Γιατί υπερασπιζόμουν τον Παντελή Παντελίδη και τη μουσική του, χωρίς ν' ανήκω στους φανατικούς θαυμαστές του

Ένα τόσο απροσδόκητο γεγονός, ο ξαφνικός θάνατος ενός πολυαγαπημένου τραγουδιστή, ενός λαϊκού ειδώλου σε μια εποχή που τα είδωλα ανήκουν κατά κύριο λόγο στα μουσεία! Υπάρχει κάτοικος αυτής της χώρας που πληροφορήθηκε την είδηση και δεν συγκινήθηκε; Ίσως λίγοι, όμως εγώ δεν ήμουν μεταξύ τους..Και όχι, δεν ήμουν ένας από τους πολλούς που προσκυνούσαν τον Παντελή Παντελίδη ούτε όμως ανήκα σ' εκείνους που τον κατηγορούσαν απλά επειδή υπήρχε και ζούσε τη μεγάλη του αγάπη, το τραγούδι. Ήμουν επιφυλακτικός, μπορεί να με ξένιζαν μερικές φορές το ύφος και η γλώσσα ορισμένων στίχων, υπήρχαν όμως και ορισμένα τραγούδια του, που ακόμη κι αν είχαν απλοϊκούς στίχους, ήταν εξαιρετικά εύστοχα. Όμως αυτό δεν είναι και το μυστικό της επιτυχίας ενός τραγουδιού; Όχι να αναμασά κλισέ φράσεις ή τρόπους έκφρασης, αλλά να ξεκλειδώνει την ψυχή των ανθρώπων, στους οποίους απευθύνεται, με ξεχωριστό τρόπο.

Κι ενώ οι Ευρωπαίοι αποκαλύπτουν το ρατσιστή που έκρυβαν μέσα τους, μαθητές από την Ισλανδία υποδέχονται τους νέους τους συμμαθητές, πρόσφυγες από τη Συρία, τραγουδώντας ένα παιδικό τραγούδι για την ενότητα των λαών στα αραβικά

Μια φορά κι έναν καιρό, η Ισλανδία ήταν μια μικρή και παγωμένη νησιωτική χώρα στο βόρειο Ατλαντικό, απομονωμένη θαρρείς από την ηπειρωτική Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, την οποία πολλοί ίσως και να αγνοούσαν - ή απλά ήξεραν ότι υπήρχε μια χώρα που το όνομά της έμοιαζε με της Ιρλανδίας. Τα τελευταία χρόνια, η Ισλανδία μας έβαλε πολλές φορές τα γυαλιά: από το πώς κατάφερε να ξεπεράσει την οικονομική κρίση μετά τη χρεωκοπία της το 2008 πολύ γρηγορότερα απ' όσο χρειαζόμαστε εμείς για να ορθοποδήσουμε παρά το ότι τυπικά τη χρεωκοπία την έχουμε αποφύγει, από τη διενέργεια δημοψηφίσματος για την υιοθέτηση ενός νέου Συντάγματος (αν και το δημοψήφισμα εκείνο έπαιξε μικρό ρόλο στην πράξη, ήταν όμως μια τολμηρή πρωτοβουλία), μέχρι στο χειρισμό του θέματος των προσφύγων.