Η συγκλονιστική περιγραφή μιας 13χρονης για τη στιγμή που είδε τον πατέρα της να συλλαμβάνεται από την αστυνομία

Με βάση το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, η Αγιούμι Τακάντα θα λέγαμε ότι πηγαίνει στη Β΄ Γυμνασίου, είναι δηλαδή 13-14 ετών. Γιατί μας ενδιαφέρει το κορίτσι αυτό; Κέρδισε το πρώτο βραβείο στον 65ο εθνικό διαγωνισμό έκθεσης, στον οποίο μετέχουν μαθητές δημοτικού και γυμνασίου στην Ιαπωνία. Όμως δεν είναι απλά αυτή η είδηση. Η κοπέλα αυτή έγραψε μια εξαιρετικά ώριμη έκθεση με αφορμή ένα δυσάρεστο γεγονός της ζωής της, όταν ο πατέρας της συνελήφθη για αθέμιτη άσκηση επιρροής στα πλαίσια της προεκλογικής καμπάνιας συγγενικού του προσώπου. Η περιγραφή των συναισθημάτων που ένιωσε η Αγιούμι μπροστά σ' ένα τόσο αναπάντεχο για εκείνη γεγονός, αλλά και το μάθημα ζωής που έλαβε μέσα από αυτήν την εμπειρία αξίζουν λίγο από το χρόνο μας για να κατανοήσουμε πόσο πιο ώριμα είναι πολλές φορές τα παιδιά από τους ίδιους τους γονείς τους. 

Η ιστορία του αγάλματος της Ελευθερίας: Πώς στην αρχή είχε τη μορφή Αιγύπτιας φελάχας, πριν καταλήξει να θυμίζει αρχαία θεά

Το περίφημο άγαλμα της Ελευθερίας, που υποδέχεται κάθε ξένο επισκέπτη στη Νέα Υόρκη, είναι ένα από τα πιο γνωστά μνημεία του σύγχρονου κόσμου. Σχεδιάστηκε από το Γάλλο γλύπτη Φρεντερίκ Μπαρτολντί, κατασκευάστηκε από τον Γουστάβο Άιφελ, ενώ προσφέρθηκε στους Αμερικανούς ως δώρο εκ μέρους του γαλλικού λαού. Αντίγραφά του υπάρχουν σε πολλές γαλλικές πόλεις, αλλά και στο ίδιο το Παρίσι - και μάλιστα όχι σ' ένα μόνο σημείο. Ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν την ιστορία πίσω από αυτό το άγαλμα, που φτάνει μέχρι την Αίγυπτο και την πρόθεση απεικόνισης μιας Αιγύπτιας φελάχας. 

Ρόζα Παρκς, η γυναίκα σύμβολο των Αφροαμερικανών. Πώς η ίδια περιέγραψε σε συνέντευξή της την άρνησή της να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε λευκό επιβάτη, σπάζοντας το άτυπο απαρτχάιντ της εποχής

Η Ρόζα Παρκς (το πατρικό της ήταν ΜακΚόλεϊ, ενώ Παρκς ήταν το επίθετο του μετέπειτα συζύγου της, Ρέιμοντ) γεννήθηκε σε μια αγροτική περιοχή της Αλαμπάμα στις 4 Φεβρουαρίου 1913. Είχαν περάσει πενήντα χρόνια από το τέλος του αμερικανικού εμφυλίου, οι μαύροι των νοτίων πολιτειών δεν ζούσαν ως σκλάβοι, όμως αντιμετωπίζονταν ως πολίτες τελευταίας κατηγορίας. Ζούσαν σ' ένα καθεστώς άτυπου απαρτχάιντ. Για παράδειγμα, τα παιδιά των μαύρων, μεταξύ αυτών και η Ρόζα, πήγαιναν σε ξεχωριστά σχολεία από τα παιδιά των λευκών. Κι ενώ τα σχολεία των τελευταίων ήταν καλύτερα, με θέρμανση και με καινούρια βιβλία, τα παιδιά των Αφροαμερικανών μάθαιναν γράμματα σε πρόχειρα κτίρια, χωρίς θέρμανση, χωρίς θρανία και με ελάχιστα βιβλία - όταν δεν βοηθούσαν τις οικογένειές τους στα χωράφια.

Ξένοι συγγραφείς έγραψαν για το Δεκέμβρη

Αγαπημένος μήνας ο Δεκέμβρης, κυρίως λόγω της γιορτινής του φορεσιάς, που ξεκινάει από τις πρώτες του μέρες - μέρες προετοιμασίας - με αποκορύφωμα τα Χριστούγεννα προς το τέλος του. Είναι όμως κι ο μήνας που κατεξοχήν συμβολίζει το τέλος ενός κύκλου, αφού με τον Δεκέμβρη τελειώνει ένας χρόνος - γερασμένος, σκυθρωπός, κουρασμένος, ετοιμοθάνατος. Οι δύο αντιφατικές όψεις του Δεκέμβρη δεν θα μπορούσαν να μην έχουν καταγραφεί από διάσημους (κι όχι μόνο) συγγραφείς. Αυτή είναι μια πολύ μικρή ιδέα:

Το βιβλίο που ξεσήκωσε μια μικρή αμερικανική πόλη

Η Γουασίλα είναι μια μικρή κωμόπολη της Αλάσκας (αν και η έκτη μεγαλύτερη σε πληθυσμό της αμερικανικής πολιτείας), που έγινε παγκοσμίως γνωστή το 2008, όταν έγινε γνωστό το βιογραφικό της τότε υποψήφιας αντιπροέδρου των Ρεπουμπλικανικών για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, της ανεκδιήγητα άσχετης με την πολιτική και υπερσυντηρητικών απόψεων Σάρας Πέιλιν, η οποία είχε διατελέσει δήμαρχος εκεί. Σε μια κωμόπολη των 7000 κατοίκων - και μάλιστα στην παγωμένη Αλάσκα - ίσως είναι αναμενόμενο ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού να διακατέχεται από υπερσυντηρητικές απόψεις, όπου η ουσία υποχωρεί μπροστά στο σύνθημα του φόβου. Κάτι σαν αυτό που συνέβη πρόσφατα στη Γουασίλα με αφορμή ένα βιβλίο, που απευθύνεται σε εφήβους, που συνειδητοποιούν ότι είναι ομοφυλόφιλοι και θέλουν να ενημερωθούν σχετικά.