Ένας εστιατόριο για τους τρελαμένους με τα Πόκεμον (ή πώς να φάτε τον Πίκατσου) [4 φωτογραφίες]

Ένα τέτοιο, θεματικό εστιατόριο γύρω από τα Πόκεμον, δύσκολα θα μπορούσε να υπάρξει σε άλλη χώρα από την Ιαπωνία, όπου άλλωστε τα anime δεν αποτελούν μια ένοχη απόλαυση, αλλά τρόπος ζωής. Το συγκεκριμένο, όμως, εστιατόριο του Τόκιο, που ακούει στ' όνομα Pikachu Cafe και το οποίο λειτουργεί μόνο για το καλοκαίρι του 2014, έχει μια ιδιαιτερότητα. Δεν είναι απλά στολισμένο με φιγούρες του συμπαθητικού αυτού μεταλλαγμένου ζώου της γνωστής σειράς κινουμένων σχεδίων, αλλά προσφέρει στους επισκέπτες φαγητά εμπνευσμένα από τον Πίκατσου: από χάμπουργκερ μέχρι ομελέτα, σούπες και γλυκά. Πάρτε μια μικρή ιδέα των πρωτότυπων αυτών Πίκατσου φαγητών στις παρακάτω φωτογραφίες:

Γιατί οι κινέζικες παραλίες είναι ό,τι χειρότερο έχουν ίσως δει τα μάτια σας [3 φωτογραφίες, απαγορευμένες για αγοραφοβικούς]

Είναι γνωστό ότι η Κίνα είναι η πρώτη - με διαφορά - σε πληθυσμό χώρα του πλανήτη. Μάλιστα, οι πιο πυκνοκατοικημένες επαρχίες της είναι οι ανατολικές, όπου βρίσκονται και οι τεράστιες μεγαλουπόλεις με πληθυσμό ίσο και μεγαλύτερο με της Ελλάδας - η καθεμιά. Σύμπτωση; πάντως οι ανατολικές επαρχίες είναι και οι παραθαλάσσιες, που σημαίνει ότι δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες εκατομμύρια Κινέζοι, που δεν έχουν τη δυνατότητα ή το χρόνο να επισκεφτούν τις ελληνικές αρχαιότητες, ξεχύνονται μαζικά σε πλαζ, που δεν συστήνονται σε όσους πάσχουν από αγοραφοβία. Πραγματικά, οι κινεζικές παραλίες ασφυκτιούν στην κυριολεξία από λουόμενους, δίνοντας άλλη διάσταση στην ελληνική φράση "έγινε το πατείς με, πατώ σε". Οι 3 παρακάτω φωτογραφίες πιστοποιούν το απίστευτο θέαμα, που εμποδίζουν την μετεξέλιξη της Κίνας σε θερινό, τουριστικό προορισμό - γιατί ποιος είναι αρκετά τρελός να πάει για κολύμπι και ηλιοθεραπεία σε παραλίες όπως αυτές:

Χρόνια πολλά, Μεταπολίτευση! Ήρθε το τέλος σου ή αργεί ακόμα;

40 χρόνια συμπληρώνονται από την πτώση της χούντας και την επιστροφή στη δημοκρατική ομαλότητα με μια επιλογή ασφαλείας, όπως ήταν ο Καραμανλής. 40 χρόνια Μεταπολίτευσης. Δεν είναι η πρώτη φορά που η συγκεκριμένη λέξη εμφανίστηκε στην ελληνική ιστορία για να περιγράψει μια νέα εποχή. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε, αν και σε μικρότερη κλίμακα, μετά την εκθρόνιση του Όθωνα το 1862. Και τότε όλοι μιλούσαν για μια "μεταπολίτευση", ενώ η γενιά που είχε πρωταγωνιστήσει στα γεγονότα εκείνα αποκαλούνταν "η γενιά του '62".

