Να μπλογκάρει κανείς ή να μην μπλογκάρει; Ιδού η απορία!

ΠΡΟΣΟΧΗ, ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΥΤΟΑΝΑΦΟΡΙΚΟ ΑΡΘΡΟ. ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ, ΟΣΟΙ ΒΑΡΙΕΣΤΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΘΡΠΩΝ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΣΕ ΣΑΣ (ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΔΙΚΩ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΓΙ’ ΑΥΤΟ)

Όταν ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο ήταν 20 Νοεμβρίου 2011, όταν το μπλόγκινγκ είχε γίνει της μόδας κατά κάποιον τρόπο. Βέβαια δεν το ξεκίνησα, επειδή ήταν της μόδας. Δυο μήνες νωρίτερα είχα επικοινωνήσει με μια σχολή δημοσιογραφίας, αλλά έπαθα ένα ψιλοσόκ ακούγοντας το ύψος των ετήσιων διδάκτρων, στα οποία θα έπρεπε να προσθέσω τα έξοδα για τη μετακόμιση από την επαρχία στην Αθήνα (από ενοίκιο μέχρι τα έπιπλα). Δεν προχώρησε ο σχεδιασμός, άλλωστε είχα ήδη ένα υποτίθεται καλό πτυχίο με ένα ενδιαφέρον μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών (άσχετα αν δεν με βοήθησαν στο ελάχιστο όλα αυτά τα χρόνια, ίσως να μην έκανα κι εγώ καλή αξιοποίησή τους) και δεν βρήκα νόημα να προχωρήσω σε τόσο πολλά έξοδα για ένα τόσο αβέβαιο επάγγελμα (και μάλιστα στα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης), ενώ δεν ήμουν σίγουρος για τις ικανότητές μου στο γράψιμο και ειδικά για το αν αυτό θα μπορούσε να έχει την απαραίτητη αμεσότητα, ώστε να ενδιαφέρει ένα ευρύτερο κοινό. Τέλος πάντων, θέλοντας να δοκιμάσω τις ικανότητές μου, δημιούργησα πρώτα ένα άλλο ιστολόγιο με μικρή διάρκεια ζωής, καθώς είχα απογοητευτεί από την… απόλυτα μηδενική επισκεψιμότητά του, ώσπου ένα κυριακάτικο απόγευμα στις 20 Νοεμβρίου του 2011 αποφάσισα να ξεκινήσω ένα ιστολόγιο απλά για το χόμπι μου.

Τι είδε ένας Ιάπωνας καθηγητής στην Ελλάδα του 1910 και πώς έκρινε τα μειονεκτήματα της ελληνικής κοινωνίας της εποχής. Κάποιες επίκαιρες απόψεις του.

Ο Οκτώβριος του 1910 ήταν ένας από τους σημαντικότερους μήνες της νεότερης ελληνικής ιστορίας, με κομβικό γεγονός την ανάθεση εντολής σχηματισμού κυβέρνησης στον Ελευθέριο Βενιζέλο για πρώτη φορά στις 6 του μήνα (αλλά και την προκήρυξη εκλογών λίγες μέρες αργότερα παρά την ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, που θα κατέληγε στην πλήρη αναδιαμόρφωση του εγχώριου πολιτικού σκηνικού με την αποχή των παλαιών κομμάτων). Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο συνειδητοποίησης αλλά και προπαγάνδας υπέρ της ανάγκης για μια βαθιά και προ παντός ουσιαστική πολιτική αλλαγή στο ελληνικό κράτος, που μέχρι τότε έμοιαζε αδρανοποιημένο και θύμα ενός κακώς εννοούμενου προσωποπαγούς δικομματισμού, πρέπει να ερμηνευτεί κι ένα αξιοπρόσεκτο δημοσίευμα της εφημερίδας Εστία με ημερομηνία 11.10.1910.

