Η ψήφος μου κι η ψήφος σου...

Όταν το περασμένο Σάββατο ανακοινώθηκε η διενέργεια δημοψηφίσματος από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, αυτό που με ιντρίγκαρε ήταν το τι θα έγραφαν οι φίλοι του facebook, πολλοί από τους οποίους είναι μάλλον εικονικοί παρά πραγματικοί φίλοι. Δεν ήμουν αφελής. Περίμενα ότι θα υπήρχαν έντονες αντιπαραθέσεις, περίμενα όμως περισσότερο ευφάνταστο χιούμορ, έξυπνες ατάκες και αστεία φωτομοντάζ, παρά ξύδι. Τελικά το ξύδι και η χολή κυριάρχησαν από την πρώτη μέρα. Και συνεχίζουν...

Μπλέξαμε τα κοινοβούλια μας!

Όταν η Ελλάδα αποφάσισε να εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αναπόφευκτα αποφάσισε να εκχωρήσει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας. Αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό. Σ' έναν κόσμο που αλλάζει, τα εθνικά κράτη υποχωρούν και οι διεθνείς οργανισμοί αποκτούν ολοένα μεγαλύτερη ισχύ, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν αναπόφευκτο. Έτσι, για μια σειρά από θέματα, η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω των θεσμικών της οργάνων αποφασίζει και τα κράτη-μέλη εφαρμόζουν τις αποφάσεις είτε αμέσως είτε σε βάθος χρόνου (κοινοτικές οδηγίες), αλλιώς υφίστανται κυρώσεις. Όμως οι αποφάσεις - αυτό είναι το σημαντικό - λαμβάνονται σε κεντρικό επίπεδο, με τους επιτρόπους να συμπεριφέρονται ως Ευρωπαίοι υπουργοί και όχι ως εκπρόσωποι των κρατών τους - γι' αυτό και συχνά η ιστορία έχει δείξει ότι ένας επίτροπος μπορεί να γίνει εξαιρετικά αντιδημοφιλής στην ίδια του τη χώρα.