Ο «λιμοκοντόρος» είναι μια από
τις λέξεις που δεν χρησιμοποιούμε πολύ στην καθημερινότητά μας, όμως μας είναι
κάπως οικεία. Όλοι την έχουμε ακούσει είτε σε παλιές ελληνικές ταινίες είτε από
συγγενείς και γνωστούς μεγαλύτερης ηλικίας είτε σπανιότερα από νεότερους, που
έχουν μια εξοικείωση με την παλιά αργκό, απομεινάρι της οποίας είναι και ο
«λιμοκοντόρος». Πολλοί δεν ξέρουν και τι ακριβώς σημαίνει η λέξη, πέραν του ότι
πρόκειται για έναν προφανώς μειωτικό χαρακτηρισμό, αντίστοιχο του
«τζιτζιφιόγκου» -άλλο απομεινάρι της παλιάς αργκό.
Σύμφωνα με μία εκδοχή, που
οφείλεται και στην ετυμολογία της λέξης, ο «λιμοκοντόρος» προήλθε από τα
Επτάνησα –πιθανόν από την Κεφαλλονιά. Η λέξη είναι σύνθετη, προερχόμενη από τον
«λιμό» (δηλαδή την πείνα»), τον «κόντε» (δηλαδή τον αριστοκράτη) και μια κατάληξη
πολύ συνηθισμένη εκείνη την εποχή («-όρος», «-άρος»), υποδηλωτική της υπερβολής,
όπως σήμερα χρησιμοποιούμε το «-άρας».
Το σίγουρο είναι ότι στην ηπειρωτική Ελλάδα η λέξη έγινε γνωστή γύρω στα 1885-85, την περίοδο της υποχρεωτικής επιστράτευσης διαρκείας που είχε κηρύξει η κυβέρνηση του Θεόδωρου Δηλιγιάννη δημιουργώντας μια περίεργη κατάσταση «ειρηνοπολέμου» με την Οθωμανική αυτοκρατορία μετά την προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας στη Βουλγαρία.