Οι ηθοποιοί που βαριούνται τις καλοκαιρινές περιοδείες κι ένα ποίημα για τους ηθοποιούς των μπουλουκιών που επιβίωναν και πέθαιναν περιοδεύοντας

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο για ένα θεατρόφιλο κάτοικο επαρχιακής πόλης. Το ότι πρέπει να περιμένει τους πέντε – δέκα θιάσους (ή μήπως λέω πολλούς για ορισμένες περιοχές;) που θα κάνουν την τιμή να επισκεφτούν την πόλη ή τέλος πάντων την περιοχή του μέσα το καλοκαίρι, ακόμα και σε περίοδο που ο ίδιος ενδεχομένως θα έχει πάρει την άδειά του και θα λείπει σε κάποια παραλία; Το ότι ουσιαστικά δεν έχει πολλά περιθώρια επιλογών, αλλά καλείται να παρακολουθήσει την παράσταση ενός θιάσου που έρχεται στην πόλη ανεξάρτητα του αν αυτή είναι καλή ή όχι (συνήθως εύκολα θεατρικά έργα, κλασικές ξένες κωμωδίες περασμένων αιώνων ή αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες παρουσιασμένες σε ακατάλληλους χώρους), απλά για ν’ αποδείξει πόσο θεατρόφιλος είναι; Ή το ότι πολλοί ηθοποιοί, που βγαίνουν στις τηλεοπτικές εκπομπές για να διαφημίσουν τις περιοδείες τους στην επαρχία, δεν παραλείπουν ν’ αναφέρουν πόσο κουραστικές είναι οι περιοδείες αυτές και πώς θα τις απέφευγαν αν δεν υπήρχε η οικονομική κρίση, αλλά ας όψεται η άτιμη αυτή η κρίση και η ανάγκη της επαρχίας να ξεφύγει λίγο βρε αδερφέ…

Πώς οι Καταλανοί βουλευτές έβαλαν τα γυαλιά στους Έλληνες συναδέλφους τους

Δεν ήταν ίσως ο πιο διασκεδαστικός τρόπος για να περάσω το χτεσινό απόγευμα, ήταν όμως αρκετά διδακτικός. Μόλις ολοκλήρωσα ένα μακροσκελέστατο άρθρο για το μπλογκ σχετικά με τις εντυπώσεις μου από το γενικότερο δημόσιο διάλογο των τελευταίων ημερών ως προς το νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση φύλου, συντονίστηκα με το καταλανικό δίκτυο TV3 (μέσω στρίμινγκ από το διαδίκτυο), καθώς ακριβώς εκείνη τη στιγμή ξεκινούσε στο Κοινοβούλιο της Καταλονίας η συζήτηση σχετικά με το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου.

Σχολιάζοντας το δημόσιο διάλογο με αφορμή το νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου

Και τώρα που ψηφίστηκε στο σύνολό του το νομοσχέδιο για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, ένα νομοσχέδιο με το οποίο συμφωνούσα εξ αρχής καθώς εκσυγχρονίζει το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο σχετικά με το ζήτημα αλλαγής φύλου και κατ' επέκταση συμβάλλει στην ομαλότερη ένταξη των ατόμων με δυσφορία φύλου στην κοινωνία (αν και αυτό το τελευταίο δεν εξαρτάται απλά από το γράμμα ενός νόμου, αλλά από την κοινωνική συνείδηση), ας σταθούμε λίγο στο γενικότερο πνεύμα του δημόσιου διαλόγου των τελευταίων ημερών. Ήταν ένας διάλογος βγαλμένος από το παρελθόν, αποκαλυπτικός της οπισθοδρόμησης και ανεπάρκειας του ελληνικού πολιτικού κόσμου.

Γιατί ο έγχρωμος "Μπακαλόγατος" μου άρεσε περισσότερο από τον ασπρόμαυρο

Πέρυσι η προβολή επιχρωματισμένης κόπιας της ταινίας "Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα" μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Άλλωστε, από παιδί ακόμα σκεφτόμουν τι καλά θα ήταν να μπορούσαμε με κάποιον τρόπο να βλέπαμε έγχρωμες τόσες και τόσες αγαπημένες ελληνικές ταινίες (θεωρητικά αυτό ισχύει και για τις κλασικές ασπρόμαυρες ξένες, τις οποίες όμως πολύ σπάνια βλέπουμε στην ελληνική τηλεόραση - ούτε καν στην κρατική!). Φέτος, ο έγχρωμος "Μπακαλόγατος" με ενθουσίασε ακόμη περισσότερο, ώστε ν' αναρωτιέμαι πλέον γιατί άργησαν τόσο πολύ να επιχρωματίσουν το φιλμ και γιατί δεν έχει γίνει επιχρωματισμός και σε άλλα ασπρόμαυρα φιλμ.

