ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - γενέθλια:
Δύο σημαντικές προσωπικότητες που γεννήθηκα σαν σήμερα ήταν γερμανική καταγωγής: ο βιομήχανος -ιδρυτής της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας- Άνταμ Όπελ (1837-1895) και η Σόφι Σολ (1921-1943), η γυναίκα-σύμβολο της γερμανικής αντίστασης κατά του ναζισμού.
Δύο σημαντικές προσωπικότητες που γεννήθηκα σαν σήμερα ήταν γερμανική καταγωγής: ο βιομήχανος -ιδρυτής της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας- Άνταμ Όπελ (1837-1895) και η Σόφι Σολ (1921-1943), η γυναίκα-σύμβολο της γερμανικής αντίστασης κατά του ναζισμού.
ΕΘΝΙΚΕΣ κ ΑΛΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ:
Η Ημέρα της Νίκης γιορτάζεται στη Ρωσία - ή η επέτειος από τη νίκη του σοβιετικού στρατού, όπως θα διαβάσει κανείς στα ρωσικά ΜΜΕ, παρόλο που η νίκη ήταν συλλογική όλων των συμμαχικών δυνάμεων. Η σημερινή Ημέρα της Νίκης γιορτάζεται και στις περισσότερες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, όπως στην Αρμενία, στο Αζερμπαϊτζάν, στο Καζακστάν, στο Κιργιστάν, στο Τατζικιστάν, στο Τουρκμενιστάν, στο Ουζμπεκιστάν, στη Γεωργία, στη Μολδαβία, στη Λευκορωσία και στην Ουκρανία. Βασικά γιορτάζεται σ' όλα τα κράτη της πρώην ΕΣΣΔ πλην των τριών Βαλτικών δημοκρατιών.
Η 9η Μαΐου αποτελεί για τους Ρουμάνους την Ημέρα της Ανεξαρτησίας της χώρας τους από την Οθωμανική αυτοκρατορία, όπως τη διακήρυξε ο Μιχαήλ Κογκαλιντσεάου στις 9 Μαΐου 1877.
Εν τω μεταξύ, μπορεί φέτος το Ορθόδοξο Πάσχα να άργησε πολύ, ωστόσο οι Καθολικοί και οι Προτεστάντες γιορτάζουν ήδη τη γιορτή της Αναλήψεως, που αποτελεί ημέρα αργίας για τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, αλλά και για κράτη της Αφρικής - ακόμη και για τη Μουσουλμανική Ινδονησία.
Τέλος, σήμερα είναι η Ημέρα της Ευρώπης, δηλαδή η επέτειος από την εκφώνηση της Διακήρυξης Σουμάν, στις 9 Μαΐου 1950, με άξονα την υπέρβαση των ιστορικών διαφορών από τα ευρωπαϊκά κράτη, που έθεσε τις βάσεις για την ίδρυση της πρώτης Κοινότητας.
Διαβάστε περισσότερα: Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΣΟΥΜΑΝ ΤΗΣ 9ης ΜΑΪΟΥ 1950]
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - info:
Στις 9 Μαΐου 1898 εκδόθηκε από τον οίκο "Εστία" η ποιητική συλλογή "Τάφος" (έναντι 2 δραχμών), που έγραψε ο Κωστής Παλαμάς αμέσως μετά το θάνατο του 4χρονου γιου του, Άλκη, λίγους μήνες νωρίτερα.
Ένα αφιέρωμα στο πώς σχολιάστηκε από τον Τύπο της εποχής τόσο η είδηση του θανάτου του μικρού παιδιού, όσο και η κυκλοφορία του "Τάφου, που θεωρείται ένα από τα κλασσικά έργα του ποιητή, μπορείτε να διαβάσετε εδώ: Ο θάνατος του Άλκη Παλαμά και ο "Τάφος"
Στις 9 Μαΐου 1927 έγινε η έναρξη των πρώτων Δελφικών Εορτών, μια ρομαντική πρωτοβουλία του ποιητή Άγγελου Σικελιανού και της συζύγου του Εύας Πάλμερ, που επαναλήφθηκε μόλις μία φορά (το 1930), λόγω οικονομικών δυσχερειών. Σκοπός των γιορτών ήταν η επανασύνδεση με το αρχαιοελληνικό πνεύμα, ωστόσο επικρίθηκαν από πολλούς, καθώς γινόταν παραλληλισμός με αντίστοιχες πομπώδεις και αρχαιολατρικές γιορτές του φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι στην Ιταλία, παρόλο που ο ποιητής δεν διαπνεόταν από τέτοιες πολιτικές αντιλήψεις.