Το "φαινόμενο Α.Β." 18 χρόνια μετά το τέλος

"Πριν φύγω γι' αυτήν τη δίμηνη περιοδεία ανά την Ελλάδα, έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό, οι "Εικόνες", του 1960 κι έγραφε στο εξώφυλλο, το φαινόμενο Α.Β. Αν συνεχίσω την ίδια παλαβομάρα και μέχρι το 2000 και αν και τότε εξακολουθείτε να με βάζετε εξώφυλλα, τότε σίγουρα θα είμαι ένα "φαινόμενο", που θα πρέπει να περιληφθεί στα ρεκόρ Γκίνες". Έτσι έκλεινε μια προσωπική επιστολή της Αλίκης Βουγιουκλάκη προς τη δημοσιογράφο Τίνα Πολίτη το 1988, που είδε το φως της δημοσιότητας λίγες μέρες μετά το θάνατο της ηθοποιού σ' ένα αφιέρωμα της εφημερίδας "Το Βήμα" στις 28.07.1996. Η ζωή τα 'φερε έτσι, ώστε η Βουγιουκλάκη να μην ζει το 2000, οπότε τα εξώφυλλα σταμάτησαν αναπόφευκτα πιο μπροστά - ή μήπως όχι;

Τα αφιερώματα των αμερικάνικων εφημερίδων στην Αλίκη Βουγιουκλάκη το 1957, πολύ πριν γίνει η "εθνική σταρ"

Μπορεί η πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση της Αλίκης Βουγιουκλάκη, σχεδόν παράλληλα με την πρώτη της εμφάνιση και στο θέατρο, να έγινε το 1955 με την ταινία "Ποντικάκι" κλέβοντας τις εντυπώσεις, ωστόσο η μεγάλη εμπορική επιτυχία θα ερχόταν τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1959, όταν έκαναν πρεμιέρα τρεις ταινίες της, που είχαν τεράστια απήχηση στο κοινό: Η Μουσίτσα, Αστέρω (και οι δύο τον Φεβρουάριο του '59 με μια εβδομάδα διαφορά) και Το Ξύλο Βγήκε Από Τον Παράδεισο. Αν και ήταν ήδη αγαπητή στο κοινό, χάρη σ' αυτές τις τρεις ταινίες δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις, που επέτρεψαν λίγα χρόνια αργότερα την ανακήρυξη της Βουγιουκλάκη ως η "εθνική σταρ". Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι πριν το 1959, όταν η προβολή της "Αστέρως" στο φεστιβάλ του Βερολίνου έκανε γνωστό το όνομα της Αλίκης Βουγιουκλάκη και στο εξωτερικό, δεν θα υπήρχαν λογικά δημοσιεύματα σε ξένες εφημερίδες γύρω από το πρόσωπό της, στον αμερικανικό τύπο της εποχής - και κυρίως τις χρονιές 1957 και 1958 - μπορεί να βρει κανείς αρκετά αφιερώματα και φωτογραφίες της ανερχόμενης Αλίκης. 

Η καταδίκη της Αλίκης Βουγιουκλάκη σε φυλάκιση 5 μηνών για πρόκληση σωματικής βλάβης σε συνεργάτη της το 1972 και ο αντίκτυπος της είδησης μέχρι.. την Ολλανδία!

Είναι ένα περιστατικό που ελάχιστοι θυμούνται - ή γνωρίζουν οι νεώτεροι - από την πορεία της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Το 1972, ένα περιστατικό στα γυρίσματα της ταινίας "Η Αλίκη δικτάτωρ" οδήγησε την ηθοποιό στο δικαστήριο ως κατηγορούμενη, ενώ μάλιστα στον πρώτο βαθμό της δίκης καταδικάστηκε σε ολιγόμηνη φυλάκιση. Η είδηση εκείνη έκανε το γύρο του κόσμου και έφτασε μέχρι τις ολλανδικές εφημερίδες, οι οποίες σε γενικές γραμμές αγνοούσαν ακόμη και την ύπαρξη της Αλίκης, μιας και οι ταινίες της δεν προβλήθηκαν ποτέ στην Ολλανδία.

