"Η φωτιά της χαράς". Ένα θλιβερό, πρωτοχρονιάτικο παραμύθι

Η πρωτοχρονιά είναι μια μέρα χαράς. Ή τουλάχιστον αυτό ισχύει για ανθρώπους που έχουν έστω και τα στοιχειώδη για να στρώσουν το γιορτινό τραπέζι, να χαρίσουν ένα δώρα στα παιδιά της οικογένειας, να αισθανθούν ότι είναι ίσοι με τους υπόλοιπους, ότι έχουν κι αυτοί στον ήλιο μοίρα. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι, που τις γιορτινές αυτές ημέρες αισθάνονται ακόμη μεγαλύτερη δυστυχία, συναισθανόμενοι ότι είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού, απόκληροι της κοινωνίας. Σ' αυτούς τους τελευταίους είναι αφιερωμένο το πρωτοχρονιάτικο παραμύθι κάποιου Δ., πιθανότατα διασκευή κάποια ξένης ιστορίας, που δημοσιεύτηκε στην Εστία τον Ιανουάριο του 1891 - όχι τυχαία σε μια εποχή που γενικότερα κυριαρχούσαν οι έντονες κοινωνικές ανισότητες, οι οποίες και αποτυπώνονταν στη λογοτεχνία διεθνώς. Τίτλος της ιστορίας: "Η φωτιά της χαράς".

4 + 1 (ξένα) τραγούδια, που μπορούν να γίνουν ραδιοφωνικά χιτ

Ψάχνοντας λίγο περισσότερο τις μουσικές παραγωγές σε διάφορα μέρη του κόσμου, μπορεί κανείς να βρει μικρά διαμαντάκια τα οποία δεν έχουν κανένα εμπόδιο για να γίνουν επιτυχίες και εκτός των συνόρων τους πέρα από την έλλειψη εμπορικής προώθησης. Στην τελευταία μου "βουτιά" στα ξένα τσαρτς ξεχώρισα πέντε τραγούδια (τα τέσσερα πρωτότυπα και το πέμπτο διασκευή πασίγνωστης επιτυχίας), τα οποία σας προτείνω ανεπιφύλακτα. Όλα έχουν κάτι διαφορετικό: πιασάρικο ρεφρέν, υπέροχη μελωδία, καταπληκτικό βιντεοκλίπ. Δεν τα έχουμε ακούσει σε κάποιο ελληνικό ραδιόφωνο, όμως νομίζω ότι θα μπορούσαν άνετα να τα παρουσιάσουν οι εγχώριοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί.

"Ο τρυποκάρυδος και η αλεπού", ένα κρητικό παραμύθι

Χρονιάρες μέρες που είναι, τα παραμύθια αποτελούν μια ευχάριστη ανάσα από την καθημερινότητα - αλλά κι από την τηλεόραση, που γεμίζει σωρό ταινίες (ξένες και ελληνικές) απαιτώντας να καθόμαστε μιάμιση ή και δύο ώρες στον καναπέ. Κι επειδή τις ιστορίες των αδερφών Γκριμ τις γνωρίζουμε απ' έξω κι ανακατωτά - τις περισσότερες έστω - γιατί να μην στρέψουμε το ενδιαφέρον μας σε ελληνικά παραμύθια, όπως στο παρακάτω παραμύθι από την Κρήτη, πρωταγωνιστές του οποίου δεν είναι άνθρωποι, αλλά ζώα. Όπως στους μύθους του Αισώπου, έτσι κι εδώ τα ζώα (η αλεπού και ο τρυποκάρυδος, ένα αταίριαστο φαινομενικά δίδυμο) έχουν λαλιά και συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι, ενώ μέσα από τα παθήματά τους αντλούμε διδάγματα για τις δικές μας ζωές.