Ευχές για το 2017, διαφορετικές από τις συνηθισμένες

Την πρώτη μέρα του χρόνου ετοιμαζόμουν να γράψω ένα μικρό κειμενάκι με τυπικές ευχές για υγεία, ειρήνη και ευτυχία σε όλους το 2017, όμως η είδηση για το τρομοκρατικό χτύπημα στην Κωνσταντινούπολη χτύπησε καμπανάκια. Διατυπώνουμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τις ίδιες κλισέ, τυπικές ευχές, που εκφράζουν βέβαια μια θετική προδιάθεση για έναν κόσμο καλύτερο, πιο ειρηνικό, πιο ευτυχισμένο, όπου θα κυριαρχεί η υγεία. Όμως τι προσδοκούμε μέσα από τέτοιες γενικόλογες ευχές; Να μας έρθουν όλα καλά και βολικά από μόνα τους, να έχουμε καλοτυχία και μέχρι εκεί. Όμως η ζωή δεν είναι απλά θέμα τύχης. Χρειάζεται και προσπάθεια, αγώνας. Να αλλάξουμε πρώτα εμείς, ώστε να αλλάξει στη συνέχεια και ο κόσμος. Είναι λίγο διαφορετικές οι ευχές μου, έχουν περισσότερο το χαρακτήρα παραινέσεων, ελπίζω μόνο να μην δίνουν την εντύπωση ενός "κηρύγματος".

Όταν το τρολάρισμα στο τουίτερ έχει αρχίσει να γίνεται ανυπόφορο

Διάβαζα σ' ένα ηλεκτρονικό περιοδικό τις τοπ κακίες που γράφτηκαν στο τουίτερ με αφορμή το θάνατο του Τζορτζ Μάικλ, δηλαδή τις γνωστές εξυπνάδες τύπου "Σαν να πέθανε ο ΛεΠα από καρδιοπάθειες απ' τις πολλές συμπάθειες" κανιβαλίζοντας το γεγονός ότι ο τραγουδιστής του "Law Christrmas" πέθανε Χριστούγεννα. Κατ' αρχήν να δηλώσω ότι θεωρώ ήρωα τον συντάκτη του δημοσιεύματος, που άντεξε να διαβάσει τόση ανοησία μαζεμένη, ώστε να ξεχωρίσει τα εξωφρενικότερα των εξωφρενικότερων τουίτερ. Από κει και μετά απλά απομένει μια θλιβερή διαπίστωση: Στον κόσμο της τουίτερλαντ μήπως έχει χαθεί η μπάλα;

2016: Η χρονιά που σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής και δύσκολα θα την ξεχάσουμε

Έχω την εντύπωση ότι το πρόσωπο της χρονιάς, που ετοιμάζεται να φύγει (στο καλό!), δεν ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ ή κάποιο από τα πολλά πρόσωπα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σόκαραν την παγκόσμια κοινή γνώμη, αλλά αντίθετα αυτός ο "τίτλος" θα έπρεπε να αποδοθεί σ' έναν τυπάκο χωρίς πρόσωπο, που κυκλοφορεί με μαύρο χιτώνα και μαύρη κουκούλα, στα χέρια του κρατάει το δρεπάνι του θεριστή, φήμες λένε ότι το επάγγελμά του είναι βαρκάρης στη λίμνη Αχερουσία, ενώ συχνά μπαίνει στις ζωές μας για να τις διαλύσει απρόσκλητος και σίγουρα ανεπιθύμητος. Τον χρησιμοποιούμε και σαν παράδειγμα προς αποφυγή: "Τι στέκεσαι από πάνω μου σαν τον Χάρο" λέμε, όταν κάποιος ενοχλητικός δεν εννοεί να ξεκολλήσει από δίπλα μας, αλλά επιμένει να μας δυσκολεύει με την επίμονη παρουσία του. 