Στις 9 Μαΐου 1936, με αίμα βάφτηκαν οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης μετά τη βίαιη καταστολή της απεργίας που είχε κηρυχτεί σε ένδειξη αλληλεγγύης για τους δεκάδες τραυματίες καπνεργάτες, που συγκρούστηκαν με την αστυνομία μια μέρα νωρίτερα, όταν επιχείρησαν να επιδώσουν ψήφισμα με τα αιτήματα τους στη Γενική Διοίκηση της πόλης. Η κυβέρνηση Μεταξά επιστράτευσε τους απεργούς, ενώ δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας περιπολούσαν στους δρόμους της πόλης και έκαναν εφόδους στους χώρους εργασίας, προκειμένου να διασφαλίσουν ότι δεν θα πραγματοποιηθούν οι εξαγγελθείσες απεργιακές κινητοποιήσεις. Παρ' όλα αυτά, όχι απλά δεν ανακόπηκε το απεργιακό κύμα, αλλά γιγαντώθηκε η οργή των εργατών, ενώ δεν άργησαν να εκδηλωθούν σοβαρότατες συγκρούσεις, κατά τις οποίες άνδρες των δυνάμεων ασφαλείας, ντυμένοι με πολιτικά, έκαναν χρήση όπλων στρεφόμενοι ευθέως κατά των διαδηλωτών. Δεκάδες άνθρωποι -όλοι απεργοί- έχασαν την ζωή τους, ενώ μεγάλος ήταν ο αριθμός και των τραυματιών.
Και καθώς στην Ελλάδα η απεργία θεωρείται νόμιμο δικαίωμα. που όμως -παραδόξως- καταγγέλλεται ότι ασκείται πάντοτε για να εξυπηρετήσει ύποπτους σκοπούς, ο Μεταξάς κατήγγειλε τη στάση των απεργών ως "προκλητική.... προπαρασκευασμένη και ουχί τυχαία", ενώ υποβάθμισε παράλληλα στις δηλώσεις του τον αριθμό των θυμάτων κάνοντας λόγο αόριστα για "έναν νεκρό και τινές τραυματίες".
Στις 9 Μαΐου 1956, με αίμα βάφτηκε η πλατεία Ομονοίας, όπου χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν υπέρ της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, με αφορμή και την επικύρωση της καταδίκης των Κύπριων αγωνιστών Μιχαήλ Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου σε θάνατο από το Βρετανό κυβερνήτη της Κύπρου. Έξι άνθρωποι έχασαν την ζωή τους και εκατοντάδες τραυματίστηκαν στις συγκρούσεις, που ακολούθησαν τη διαδήλωση που οργάνωσε η Πανελλήνια Επιτροπή Ένωσης Κύπρου με ομιλητή τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Δωρόθεο, όταν αστυνομικές δυνάμεις ανέκοψαν την πορεία των διαδηλωτών επί της οδού Πεσμαζόγλου. Ακολούθησαν έκτροπα και χρήση όπλων από τους αστυνομικούς, ενώ ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, απέδωσε τα επεισόδια σε "παρεισφρήσαντα και πάλιν ωρισμένα αναρχικά στοιχεία" -η κλασική απάντηση που έχουν βαρεθεί ν' ακούνε οι πολίτες αυτού του κράτους από την εποχή της ιδρύσεως του- χωρίς να δώσει όμως κάποια εξήγηση πώς έξι άνθρωποι, που δεν ήταν αναρχικοί, σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις.
Στις 9 Μαΐου 1978, με 11 σφαίρες τα μέλη των Ερυθρών Ταξιαρχιών σκότωσαν τον πρώην Ιταλό πρωθυπουργό Άλντο Μόρο και στη συνέχεια παράτησαν το πτώμα του, αλυσοδεμένο και τυλιγμένο σε κόκκινη κουβέρτα, στην πίσω θέση αυτοκινήτου, παρκαρισμένου στο κέντρο της Ρώμης (στην οδό ΚΑετάνι), 55 ημέρες μετά την απαγωγή του.