Η εξομολόγηση της μητέρας της Αλίκης Βουγιουκλάκη σε εφημερίδα του 1961 - Γιατί στην αρχή ευχόταν την αποτυχία της κόρης της - Πότε την καμάρωσε για πρώτη φορά κι αποφάσισε να τη βοηθήσει με όλες της τις δυνάμεις

Μάνα και κόρη "σαν αδελφές", όπως σχολίαζε η λεζάντα της φωτογραφίας. Από την εφημερίδα Εμπρός, 18.11.1969

Σε μια σπάνια συνέντευξή της σε εφημερίδα, που δημοσιεύτηκε στο Εμπρός στις 18.11.1961, την εποχή που η καριέρα της Αλίκης είχε πλέον εκτοξευτεί για τα καλά, η μητέρα της, Έμυ Βουγιουκλάκη, θυμόταν τις αντιρρήσεις που είχε εκφράσει προς την κόρη της, κάθε φορά που εκείνη της ανήγγειλε ότι επιθυμούσε να γίνει ηθοποιός, αλλά και τη μεταστροφή της, όταν είδε την Αλίκη να παίζει στην πρώτη της παράσταση.

Η Βουγιουκλάκη, ο Παπαμιχαήλ και η Καρέζη ως φοιτητές της Δραματικής Σχολής μέσα από τα μάτια των καθηγητών τους: Η ταλαντούχα, αλλά "καβγατζού" Αλίκη... ο "φιλόδοξος" Δημήτρης, που μια μέρα είχε πάει στο μάθημα μεθυσμένος... η "δαιμόνια", αλλά "τεμπέλα" Τζένη

Στους καθηγητές των ανερχόμενων αστέρων του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου απευθύνθηκε η εφημερίδα Εμπρός, που φιλοξένησε το σχετικό ρεπορτάζ στις 06.08.1960. Οι καθηγητές της υποκριτικής Πέλος Κατσέλης και Κωστής Μιχαηλίδης, αλλά και η καθηγήτρια χορού Έλεν Τσουκαλά θυμήθηκαν τις επιδόσεις ορισμένων από τους μαθητές τους στη Δραματική Σχολή. Μεταξύ αυτών ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και η Τζένη Καρέζη - η μόνη που είχε καθηγητές και τους τρεις.

Τα ωραιότερα θερινά σινεμά του πλανήτη [10 φωτογραφίες]

Τα θερινά σινεμά είναι εδώ και πολλές δεκαετίες συνδεδεμένα με τα ελληνικά καλοκαίρια, όμως οι Έλληνες δεν είμαστε ο μοναδικός λαός που έχουμε τη δυνατότητα ν' απολαμβάνουμε τις αγαπημένες μας ταινίες χωρίς να περιστοιχιζόμαστε από τοίχους, ερχόμενοι σ' επαφή με τη φύση. Η αλήθεια είναι ότι οι κάτοικοι ορισμένων πόλεων του εξωτερικού ίσως και ν' απολαμβάνουν περισσότερο - αλλά και περισσότεροι μαζί - τη μαγεία ενός θερινού σινεμά σε εντυπωσιακά αστικά - και όχι μόνο - τοπία.Οι παρακάτω φωτογραφίες από το facebook το πιστοποιούν:

Πώς θ' αποκτήσεις το σώμα του κινηματογραφικού Ηρακλή!

Ο Ντουέιν Τζόνσον, γνωστός και ως "Ο Βράχος" ("The Rock") είχε πάντα ένα καλογυμνασμένο σώμα. Άλλωστε, πριν ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, ήταν αθλητής και αγωνιζόταν στο καναδικό πρωτάθλημα φούτμπολ (αμερικάνικο ποδόσφαιρο), μέχρι που κόπηκε και αναγκάστηκε να αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό. Και μπορεί σ' όλες τις ταινίες του -ακόμη και τις ελάχιστες κωμικές που αποπειράθηκε - να υποδυόταν έναν θηριώδη σωματικά άντρα, για τις ανάγκες της ταινίας "Ηρακλής" έπρεπε να υποβληθεί σε μια ακόμη πιο έντονη προετοιμασία, με τον ίδιο τον Τζόνσον να κάνει λόγο για "την πιο εξουθενωτική προετοιμασία που είχα κάνει για οτιδήποτε" σε συνέντευξή του στο Access Hollywood. 