Πώς ένας από τους μεγάλους χαμένους των αμερικανικών εκλογών (πριν καν κλείσουν οι κάλπες) είναι η αξιοπιστία των Wikileaks

Οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2016 θα μείνουν στην ιστορία με τις πλέον αρνητικές εντυπώσεις. Λίγες μέρες πριν τις εκλογές και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της κάλπης, υπάρχουν ήδη αρκετοί χαμένοι: οι δύο βασικοί μονομάχοι (που δεν θα εκφράζουν καλά καλά ούτε το σύνολο των ψηφοφόρων τους, καθώς επενδύουν μάλλον στην αρνητική ψήφο παρά στη θετική προτίμηση των εκλογέων), οι υποψήφιοι των μικρότερων κομμάτων (οι οποίοι δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν τη σπάνια ευκαιρία να διασπάσουν τον παραδοσιακό δικομματισμό), η μακρά δημοκρατική παράδοση των ΗΠΑ (που δοκιμάζεται από μια προεκλογική διαδικασία επισκιασμένη από χτυπήματα κάτω από τη μέση, λεκτικές υπερβολές, ηθική αποδόμηση των υποψηφίων, λαϊκιστικές κορώνες χωρίς προηγούμενο κλπ.), ενώ μεταξύ των ηττημένων μπορεί να περιληφθούν - αυτό κι αν είναι έκπληξη - τα Wikileaks και ο Τζούλιαν Ασάνζ!

Με αφορμή ένα μήνυμα κατά της μισαλλοδοξίας από τον "Τρελαντώνη" της Πηνελόπης Δέλτα. Οι "μουσαφίρηδες" της Ευρώπης και η απαγόρευση του μπουρκίνι

"Από τη στιγμή που έρχονται στη χώρα μας και τους φιλοξενούμε, θα πρέπει να σεβαστούν τις αρχές μας και να συμπεριφέρονται όπως εμείς". Αυτό είναι ένα συχνά επαναλαμβανόμενο επιχείρημα, πολύ διαδεδομένο τα τελευταία χρόνια, όταν πολλοί δυτικοί (είτε πιστοί Χριστιανοί είτε αγνωστικιστές) ανακάλυψαν ξαφνικά ότι είναι τόσο φιλελεύθεροι, ώστε θέλουν να προστατέψουν τις ελευθερίες τους περιορίζοντας τις ελευθερίες των Μουσουλμάνων με το σκεπτικό ότι κάποιες από τις συμπεριφορές που επιβάλλει αυτή η θρησκεία στους πιστούς της είναι "απάνθρωπες και σκοταδιστικές". 

Σχόλιο: Οι "φοβητσιάρηδες" Αμερικανοί αστυνομικοί

Ποτέ δεν μπήκα στη λογική ενός τυφλού "φιλο-" ή "αντί-" αμερικανισμού. Και για να μαι ειλικρινής, δεν καταλαβαίνω το σκεπτικό με το οποίο ένας άνθρωπος μαθαίνει να αγαπά ή να μισεί μια χώρα ή έναν λαό, λες και δεν είμαστε όλοι άνθρωποι φτιαγμένοι με τα ίδια υλικά, τις ίδιας ανάγκες, τις ίδιες δυνατότητες. Αν κάτι διαφοροποιεί τις κοινωνίες μας, αυτό είναι οι διαφορετικές συνθήκες μέσα στις οποίες ζούμε σε μια συγκεκριμένη εποχή. Βέβαια αυτό είναι μεγάλη κουβέντα, στην οποία δεν θέλω αυτήν τη στιγμή να επεκταθώ, όμως το διά ταύτα - κατά την προσωπική μου πάντα άποψη - είναι ότι δεν χρειάζεται να αποθεώνουμε ή να μισούμε λαούς, αλλά να προσπαθούμε να διαχωρίσουμε τα θετικά και τα αρνητικά κάθε κοινωνίας (γιατί όλες οι κοινωνίες έχουν θετικά και αρνητικά στοιχεία να επιδείξουν), να θαυμάσουμε και να μιμηθούμε τα πρώτα, να αποφύγουμε τα δεύτερα παραδειγματιζόμενοι από αυτά.

Σχόλιο: Μια εβδομάδα μετά το Brexit, συζητώντας για τον λαϊκισμό και τη δημοκρατία

Το αντιλαμβανόταν κανείς πολύ πριν έρθει το Brexit, όμως πλέον έγινε σαφές και στον πιο απρόθυμο να το παραδεχτεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν γοητεύει πια ή - πιο ορθά - έχει χάσει πολλή από τη λάμψη παλιότερων εποχών. Το ερώτημα είναι πώς μπορεί ν' αντιστραφεί αυτή η εξέλιξη, όμως οι απαντήσεις είναι μάλλον αμήχανες και επιφανειακές. Ακούω για παράδειγμα την ερμηνεία του Brexit από μετριοπαθείς φιλοευρωπαίους, ανθρώπους σοβαρούς, οι οποίοι αποδίδουν την αντιδημοφιλία της Ενωμένης Ευρώπης κατά κύριο λόγο στο λαϊκισμό, πετούν ένα γενικό σύνθημα ότι ο λαϊκισμός πρέπει να αντιμετωπιστεί, αποφεύγοντας όμως να εξηγήσουν το πώς, και σταματούν εκεί.