ΣύμΑυθόρμητες διαδηλώσεις ξέσπασαν σ' όλη τη χώρα, ενώ και η ομοσπονδιακή εργατική ένωση της Ιταλίας κήρυξε απεργία, μόλις έγινε γνωστή η είδηση της δολοφονίας.
Η Ημέρα της Νίκης γιορτάζεται στη Ρωσία - ή η επέτειος από τη νίκη του σοβιετικού στρατού, όπως θα διαβάσει κανείς στα ρωσικά ΜΜΕ, παρόλο που η νίκη ήταν συλλογική όλων των συμμαχικών δυνάμεων. Η σημερινή Ημέρα της Νίκης γιορτάζεται και στις περισσότερες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, όπως στην Αρμενία, στο Αζερμπαϊτζάν, στο Καζακστάν, στο Κιργιστάν, στο Τατζικιστάν, στο Τουρκμενιστάν, στο Ουζμπεκιστάν, στη Γεωργία, στη Μολδαβία, στη Λευκορωσία και στην Ουκρανία. Βασικά γιορτάζεται σ' όλα τα κράτη της πρώην ΕΣΣΔ πλην των τριών Βαλτικών δημοκρατιών.
Η 9η Μαΐου αποτελεί για τους Ρουμάνους την Ημέρα της Ανεξαρτησίας της χώρας τους από την Οθωμανική αυτοκρατορία, όπως τη διακήρυξε ο Μιχαήλ Κογκαλιντσεάου στις 9 Μαΐου 1877.
Εν τω μεταξύ, μπορεί φέτος το Ορθόδοξο Πάσχα να άργησε πολύ, ωστόσο οι Καθολικοί και οι Προτεστάντες γιορτάζουν ήδη τη γιορτή της Αναλήψεως, που αποτελεί ημέρα αργίας για τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, αλλά και για κράτη της Αφρικής - ακόμη και για τη Μουσουλμανική Ινδονησία.
Τέλος, σήμερα είναι η Ημέρα της Ευρώπης, δηλαδή η επέτειος από την εκφώνηση της Διακήρυξης Σουμάν, στις 9 Μαΐου 1950, με άξονα την υπέρβαση των ιστορικών διαφορών από τα ευρωπαϊκά κράτη, που έθεσε τις βάσεις για την ίδρυση της πρώτης Κοινότητας.
Διαβάστε περισσότερα: Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΣΟΥΜΑΝ ΤΗΣ 9ης ΜΑΪΟΥ 1950]
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - info:
Στις 9 Μαΐου 1898 εκδόθηκε από τον οίκο "Εστία" η ποιητική συλλογή "Τάφος" (έναντι 2 δραχμών), που έγραψε ο Κωστής Παλαμάς αμέσως μετά το θάνατο του 4χρονου γιου του, Άλκη, λίγους μήνες νωρίτερα.
Ένα αφιέρωμα στο πώς σχολιάστηκε από τον Τύπο της εποχής τόσο η είδηση του θανάτου του μικρού παιδιού, όσο και η κυκλοφορία του "Τάφου, που θεωρείται ένα από τα κλασσικά έργα του ποιητή, μπορείτε να διαβάσετε εδώ: Ο θάνατος του Άλκη Παλαμά και ο "Τάφος"
Στις 9 Μαΐου 1927 έγινε η έναρξη των πρώτων Δελφικών Εορτών, μια ρομαντική πρωτοβουλία του ποιητή Άγγελου Σικελιανού και της συζύγου του Εύας Πάλμερ, που επαναλήφθηκε μόλις μία φορά (το 1930), λόγω οικονομικών δυσχερειών. Σκοπός των γιορτών ήταν η επανασύνδεση με το αρχαιοελληνικό πνεύμα, ωστόσο επικρίθηκαν από πολλούς, καθώς γινόταν παραλληλισμός με αντίστοιχες πομπώδεις και αρχαιολατρικές γιορτές του φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι στην Ιταλία, παρόλο που ο ποιητής δεν διαπνεόταν από τέτοιες πολιτικές αντιλήψεις.
