης: Ο Έλληνας από την Ικαρία που γνώρισε στους Αμερικανούς τον Παλαμά και την ελληνική λογοτεχνία. Η εξομολόγησή του για την αιτία της κακοδαιμονίας των Ελλήνων: "Διαβάζουμε ελάχιστα, μιλάμε πολύ".
-- Γεώργιος Λυκούργος: Ο Έλληνας από τη Λακωνία, που βρέθηκε στη Χαβάη και έγινε ο "θείος Τζορτζ" των ντόπιων
-- Το φρικτό έγκλημα του μοναδικού Έλληνα της Αυστραλίας που εκτελέστηκε διά απαγχονισμού
-- Ιωάννης Πιαλόγλου: Ο Έλληνας μπατζανάκης του Μπάστερ Κίτον. Παντρεύτηκε πρωταγωνίστρια του βωβού κινηματογράφου, παρότι η οικογένεια της δεν τον ήθελε, γιατί τον θεωρούσαν... Τούρκο. Εκείνη έγινε Ελληνίδα, όμως ο γάμος τους διαλύθηκε σύντομα, επειδή της ζητούσε να εγκαταλείψει την κινηματογραφική της καριέρα.