Τα 18 ελληνικά μνημεία, που προστατεύονται από την UNESCO, ως "μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς"

Αν φέτος το καλοκαίρι επιμένετε ελληνικά για τις διακοπές σας, αλλά δεν έχετε ακόμη αποφασίσει προς τα πού να κατευθυνθείτε, πάρτε ιδέες μέσω της UNESCO. Δεν είναι δυο και τρία, αλλά δεκαοκτώ - μέχρι σήμερα - τα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς, κυρίως μνημεία από την αρχαιότητα και τη βυζαντινή εποχή, τα οποία αξίζει να δούμε όλοι από κοντά έστω μια φορά στην ζωή μας, ακριβώς λόγου του οικουμενικού τους χαρακτήρα. Ποια είναι; Διαβάστε στη συνέχεια, μαζί με μια σύντομη περιγραφή από την ίδια την UNESCO (μετάφραση στα ελληνικά). Τα μνημεία παρατίθενται χρονολογικά, από το παλιότερο που εντάχθηκε στη λίστα μέχρι το νεώτερο.

6 βιβλιοπροτάσεις για το καλοκαίρι (και όχι μόνο)

Τι σημαίνει "ένα βιβλίο για το καλοκαίρι"; Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη απάντηση, αλλά υποθέτω ότι το ιδανικό βιβλίο της συγκεκριμένης εποχής, φίλος στην παραλία ή στο μπαλκόνι τα ζεστά καλοκαιρινά απογεύματα, έχει σχετικά λίγες σελίδες, η αφήγηση κινείται γύρω από μια βασική ιστορία, ώστε να μην κουράζει τον αναγνώστη, η γλώσσα του είναι εύληπτη και άμεση, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ένα καλοκαιρινό βιβλίο δεν έχει να μας προσφέρει κάποια σημαντική πληροφορία για την ζωή, κάποια γνώση. Ίσα ίσα μπορεί να είναι ένα βιβλίο μεστό από νοήματα, που όμως αναδεικνύονται με αξιοθαύμαστη τεχνική λιτότητα και αμεσότητα από μέρους του συγγραφέα, δηλαδή θα μπορούσε να πει κανείς ότι το ιδανικό βιβλίο των καλοκαιρινών διακοπών είναι το ιδανικό βιβλίο γενικότερα, που θα μπορούσε να διαβαστεί οποιαδήποτε στιγμή, οποιαδήποτε εποχή του χρόνου. Αυτές είναι έξι προτάσεις, όλες προερχόμενες - τυχαία άραγε - από την ξένη λογοτεχνία των τελευταίων έξι δεκαετιών..

Για όσους γεννήθηκαν πριν το 1985, αλλά είναι (ή αισθάνονται) ακόμη αρκετά νέοι για να νοσταλγούν

Μου του έχουν στείλει στο e-mail περισσότερες από δυο φορές και το έχω δει να κοινοποιείται στο facebook από διάφορους "φίλους". Ένα κείμενο αγνώστου συγγραφέα, που κατ' αρχήν απευθύνεται σ' όσους γεννήθηκαν μέχρι το 1985, δηλαδή σ' όσους είναι τουλάχιστον 29 ετών, οι οποίοι θα πρέπει να καμαρώνουν, διότι γεννήθηκαν σε μια εποχή "αθωότητας", όπου όλα υποτίθεται ότι ήταν ανέμελα, χαρούμενα, πολύ καλύτερα σε σχέση με το σήμερα. Επίσης, εμμέσως το κείμενο απευθύνεται και στα σημερινά, περισσότερο προς παραδειγματισμό του τι έχασαν, πόσο μίζερα υποτίθεται ότι είναι τα δικά τους παιδικά χρόνια και πόσο ακόμη πιο μίζερα θα είναι τα παιδικά χρόνια των παιδιών τους. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;