Με αφορμή μια αθώα παιδική ερώτηση σκέψεις τον κρυμμένο ρατσισμό της διπλανής πόρτας

Πρόσφατα, βρέθηκα σ' έναν παιδότοπο, εκεί όπου τα μικρά παιδιά ξεσαλώνουν με την ψυχή τους, οι μαμάδες βρίσκουν την ευκαιρία να τα ξαναπούνε και οι μπαμπάδες... απουσιάζουν! Ως θείος ενός μπόμπιρα που γιόρταζε, δεν είχα σκεφθεί ότι θα μπορούσα να βρω την ευκαιρία μιας ολότελα δικαιολογημένης απουσίας, αλλά αυτό είναι ένα ζήτημα που φαντάζομαι ότι θα με απασχολήσει ξανά του χρόνου. Άλλο ήταν αυτό, που μου έκανε εντύπωση και το ξαναφέρνω στη μνήμη μου με αφορμή την παγκόσμια συζήτηση για το μίσος ενός ανθρώπου, που από μικρός έχει γαλουχηθεί σ' έναν ορισμένο τρόπο σκέψης απέναντι σε κάθε λογής μειονότητα και μεγαλώνοντας μπορεί να φτάσει ακόμη και στο έγκλημα. 

Είδα τη χρωματιστή εκδοχή του "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα" και έβγαλα την ετυμηγορία μου..

Όταν πρωτοδημοσιεύτηκε η είδηση ότι μια από τις κλασικότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, το έργο "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα" (σύμφωνα με τη γραφή της εποχής τότε), θα παρουσιαζόταν για πρώτη φορά σε έγχρωμη έκδοση, ενθουσιάστηκα, αφού πρώτα τσέκαρα από διάφορες πηγές ότι η είδηση ήταν πραγματική και όχι κάποια διαφημιστική υπερβολή. Άλλωστε, πάντα είχα την απορία, όποτε έβλεπα μια ασπρόμαυρη ταινία στην τηλεόραση, πώς ήταν πραγματικά τα ρούχα, τα σκηνικά, ακόμα και οι ίδιοι οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους ρόλους. Ναι, λοιπόν, που για πρώτη φορά θα λυνόταν μια τέτοια απορία μου. Τα πρώτα τρέιλερ ήταν πολλά υποσχόμενα, όμως υπήρχαν αρκετές φωνές που υποστήριζαν ότι η επέμβαση στο αρχικό φιλμ αποτελούσε ένα είδος "βεβήλωσης" του αυθεντικού έργου, ότι εν πάσει περιπτώσει δεν επιτρέπεται να παρεμβαίνουμε σ' ένα έργο τέχνης (κάθε είδους) ακόμη κι αν έχουμε αυτή τη δυνατότητα. Ποιοι είχαν δίκαιο; Οι υπέρμαχοι της αλλαγής ή οι υπερασπιστές του παλιού;

Γιατί υπερασπιζόμουν τον Παντελή Παντελίδη και τη μουσική του, χωρίς ν' ανήκω στους φανατικούς θαυμαστές του

Ένα τόσο απροσδόκητο γεγονός, ο ξαφνικός θάνατος ενός πολυαγαπημένου τραγουδιστή, ενός λαϊκού ειδώλου σε μια εποχή που τα είδωλα ανήκουν κατά κύριο λόγο στα μουσεία! Υπάρχει κάτοικος αυτής της χώρας που πληροφορήθηκε την είδηση και δεν συγκινήθηκε; Ίσως λίγοι, όμως εγώ δεν ήμουν μεταξύ τους..Και όχι, δεν ήμουν ένας από τους πολλούς που προσκυνούσαν τον Παντελή Παντελίδη ούτε όμως ανήκα σ' εκείνους που τον κατηγορούσαν απλά επειδή υπήρχε και ζούσε τη μεγάλη του αγάπη, το τραγούδι. Ήμουν επιφυλακτικός, μπορεί να με ξένιζαν μερικές φορές το ύφος και η γλώσσα ορισμένων στίχων, υπήρχαν όμως και ορισμένα τραγούδια του, που ακόμη κι αν είχαν απλοϊκούς στίχους, ήταν εξαιρετικά εύστοχα. Όμως αυτό δεν είναι και το μυστικό της επιτυχίας ενός τραγουδιού; Όχι να αναμασά κλισέ φράσεις ή τρόπους έκφρασης, αλλά να ξεκλειδώνει την ψυχή των ανθρώπων, στους οποίους απευθύνεται, με ξεχωριστό τρόπο.

Μην "πυροβολείτε" την Αθανασία Νταβαρίνου

Αθανασία Νταβαρίνου, Κωνσταντίνα Κοντονιά και εσχάτως, όπως διαβάζω στη Lifo, Μηνάς Λομβάρδος. Τρία ονόματα που κάνουν το γύρο του διαδικτύου, παρότι οι ίδιοι δεν φαίνονται καν να έχουν ένα προφίλ στο facebook(!), επειδή κέρδισαν αμέτρητα δώρα στους διαγωνισμούς των διαφόρων τηλεοπτικών εκπομπών. Τα σόσιαλ μίντια έκαναν πάρτι μαζί τους και κυρίως με την πιο άτυχη των τριών Αθανασία Νταβαρίνου, καθώς το όνομά της προέκυψε πρώτο - και μάλιστα ημέρα Παρασκευή, δίνοντας αφορμή για ένα ξέφρενο σαββατοκύριακο στην ελληνική Τουίτερλαντ. 

Και ενώ στην Ελλάδα η οικογενειοκρατία στην πολιτική καλά κρατεί, τι γίνεται στην Ευρώπη;

Ένας ακόμη γόνος πολιτικής οικογένειας εξελέγη αρχηγός κόμματος έχοντας βλέψεις κάποια στιγμή να εκλεγεί και πρωθυπουργός (χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα και ότι ο ευσεβής του πόθος θα γίνει πραγματικότητα), πολλοί σχολιάζουν αρνητικά αυτήν την παράδοση οικογενειοκρατίας που συνεχίζει το ίδιο ακμαία στην Ελλάδα της κρίσης και της κατάρρευσης του παλιού κομματικού σκηνικού, όμως υπάρχουν και οι "νοήμονες" (όπως αυτάρεσκα αυτοπροσδιορίζονται ορισμένοι που έχουν δημόσιο λόγο), οι οποίοι σπεύδουν να.... κατακεραυνώσουν τους "λαϊκιστές". 

26 χρόνια ιδιωτική τηλεόραση: Αναμνήσεις από το παρελθόν, σκέψεις για το παρόν

Η ιδιωτική τηλεόραση κλείνει τα 26 χρόνια στην Ελλάδα, αν και οι τηλεοπτικοί σταθμοί γιορτάζουν τα.... 25. Ε, μεταξύ μας πολλές κοπέλες αρχίζουν να κρύβουν τα χρόνια τους από τα 26 τους, αν και δεν νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος. Απλά το 25 είναι ένα πιο ωραίο, στρόγγυλο νούμερο για να γιορτάσει κανείς - ειδικά όταν για πρώτη φορά τίθεται ζήτημα έκδοσης νόμιμων αδειών λειτουργίας των τηλεοπτικών σταθμών με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την τύχη ορισμένων καναλιών. Όπως και να 'χει, η επέτειος των 26 ετών από τη λειτουργία του πρώτου ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού (Mega channel στις 20 Νοεμβρίου 1989) είναι μια καλή ευκαιρία για μια προσωπική αναδρομή στο μακρινό παρελθόν της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα.

"Je suis Paris"... τρεις μέρες μετά

Ήταν βράδυ Παρασκευής, 13 Νοεμβρίου. Παρακολουθούσα το τελευταίο επεισόδιο μιας ξένης σειράς στην τηλεόραση. Ήταν το "Under The Dome", μια σειρά που αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς εξελίχθηκε, απογοητεύοντας τους περισσότερους τηλεθεατές της - εμένα σίγουρα! - όπως επιβεβαιώθηκε και στο φινάλε. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μου. Τελειώνοντας το επεισόδιο, πάνω στο ζάπινγκ αντιλαμβάνομαι ότι κάτι άγριο συνέβη στο Παρίσι. Βρίσκονταν σε εξέλιξη μια σειρά από "περιστατικά", τρομοκρατικές επιθέσεις σε διαφορετικά σημεία της πόλης.