Στις 9 Μαΐου 1936, με αίμα βάφτηκαν οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης μετά τη βίαιη καταστολή της απεργίας που είχε κηρυχτεί σε ένδειξη αλληλεγγύης για τους δεκάδες τραυματίες καπνεργάτες, που συγκρούστηκαν με την αστυνομία μια μέρα νωρίτερα, όταν επιχείρησαν να επιδώσουν ψήφισμα με τα αιτήματα τους στη Γενική Διοίκηση της πόλης. Η κυβέρνηση Μεταξά επιστράτευσε τους απεργούς, ενώ δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας περιπολούσαν στους δρόμους της πόλης και έκαναν εφόδους στους χώρους εργασίας, προκειμένου να διασφαλίσουν ότι δεν θα πραγματοποιηθούν οι εξαγγελθείσες απεργιακές κινητοποιήσεις. Παρ' όλα αυτά, όχι απλά δεν ανακόπηκε το απεργιακό κύμα, αλλά γιγαντώθηκε η οργή των εργατών, ενώ δεν άργησαν να εκδηλωθούν σοβαρότατες συγκρούσεις, κατά τις οποίες άνδρες των δυνάμεων ασφαλείας, ντυμένοι με πολιτικά, έκαναν χρήση όπλων στρεφόμενοι ευθέως κατά των διαδηλωτών. Δεκάδες άνθρωποι -όλοι απεργοί- έχασαν την ζωή τους, ενώ μεγάλος ήταν ο αριθμός και των τραυματιών.
Και καθώς στην Ελλάδα η απεργία θεωρείται νόμιμο δικαίωμα. που όμως -παραδόξως- καταγγέλλεται ότι ασκείται πάντοτε για να εξυπηρετήσει ύποπτους σκοπούς, ο Μεταξάς κατήγγειλε τη στάση των απεργών ως "προκλητική.... προπαρασκευασμένη και ουχί τυχαία", ενώ υποβάθμισε παράλληλα στις δηλώσεις του τον αριθμό των θυμάτων κάνοντας λόγο αόριστα για "έναν νεκρό και τινές τραυματίες".
Στις 9 Μαΐου 1956, με αίμα βάφτηκε η πλατεία Ομονοίας, όπου χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν υπέρ της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, με αφορμή και την επικύρωση της καταδίκης των Κύπριων αγωνιστών Μιχαήλ Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου σε θάνατο από το Βρετανό κυβερνήτη της Κύπρου. Έξι άνθρωποι έχασαν την ζωή τους και εκατοντάδες τραυματίστηκαν στις συγκρούσεις, που ακολούθησαν τη διαδήλωση που οργάνωσε η Πανελλήνια Επιτροπή Ένωσης Κύπρου με ομιλητή τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Δωρόθεο, όταν αστυνομικές δυνάμεις ανέκοψαν την πορεία των διαδηλωτών επί της οδού Πεσμαζόγλου. Ακολούθησαν έκτροπα και χρήση όπλων από τους αστυνομικούς, ενώ ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, απέδωσε τα επεισόδια σε "παρεισφρήσαντα και πάλιν ωρισμένα αναρχικά στοιχεία" -η κλασική απάντηση που έχουν βαρεθεί ν' ακούνε οι πολίτες αυτού του κράτους από την εποχή της ιδρύσεως του- χωρίς να δώσει όμως κάποια εξήγηση πώς έξι άνθρωποι, που δεν ήταν αναρχικοί, σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις.
Στις 9 Μαΐου 1978, με 11 σφαίρες τα μέλη των Ερυθρών Ταξιαρχιών σκότωσαν τον πρώην Ιταλό πρωθυπουργό Άλντο Μόρο και στη συνέχεια παράτησαν το πτώμα του, αλυσοδεμένο και τυλιγμένο σε κόκκινη κουβέρτα, στην πίσω θέση αυτοκινήτου, παρκαρισμένου στο κέντρο της Ρώμης (στην οδό ΚΑετάνι), 55 ημέρες μετά την απαγωγή του.
ΣύμΑυθόρμητες διαδηλώσεις ξέσπασαν σ' όλη τη χώρα, ενώ και η ομοσπονδιακή εργατική ένωση της Ιταλίας κήρυξε απεργία, μόλις έγινε γνωστή η είδηση της δολοφονίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου